Διάφοροι φίλοι χθες μου στέλνανε μηνύματα γιατί δεν έγραψα τίποτα εδώ για το ματς της Εθνικής με το Κόσοβο. Η απάντηση είναι ότι έγραψα στις εφημερίδες και δεν θέλω να γράφω παντού τα ίδια. Αλλά επειδή δεν θέλω να νομίζουν ότι υπεκφεύγω θα καταθέσω κι εδώ την κριτική μου για να γίνει και δημόσιο διάλογος. Αν πάντως νομίζετε πως θα γράψω αυτά που διαβάζετε δεξιά κι αριστερά μην χάνετε το χρόνο σας: για μένα δεν θα είναι ποτέ το πρόβλημα της Εθνικής ομάδας το αν ξεκινά ή όχι ο Φορτούνης ή το αν αδικείται ή όχι ο Μπουχαλάκης. Αν θέλετε να διαβάσετε τέτοια, διαβάστε άλλους.  

Να σημειώσω πρώτα από όλα ότι το χειρότερο σε αυτό το αχώνευτο 0-0, που έφερε η Εθνική μας με το Κόσοβο είναι ότι για ένα τουλάχιστον μισάωρο έπαιξε πολύ καλά και για ένα τουλάχιστον ημίχρονο ικανοποιητικά. Από την άλλη δεν δέχομαι ότι ένα χαμένο πέναλτι στο 18΄ με το Κόσοβο (κι όχι με την Εθνική Γερμανίας…) μπορεί να επηρεάσει τόσο πολύ το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Αν μια ομάδα παίζοντας ικανοποιητικά έστω για ένα ημίχρονο, δεν μπορεί να σκοράρει με το Κόσοβο, το οποίο κέρδισε ένα μήνα πριν εκτός έδρας, έχει πρόβλημα. Μεγάλο.

Εχει χαθεί το κριτήριο

Κοίταξα από περιέργεια την σύνθεση της Εθνικής ομάδας που αντιμετώπισε το Κόσοβο και το κέρδισε στις 6 Σεπτεμβρίου – όχι δέκα χρόνια πριν, αλλά ένα μήνα πριν. Να με κάψει ο Θεός, αλλά δεν έχω καταλάβει τι έκαναν σε αυτό το μήνα και όσοι παίκτες έχασαν τις θέσεις τους και όσοι μπήκαν στην ενδεκάδα – ποιο δηλαδή ήταν το κριτήριο των αλλαγών. Ο Μπάρκας έπαιζε στη Σέλτικ βασικός και τότε και τώρα: το Σεπτέμβριο ήταν βασικός, τώρα όχι. Ο Φορτούνης τότε έπαιζε στον Ολυμπιακό λιγότερο από τώρα: το Σεπτέμβριο ήταν βασικός, τώρα μπήκε αλλαγή στο 77΄. Ο Κουλούρης δεν ήταν βασικός στην Τουλούζ, όταν ξεκίνησε βασικός κόντρα στους Κοσοβάρους και δεν είναι βασικός και τώρα, που ήταν εκτός αποστολής – αλλά ας πούμε ότι ο Παυλίδης, με τρία γκολ στο Ολλανδικό πρωτάθλημα στις τέσσερις πρώτες αγωνιστικές τις άξιζε τις ευκαιρίες του, άλλο αν τις σπατάλησε. Ο Μάνταλος όμως; Τον τελευταίο καιρό του πάνε όλα στραβά: με τη Βόλσφμπουργκ έχασε πέναλτι και με τον Ατρόμητο αποβλήθηκε! Ο Λημνιός από την άλλη βασικός στην Κολωνία δεν έχει υπάρξει ποτέ, αλλά στην Εθνική παίζει πάντα κι ο Τζαβέλας με την Αλάνια κόντρα στη Ρίζεσπορτ έπαιξε 1 λεπτό πριν ενσωματωθεί στην Εθνική. Κάπου φοβάμαι πως έχει χαθεί εντελώς το κριτήριο. Και η λογική που λέει πως αν μια ομάδα την έχεις κερδίσει ένα μήνα πριν, βασίζεσαι στους παίκτες που την κέρδισαν για να την ξανακερδίσεις.   

Πολλές ανεξήγητες επιλογές

Προσπαθώ να είμαι καλόπιστος με τον Φαν τ Σιπ και να καταλαβαίνω τα προβλήματα του. Αλλά πολλά από όσα κάνει μου φαίνονται πραγματικά ανεξήγητα. Νομίζω ότι έχει μπερδευτεί απερίγραπτα παρακολουθώντας το ελληνικό πρωτάθλημα. Για το ελληνικό πρωτάθλημα π.χ ο Τζόλης και ο Μιχαηλίδης μπορεί να είναι μια χαρά παίκτες. Για διεθνή ματς ωστόσο χρειάζεται να κάνουν πολλά ακόμα για να φανούν αξιόπιστοι. Ο Τζόλης σε δυο ματς με την Κρασνοντάρ (που αντίθετα από την Μπεσίκτας ασχολήθηκε μαζί του) δεν ακούμπησε τη μπάλα. Ο Μιχαηλίδης προκάλεσε με τακουνάκι το γκολ του αποκλεισμού του ΠΑΟΚ. Και οι δυο μπορεί να ήταν πιο χρήσιμοι στην Εθνική Ελπίδων (που δεν σταυρώνει νίκη…): για την Εθνική ανδρών αμφιβάλω αν είναι έτοιμοι. Όπως και ο Λάζαρος Ρότα, που μπήκε με τη Μολδαβία κι έκανε πέναλτι ή ο καλός Βασίλης Λαμπρόπουλος που παίζοντας στα δεξιά καταταλαιπωρείται.

Ομάδα δεν υπάρχει

Διαβάζω ότι δεν έχουμε δεξί μπακ, δεν έχουμε φορ, δεν έχουμε τίποτα. Ας ξεκινήσουμε από κάτι βασικότερο: δεν έχουμε δυστυχώς μια ομάδα. Τι είναι μια ομάδα; Όχι εικοσιπέντε παίκτες που συναντιούνται κάθε τόσο, αλλά εικοσιπέντε παίκτες που νιώθουν την Εθνική ομάδα δική τους. Γιατί λείπει αυτό; Πρώτα πρώτα γιατί κάθε φορά που υπάρχουν κλήσεις προστίθενται και νέοι: τον καιρό του Φαν τ΄Σιπ, σε κάτι περισσότερο από ένα χρόνο έχουν κληθεί 39 παίκτες – απέχουμε κομμάτι από τους 50 που κάλεσαν κάποτε οι Ρανιέρι και Μαρκαριάν, αλλά δεν είμαστε και τόσο μακριά.

Τι θέλουν οι παίκτες για να νιώθουν μια ομάδα δική τους; Αρχικά να αντιμετωπίζονται σοβαρά. Ο τρόπος αντιμετώπισης πχ του Σιόβα έβγαλε στην επιφάνεια μια τρομερή έλλειψη σοβαρότητας: ακόμα κι αν η απόφαση ήταν σωστή, δεν έπρεπε να ανακοινωθεί στην τηλεόραση. Δεν πρέπει να υπάρχει επίσης χώρα στον κόσμο που να έχει τιμωρηθεί ποδοσφαιριστής γιατί μίλησε με καλά λόγια για συμπαίκτη του: προχθές ο Φλορέντσι έκανε ένα διάγγελμα υπέρ του Ιμόμπιλε λέγοντας ότι η Εθνική Ιταλίας πρέπει να αρχίζει από αυτόν γιατί ήταν πέρυσι ο πρώτος σκόρερ στην Ευρώπη. Κάποιοι συμφώνησαν κάποιοι διαφώνησαν. Εδώ ο Σιόβας την πλήρωσε στο όνομα της εσωτερικής πειθαρχίας ενώ στο ματς με τους Κοσοβάρους ο Χατζηδιάκος και ο Λημνιός παραλίγο να τσακωθούν μεταξύ τους! Ποια πειθαρχία;  

Ενδεκάδα που αλλάζει διαρκώς  

Τι άλλο χρειάζεται μια ομάδα; Μια σταθερή ενδεκάδα, που να αλλάζει μόνο αν υπάρχουν τραυματισμοί ή τιμωρίες. Τις ομάδες του Ρεχάγκελ ή του Σάντος τις θυμόμαστε ακόμα: ετούτη την Εθνική κανείς δεν την ξέρει. Σε δέκα όλα κι όλα παιγνίδια έχει αλλάξει τέσσερις τερματοφύλακες (Μπάρκας, Πασχαλάκης, Διούδης, Βλαχοδήμος). Έχουν παίξει στα δεξιά ο Μπακάκης, ο Χατζηδιάκος και ο Λαμπρόπουλος – και μάλλον ξεχνάω και κάποιον. Έχουν αγωνιστεί στο κέντρο της άμυνας της ο Σταφυλλίδης, ο Σιόβας, ο Χατζηδιάκος, ο Τζαβέλας, ο Σβάρνας, ο Μανωλάς, ο Μιχαηλίδης σε όλους τους πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Το πιο ωραίο συμβαίνει με τη θέση του αριστερού μπακ: έχουν παίξει ο Σταφυλλίδης, ο Γιαννούλης, ο Λυκογιάννης κι ο Κυριακόπουλος, αλλά ο Τσιμίκας που έφτασε στη Λίβερπουλ έχει να παίξει από τον Σεπτέμβριο του 2019! Βεβαίως και υπάρχουν κενά σε κάποιες θέσεις, αλλά λύσεις μπορεί να βρεθούν. Με την Μολδαβία και το Κόσοβο δεξί μπακ π.χ θα μπορούσε να παίξει ο Ζέκα – το χει κάνει πολλές φορές. Κι αν κανονικό αριστερό εξτρέμ δεν υπάρχει δεν είναι κακό να έπαιζαν μια φορά μαζί ο Γιαννούλης και ο Τσιμίκας  σε ένα 4-4-2 πχ ή σε ένα 4-5-1: ίσως να ήταν και ενδιαφέρον.       

Απαξίωση

Το χειρότερο είναι πως έχει πια παγιωθεί μια κατάσταση απαξίωσης γύρω από την ομάδα και γίνεται πια πεδίο αντιπαραθέσεων τρίτων: δεν υπάρχει δυστυχώς Εθνική ομάδα και σεβασμός στην προσπάθειά της. Χθες η ΑΕΚ αποφάσισε να μηνήσει τον Αλέξη Κούγια για απαξιωτικές κρίσεις για τους παίκτες της, όμως όταν οι παίκτες πάνε στην Εθνική δεν είναι της ΑΕΚ, είναι της Εθνικής: η ΕΠΟ έπρεπε να τους υπερασπιστεί και δεν είπε λέξη! Αλλά τι να πει; Τις συζητήσεις για το πώς και με ποια κριτήρια λειτουργεί η Εθνική δυστυχώς τις έβαλε στην ημερήσια διάταξη η ίδια η ομοσπονδία. Ούτε οι ομάδες, ούτε οι δημοσιογράφοι, ούτε οι παράγοντες δεν το ξεκίνησαν αυτό.

Θυμίζω ότι η διοίκηση Γραμμένου, άνευ λόγου και αιτίας (και κόντρα στα θέλω των παικτών), πήρε την ομάδα από το Καραϊσκάκη. Η διοίκηση Γραμμένου έδιωξε τον Μίκαελ Σκίμπε (γιατί ήταν επιλογή της προηγούμενης διοίκησης…) για να φέρει τον Αγγελο Αναστασιάδη, ενώ δεν είχε ολοκληρωθεί η παρουσία της ομάδας στο προηγούμενο Nations League: εξαιτίας της αλλαγής χάθηκε η δεύτερη θέση και πήγε στα μπαράζ η Ουγγαρία. Η διοίκηση Γραμμένου αναβάθμισε τον Τάκη Φύσσα, σαν να τον επιβραβεύει για τις περίφημες καταθέσεις του, που θα προκαλούσαν τον υποβιβασμό του Ολυμπιακού και του Ατρομήτου. Ακόμα και η διαχείριση της υποτιθέμενης κρίσης των δηλώσεων του Δημήτρη Σιόβα με λάθος τρόπο έγινε: οι συνεργάτες του Φαν τ΄ Σιπ έπρεπε να τον συμβουλεύσουν να μην πάει στο κανάλι του κ. Ιβάν Σαββίδη για να κάνει διαγγέλματα, γιατί θα φανεί ότι το κάνει για να ευχαριστήσει παράγοντες που του το ζητάνε.  

Από τον Φαν τ΄Σιπ περίμενα να ξανακερδίσει την προσοχή του κόσμου. Τα κατάφερε. Αλλά για άλλα πράγματα κι όχι για το ποδόσφαιρο που παίζει η ομάδα. Καιρός να κάνει μια κανονική ομάδα: ας την κάνει με όποιους παίκτες θέλει. Αλλά ας είναι μια κανονική ομάδα. Που να ξέρουμε την ενδεκάδα της και να μπορεί να κερδίζει έστω την Σλοβενία και το Κόσοβο…