Προτάσεις για βιβλία που μπορείτε να διαβάσετε μέσα στην χρονιά που ακολουθεί σας έκανα πρώτη φορά τον Δεκέμβρη του 2016. Συνέβη κάτι που με ευχαρίστησε πολύ. Δημιουργήθηκε ένα κοινό που αυτές κάθε χρονιά τις περιμένει. Φέτος επειδή άργησα λίγο με βομβαρδίσατε στα μηνύματα. Εφτασε η στιγμή λοιπόν για να σας προτείνω πάλι δώδεκα βιβλία για όλο το χρόνο. Κάποια τα διάβασα στους μήνες που προηγήθηκαν, κάποια τα πήρα για να τα διαβάσω προσεχώς, δυο τα διαβάζω τώρα. Όπως θα δείτε υπάρχουν βιβλία για όλα τα γούστα. Και δεν λείπουν και μερικές ειδικές αναφορές.

Εχουμε και λέμε.

• Ιανουάριος. «Ατομική Εποχή» του Αχιλλέα Χεκίμογλου, Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Ο Χεκίμογλου είναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες Ελληνες συγγραφείς που προέρχονται από την δημοσιογραφία. Διαλέγει ιστορίες και τις ψάχνει όσο λίγοι, δεν είναι ιστορικός είναι κυρίως ερευνητής. Το προηγούμενο βιβλίο του, «ο Ωνάσης και ο Σμηναγός Χ», ήταν η απόδειξη πως μια μπανάλ ιστορία, όπως αυτή της πολιτικής αεροπορίας στην Ελλάδα, μπορεί να αποκτήσει διαστάσεις πολιτικού θρίλερ. Ένα τέτοιο έχουμε και στην «Ατομική Εποχή». Στην οποία διηγείται υπέροχα μια σειρά από αποτυχημένες προσπάθειες να αποκτήσει η Ελλάδα πυρηνική ενέργεια.
• Φεβρουάριος. «Η ετυμηγορία του Καραβάτζιο» του Μάρκο Ντε Φράνκι, Εκδόσεις Παττάκη. Ο ζωγράφος Καραβάτζιο επιχειρούσε στους πίνακές του να περιγράψει τα όρια ανάμεσα στην ζωή και στον θάνατο. Η ιστορία που ο Ντε Φράνκι διηγείται έχει να κάνει με την αναζήτηση ενός σήριαλ κίλερ που οδηγεί τους διώκτες του στα όρια τους. Ο Καραβάτζιο γίνεται ξαφνικά όργανο ανάλυσης της ανθρώπινης ψυχοπάθειας.
• Μάρτιος. «Μy way» του Κύρου Βασάρα. Εχουν γραφτεί πολλά βιβλία για ποδοσφαιριστές και προπονητές αλλά αυτό το βιβλίο που ο Βασάρας έγραψε με την βοήθεια του Περικλή Στέλα είναι από τα λίγα που έχουν ως θέμα τον διαιτητή, την διαιτησία και το ποδόσφαιρο από μια εντελώς απρόβλεπτη σκοπιά. Ο Βασάρας που έκανε μια καριέρα που δεν έκανε άλλος Ελληνας διαιτητής και δύσκολα άλλος θα κάνει, διηγείται ιστορίες που μεταξύ άλλων μας βοηθάνε να καταλάβουμε καλύτερα και πολλούς παίκτες που ο ίδιος συνάντησε και για τους οποίους μιλάει. Δεν είναι απλά μια βιογραφία: είναι ένα βιβλίο που έλειπε. Μπορείτε να το βρείτε στο site του καθώς την έκδοση την έκανε ο ίδιος.

• Απρίλιος. «Προσωπικότητα και εξουσία. Δημιουργοί και καταστροφείς της σύγχρονης Ευρώπης» του Ιαν Κέρσοου, εκδόσεις Αλεξάνδρεια. Ο κατά πολλούς καλύτερος βρετανός ιστορικός της εποχής μας σκιαγραφεί σε δώδεκα κεφάλαια δώδεκα μεγάλες πολιτικές προσωπικότητες της Ευρώπης που καθόρισαν την πορεία της Γηραιάς Ηπείρου. Ο Κέρσοου μιλά για τον Χίτλερ και τον Στάλιν, αλλά και για τον Γκορμπατσόφ, τον Χέλμουτ Κόλ και την Θάτσερ και δεν το κάνει απολογιστικά, αλλά με ένα τρόπο που κάνει κατανοητό ότι όλοι τους ασκούν επιρροές ακόμα. Πιο πολύ και από βιβλίο ιστορίας είναι ένα πολιτικό δοκίμιο.
• Μάιος. «Επιβάτης 23» του Σεμπάστιαν Φίτζεκ, Εκδόσεις Διόπτρα. Δυσκολεύτηκα πολύ να καταλάβω την επιτυχία του Φίτζεκ (και) στην Ελλάδα. Γράφει αστυνομικά χωρίς τον απαραίτητο κεντρικό ήρωα, οι ιστορίες του καμιά φορά κορυφώνονται πριν το τέλος τους, τα αρχικά ευρήματα, στα προηγούμενα δυο βιβλία του που είχα διαβάσει ήταν δυνατότερα από τις ιστορίες που διηγήθηκε. Του έδωσα μια τρίτη ευκαιρία: και ευτυχώς! Διότι εδώ υπάρχει και φυτίλι και έκρηξη. Και η αφήγηση είναι άψογη.    
• Ιούνιος. «Εις Οιωνός», του Κρίστοφερ Γουντχάουζ, Εκδόσεις Παπαδόπουλος. Ο Βρετανός στρατιωτικός που θα έχει για πάντα μια θέση στην ελληνική ιστορία καθώς είναι αυτός που ηγήθηκε της ανατίναξης της γέφυρας του Γοργοποτάμου, δεν είναι απλά ένας καλός αφηγητής: είναι πιθανότατα ο τελευταίος αληθινό φιλέλληνας. Στο βιβλίο αυτό που κυκλοφόρησε πρώτη φορά στην Αγγλία του 1950 ο Γουντχάουζ διηγείται τις εμπειρίες του στην Ελλάδα αναδεικνύοντας ωστόσο πράξεις και συμπεριφορές Ελλήνων που εδώ γνώρισε και τους οποίους περιγράφει με μια αγάπη σπάνια. Αυτή που συνήθως λείπει μεταξύ των Ελλήνων.

• Ιούλιος. «Ανήσυχο Αίμα» του Ρόμπερτ Γκαλμπρεϊθ, Εκδόσεις Ψυχογιός. Το δίτομο (!) αριστούργημα του Γκαλμπρεϊθ θα σας βοηθήσει να περάσετε ένα ωραίο καλοκαίρι παρέα με τον ντετέκτιβ Κόρμοραν Στράικ και την Ρόμπιν Ελακοτ, την σπουδαία βοηθό του. Η ιστορία είναι σπουδαία καθώς οι δυο αναλαμβάνουν την αποστολή να ερευνήσουν την εξαφάνιση μιας γυναίκας που χάθηκε πριν πενήντα χρόνια, πράγμα που δεν είναι καθόλου απλό. Όπως δεν είναι απλός και ο ντετέκτιβ Στράικ, που είναι πρώην στρατιωτικός που έχει χάσει το πόδι του στο Αφγανιστάν και πρέπει να κυκλοφορεί κουτσαίνοντας στους δρόμους του Λονδίνου. Υπάρχουν άλλα πέντε βιβλία με τις ιστορίες του μεταφρασμένα στα ελληνικά. Και μια υπέροχη βρετανική σειρά φυσικά.
• Αύγουστος. «Η δύναμη της ήττας» του Μπάνε Πρέλεβιτς, Εκδόσεις MVPublications. Άλλο ένα βιβλίο που έλειπε. Πρόκειται στην πραγματικότητα για μια επιστροφή σε ένα παρελθόν μάλλον ηρωϊκό, στο οποίο νίκες και ήττες βοηθούσαν απλά για να γραφτούν μεγάλες ιστορίες τις οποίες ο Μπάνε διηγείται. Οσοι τις θυμούνται θα συγκινηθούν. Οσοι δεν τις έχουν ζήσει θα μάθουν πολλά. Ομολογώ ότι δεν θυμάμαι τον Πρέλεβιτς να μιλάει όταν έπαιζε. Οι σιωπηλοί άνθρωποι διηγούνται τις καλύτερες ιστορίες.
• Σεπτέμβριος. «Θάνατος επί σκηνής» του Χρήστου Μαρκογιαννάκη, Εκδόσεις Μινωας. Ο αστυνόμος Χριστόφορος Μάρκου καλείται να ανακαλύψει ποιος σκότωσε και μάλιστα μετά το τελευταίο της σόου στην παραλία της Βουλιαγμένης μπροστά σε 50 χιλιάδες φανς την τραγουδίστρια Νένης Βαντά. Με τον Μαρκογιαννάκη αισθάνομαι πως μοιράζουμε την ίδια αγάπη για την Αγκάθα Κρίστι. Ηρακλής Πουαρό δεν υπάρχει (και ίσως καλύτερα…) αλλά όλα τα άλλα δεν λείπουν.   
• Οκτώβριος. «Τα Χατζηδακικά» του Παναγιώτη Ανδριόπουλου. Στο εισαγωγικό σημείωμα που γράφει αντί προλόγου» συγγραφέας χαρακτηρίζει τον Μ Χατζιδάκι ως «επικίνδυνο αντιεξουσιαστή». Στη συνέχεια του μικρού σε όγκο αλλά με μεγάλη καρδιά βιβλίου του ο Ανδριόπουλος γράφει μικρές ιστορίες για τον Χατζιδάκι που γνώρισε όταν βρέθηκε στην Ορχήστρα των Χρωμάτων και που τόσο του λείπει. Όπως και σε όλους μας.

• Νοέμβριος. «Silver Alert», της Τατιάνας Αβέρωφ, Εκδόσεις Μεταίχμιο. Η Τατιάνα Αβέρωφ είναι από τις καλύτερες Ελληνίδες συγγραφείς αστυνομικών του καιρού μας γιατί κάνει πρώτα από όλα κάτι πολύ απλό: τοποθετεί όλες τις ιστορίες της στην Ηπειρο που αγαπάει και που είναι αυτή που κατά κάποιο τρόπο πρωταγωνιστεί. Εχοντας καταλήξει στο πλαίσιο τοποθετεί εντός του ήρωες και κακούς που δεν σε κάνουν να απορείς που ακριβώς υπάρχουν αυτοί οι άνθρωποι όπως συχνά συμβαίνει σε πολλά ελληνικά αστυνομικά. Κι έτσι από τη μια η ροή είναι εξαιρετική κι από την άλλη θες να πάρεις το αμάξι να πεταχτείς μέχρι τα Ζαγοροχώρια…
• Δεκέμβριος. «Το κόμμα του καλού Θεού», του Τάκη Καμπύλη, Εκδόσεις Καστανιώτης. Όλα διαδραματίζονται σε μια γιορτινή χριστουγεννιάτικη Αθήνα στην οποία όμως τίποτα δεν θυμίζει χειμώνα. Ο ήρωας του βιβλίου είναι ένας από αυτούς που αποκαλούμε «επαγγελματίες της πολιτικής επικοινωνίας». Εχει αναλάβει την προεκλογική εκστρατεία ενός κόμματος και βλέπει την γιγάντωσή του που ωστόσο αντί να τον γεμίζει χαρά – λόγο της επαγγελματικής επιτυχία – μάλλον το κάνει να προβληματίζεται για την χώρα που ζει. Ενα αληθινά μοντέρνο ελληνικό μυθιστόρημα.

……………..

Χρωστάω κάποιες ειδικές αναφορές. Το βιβλίο του Γιάννη Ξανθούλη για την Μαρινέλλα («Οι νύχτες που έγιναν μεσημέρια») δεν είναι ακριβώς η βιογραφία της μεγάλης ντίβας αλλά έχει ενδιαφέρον κυρίως στο κομμάτι της προσωπικής σχέσης του συγγραφέα μαζί της. Εμείς οι φίλοι του Μίμη Ανδρουλάκη περιμέναμε πως και πως το «Κάτω από τις στάχτες», την συνέχεια της αυτοβιογραφίας του και τη χαρήκαμε. Ο Πάνος Αρμυράς μας έδωσε μια ακόμα περιπέτεια του αστυνόμου Αγραφιώτη στη «Λέσχη του Κακού». Δεν διάβασα το βιβλίο του Κώστα Βασιλόπουλου για την σεζόν του ντάμπλ του ΠΑΟΚ και τον Λουτσέσκου, αλλά θα το κάνω. Περιμένω κι εύχομαι να κυκλοφορήσει η ήδη γραμμένη από τον Βασίλη Σκουντή και τον Δημήτρη Καρύδα βιογραφία του Γιάννη Ιωαννίδη. Κι ελπίζω Φεβρουάριο – Μάρτιο να κυκλοφορήσει και το δικό μου. Που θα χεις  αθλητικόιστορικό περιεχόμενο. Αλλά ας βγει πρώβτα και θα τα πούμε προσεχώς…