Πολλοί φίλοι του Ολυμπιακού μου κάνουν από την Κυριακή την ίδια ερώτηση: πως είναι δυνατόν ο Ανιγκό να χρησιμοποίησε τα περίφημα «τρία δεκάρια» στην αρχική ενδεκάδα του ματς με την ΑΕΚ, όταν όλος ο κόσμος είχε δει πως με το συγκεκριμένο σχήμα ο Ολυμπιακός είχε προβλήματα στα περισσότερα από τα ντέρμπι  που έδωσε φέτος. Εγώ είπα μετά το ματς ότι ο Ανιγκό διάβασε λάθος την νίκη του Ολυμπιακού με την ΑΕΚ στο κύπελλο, αλλά δεν εξήγησα το γιατί αυτό συνέβη και δικαίως κάποιοι φίλοι μου τονίζουν πως η επισήμανση χωρίς προσπάθεια εξήγησης δεν λέει και πολλά. Σας έχω κακομάθει: το ξέρω. Αλλά τα παράπονά σας μου δίνουν την ευκαιρία για μια γενικότερη τοποθέτηση για τον Ολυμπιακό και τα «δεκάρια» του, που νομίζω θα κάνει κατανοητό και το τι έπαθε ο Ανιγκό.

Παίκτες που τρέχουν

Ολη η σεζόν του Ολυμπιακού στο αμιγώς αγωνιστικό κι ας πούμε τακτικό κομμάτι έχει να κάνει με τα «δεκάρια»: ενώ ήδη από πέρυσι ο κύριος και βασικός προβληματισμός του θα πρεπε να είναι το πώς θα συμμορφώσει και θα δυναμώσει την άμυνά του, το πρώτο μέλημα κυρίως της διοίκησής του έγινε το πώς θα ομορφύνει το παιγνίδι της ομάδας από αρτίστες. Φωνή λαού κτλ κτλ.  

Ο Πέδρο Μαρτίνς νομίζω πως δεν ήθελε κανένα «δεκάρι». Η αγωνία του ήταν πως θα βρεθούν εξτρέμ που θα πατάνε την αντίπαλη περιοχή, δηλαδή θα βάζουν γκολ. Είχε απογοητευτεί από τον Ονιεκούρου και τον Ρόνι Λόπεζ, ανησυχούσε για τον Ελ Αραμπί, φοβόταν το γεγονός ότι η σεζόν είχε στο κέντρο της μια μεγάλη διακοπή γιατί ο Ολυμπιακός θα έχανε παίκτες που θα πήγαιναν στις εθνικές ομάδες και ήταν πάντοτε βέβαιος ότι τις ευρωπαϊκές προκρίσεις δεν τις φέρνουν «δεκάρια», αλλά παίκτες που τρέχουν. Το άγχος του το καταλάβαινες όταν έβλεπες ότι έκανε βασικούς τους Κανέ και Ζίγκερνάγκελ με το «καλημέρα», πράγμα που γενικά δεν συνήθιζε, αλλά και από το γεγονός ότι ο τελευταίος παίκτης για τον οποίο έδωσε την συγκατάθεσή του για να αποκτηθεί ήταν ο Χουάνγκ, που αν έμενε θα γινόταν το μοναδικό του «δεκάρι». Αλλά ο Μαρτίνς έφυγε μετά από δυο ματς, κι ο Ολυμπιακός μετά την φυγή του έκανε 15 μεταγραφές, οπότε τι ήθελε και τι περίμενε ο Πορτογάλος δεν έχει σημασία.

Τον γλύτωσε η απόλυση  

Ηρθε ο Κορμπεράν που δεν ήταν πολύ μακριά από την λογική του προκατόχου του. Κι αυτός πολλά «δεκάρια» δεν ήθελε: εξτρέμ και φουνταριστούς έψαχνε για την επίθεση κι αν ευλόγησε την απόκτηση του Μπιέλ αυτό έγινε γιατί είχε δει τον Ισπανό με την Κοπεγχάγη να αγωνίζεται και δεξί εξτρέμ, αλλά και σέντερ φορ. Αν ο Κορμπεράν έμενε, ο Μπιέλ θα ήταν πιθανότατα το μοναδικό «δεκάρι» στην ενδεκάδα, τουλάχιστον στην αρχή, αφού τον Χουάνκ τον χρησιμοποιούσε δίπλα στον Εμβιλά, τον Φορτούνη δεν τον έβλεπε, κι ο Χάμες Ροντρίγκεζ αποκτήθηκε αργά και ήθελε τον χρόνο του. Μόνο που ανεξάρτητα από τα θέλω των προπονητών υπήρχε και η ίδια η πραγματικότητα: ο Φορτούνης δεν έφυγε ποτέ, μολονότι όλο το καλοκαίρι έψαχνε ομάδα, ο Ολυμπιακός είδε στην περίπτωση του Χάμες μια ευκαιρία και για να τον αποκτήσει τον περίμενε δυο μήνες και στο μεταξύ είχε έρθει κι ο Μπιέλ και υπήρχαν και ο Βαλμπουενά αλλά και ο Αγκιμπού Καμαρά – μην τον ξεχνάμε. Με όλους αυτούς παρόντες ο Κορμπεράν δεν θα μπορούσε παρά να έχει τους πονοκεφάλους του. Τον γλύτωσε από δαύτους η απόλυσή του.

Τον καιρό του Μίτσελ

Ηρθε ο Μίτσελ. Ο Ισπανός ήταν ο μόνος που θεώρησε πως η ύπαρξη όλων αυτών των «δεκαριών» είναι ευλογία. Ο Μίτσελ είχε πάντα ένα βασικό κριτήριο: «παίζουν βασικοί στην ενδεκάδα οι πιο καλοί τεχνίτες, αυτοί που μπάλα ξέρουν πιο πολύ». Όχι τυχαία ο Ισπανός επανάφερε τον Φορτούνη και το βασικό μέλημα της μίνι προετοιμασίας που έκανε στη διακοπή ήταν πως ο Φορτούνης θα συνυπάρξει με τον Μπιέλ. Ο Χάμες είχε χάσει μέρος της προετοιμασίας, πλην όμως για τον Μίτσελ αυτό δεν ήταν θέμα: αν ήταν καλά θα ήταν βασικός. Όταν το κριτήριο γίνεται το πώς θα βάλεις στην ενδεκάδα όσους πιο ποιοτικούς παίκτες έχεις, είναι λογικό να προκύψει μια ομάδα στην οποία θα παίζουν μαζί ο Φορτούνης, ο Χάμες κι ο Μπιέλ. Μόνο που αυτή η ομάδα σε σοβαρό ανταγωνιστικό ματς θα έχει προβλήματα – και δεν μιλάω για ντέρμπι, μιλάω για τα ματς με τον Ατρόμητο ή τον ΟΦΗ πχ. Αρχισε να προβληματίζεται και ο Μίτσελ. Για αυτό άρχισε να δίνει πιο πολύ χρόνο στον Σαμασέκου και να χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία ένα εξτρέμ (τον Κανός ή τον Ροντρίγκεζ). Μόνο που όλες αυτές οι αλλαγές και οι πειραματισμοί είχαν ένα και μόνο αποτέλεσμα: δεν υπήρξε ποτέ μια κάποια απαραίτητη ομοιογένεια – για μηχανισμούς επίθεσης δεν μιλάω καν. Τα «δεκάρια» έκαναν και κάνουν πάντα το κομμάτι τους, δηλαδή ατομικές προσπάθειες με τη μπάλα στα πόδια ελπίζοντας πως θα γίνουν οι ήρωες της βραδιάς. Αυτό ξέρουν.

Τα παιδιά και τα αποπαίδια  

Όταν έφυγε ο Μίτσελ και ήρθε ο Ανιγκό ο Γάλλος δεν βρήκε μια ομάδα με μηχανισμούς και σταθερή ενδεκάδα που είχε προβλήματα ψυχολογίας, έλλειψη ηθικού ή παίκτες με πολύ κακές σχέσεις με τον προηγούμενο προπονητή: βρήκε μια ομάδα μονάδων που διεκδικούσε ένα πρωτάθλημα ζώντας για το ματς της Κυριακής. Τι έκανε; Επειδή ήταν ήδη στον Ολυμπιακό (και καιρό μάλιστα), θέλησε να εμπιστευθεί αμέσως τα δικά του παιδιά, δηλαδή τον Βαλμπουενά και τον Ελ Αραμπί, που θυμίζω πως ξεκίνησε στο ματς με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι στη δική του περίπτωση οι επιλογές δεν έγιναν με αγωνιστικά κριτήρια, αλλά με βάση την ελπίδα ότι οι παίκτες που γνωρίζει και εκτιμά θα δώσουν κάτι παραπάνω για χάρη του. Για αυτό πχ πιέστηκε καθώς φαίνεται κι ο ΕμΒιλά να επανέρθει: ήταν κι αυτός ένας στρατιώτης του που δεν μπορούσε να λείπει από τη μάχη. Το δε κριτήριο του «παίξε για μένα» έγινε ο λόγος που ξεκίνησε κι ο Χάμες στη Λεωφόρο: στη δική του περίπτωση ο Κολομβιανός έπρεπε να δείξει στον προπονητή του πως μπορεί να κάνει τη διαφορά – ο Ανιγκό μάλλον αμφέβαλε για αυτό, αλλά πόνταρε στον εγωισμό του. Ομως με αυτή την προσέγγιση ο Ολυμπιακός έγινε πραγματικά κάτι σαν ομάδα επίδειξης, όχι γιατί οι παίκτες του έπρεπε να κάνουν κόλπα με τη μπάλα, αλλά γιατί οι πιο πολλοί έπρεπε να δείξουν στον προπονητή τους τι μπορούν και τι χαρακτήρα έχουν. Είναι τρόπος για να φτιάξεις μια ομάδα; Αμφιβάλω. Κάπως έτσι κόντρα στην ΑΕΚ ο Ολυμπιακός είχε παίκτες που ήθελαν να δώσουν πολλά, αλλά δεν μπορούσαν. Οι ηγέτες ή οι πιστοί στρατιώτες, αν δεν τρέχουν, κάνουν μόνο ζημιά.

Θα μπορούσα να πω πως όταν χάνεται το αγωνιστικό κριτήριο οι λάθος αναγνώσεις είναι εύκολες. Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε καν ανάγνωση του ματς κυπέλλου με την ΑΕΚ – αν οι παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν ήταν περίπου οι ίδιοι, αυτό έγινε γιατί ο Ανιγκό έκρινε πως μόνο αυτοί μπορούν να τον βοηθήσουν προσωπικά. Στην δική του περίπτωση το θέμα δεν ήταν τα «τρία δεκάρια» - και κακώς έγινε για αυτά τόση συζήτηση: το θέμα είναι ότι ο άνθρωπος πίστευε πως τα δικά του παιδιά θα δώσουν κάτι παραπάνω για τον ίδιο. Παραδόξως ο Ολυμπιακός ήταν άτυχος γιατί παιδία του Ανιγκό είναι ο Βαλμπουενά κι ο Εμβιλά, αν ήταν παιδί του ο Σαμασέκου πχ ίσως ο Ολυμπιακός είχε στο ματς μια πιο λογική εικόνα ομάδας – άλλωστε ο Σαμασέκου ήταν βασικός στην νίκη με την ΑΕΚ στην ΟPAP Arena. Αλλά τότε υπήρχε ο Μίτσελ που δεν είχε παιδιά. Και δεν έβλεπε και τέτοια. Δεν λέω ότι έβλεπε αποπαίδια, αλλά παιδιά δεν έβλεπε σίγουρα…