Επειδή οι επιτυχίες των Γερμανών στα τελικά του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και του μουντιάλ είναι πολλές, ο πιο πολύς κόσμος πιστεύει, χάρη και στη γνωστή ρήση του Λίνεκερ, ότι οι Γερμανοί έχουν βρει τη συνταγή της επιτυχίας. Ετσι μοιάζει, δε λέω.

Σημασία έχει ποιοι παίζουν

Η βάση των επιτυχιών των Γερμανών, πρώτα από όλα είναι η νοοτροπία τους πχ ξέρουν να διαχειρίζονται τις ελλείψεις: ενώ άλλοι μεμψιμοιρούν, αυτοί αντλούν δύναμη. Δείτε τι συμβαίνει τώρα. Ατυχίες και υποχρεωτικά αντίο έχουν αφήσει τον ψύχραιμο Γιοακίμ Λεβ ουσιαστικά χωρίς κυνηγούς. Ο Κλόζε σταμάτησε, ο Ρόις και ο Κρούζε είναι τραυματίες – ο Λεβ ξέμεινε με τον Γκέτσε, που έχει να κάνει κάτι σπουδαίο από το 2014, όταν σκόραρε στον τελικό του μουντιάλ και τους Μάριο Γκόμεζ και Ποντόλσκι που κάνουν αρπαχτές στην Τουρκία. Άλλος με τόσες λίγες αριθμητικά (και ποιοτικά) λύσεις στην επίθεση θα σήκωνε τα χέρια, αλλά αυτά στη Γερμανία δεν επιτρέπονται. Μήπως ο Λεβ δεν έχασε παραμονές του μουντιάλ το 2014 πάλι τον Ρόις, τον Γκουιντογκάν; Σημασία δεν έχει ποιοι λείπουν αλλά ποιοι παίζουν. Με αυτούς που έχει στα χέρια του ο Λεβ παρουσίασε κόντρα στους Ουκρανούς μια παράξενη Γερμανία χωρίς ακραίους μέσους ή κυνηγούς και χωρίς φορ – μια ομάδα με τέσσερις αμυντικούς (Χέκτορ, Χεβάντες, Μπόαντεγκ, Μουστάφι) και τέσσερις δημιουργικούς παίκτες (Οζίλ, Μίλερ, Ντράξλερ πίσω από τον Γκέτσε). Αυτούς τους οκτώ πλαισίωσαν ένας χαφ που πρόσεχε την άμυνα (ο Κεντίρα) κι ένας που τάιζε την επίθεση (ο Κρός) – φυσικά και ο καλύτερος τερματοφύλακας του κόσμου, ο Νόιερ. Όπως πάντα στη Γερμανία η διάταξη έχει μικρή σημασία: αυτό που μετρά είναι να χωράνε όλοι οι καλοί παίκτες. Η νίκη τους κόντρα στην Ουκρανία δεν ήταν απλή, αλλά ήρθε ως αποτέλεσμα μιας υπεροχής – ειδικά στο β ημίχρονο εμφανέστατης. Όμως παρά το άνετο της επικράτησης κάποια ερωτηματικά έμειναν.

Ψαρώνοντας τον αντίπαλο

Η Γερμανία έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πλάνο στα μεγάλα τουρνουά: τα πρώτα ματς (σχεδόν πάντα αυτό της πρεμιέρας) χρησιμοποιούνται, ώστε να «ψαρώσουν» οι αντίπαλοι. Στα μεγάλα τους τουρνουά οι Γερμανοί μπήκαν πάντα πατώντας το γκάζι, είτε όταν είχαν ομάδες με ταλέντο, είτε όταν εμφανίζονταν με όπλο κυρίως τη μεγάλη τους μεθοδικότητα. Το 1990, στο μουντιάλ της Ιταλίας, έβαλαν στην πρεμιέρα τέσσερα γκολ στους ταλαντούχους Σέρβους, και τη δεύτερη αγωνιστική έριξαν μια πεντάρα στα Εμιράτα καθοδηγούμενοι από τον Λόταρ Ματέους. Μετά ζορίστηκαν με την Κολομβία και την Τσεχία, αλλά ποιος το θυμάται; Στο  Euro του 1996 βάλανε δυο γκολ στο μισάωρο στους Τσέχους και μετά ρίξανε μια τριάρα στους Ρώσους: το κατενάτσιο, που ακολούθησε κόντρα σε Ιταλούς και Αγγλους, συγχωρέθηκε. Στο μουντιάλ του 2002, με τη φτωχότερη ποιοτικά ομάδα τους, ξεκίνησαν ρίχνοντας οκτώ γκολ στους Σαουδάραβες: δεν έπαιξαν κανένα καλό επιθετικά παιγνίδι στη συνέχεια, αλλά έκαναν τους πάντες να τους φοβούνται μετά το πρώτο ματς. Στο μουντιάλ του 2006, όταν στο σπίτι τους έδειξαν ότι ξεπέρασαν την κρίση τους, παρουσιάζοντας μια ομάδα όλο ζωντάνια, στην πρεμιέρα διέλυσαν την Κόστα Ρίκα και μετά ρίξανε τρία γκολ στο Εκουαδόρ: αν δεν υπήρχε ο Καναβάρο θα έπαιζαν τελικό κι ας είχαν ιδρώσει με τους Σουηδούς στους 16, πριν αποκλείσουν την Αργεντινή στα πέναλτι. Το 2010 στην Νότιο Αφρική με το καλημέρα βάλανε τέσσερα στους Αυστραλούς: Αγγλοι κι Αργεντίνοι δεν πήραν το μήνυμα και δέχτηκαν τεσσάρες κι αυτοί αργότερα. Τελευταίο παράδειγμα της γερμανικής προσέγγισης των μεγάλων τουρνουά το μουντιάλ της Βραζιλίας. Ξεκίνησαν διαλύοντας την Πορτογαλία με 4-0. Φυσικά σε αυτό το τουρνουά πέρασε στην ιστορία η επτάρα στη Βραζιλία – αποτέλεσμα τόσο εκκωφαντικό ώστε ξεχάστηκαν οι δυσκολίες, όχι μόνο με τους Γάλλους, αλλά και με τους Αλγερινούς, τους Γκανέζους και τους Αμερικάνους του Κλίνσμαν.

Εδώ και δυο χρόνια

Οι Γερμανοί σε όλα τα τουρνουά που κερδίζουν έχουν εντυπωσιάσει στην αρχή. Χθες δεν το έκαναν γιατί δεν το κάνουν εδώ και δυο χρόνια. Στα προκριματικά έχασαν από την Πολωνία και την Ιρλανδία και ίδρωσαν με τη Σκοτία και την Γεωργία. Προκρίθηκαν αλλά χωρίς να κάνουν περίπατο. Στην προετοιμασία για το Euro έχασαν από τους Γάλλους και τους Αγγλους, αλλά και από τους Σλοβάκους: κάποιος θα πει ότι αυτά ήταν φιλικά. Σωστό, αλλά δεν υπάρχουν ματς χωρίς σημασία για τη Γερμανία: ρωτήστε τους Ιταλούς που επειδή τους υποτίμησαν τσίμπησαν τον περασμένο Μάρτη μια φιλική τεσσάρα.

Η χθεσινή τους νίκη ήταν συμβατή με όσα κάνουν την τελευταία διετία: κέρδισαν χωρίς να εντυπωσιάσουν, ήταν πολύ μακριά από το να συντρίψουν τον αντίπαλο, είχαν πρωταγωνιστή στο πρώτο ημίχρονο το Νόιερ, είχαν αμυντικά κενά (λείπουν πολύ ο Λαμ και ο Χούμελς), κι απλά ήταν καλύτεροι από μια Ουκρανία που έχει τον Γιαρμολένκο και τον Κοροπλιάνκα, αλλά δεν έχει φορ. Μια άλλη ομάδα με τέτοια εμφάνιση θα πανηγύριζε. Για τη Γερμανία, που όλοι περιμένουν στη γωνία, αυτή η εμφάνιση δεν αρκεί για όποιους είναι συνηθισμένοι να τρομάζουν το Eurogroup.  

Φταίει ο Πεπ;

Γιατί δεν λάμπουν ακόμα κι όταν κερδίζουν; Γιατί η επτάρα που έριξαν στη Βραζιλία είναι το αρτιότερο επιθετικό ποδόσφαιρο που χουμε δει ποτέ, και μετά το τέλειο ως γνωστόν ακολουθεί το χάος – μια άλλη ομάδα θα είχε αδειάσει, οι Γερμανοί απλά φρέναραν σαν τον οδηγό που τρομάζει από το γκάζι. Γιατί δεν έχουν πια Κλόζε, Λαμ, αλλά και Σβάινστάιγκερ, Γκόμεζ, Ποντόλσκι – ο χρόνος είναι αμείλικτος. Και γιατί ο Γκουαρντιόλα μπόλιασε με πολύ τίκι τάκα την γερμανικότητα της Μπάγερν Μονάχου κι αυτό είναι πρόβλημα – ή μήπως όχι; Για να είμαι ειλικρινής περιμένω σε αυτό το τουρνουά να δω ποια είναι η απάντηση σε αυτή την απορία. Χθες έβλεπα Μίλερ, Ντράξλερ, Οζίλ, Γκέτσε να παίζουν πασούλες στον άξονα κι έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται πως αν ο Πεπ ήταν στην Μπάγερν από το 2008 πχ, τις τεσσάρες στην Αγγλία, στην Αργεντινή και στην Πορτογαλία, και την επτάρα στη Βραζιλία μπορεί να μην τις είχαμε δει ποτέ. Αλλά μπορεί να κάνω και λάθος…