Ο Παύλος Γιαννακόπουλος υπήρξε επιχειρηματίας, οικογενειάρχης και Παναθηναϊκός και δεν θέλησε ποτέ να τον θυμόμαστε για κάτι άλλο. Στη ζωή του υπήρξε συνεπής και προσηλωμένος στους σκοπούς του, όπως όλοι οι άντρες της γενιάς του, που γνώρισαν μια Ελλάδα δύσκολη. Η επιχειρηματική του πρόοδος ήταν το κλειδί για μια καλύτερη ζωή. Η οικογένειά του και η σχέση του με τον πατέρα του και τα αδέρφια του ήταν πάντα η έμπνευσή του. Κι ο Παναθηναϊκός το διαβατήριο του στην αθανασία, αλλά και η προσωπική απόδειξη της επιτυχίας του. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ασχολήθηκε με την ομάδα, από το 1972, για να την υπηρετήσει, να την βοηθήσει να μεγαλώσει, να της χαρίσει θριάμβους και νίκες γιατί ήταν απλά η ομάδα του. Χωρίς κανένα άλλο σκοπό και χωρίς κανένα άλλο στόχο. Κι αυτό μπορούμε σε αυτή τη χώρα να το πούμε πραγματικά για λίγους.

Στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας

Εχω γνωρίσει τον Παύλο Γιαννακόπουλο με ένα παράξενο τρόπο. Συνέβαινε η μητέρα του κι εγώ να ζούμε για χρόνια στην ίδια πολυκατοικία στην Κυψέλη: εγώ στον τρίτο, αυτή νομίζω στον πέμπτο όροφο. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος ερχόταν και την έβλεπε σαν καλός γιός – ερχόταν λίγο περισσότερο από τα άλλα αδέρφια. Η εμφάνισή του στα στενά δρομάκια της Κυψέλης δεν προκαλούσε διακοπή της κυκλοφορίας και δεν υπήρχαν συνοδοί, που έκλειναν το δρόμο για να περάσει. Ο οδηγός του τον άφηνε στο κεφαλόσκαλο της πολυκατοικίας κι έπρεπε να περάσει να τον πάρει σε μια συγκεκριμένη ώρα. Τα παιδιά της γειτονιάς, οπαδοί του Παναθηναϊκού οι περισσότεροι, σεβόντουσαν τις επισκέψεις αυτές και τις συζητούσαν – μου χαν πει από την πρώτη μέρα που είχα μετακομίσει εκεί ότι θα τον συναντούσα συχνά πυκνά, συνήθως απογεύματα. Ετσι και γινότανε. Συναντιόμασταν στην είσοδο της πολυκατοικίας κι ο άνθρωπος είχε μια σπάνια φυσική ευγένεια. Μάλιστα, αφού μου έκανε πάντα μια ερώτηση για τον Παναθηναϊκό, ήθελε να μου δίνει και μια πληροφορία για την ομάδα μπάσκετ- κάπως εμπιστευτική. Δεν ήταν ποτέ κάτι το ιδιαίτερα σημαντικό και ποτέ μου δεν θυμάμαι κάπου ό,τι μου είπε να το έγραψα – αφορούσε συνήθως κάποιο μικροκαυγά του Ομπράντοβιτς με κάποιο παίκτη, ή κάποια δική του νουθεσία σε κάποιον από τους παίκτες, που έπρεπε πάντα να σοβαρευτεί. Με τον καιρό κατάλαβα ότι αυτή η επαναλαμβανόμενη συζήτηση, που έμοιαζε πιο πολύ με θεατρικό έργο, γινόταν γιατί ο Γιαννακόπουλος σεβόταν το ρόλο μου και ήθελε ωραία να μου θυμίζει τον δικό του: ακόμα και στο σκαλί μιας πολυκατοικίας αυτός ήταν ο πρόεδρος κι εγώ ο δημοσιογράφος και άλλες κουβέντες μεταξύ μας δεν χωρούσαν. Ημουν το «παιδί» (κάθε του φράση άρχιζε με την επανάληψη «παιδί μου, παιδί μου») και ήταν ο πρόεδρος. Ακόμα και τις στιγμές που περνούσε να δει την ηλικιωμένη μητέρα του ο Γιαννακόπουλος ήταν πρόεδρος – έτσι όφειλα και έτσι έπρεπε να τον βλέπω.

Η λαχτάρα με μεγαλώσει το σύλλογο

Οι οπαδοί του ΠΑΟ αγάπησαν τον Παύλο Γιαννακόπουλο περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο πρόεδρο του Παναθηναϊκού γιατί έβλεπαν αυτή κυρίως τη λαχτάρα του να διοικήσει και να μεγαλώσει το σύλλογο. Το πέτυχε εντυπωσιακά στο μπάσκετ, όπου έδωσε μάχες μέχρι να δημιουργήσει την ηγεμονία του ΠΑΟ στην Ελλάδα, αλλά και μια από τις μεγαλύτερες και σταθερότερες ευρωπαϊκές ομάδες. Δεν το κατάφερε στο ποδόσφαιρο γιατί δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να γίνει και σε αυτό πρόεδρος και κουμάντο απόλυτο: η οικογένεια Βαρδινογιάννη δεν τον άφησε αρχικά να πάρει την ομάδα και δεν του την έδωσε όταν την ήθελε. Όταν μπήκε στην ΠΑΕ, τον καιρό της πολυμετοχικότητας, περισσότερο πικράθηκε, παρά πρόσφερε και σίγουρα δεν διοίκησε ποτέ. Στον οπαδό του ΠΑΟ έμεινε για πάντα η απορία τι θα μπορούσε να κάνει ο Παύλος Γιαννακόπουλος ως πρόεδρος της ΠΑΕ, αλλά και η σιγουριά ότι θα μπορούσε να φτιάξει μια ομάδα τρομακτικά μεγάλη. Ο κόσμος του ΠΑΟ καταλάβαινε πάντα ότι ο τρόπος του Παύλου ήταν απλός και αποτελεσματικός: ο Γιαννακόπουλος απλοποιούσε τα πράγματα θέλοντας και παίρνοντας πάντα τους καλύτερους. Αυτό το απλό κριτήριο έφερε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και τον Ντομινίκ Γουίλκινς, τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, τον Μποντίρογκα και τον Βράνκοβιτς, τον Διαμαντίδη και τον Γιασκεβίτσιους, τον Σπανούλη και τον Μπατίστ και τόσους και τόσους άλλους. Ο Γιαννακόπουλος ήταν γαλαντόμος με όσους πρόσφεραν και σκληρός με όσους μετάνιωσαν για την επιλογή τους να συνεργαστούν μαζί του: στον Γκάλη π.χ έκοψε το μπάσκετ. Ηθελε στην ομάδα μόνο όσους την έβλεπαν σαν τη Γη της επαγγελίας – πάντα πίστευα ότι έβλεπε και τον ΠΑΟ σαν μια μεγάλη οικογενειακή επιχείρηση. Το μοντέλο λειτούργησε γιατί ο σκοπός ήταν πάντα η ομάδα να είναι δυνατή – πανίσχυρη. Μια ομάδα αντάξια της οικονομικής δύναμης του προέδρου της. Μια ομάδα ευρωπαϊκή γιατί έτσι απαιτεί η ιστορίας της.

Η απόδειξη της προσφοράς

Οι οπαδοί των ομάδων που δεν κερδίζουν δαιμονοποιούν τους προέδρους των ομάδων που κερδίζουν – συμβαίνει πάντα. Όμως οι πρόεδροι των ομάδων δεν είναι εθνικοί ευεργέτες, δεν αναλαμβάνουν τις ομάδες για να δουν από κοντά τις νίκες των άλλων: για τις δικές τους ομάδες δουλεύουν, ξοδεύουν, πικραίνονται και χαίρονται. Η προσφορά τους κρίνεται τελικά από την ίδια την υστεροφημία τους. Στην περίπτωση του Παύλου Γιαννακόπουλου μπορεί κανείς εύκολα να πει ότι μιλάμε για ένα άνθρωπο που ακριβώς επειδή κανείς δεν τον ήθελε ως αντίπαλο, όλοι θα τον ήθελαν πρόεδρο στην ομάδα τους. Η παρουσία του θα αποτελούσε εγγύηση τρομερών υπερβάσεων και η προσπάθεια για το καλύτερο θα ήταν συνεχής. Ο Παύλος Γιαννακόπουλος στην εμπλοκή του με τον ΠΑΟ δεν είχε μόνο νίκες: δεν κατάφερε να αναλάβει την ΠΑΕ, παρά την στήριξη του κόσμου, έχει κι ο ίδιος ευθύνη για μια αρρωστημένη εσωστρέφεια που για χρόνια έφθειρε τον ΠΑΟ και είδε τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό, του οποίου υπήρξε για δεκαετίες μοναδικός αιμοδότης να παρακμάζει. Αλλά αυτό που ο κόσμος θα θυμάται (όλος ο κόσμος κι όχι μόνο οι οπαδοί που φώναζαν «Παύλο Θεέ πάρε την ΠΑΕ») είναι ότι μιλάμε για ένα άνθρωπο που αγάπησε τον ΠΑΟ με τόσο πάθος, ώστε έφτιαξε στο μπάσκετ μια αυτοκρατορία για να αποδείξει πόσο και πόσα θα ήθελε στην ΠΑΕ να προσφέρει. Σε μια εποχή που όποιος δεν έμπαινε στο ποδόσφαιρο για να κάνει το κομμάτι του, έφευγε και πετροβολούσε τις προσπάθειες των άλλων, ο Παύλος Γιαννακόπουλος απέδειξε ότι όταν θες να προσφέρεις σε ένα σύλλογο, οφείλεις να βρεις και τον τρόπο. Σήμερα όλοι λένε ότι υπήρξε ο μεγαλύτερος πρόεδρος του ΠΑΟ όλων των εποχών κι ας μην έχει διοικήσει την ΠΑΕ μόνος και όπως θα ήθελε, έστω για μια μέρα! Είναι ίσως ο μόνος παράγοντας στην Ελλάδα που έχει πετύχει κάτι τέτοιο.

Ενας κύριος

Η μεγάλη προσφορά του Παύλου Γιαννακόπουλου στον ΠΑΟ δεν ήταν οι τίτλοι που η ομάδα κέρδισε και οι παίκτες που έφερε: ήταν ότι η προεδρεία του υπήρξε για τους οπαδούς η απόλυτη απόδειξη ότι μπορεί να υπάρχει ένας Παναθηναϊκός ευρωπαϊκός, πλούσιος, απόλυτα επιτυχημένος με ένα αληθινό και γαλαντόμο Παναθηναϊκό στο τιμόνι του. Για κάποιο λόγο στις συζητήσεις μας ο Παύλος Γιαννακόπουλος δεν ήταν ποτέ «ο κύριος Παύλος» - ήταν συνήθως ο «Παυλάρας». Τώρα που φεύγει θέλω να πω ότι για μένα ήταν πάντα ο ήσυχος, διακριτικός άνθρωπος, που ερχόταν να δει τη μητέρα του και που συναντούσα στα σκαλιά μιας πολυκατοικίας της Κυψέλης. Ένας αληθινός κύριος. Που οφείλουμε να σεβόμαστε ως πρόεδρο ενός μεγάλου Παναθηναϊκού…