Ο τραυματισμός ενός αθλητή προκαλεί πάντα ένα σοκ κυρίως γιατί νομίζουμε ότι αυτοί οι «παίκτες – θηρία» που μας αρέσει να παρακολουθούμε είναι άτρωτοι. Για να μείνουμε μόνο στο μπάσκετ υπάρχουν τραυματισμοί που προέρχονται από κόπωση, όπως αυτούς που έχει κατά καιρούς ο Πρίντεζης, άλλοι που οφείλονται σε κακές στιγμές, όπως του Γιάνκ πέρυσι, άλλοι που έχουν να κάνουν με λίγη τρέλα που μπορεί να βγει πάνω στην ένταση, όπως του Τζέιμς φέτος που πλήρωσε μια κουταμάρα στην προπόνηση. Και υπάρχουν και οι χειρότεροι κι ένα τέτοιο γνώρισε οδυνηρά ο Ντάνιελ Χάκετ πρόσφατα. Ο χειρότερος τραυματισμός που παθαίνει αθλητής είναι αυτός από το κακό μάτι.

Υπάρχει η μεταφυσική

Εχω διάφορα κολλήματα από τα οποία είναι δύσκολο πια λόγω ηλικίας να γλυτώσω. Ενα  είναι ότι πιστεύω πιο πολύ στη μεταφυσική από όσο στην ψυχολογία – ειδικά στα σπορ. Επειδή είμαι άνθρωπος της λογικής κατά βάθος (της δικής μου λογικής, όχι των άλλων…) πιστεύω πως πολλές φορές στα σπορ η λογική πάει περίπατο: οι μεγάλοι αθλητές κάνουν συχνά πράγματα που η λογική απαγορεύει. Ο μεγάλος δημιουργός στο γήπεδο είναι αυτός που με τη λογική βάζει στοιχήματα και τα κερδίζει. Αυτό σημαίνει πως πολλά στα σπορ δεν εξηγούνται λογικά – ακριβώς γιατί η λογική δεν είναι πάντα το μυστικό της επιτυχίας. Οπου η λογική δεν αρκεί για την ερμηνεία του κόσμου, στα δικά μου μάτια υπάρχει πάντα χώρος για το μεταφυσικό: μεταφυσικό πχ πολλές φορές είναι το να ξέρεις τι θα κάνει ο άλλος, αλλά να μην μπορείς να τον σταματήσεις. Όπως μεταφυσικό είναι και το να έχεις γκίνια, ενώ τα κάνεις όλα σωστά, ή το να χάνεις, ενώ ο άλλος δεν κάνει τίποτα άξιο συγχαρητηρίων για να σε κερδίσει. Οτιδήποτε μεταφυσικό στον αθλητισμό για μένα υπάρχει. Κι όσο πιστεύω στο κακό σύννεφο που πολλές φορές μπορεί να πνίξει μια ομάδα, άλλο τόσο πιστεύω και στο κακό μάτι, δηλαδή στην αντιμετώπιση των επιδόσεων ενός αθλητή με θαυμασμό, λατρεία, ζήλεια ή απορία. Δεν έχω αμφιβολία: τον Ντάνιελ Χάκετ τον φάγαμε όλοι με τα μάτια.

Πολεμιστής με μαλλί αρλεκίνου

Ηταν αδύνατο εξ αρχής να περάσει απαρατήρητος ο Χάκετ. Το περίεργο look του, με αυτό το μαλλί ιδιοκατασκευή, σε έκανε να πιστεύεις ότι ο άνθρωπος κουβαλάει τα χειρότερα των Αμερικάνων και τα χειρότερα των Ιταλών, ότι δηλαδή είναι ανυπόφορα εγωπαθής και ανυπόφορα αυτάρεσκος: δεν είναι απολύτως τίποτα από τα δυο. Νόμιζες ότι ο τύπος περνάει ώρες στον καθρέφτη και κατά συνέπεια κουβαλάει μια νουμερίτιδα που δεν παλεύεται: καμία σχέση όλα αυτά με την πραγματικότητα. Πίστευες ότι πίσω από αυτό το υφάκι κρύβεται κάποιος που πιστεύει πως ο κόσμος γυρνάει γύρω του και πως στον Ολυμπιακό βρέθηκε μια ακόμα περιπτωσάρα που δύσκολα θα κολλήσει με τους υπόλοιπους: τίποτα από αυτά δεν ήταν αλήθεια. Όταν το παιγνίδι ξεκινούσε, το παληκαράκι μεταμορφωνόταν σε πολεμιστή από τους λίγους: αδύνατο να μην τον προσέξεις, αν ήσουν ουδέτερος, αδύνατο να τον κοροϊδέψεις αν ήσουν αντίπαλος, αδύνατο να μην τον αγαπήσεις αν ήσουν οπαδός της ομάδας. Κάθε παιγνίδι του, ακόμα και τα πιο αδιάφορα, είναι μια μικρή κατάθεση σοβαρότητας, υπευθυνότητας, επαγγελματικότητας και γενναιοψυχίας. Ο Χάκετ με το μαλλί του αρλεκίνου ήταν αυτός που πέρυσι στην Ευρωλίγκα πάλεψε πιο πολύ από όλους. Ειδικά μετά από κάποιες ήττες της ομάδας ήταν που ήθελες να του σφίξεις το χέρι και να του πεις «ευχαριστώ». Με λίγους αθλητές έχει συμβεί, γιατί οι αληθινά μεγάλοι πολλοί δεν είναι.

Να παίζει σαν τον Χάκετ

Οποιος παρακολουθεί πολύ τον Ολυμπιακό αισθάνθηκε πολλές φορές λίγο Χάκετ – για την ακρίβεια αισθάνθηκε πως αν παίκτης ήταν ο ίδιος, θα ήθελε να παίζει σαν το Χάκετ. Τον είδε τον Χάκετ να εφορμά συχνά μόνος εναντίον όλων, και δεν τον ένοιαζε τον οπαδό καν αν ο Ντάνιελ θα καταφέρει τη μπάλα να τη βάλει στο καλάθι. Τον είδε να παίρνει σουτ δύσκολα, σχεδόν πάντα στη λήξη του χρόνου, σχεδόν πάντα με ένα αντίπαλο πάνω του, σχεδόν πάντα καθοριστικά. Τον είδε να παίζει με πλάτη κόντρα σε τύπους σκληρούς χωρίς να δίνει δεκάρα για το μπόι τους: η δική του η καρδιά είναι πάντα σκληρότερη. Τον είδε να κυνηγάει αντιπάλους πιο γρήγορους, συχνά πιο δυνατούς ή ακόμα και πιο ψηλούς και σχεδόν πάντα να τους κάνει να μοιάζουν πιο αργοί, πιο αδύναμοι, πιο συνηθισμένοι. Τον είδε να πανηγυρίζει με σηκωμένες γροθιές για μια προσωπική άμυνα στην αδύναμη πλευρά, τον είδε να βουτάει στα παρκέ ακόμα κι όταν η διαφορά ήταν τεράστια, τον είδε να τα βάζει με τον εαυτό του και να μονολογεί μετά από ένα λάθος, τον είδε να πορώνεται και να ξεσηκώνει τον κόσμο. Τον είδε ν αντιδρά συχνά σαν παιδάκι που έρχεται από τις ακαδημίες του συλλόγου, τον είδε παθιασμένο και γελαστό με το κεφάλι λίγο στο πλάι όπως οι ελεύθεροι σκοπευτές πριν κοιτάξουν τη διόπτρα. Το καλάθι πολλές φορές μπορεί να μην το σημάδεψε σωστά ο Χάκετ: την καρδιά του οπαδού του Ολυμπιακού όμως την πέτυχε στο κέντρο της πανεύκολα. Οσο κέρδισε και την απαιτητική ματιά του.

Ένα λεπτό πριν το τέλος  

Ηταν μοιραίο να τραυματιστεί ο Χάκετ: τον φάγανε με τα μάτια τους οι οπαδοί που τον λάτρεψαν αμέσως – κι επειδή έγινε αυτό και με τον Εϊ Σι Λο ίσως πρέπει να μάθουν ν αγαπάνε λιγότερο! Το ότι ο Χάκετ τραυματίστηκε προσπαθώντας να παίξει άμυνα ένα λεπτό πριν το τέλος ενός ματς που είχε τελειώσει, είναι η απόδειξη ότι το μάτι είναι πανίσχυρο: η ελπίδα όλων είναι ν αποδειχτεί πανίσχυρος κι ο ίδιος και να γυρίσει. Ο Ολυμπιακός δεν αποκλείεται να βρει ένα καλό παίκτη – Χάκετ δύσκολα θα βρει. Διαβάζω ότι θα μοιραστούν λέει τα λεπτά του οι υπόλοιποι: τα λεπτά του μπορεί να μοιραστούν – να δούμε ποιος θα βάλει μπροστά την καρδιά του. Αυτή η καρδιά του Χάκετ είναι που τον κάνει αγαπητό και (δυστυχώς για αυτόν) συχνά αξιοθαύμαστο: αν έπαιζε πιο πολύ με την πονηριά, το μυαλό, την τεχνική, την εμπειρία τραυματισμό από μάτι κακό δεν θα είχε, αλλά ο τύπος αυτά δεν τα ξέρει.  Οσο απουσιάζει, η ανάμνηση του θα λειτουργεί υπέρ της υστεροφημίας του, αλλά στο παρκέ θα λείψει ο ήχος της υπέροχα μεγάλης καρδιάς του. Παίκτες υπάρχουν πολλοί και καλοί: πολεμιστές με καρδιά σαν τη δική του είναι δυσεύρετοι. Θα ήταν ωραίο ένας παίκτης του Ολυμπιακού να έλεγε ότι «από εδώ και πέρα είμαστε όλοι Χάκετ». Θα ήταν η μόνη απόδειξη ότι η απουσία του δεν θα πονέσει την ομάδα.