Όταν τελείωσε το ντέρμπι της Τούμπας σκεφτόμουν πόσο άδικο ήταν ότι σε αυτό το παιγνίδι δεν υπήρχε κόσμος. Έχω την εντύπωση πως, ειδικά το ματς αυτό, δεν θα ήταν σε κάτι διαφορετικό αν οι εξέδρες ήταν κατάμεστες: απλά η παρουσία του κοινού θα το κανε ωραιότερο. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ δεν θα μπορούσε να φρενάρει τον Αρη, που στο μεγαλύτερο κομμάτι του παιγνιδιού έκανε ό,τι ήθελε και δύσκολα θα έδινε μεγαλύτερη δύναμη στον ΠΑΟΚ από αυτή που η ομάδα του Πάμπλο Γκαρσία έδειξε κυνηγώντας την ισοφάριση μέχρι το τέλος.

Αυτό που κατάλαβα εγώ στο τέλος από τις δηλώσεις όλων είναι πως όλοι ήταν λίγο πολύ πικραμένοι για λόγους διαφορετικούς. Ο ΠΑΟΚ γιατί κινδυνεύει ως οικοδεσπότης να αποκτήσει με τον Αρη μια σχέση πελατειακή: κανείς δεν θυμάται το ματς που τον κέρδισε στην Τούμπα τελευταία φορά. Κι ο Αρης γιατί μετά από αυτό το απίθανο που του έτυχε την Πέμπτη με τον Ολυμπιακό, είδε κι άλλα απίθανα να του συμβαίνουν χθες. Μόνο που ανάμεσα στην πίκρα του ΠΑΟΚ και στην πίκρα του Αρη ομολογώ ότι προτιμώ την πίκρα του Αρη.

Τι ακριβώς έγινε χθες

Ας δούμε ψύχραιμα τι έγινε χθες. Ο ΠΑΟΚ χάνει τον Τζόλη πριν το ματς. Όποιος αναρωτιέται τι θα ήταν ο εφετινός ΠΑΟΚ χωρίς τον Τζόλη ας δει την εικόνα του χθεσινού ΠΑΟΚ. Αν τον αγαπάει τον ΠΑΟΚ θα σοκαριστεί, αν δεν τον αγαπάει θα κλάψει από τα γέλια. Ο Αρης κάνει στο πρώτο ημίχρονο ό,τι θέλει στο γήπεδο: ο Μπρούνο Γκάμα δείχνει τι σπάνιας ράτσας παίκτης είναι, ο Μπερτόλιο οδηγεί όπως και στο πρώτο ματς την άμυνα του ΠΑΟΚ σε σύγχυση, στα μετόπισθεν δεν υπάρχει το παραμικρό πρόβλημα. Πολύ σωστά ο Μάντζιος αφήνει έξω τον Κουέστα για τον Μπουσέ – αυτό που έκανε ο Μπουχαλάκης στον Κουέστα δεν ξεπερνιέται σε τρεις μέρες. Ο Αρης φτάνει διαδικαστικά κι εύκολα στο 0-1. Χωρίς να ιδρώσει.

Ο Γκαρσία στην απόγνωσή του κάνει κάτι σωστό: αποφασίσει να παίξει ανορθόδοξα μεν, πλην όμως με έντεκα παίκτες και βγάζει τον Καγκάβα, για τον οποίο πρέπει κάτι να γράψω προσεχώς. Ο Σφιντέρσκι πλάι στον Κρμέντσικ είναι ένα ποδοσφαιρικό παράδοξο: δυο «νταλίκες» παρακαρισμένες στην περιοχή του Αρη. Η δε απόφαση να πάει ο Γουάρντα στο πλάι και να μείνει 45 μετρά μακριά από τον Ζίφκοβιτς κάνει κακό και στους δυο αφού δεν βρίσκονται για να συνεργαστούν. Αλλά στα γεμίσματα του τέλους το ύψος μετρά: δεν κάνουν κάτι οι δυο ψηλοί φορ, αλλά γίνεται πρόβλημα ο Ινγκασον που πρώτα μειώνει σε 1-2 και μετά κερδίζει το πέναλτι στο 93’ με το οποίο ο Βιερίνια ισοφαρίζει.

Ξέχασα κάτι: ότι ο Μάντζιος, έχοντας αλλάξει τους κυνηγούς του, ψάχνει δυο φάσεις για να τελειώσει το ματς στις αντεπιθέσεις και τις βρίσκει και τις δυο. Στο 69΄ο Μάνος κάνει το 0-2 γιατί τέσσερις παίκτες του Αρη βρίσκουν χύμα κι ανοργάνωτη την άμυνα του ΠΑΟΚ και στο 81΄στην επανάληψη της ίδιας φάσης ο Βιερίνια πεσμένος στο έδαφος αποτρέπει το 0-3 διώχνοντας πάλι σε σουτ του Μάνου τη μπάλα κόρνερ. Αυτή θα ήταν η φάση της βραδιάς αν δεν υπήρχε το πέναλτι στο 93΄.

Φωνάζει δίκαια ο Αρης

Φωνάζει ο Αρης για το πέναλτι και φωνάζει δίκαια. Η σύγκρουση του Μπουσέ με τον Ινγκασον είναι αμφίβολο αν είναι φάουλ: αν αυτό είναι φάουλ είναι κι αυτό που κάνει ο Ινγκασον στον Δεληζήση στη διεκδίκηση. Αν το πάτημα του Ισλανδού στον μπακ του Αρη είναι αντρικό παιγνίδι (παλιάς κοπής…), τότε δεν υπάρχει και πέναλτι – και η σύγκρουση των δυο παικτών (του Ινγκασον και του Μπουσέ) κάτι ανάλογο είναι. Το όλο γίνεται πιο ύποπτο αν σκεφτείς ότι ο απίθανος αυτός Πολωνός έχει δώσει ένα ακόμα ανύπαρκτο πέναλτι στον ΠΑΟΚ, που το πήρε πίσω χάρη στο VAR προκαλώντας γέλια.

Ο άνθρωπος έμοιαζε να παίζει με υποδείξεις, αλλά το χειρότερο είναι ότι έχει παρελθόν: ήταν ο διαιτητής του Γουλβς – Ολυμπιακός που είχε αρνηθεί στην ελληνική ομάδα δυο πέναλτι. Πιο πολύ κι από το αν αυτό το πέναλτι δίνεται, αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να φέρνεις στην Ελλάδα αυτό το παρατράγουδο που παριστάνει τον Κολίνα, ενώ μπορείς να διαλέξεις ανάμεσα σε δεκάδες διαιτητές. Εκτός αν ως Αγγλος αρχιδιαιτητής, ξέρεις πως έκανε τη δουλίτσα μια αγγλική ομάδα. Κι αν τον έφερες γιατί ξέρεις ότι «δασκαλεύεται», οπότε μάλλον θα τον ξαναφέρεις. Αν, λέμε.  

Από την άλλη στον Αρη που φωνάζει συνιστώ ψυχραιμία: αν στο ματς ήταν Ελληνας διαιτητής, θα έχανε με 3-1, μπορεί και με μεγαλύτερο σκορ. Ο Φωτιάς κάτι θα έβρισκε και δεν θα μετρούσε το γκολ του 0-2. Ο Μανούχος δεν θα έπαιρνε πίσω το πέναλτι, γιατί ο Ευαγγέλου που θα ήταν στο VAR θα έτρωγε σουβλάκια. Κι ο Σιδηρόπουλος θα τραβούσε το ματς μέχρι το 115΄για να βρει ο ΠΑΟΚ το γκολ της νίκης. Αν όλα αυτά δεν τα θες, στηρίζεις τους ξένους διαιτητές. Κι ελπίζεις ο επόμενος που θα σου τύχει να μην είναι ανάλογο νούμερο.

Ο Αρης που μεγαλώνει

Όπως περιέγραψα το ματς κάποιος θα λεγε ότι η πίκρα του Αρη δεν είναι απλά πιο μεγάλη από αυτή του ΠΑΟΚ, αλλά είναι ανυπόφορη. Ο Αρης δεν κερδίζει ένα ματς που ελέγχει, που είναι καλύτερος, που έχει φτάσει ένα σουτ από το να το μετατρέψει σε θρίαμβο, που θα διέλυε τον ΠΑΟΚ. Αν γινόταν το 0-3 θα χε γυρίσει ο Ιβάν Σαββίδης από το Ροστόφ με τα πόδια για να σταματήσει την εξέγερση των εξοργισμένων οπαδών, που χθες κυνηγουσαν τον Πασχαλάκη γιατί αυτόν βρήκαν. Με όλα αυτά, κι αν προσθέσεις και την αίσθηση μιας κατάφορης αδικίας από ένα διαιτητή λίγες μέρες μετά από ένα αχώνευτο αποκλεισμό στο κύπελλο, η πίκρα του Αρη πρέπει να είναι αφόρητη. Γιατί την προτιμώ; Γιατί είναι μια πίκρα που δείχνει απλά ότι ο Αρης μεγαλώνει. Επειδή μεγαλώνει δεν αντέχει τον αποκλεισμό από τον Ολυμπιακό και δεν θεωρεί καλό αποτέλεσμα την ισοπαλία στην Τούμπα. Επειδή μεγαλώνει υποχρεώνει τους Κλατενμπεργκ να ψάχνουν διαιτητές να τον «πυροβολήσουν» κι επειδή μεγαλώνει σήμερα νιώθει πικραμένος για όσα παλιά απλά θύμωνε. Επειδή μεγαλώνει ασχολούνται μαζί του όλοι: άλλοι για να τα βάλουν με τον Καρυπίδη, άλλοι για να ανακαλύψουν δήθεν σκάνδαλα, άλλοι για να τον πικάρουν. Το να μεγαλώνεις έχει κόστος.

Ο ΠΑΟΚ είναι πικραμένος γιατί πάλι δεν κέρδισε αλλά και ανακουφισμένος: καταθέτοντας κάμποση δύναμη γλύτωσε τα χειρότερα. Ο Αρης είναι στο τέλος του ματς πικραμένος γιατί συνειδητοποιεί ότι μπορεί πολλά – κρατά την τύχη του στα χέρια του κι αυτό είναι ωραίο. Οι αδύναμοι γκρινιάζουν. Οι μικροί τα χουν με την τύχη τους. Μόνο οι δυνατοί πικραίνονται. Προτιμώ την πίκρα του Αρη γιατί είναι σημάδι πως η σεζόν του, όπως και να ολοκληρωθεί, είναι σπουδαία. Νομίζω κάμποσοι οπαδοί του Αρη χθες θυμήθηκαν ότι δεν είναι απλό να είσαι οπαδός αυτής της ομάδας. Χρειάζεται μεταξύ άλλων να αντέχεις και την πίκρα που καμιά φορά υπάρχει στο γλυκό πεπρωμένο της υποστήριξης μιας ομάδας, στην οποία κανείς δεν χαρίζει τίποτα…