Αν η μεγάλη είδηση της φάσης των 16 του Τσάμπιονς λιγκ ήταν ο αποκλεισμός της Λίβερπουλ από την Παρί (και μάλιστα με ήττα στο Ανφιλντ), το αληθινό ψυχόδραμα το είδαμε στην Μαδρίτη όπου η Ρεάλ κατάφερε να αποκλείσει την συμπολίτισσα Ατλέτικο με ένα τρόπο που ξεπερνά οποιαδήποτε λογική. Η Ατλέτικο του Σιμεόνε δεν τα κατάφερε ούτε κι αυτή την φορά σε ευρωπαϊκό ματς απέναντι στην Βασίλισσα παρά το γρήγορο γκολ του Γκάλαχερ, που σκόραρε μετά από 28 δευτερόλεπτα και μολονότι η Ρεάλ είδε στο 70' τον Βινίσιους να αστοχεί σε πέναλτι, που κέρδισε ο ΕμΠαπέ από τον Λαγκλέ κάνοντας την εντυπωσιακότερη ενέργεια της βραδιάς. Στην διαδικασία των πέναλτι η Ρεάλ ήταν όχι μια αλλά δυο φορές τυχερή. Την πρώτη όταν ο Αλβαρεζ, ένας από τους καλύτερους του Σιμεόνε, σκόραρε εκτελώντας το δικό του πέναλτι, αλλά το VAR είδε πως γλιστρώντας βρήκε την μπάλα και με τα δυο πόδια: ό,τι συνέβη είναι προφανώς ακούσιο πλην όμως ο κανονισμός είναι σαφής – στο πέναλτι το άγγιγμα της μπάλας είναι ένα, αλλιώς ο εκτελεστής θα μπορούσε να πλησιάζει τον τερματοφύλακα τρέχοντας με την μπάλα στα πόδια. Για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι κάτι ανάλογο, αλλά το αληθινά καταπληκτικό στην φάση δεν είναι ότι η μπάλα βρήκε και στα δυο πόδια, αλλά ότι πήγε και στα δίχτυα: αυτό κάνει την ακύρωση του γκολ πικρή – αν ο Αργεντίνος είχε αστοχήσει, όπως συνήθως συμβαίνει όταν ένας παίκτης γλυστρά, η πίκρα θα ήταν λιγότερη. Η Ρεάλ όμως είχε απίστευτη τύχη και στην διαδικασία εκτέλεσης του τελευταίου και κρίσιμου πέναλτι: ο Ρούντιγκερ κάνει την χειρότερη δυνατή. Σουτάρει σε μέσο ύψος, το σουτ δεν είναι δυνατό, και ο τερματοφύλακας Ομπλακ. που έχει προηγουμένως πιάσει το πέναλτι του Βάσκεθ κρατώντας ζωντανή την Ατλέτικο, πριν ο Λιορέντε σημαδέψει το δοκάρι του Κουρτουά, πέφτει στη σωστή γωνία. Το χτύπημα του Ρούντιγκερ είναι τόσο κακό ώστε η επέμβαση του Ομπλακ μοιάζει βέβαιη. Όμως με κάποιο τρόπο η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα – η Ρεάλ σώζεται και μπορεί να υπερασπιστεί τον τίτλο της.

Χρειάζεται κάτι παραπάνω

Δεν ήταν ένα ωραίο ματς το ντέρμπι της Μαδρίτης. Η Ατλέτικο που σκόραρε γρήγορα, δεν ρίσκαρε για να βρει ένα δεύτερο γκολ: η πιο μεγάλη της ευκαιρία είναι με τον Κορέα στο 90΄που έκανε τα πάντα υποδειγματικά εκτός από το τελικό σουτ. Ο Σιμεόνε διάλεξε να κλείσει το ματς και κατάφερε να περιορίσει πολύ – ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και στην παράταση – τους τέσσερις κυνηγούς του Αντσελότι. Ο Ρόντριγκο χάθηκε, ο Μπέλιγχαμ είχε μόνο εναλαμπές, ο Βινίσιους ειδικά μετά το κάκιστο πέναλτι που χτύπησε ήταν έως και επιζήμιος κι έμεινε μόνος ο ΕμΠαπέ να παλεύει με τον Λαγκλέ και τον Χιμένεθ. Ο Γάλλος δεν ανέλαβε την εκτέλεση του πέναλτι που κέρδισε με ένα εντυπωσιακό σόλο, αλλά δεν είναι παράξενο: η Ρεάλ προσπαθεί εδώ και καιρό να βοηθήσει τον Βινίσιους να εξελιχτεί σε ηγετική προσωπικότητα κι ένα γκολ πρόκρισης του Βραζιλιάνου σε ένα τέτοιο ματς θα βοηθούσε το project. Αλλά οι ηγέτες δεν γίνονται κατά παραγγελία κι ο Βινίσιους, όπως φαίνεται και από τις ατελείωτες διαμαρτυρίες του γιατί δεν βραβεύτηκε πέρυσι με την Χρυσή Μπάλα, έχει ένα πολύ εύθραυστο ψυχισμό: καθόλου τυχαία ο Κάρλο Αντσελότι τον αντικατέστησε στην παράταση για να μην τον δει να γίνεται δεύτερη φορά μοιραίος. Όχι βέβαια ότι θα έφταιγε αυτός αποκλειστικά σε περίπτωση αποκλεισμού της Ρεάλ. Η Βασίλισσα μπήκε στο ματς άσχημα, ήταν ευάλωτη ειδικά στην μεσαία γραμμή όπου η απουσία του Θεμπάγιος φαινόταν, τουλάχιστον μέχρι την είσοδο του Καμαβιγκά, αλλά κυρίως ήταν επιθετικά ακίνδυνη γιατί δεν έχει καθαρό φορ και η έλλειψη αυτή σε κλειστά παιγνίδια και φαίνεται και στοιχίζει. Η Ρεάλ δεν μπορούσε να σηκώσει καθόλου την μπάλα απέναντι στην οργανωμένη άμυνα του Σιμεόνε. Ηταν μονότονη και προβλέψιμη. Αλλά ήταν και τυχερή. Κι αν στα νοκ άουτ παιγνίδια έχεις ανάγκη την τύχη, τότε είναι προτιμότερο να την έχεις στο δεύτερο ματς όταν και τα πάντα κρίνονται. Να σημειωθεί πως ο Σιμεόνε τύχη δεν είχε σε κανένα από τα δυο παιγνίδια – ίσως να μην είχε και ποτέ στην καριέρα του. Και η Ατλέτικο είχε μερικούς υστερήσαντες – ο Γκριεσμάν πχ στο ματς που τον χρειάζονταν όλοι πολύ ήταν αόρατος. Ηταν όμως μια ομάδα ψυχωμένη, συγκεντρωμένη, σκληρή και με πλάνο. Το ό,τι παρόλα αυτά δεν κατάφερε να προκριθεί δείχνει και πόσο δύσκολο είναι να αποκλείσει κανείς την Ρεάλ του καιρού μας. Δεν αρκεί κάποια ομάδα να κάνει πολλά και σωστά – χρειάζεται και κάτι παραπάνω.            

Η Μπορούσια μπορούσε

Δεν υπήρξαν εκπλήξεις στα άλλα ματς και δεν θα μπορούσαν και να υπάρξουν. Στο χωρίς μεγάλο φαβορί ζευγάρι η Ντόρτμουντ κατάφερε να αποκλείσει την Λιλ παραδόξως γιατί δέχτηκε γκολ πρώτη και νωρίς. Ο Καναδός Ντέιβιντ, που στα 25 του χρόνια κάνει σεζόν καριέρας, άνοιξε το σκορ μόλις στο 5΄χάρη και σε ένα τεράστιο λάθος του τερματοφύλακα Κόμπελ. Η Ντόρτμουντ λίγο έλειψε να δεχτεί γρήγορα και δεύτερο γκολ, είχε όμως αρκετό χρόνο μπροστά της να ανασυνταχθεί και το έκανε: ήταν εντυπωσιακά καλύτερη, όσο κι αν το πέναλτι που κέρδισε ο Γκιρασί και με το οποίο ο Τσαν ισοφάρισε σηκώνει συζήτηση. Το πρώτο γκολ του ταλαντούχου 21χρονου Μπάιερ στο 65΄αποκατέστησε την τάξη: η Λιλ δεν άντεξε το βάρος τους ματς. Τώρα η Μπορούσια θα βρει την Μπαρτσελόνα: οι δυο τους έχουν ουκ ολίγα προηγούμενα – έπαιξαν άλλωστε ήδη φέτος στην Legaue Phase, με τους Μπλαουγκράνα να κερδίζουν 2-3 στο Ντόρτμουντ. Η Μπαρτσελόνα δεν είχε προβλήματα με την Μπενφίκα που μπορεί να έκανε ό,τι καλύτερο μπορούσε στο Μοζουίκ αλλά δεν θα μπορούσε ποτε να προκριθεί. Η ομάδα του Παυλίδη κατάφερε να ισοφαρίσει και σχετικά γρήγορα με τον Οταμέντι στο 13΄ την Μπάρτσα που προηγήθηκε με ένα σπουδαίο γκολ του Ραφίνια μετά από πάσα του Γιαμάλ στο 11΄. Όμως ο θαυματουργός μικρός του Χανς Φλικ είναι σε τρομερή κατάσταση και το γκολ του 2-1 είναι ένα ποίημα, ενώ ο Ραφίνια που είχε δείξει και στο πρώτο παιχνίδι ότι δεν υπάρχει αμυντικός της Μπενφίκα που να μπορεί να αντιμετωπίσει την έκρηξη του πέτυχε το 3-1 και πάει να σπάσει το ρεκόρ του Μέσι σε σύνολο γκολ σε μια χρονιά στο Τσάμπιονς λιγκ. Η Μπαρτσελόνα προηγήθηκε με 3-1 στο ημίχρονο - παρόλο που σε ένα ακόμα ματς είδαμε τις αδυναμίες της στην άμυνα προκρίθηκε χωρίς να ιδρώσει. Όπως δεν ιδρωσε και κανείς από τους υπόλοιπους που προκρίθηκαν.

Χωρίς εκπλήξεις

Η Μπάγερν Μονάχου για δεύτερο συνεχόμενο παιχνίδι έδειξε απέναντι στην Μπάγερ Λεβερκούζεν την σοβαρότητα της. Ο Τσάβι Αλόνσο ως προπονητής της Λεβερκούζεν δεν είχε χάσει κανένα ματς από την Μπάγερν, αλλά τα προηγούμενα παιχνίδια που έπαιξε μαζί της είχαν να κάνουν με διοργανώσεις γερμανικές: στο Τσάμπιονς λιγκ τα πράγματα είναι αλλιώς. Η Μπάγερν φιλοξενεί τον τελικό και θέλει να είναι παρούσα. Κατ’ επέκταση δεν θα μπορούσε παρά να πάρει την αποστολή της πάρα πολύ στα σοβαρά: δεν θα μου προκαλέσει έκπληξη να παίξει καλύτερα στην συνέχεια και η βελτίωση της να αποδειχτεί αποτέλεσμα προγραμματισμού. Τα γκολ του Χάρι Κέιν και του Ντέβις ήθαν στο δεύτερο ημίχρονο απλά και μεθοδικά. Πολύ εύκολες και οι προκρίσεις της Αρσεναλ, της Αστον Βίλα και της Ίντερ. Η Αρσεναλ παίζοντας με πολλούς αναπληρωματικούς κι έχοντας μόνο τον Στέρλινγκ αληθινά διακριθέντα έφερε μια διπλωματική ισοπαλία με την PSV, σε ένα ματς που μετά το 1-7 στο Αϊντχόβεν δεν είχε νόημα. Τώρα την Αρσεναλ περιμένει η Ρεάλ. Η Ίντερ κέρδισε για δεύτερη φορά την Φέγενορντ για να βρει την Μπάγερν Μονάχου. Οι Ολλανδοί βρήκαν το κουράγιο να ισοφαρίσουν το γρήγορο γκολ που δέχτηκαν από τον Τουράμ, αλλά το εφετινό κατόρθωμα τους το έκαναν αποκλείοντας την Μίλαν: δεύτερο ανάλογο κατόρθωμα απέναντι σε ιταλική ομάδα ήταν μάλλον απίθανο. Ο Τσαλχάνογλου χτύπησε σωστά το πέναλτι που η Ίντερ κέρδισε στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου και η Φέγενορντ απλά αποκλείστηκε αξιοπρεπώς.

Ανετη και η επικράτηση της Αστον Βίλα που θα βρει την Παρί. Η Μπριζ έμεινε με παίκτη λιγότερο από νωρίς – η γηπεδούχος στο δεύτερο ημίχρονο με μπροστάρη τον Ασένσιο που σκοράρει κατά ρυπάς έκανε πάρτι. Η Βίλα δεν έχει άγχος, έχει ενισχυθεί με τους Ασένσιο, Ράσφορντ και Ντισασί τον Ιανουάριο και θα βρει την Παρί στην οποία ο Εμερι κάτι χρωστάει. Δούλεψε στο Παρίσι δυο χρόνια, κέρδισε δυο πρωταθλήματα και τον έδιωξαν γιατί δεν μάθαινε αγγλικά! Το Παρί – Αστον Βίλα είναι πιο ισορροπημένο απ' όσο φαίνεται.