Όσα συνέβησαν στο Καμπιονάτο αυτό το Σαββατοκύριακο, στα αξέχαστα ματς Ιντερ – Γιουβέντους 2-3 και Φιορεντίνα – Νάπολι 3-0, μας θύμισαν ότι το ποδόσφαιρο είναι υπέροχο κι άδικο συγχρόνως: υπέροχο γιατί σε κανένα άλλο σπορ δεν μπορούν να συμβούν όλα αυτά κι άδικο γιατί συχνά πυκνά η λογική καταργείται και η μεταφυσική μπαίνει από μια χαραμάδα για να μετατρέψει τον απόλυτο θρίαμβο σε πίκρα και οδύνη. Κανένας σεναριογράφος και κανένας σκηνοθέτης δεν θα μπορούσε να φανταστεί όλα όσα έγιναν τις τελευταίες επτά μέρες στην Ιταλία.

Το κακό με τη Ρεάλ

Αν είχαμε να κάνουμε με θρίλερ θα πρεπε όλα να ξεκινήσουν πριν τα ματς της Γιουβέντους με τη Ρεάλ στο Τσάμπιονς λιγκ. Έχοντας μπροστά της την ιστορική υποχρέωση να εκδικηθεί την τεσσάρα από τη Βασίλισσα στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ στο Κάρντιφ, η Γιούβε πετάει στο ιταλικό πρωτάθλημα βαθμούς με ομάδες που σε προηγούμενες σεζόν ένοιωθαν τυχερές και μόνο γιατί την υποδέχτηκαν στο γήπεδό τους: οι ισοπαλίες με τη Σπαλ και την Κροτόνε και το παραλίγο στραβοπάτημα στο Μπενεβέντο είναι το κόστος των αναμετρήσεων με την Ρεάλ. Η επιστροφή από τη Μαδρίτη, με τα νεύρα τεντωμένα  και την βεβαιότητα ενός άδικου αποκλεισμού στις αποσκευές, βουλιάζει την ομάδα στην κατάθλιψη: ο επικείμενος τελικός του πρωταθλήματος με τη Νάπολι, και μάλιστα εντός έδρας, είναι μια παρηγοριά κι όχι ένα ματς που δίνει ένα πρωτάθλημα. Η Γιούβε το αντιμετωπίζει χωρίς μυαλό, παίζει για την ισοπαλία και φυσικά το χάνει από μια Νάπολι, που κυνηγάει ένα τίτλο εδώ και δεκαετίες – το πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας της στο οποίο δεν εμπλέκεται ο Ντιέγκο Μαραντόνα. Μια Γιούβε που δεν κερδίζει τη Σπαλ και την Κροτόνε δεν μπορεί να είναι πρωταθλήτρια – η ήττα της από τη Νάπολι μοιάζει μια δίκαιη τιμωρία, γιατί δεν έδωσε στο πρωτάθλημα την πρέπουσα σημασία. Ένα γκολ του Κουλιμπαλί με κεφαλιά στο 90΄ καθορίζει ένα τίτλο: γράφονται εκατομμύρια λέξεις για την ομορφιά και την δικαιοσύνη του ποδοσφαίρου, γίνονται εκπομπές για την κρίση της Γιούβε, όλοι μα όλοι περιμένουν την στέψη της νέας πρωταθλήτριας, που δυο τρία χρόνια τώρα παίζει και πιο θεαματικά από την κουρασμένη στο μυαλό Κυρία. Αλλά κανένα πρωτάθλημα δεν τελειώνει πριν τελειώσει και μαθηματικά.

Ούτε ο χειρότερος εχθρός της

Αυτό που συνέβη στη Νάπολι δεν θα μπορούσε να το σχεδιάσει ούτε ο μεγαλύτερος εχθρός της. Η νίκη στο Τορίνο αντιμετωπίζεται ως νίκη κατάκτησης πρωταθλήματος, μολονότι η ομάδα είναι ακόμα δεύτερη. Στην επιστροφή της από το Τορίνο γίνεται το μεγαλύτερο πανηγύρι της δεκαετίας: ανάλογη υποδοχή ηρώων δεν έχει υπάρξει ούτε τα χρόνια του Ντιέγκο. Ολοι αποφασίζουν ότι η Γιούβε έχοντας να παίξει με την Ιντερ στο Σαν Σίρο και τη Ρόμα στο Ολύμπικο δεν μπορεί να μην κάνει μια ισοπαλία και όλοι θεωρούν ότι η Νάπολι στα σαφώς ευκολότερα ματς που έχει να δώσει θα κάνει τέσσερεις νίκες: στην αντιγιουβεντίνικη Φλωρεντία που ακολουθεί θα γίνει, λένε όλοι, υποδοχή πρωταθλητών. Και όλοι παρακολουθούν το ματς του Σαν Σίρο το Σάββατο για να δουν τη στιγμή που η Γιούβε θα καταρρεύσει.

Προκύπτει ένα αριστούργημα

Η σκηνοθεσία της μοίρας δημιουργεί ένα αριστούργημα, όπου δυο ομάδες, η Γιούβε και η Ιντερ, αγωνίζονται στο Μιλάνο και μια τρίτη, η Νάπολι, τις παρακολουθεί κι όπως αποδεικνύεται καταρρέει μπροστά στην τηλεόραση. Η Γιούβε προηγείται νωρίς νωρίς και γρήγορα βρίσκεται και με παίκτη παραπάνω: αν είχε πετύχει και το  0-2 και κέρδιζε όπως ξέρει, πιθανότατα η μάχη του ιταλικού πρωταθλήματος θα συνεχιζόταν – οι Ναπολιτάνοι θα καταλάβαιναν ότι κακώς επένδυσαν στην ασταθέστατη Ιντερ, θα πήγαιναν νωρίς για ύπνο και θα συγκεντρώνονταν στον πραγματικό στόχο, δηλαδή στο πως θα κερδίσουν στην Φλωρεντία. Αλλά δεν συνέβη τίποτα τέτοιο: η Ιντερ με δέκα παίκτες, χάρη σε μια εμφάνιση αληθινά ηρωϊκή, γυρίζει το ματς και μέχρι το 87΄προηγείται με 2-1. Φανταστείτε το πανηγύρι στη Νάπολι, που θέλει απλά μια ισοπαλία της πρωτοπόρου. Για πάνω από μια ώρα όλοι σκέφτονται τη γιορτή του πρωταθλήματος, την ολοκλήρωση του θαύματος, το θριαμβευτικό φινάλε μιας σεζόν στην γκρέμισαν τη Γιούβε κι άνοιξαν τις πόρτες της ιστορίας. Και ξαφνικά ο Κουαδράδο ισοφαρίζει και πριν καν η αγωνία ανεβεί στο κατακόρυφο, ο Ιγκουαϊν κάνει το 2-3. Και στη Νάπολι όλοι ξαναβλέπουν, όχι την κουρασμένη ομάδα του Αλέγκρι που πέταξε βαθμούς στη Φεράρα και στο Κροτόνε, αλλά την τεράστια Μεγάλη Κυρία που δεν χαρίζει τίποτα. Την Γιούβε την έχουν κερδίσει μια εβδομάδα πριν, την σύγκριση με την Κυρία όμως δεν την αντέχουν.

Μετά το σοκ

Η Νάπολι κατεβαίνει να παίξει στη Φλωρεντία λοβοτομημένη και τελείως στα χαμένα, μετά το σοκ που έχει πάθει κάτι ώρες πριν: το παραδέχεται και ο προπονητής της πως το να δουν τον αγώνα οι παίκτες του ήταν μια κακή ιδέα, αλλά πώς να το αποφύγεις; Παρόλα αυτά όλοι περιμένουν ότι από τη Φλωρεντία θα περάσει, διότι αν υπάρχει ένα μέρος που το μίσος στη Γιούβε είναι ιερή υποχρέωση είναι αυτό. Εκεί παραδοσιακά υπάρχουν τα περισσότερα κλαμπ αντιγιουβεντίνων οπαδών – η μόδα ξεκίνησε στις αρχές της δεκαετίας του ΄80, όταν η Φιορεντίνα του Τζιανκάρλο Αντονιόνι έχασε ένα πρωτάθλημα από την Γιούβε στην ισοβαθμία. Μόνο που είναι αρκετά αμφίβολο αν όλα αυτά απασχολούν τους παίκτες της Φιορεντίνα, που είναι ξένοι οι πιο πολλοί κι ανάθεμα κι αν έχουν ακούσει ποτέ τους ποιος είναι ο Αντονιόνι. Όταν στο πρώτο δεκάλεπτο αποβάλλεται ο Κουλιμπάλί, ο πρωταγωνιστής στο ριφιφί του πρωταθλήματος στο Τορίνο, η Φιορεντίνα κάνει πάρτι στις αντεπιθέσεις, απέναντι σε μια ομάδα που σκέφτεται ότι μολονότι κατέκτησε το πρωτάθλημα δυο φορές σε έξι μέρες είναι ακόμα δεύτερη: η Νάπολι χάνει με 3-0 κάνοντας την χειρότερη εμφάνιση στη χρονιά, η Γιούβε βρίσκεται ξανά στο συν 4 κι έχει να παίξει με την αδιάφορη Μπολόνια και την καταδικασμένη Βερόνα στο Τορίνο. Στη Ρώμη μπορεί να πάει για τουρισμό.

Η διαχείριση της νίκης

Λένε ότι στο ποδόσφαιρο πρέπει να ξέρεις να διαχειρίζεσαι τις ήττες: να κατανοείς ότι δεν είναι μια καταστροφή αλλά ένα απλό αποτέλεσμα και να τις χρησιμοποιείς για να αντλήσεις από αυτές τη δύναμη της αντίδρασης. Αν είσαι μεγάλη ομάδα αυτό δεν είναι και δύσκολο: πάντα ζεις με την βεβαιότητα ότι οι ήττες είναι δικές σου και ως εκ τούτου είναι μάλλον εύκολο να τις αποφύγεις – από σένα εξαρτάται. Το αληθινά δύσκολο είναι να διαχειριστείς τις νίκες, ειδικά τις μεγάλες. Αυτές είναι που σε κάνουν αλαζόνα, που σου δημιουργούν την εντύπωση πως όλα είναι εύκολα, που σε πείθουν ότι τα κατάφερες, ακόμα κι αν δρόμος υπάρχει ακόμα πολύς. Η Γιούβε ξέρει να κερδίζει, η Νάπολι δυστυχώς όχι. Πιθανότατα τους Ναπολιτάνους να τους τιμωρεί ο Θεός, γιατί πιστεύουν ότι ο μόνος τέτοιος είναι ο Μαραντόνα. Ας τους λυπηθεί κι ας δώσει με κάποιο τρόπο το πρωτάθλημα στη Νάπολι: αρκετά έπαιξε μαζί της…