Η δημοσιοποίηση της είδησης ότι ο Σάββας Θεοδωρίδης δίνει τη μάχη με την επάρατη νόσο από την εφημερίδα «Πρωταθλητής» μου χει χαλάσει τη διάθεση. Για να μην παρεξηγηθώ δεν κατηγορώ την εφημερίδα: πρόκειται για δημόσιο πρόσωπο και καλώς ή κακώς τα δημόσια πρόσωπα δεν έχουν μυστικά. Απλά το πρωτοσέλιδο επιβεβαίωσε μια φήμη που κυκλοφορούσε καιρό τώρα και δεν ήθελα να την πιστέψω. Η είδηση με πείραξε, όχι η προβολή της.

Πάνω από όλα ο Ολυμπιακός

Είναι καιρός τώρα που ο Σάββας Θεοδωρίδης δίνει τη μάχη του. Χανόταν για λίγο από την επικαιρότητα και πριν αναρωτηθούμε που είναι και τι κάνει επέστρεφε – όσοι γνώριζαν είχαν πάντα μια εξήγηση: συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις. Επειδή είναι και μιας ηλικίας όλοι σκεφτόμασταν πως μπορεί να έχει κάποιο πρόβλημα υγείας που να τον ταλαιπωρεί, κανενός όμως το μυαλό δεν πήγαινε στο χειρότερο: ο ίδιος ο Σάββας δεν μας το επέτρεπε. Είναι που δεν έχει αλλάξει και σχεδόν τίποτα στην συμπεριφορά του: μαχητής, επιθετικός και νικητής ήταν πάντα και έτσι είναι και τώρα. Και όποιος τον έχει γνωρίσει, πιστεύει πως θα τα καταφέρει να τον νικήσει και τον καρκίνο: τον κερδίζει άλλωστε κάθε μέρα από τότε που του διαγνώστηκε. Δυο μάλιστα από τις τελευταίες του νίκες ήταν και θεαματικές. Την Κυριακή γύρισε από την Ελβετία, όπου είχε πάει για εξετάσεις και πήγε κατευθείαν στο Καραϊσκάκη, δείχνοντας ότι τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει από το να είναι δίπλα στην ομάδα με όλη την αγάπη και τη δύναμη του. Την περασμένη Δευτέρα, έπρεπε να κάνει χημειοθεραπεία. Την ανέβαλε για να πάει με τον Ολυμπιακό στο Τορίνο να δει το ματς με την Γιουβέντους. Δεν ταξιδεύει συχνά γιατί, ανάμεσα στα άλλα, έχει κι ένα παράξενο φόβο για τα αεροπλάνα: ακόμα και στη Θεσσαλονίκη πάει οδικώς. Αλλά αυτή τη φορά ταξίδεψε κι άφησε τους γιατρούς να τον περιμένουν για τη θεραπεία. Και είναι πλέον ο μόνος άνθρωπος που ξέρω που μπορεί πραγματικά να λέει ότι πάνω και από τη ζωή του είναι ο Ολυμπιακός.        

Η αγάπη για τη φανέλα

Τον είδα να μιλάει στην τηλεόραση μετά το ματς του Ολυμπιακού με τη Γιούβε. Κρατούσε τη φανέλα του Μπουφόν κι έλαμπε σαν παιδάκι, θυμίζω ότι είναι ένας άνθρωπος που έχει ξεπεράσει τα 80. Μας είπε όλο χαρά ότι ευχήθηκε στον μεγάλο Ιταλό τερματοφύλακα να παίξει άλλα πέντε χρόνια και να τους τρελάνει όλους, μας είπε ότι ο Μπουφόν του απάντησε πως ο Ολυμπιακός έχει μια πολύ καλή ομάδα – το έλεγε με καμάρι σαν κάποιος άγνωστος να έχει μόλις εκθειάσει το γιό του!

Είπε κι άλλα πολλά, γιατί όταν έχει ένα μικρόφωνο μπροστά του είναι χειμαρρώδης: πάντα έτσι ήταν και πάντα έτσι θα είναι και σε όποιον αρέσει. Στα μικρόφωνα, στα τηλέφωνα, στα γραφεία και στα αποδυτήρια μετά από ένα ματς πολλοί λένε πολλά, πριν και μετά από ένα ματς – δεν είναι τίποτα σπάνιο. Το σπάνιο είναι να βλέπεις ένα άνθρωπο 82 χρονών να κρατά σαν ιερό κειμήλιο την φανέλα ενός τερματοφύλακα και να καμαρώνει γιατί του είπε ένας ξένος τερματοφύλακας καλά λόγια για την ομάδα του: αν αυτό δεν είναι ατόφια, υπέροχη, τεράστια αγάπη για το ποδόσφαιρο πρώτα από όλα τότε αγάπη δεν υπάρχει και δεν θα την νοιώσει κανείς ποτέ του.

Ενας φύλακας Αγγελος

Στα πολλά και στα παράξενα που συμβαίνουν φέτος στον Ολυμπιακό, το πλέον ανυπόφορο είναι ότι υπήρξαν διάφοροι που ζητάνε από τον Σάββα να σταματήσει να μιλάει, να προσέχει τι λέει, να μην γκρινιάζει κι άλλα τέτοια. Πρώτα από όλα κανείς μας δεν έχει ούτε το ηθικό ανάστημα, ούτε την νομιμοποίηση από την ιστορία, ούτε το κύρος για να κάνει στον Σάββα Θεοδωρίδη υποδείξεις: αν υπάρχει ομάδα μέτρησης Ολυμπιακοφροσύνης ο Σάββας έχει σπάσει τα κοντέρ κι όχι μια φορά! Αυτοί που του έκαναν υποδείξεις θα πρέπει να γνωρίζουν ότι ο Θεοδωρίδης δεν είναι απλά ένας μεγάλος Ολυμπιακός – σίγουρα ο εν ζωή μεγαλύτερος – αλλά κι ένας φύλακας άγγελος του συλλόγου στις εποχές που τα πράγματα ήταν αληθινά δύσκολα. Ο Σάββας δεν μπήκε στον Ολυμπιακό το 1996, όταν άρχισε το σερί των τίτλων.

Ηταν εκεί το ’76, όταν έφυγε ο Γουλανδρής και ήρθε η παρακμή, ήταν στα πέτρινα χρόνια, όπου πολεμούσε μόνος του όπως μπορούσε με τον Θόδωρο Νικολαϊδη συστήματα και παντοκρατορίες, ήταν πάντα στις νίκες εκεί για να πανηγυρίσει και για αυτό θεωρεί όλους τους τίτλους της ομάδας (και) προσωπικά του παράσημα, αλλά κυρίως ήταν στις δύσκολες στιγμές και από τέτοιες ξέρει. Αν ο Σάββας ήταν στην ΑΕΚ δεν θα την άφηνε ποτέ να φτάσει στην Γ Εθνική και να παίζει με τη Ραφήνα: όποιος αγαπάει πραγματικά αυτά δεν τα επιτρέπει. Αν ήταν σήμερα στον ΠΑΟ θα είχε κινητοποιήσει τους πάντες, όπως κάποτε έκανε και με τον Σωκράτη Κόκκαλη. Ολοι ψάχνουν ένα Σάββα Θεοδωρίδη, εγγυητή ενότητας, μαχητή σπάνιο, έτοιμο να βγει μπροστά. Ολοι το αγνό πάθος του το ζηλεύουν κι ας μην το λένε: το καταλαβαίνεις από το πόσο ασχολούνται μαζί του. Δεν είναι δυνατόν να γίνονται υποδείξεις από Ολυμπιακούς στον Σάββα. Που στο φινάλε και σε όσα λέει δεν έχει άδικο.

Στα σωστά χέρια

Είναι εύκολο να πεις ότι όλος ο Ολυμπιακός είναι δίπλα στον Σάββα: στην πραγματικότητα ο Σάββας θα είναι πάντα δίπλα στον Ολυμπιακό – δεν μασάει από τίποτα. Διαβάζω ότι δίνει τη μάχη του – μάχες έδινε πάντα, ετούτη είναι μια ακόμα. Εχει καρκίνο στο στομάχι: σε λάθος σημείο διάλεξε η καταραμένη αρρώστια να τον χτυπήσει ύπουλα. Ο Σάββας Θεοδωρίδης έχει γερό στομάχι – φίλοι κι εχθροί το ξέρουμε. Κι έχει και μια τεράστια καρδιά που και αγαπάει και συγχωρεί. Τους συγχωρεί όλους ο Σάββας γιατί τους αντιμετωπίζει όλους σαν άρχοντας αληθινός. Δεν περιμένει άλλωστε ούτε ευχαριστώ, ούτε συγνώμες, ούτε μπράβο. Του αρκεί η φανέλα του Μπουφόν κι ότι αυτός του είπε πως, ακόμα και φέτος, που τίποτα δεν πάει καλά, ο Ολυμπιακός έχει μια καλή ομάδα. Είναι τιμή του του Μπουφόν, που η φανέλα του κατέληξε σε ένα Θρύλο.