Ομολογώ ότι όταν πριν λίγες μέρες πρωτοάκουσα ότι ο Αρης θέλει τον Κώστα Μήτρογλου γέλασα. Ο Μήτρογλου είχε στην Ολιμπίκ Μαρσέιγ ένα συμβόλαιο απίστευτα μεγάλο – κι όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Ποτέ στην καριέρα του δεν έδειξε να είναι υπεράνω χρημάτων, όσο κι αν αυτό που πάντα τον ενδιέφερε περισσότερο ήταν να παίζει. Η δε σχέση του με τους ανθρώπους της Μαρσέιγ υπήρξε τόσο κακή, ώστε μου έμοιαζε απίθανο να τους διευκολύνει λέγοντας «φεύγω»: αφού δεν το έκανε το προηγούμενο καλοκαίρι δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα το έκανε τώρα. Οσο ωστόσο οι μέρες περνούσαν και η είδηση συνέχιζε να βρίσκεται στην επικαιρότητα άρχισα να καταλαβαίνω το σκεπτικό και του Θοδωρή Καρυπίδη, που πάλεψε για να κερδίσει μια υπόθεση που έμοιαζε αρχικά χαμένη, αλλά και την διάθεση του ποδοσφαιριστή να συζητήσει την πιθανότητα της ένταξής του στην ομάδα. Αντίθετα με ό,τι φαινόταν αρχικά, εν τέλει ο Μήτρογλου έχει μεγαλύτερη ανάγκη τον Αρη από όσο ο Αρης αυτόν.
Μια ασταμάτητη τραμπάλα
Ο Μήτρογλου έχει κάνει μια τεράστια καριέρα που θυμίζει ωστόσο τραμπάλα: από τα κάτω του βρίσκεται στα πάνω του και το ανάποδο. Ήταν παιδί θαύμα κάποτε στον Ολυμπιακό (μέχρι και πρωτάθλημα του έδωσε σε με ένα γκολ κόντρα στην ΑΕΛ πριν γίνει είκοσι χρονών), αλλά όταν ενηλικιώθηκε δεν μπορούσε σε αυτόν να στεριώσει. Κατέληγε δανεικός γιατί τρέλαινε τους προπονητές του, (κυρίως τον Ερνέστο Βαλβέρδε που έλεγε ότι έχει σοβαρότερα πράγματα να κάνει από το να ασχολείται συνεχώς μαζί του), αλλά έκανε τόσο σπουδαία πράγματα όπου πήγαινε, ώστε γύριζε πάντα πίσω. Έκανε μια τεράστια μεταγραφή στην Φούλαμ κάποτε, αλλά εκεί δεν δικαιολόγησε ποτέ την επιλογή του. Αναγεννήθηκε στην Μπενφίκα, όπου και λατρεύτηκε, αλλά δεν στέριωσε στην Μαρσέιγ όπου σχολιαστές και παλαίμαχοι τον στρέσαραν από την πρώτη στιγμή. Τα πήγε κάπως καλύτερα ως δανεικός στην Γαλατά, αλλά δεν τα κατάφερε στην PSV μολονότι το ολλανδικό πρωτάθλημα έμοιαζε κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του.
Το μυστικό στις αποτυχίες και στις επιτυχίες του είχε να κάνει πάντα με το χαρακτήρα του. Δεν νιώθει άνετα όπου στρεσάρεται κι όπου δίνει εξετάσεις. Και τα καταφέρνει όπου αισθάνεται καλά κι όπου νιώθει ότι στηρίζονται πάνω του. Κι αυτό νομίζω παίζει ρόλο στην επιλογή του Αρη: δύσκολα θα μπορούσε τη δεδομένη στιγμή να βρει μια ομάδα που να αισθανθεί βασιλιάς.
Λατρεύοντας τους παίκτες
Ανάμεσα στα πολλά και στα άξια ανάλυσης χαρακτηριστικά του Αρη υπάρχει και η τεράστια αγάπη του κόσμου του για τους αθλητές της ομάδας. Στον πλανήτη του Αρη αυτοί που ξεχωρίζουν απολαμβάνουν μια αναγνώριση, που δύσκολα συναντάς αλλού. Στην ιστορία και στη μυθολογία του Αρη οι παράγοντες ήταν πάντα μια υποσημείωση: χρήσιμοι, απαραίτητοι, αλλά όχι τόσο σημαντικοί, ώστε να τους πιστώνεται κάποιο κομμάτι της ιστορίας του συλλόγου. Δεν συμβαίνει σε καμία άλλη ελληνική ομάδα αυτό και για να το καταλάβετε ανατρέξτε στη μνήμη σας ή στην ανθολογία των αθλητικών κλισέ με τα οποία έχετε μεγαλώσει. Υπάρχει ο Ολυμπιακός του Γουλανδρή, του Κόκκαλη, του Μαρινάκη. Υπάρχει ο Παναθηναϊκός του Βαρδινογιάννη. Υπάρχει ο ΠΑΟΚ του Παντελάκη και φυσικά ο ΠΑΟΚ του Σαββίδη. Υπάρχει η ΑΕΚ του Μπάρλου και η ΑΕΚ του Μελισσανίδη – ακόμα και η ΑΕΚ του Νικολαϊδη, που τον καιρό που έγινε πρόεδρός της ήταν σημαντικότερος από τους παίκτες και τους προπονητές για μια μεγάλη μερίδα των οπαδών της. Υπάρχουν επίσης παράγοντες που σε όποια ομάδα πηγαίνουν οικειοποιούνται την ιστορία της – στον Αρη αυτά δεν υπάρχουν. Ο Αρης, ο «αυτοκράτορας», ήταν του Γκάλη και του Γιαννάκη. Ο ΠΑΟ αντίστοιχα ήταν του Γιαννακόπουλου. Κανείς δεν θυμάται ποια ήταν η διοίκηση του Αρη όταν η ομάδα απέκλεισε την Περούτζια ή όταν διεκδίκησε στο Βόλο το πρωτάθλημα σε μπαράζ από τον Ολυμπιακό του Νταϊφά. Τον Κούη και τον Σκόμποε όμως τους θυμόμαστε ακόμα. Η μαγική σχέση του Αρη με τους παίκτες του εξηγεί και το γεγονός ότι στις δύο μεγαλύτερες επιτυχίες εθνικών ομάδων (αναφέρομαι στην κατάκτηση του πανευρωπαϊκού του 1987 και φυσικά στο Euro του 2004) υπήρχαν ως σημαιοφόροι παίκτες του Αρη: ο Γκάλης κι ο Γιαννάκης στη μία περίπτωση, ο Χαριστέας κι ο Δέλλας στην άλλη. Στην περίπτωση της ομάδας του 1987 αυτό ήταν απολύτως φυσιολογικό. Στην περίπτωση της Εθνικής του Οτο Ρεχάγκελ αυτό ήταν σχεδόν απροσδόκητο: ο Αρης στην παρακμή του μας έδωσε δυο πρωταθλητές Ευρώπης. Γιατί μόνο στον πλανήτη του λατρεύουν τους παίκτες που αξίζουν αγάπη.
Οι δυο ανάγκες
Η καριέρα του Κώστα Μήτρογλου είναι στα κάτω της, αλλά αυτό δεν λέει απολύτως τίποτα: τα προηγούμενα λένε ότι το ίδιο εύκολα μπορεί αύριο πάλι να εκτιναχτεί. Φέτος στη Μασσαλία ήταν εκτός ομάδας, πέρυσι στο πέρασμά του από την PSV έβαλε τρία γκολ πατώντας 18 φορές το χορτάρι: ο απίθανος αυτός τύπος σκόραρε για το πρωτάθλημα στο πρώτο ματς που αγωνίστηκε (!), αλλά μετά δυσκολεύτηκε πολύ. Στα δικά μου τα μάτια σήμερα έχει μεγαλύτερη ανάγκη αυτός τον Αρη από όσο ο Αρης αυτόν κι ας υπάρχει η εντύπωση πως ισχύει το αντίθετο.
Ο Αρης έχει ένα πρόβλημα στο γκολ και το πλήρωσε στα ματς με την ΑΕΚ και κυρίως με τον Παναθηναϊκό, αλλά ο Αρης δεν είναι ομάδα που λυγίζει και τα παρατάει γιατί έχει προβλήματα: πολλές φορές είναι αυτή η δυσκολία που τον γεμίζει δύναμη. Το είδαμε και χθες στο ματς με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη: τη λύση την έδωσε ο Ιωάννου – στα πιο πολλά ματς κάποιος θα βρεθεί αρκεί να υπάρχει πίστη. Την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκό, που βαθμολογικά τον πλήγωσαν, θα τους ξαναβρεί και τα παιγνίδια μαζί του θα είναι πάλι για αυτούς δύσκολα – για τον Αρη δύσκολα είναι πάντα όλα έτσι κι αλλιώς. Ο Αρης θα μπορούσε να αποκτήσει κάποιον άλλο φορ. Και πάλι η έξοδός του στην Ευρώπη θα είχε να κάνει με τις αντοχές του, τη δύναμή του, την πίστη του και την επιμονή του κι αυτά δεν τα αποκτάς στο μεταγραφικό παζάρι: ή τα έχεις ή δεν τα έχεις. Ο Μήτρογλου όμως δύσκολα θα μπορούσε να βρει μια «ομάδα – θερμοκήπιο», έτοιμη να του δώσει πρωταγωνιστικό ρόλο, φτιαγμένη στα μέτρα του σαν να τον περίμενε. Αυτός έχει ανάγκη τον Αρη, δηλαδή μια ευκαιρία για ένα μεγάλο φινάλε καριέρας, για μια αποθέωση πριν το αντίο, που, ας ελπίσουμε, πως θα αργήσει πολύ.
Δικαίωμα στην τρέλα
Λένε ήδη ότι είναι τρελό να περιμένει ο Αρης ότι ο Μήτρογλου που έρχεται από χρονιές σβηστές θα του λύσει το πρόβλημα στο γκολ: υπάρχει μια βάση σε αυτό κακά – κακά τα ψέματα. Λένε επίσης ότι ο ίδιος Μήτρογλου είναι τρελός και οι ιστορίες της τρέλας του είναι διασκεδαστικές και άπειρες. Όπως και να χει μου χει λείψει πολύ. Αν είναι τρελός έκανε κάτι που μόνο τρελό δεν είναι: αποφάσισε να συναντηθεί με τους οπαδούς του Αρη που είναι τρελοί από κούνια. Συγκάτοικοι θα είναι όλοι στην τρέλα και να δούμε τι θα βγει από αυτή την συνύπαρξη.
Ζούμε ένα κεφάλαιο της ιστορίας του Αρη και του Μήτρογλου. Μακάρι να μας τρελάνουν και οι δυο! Ο Αρης με την επιλογή του κι ο τρελός με τα γκολ του…
