Εχω ένα σωρό πράγματα στο κεφάλι μου για τα οποία θα ήθελα να σας γράψω, αλλά σήμερα έχω γενέθλια κι ως εκ τούτου δεν θα σας γράψω τίποτα το σοβαρό, αλλά θα σας πω τα δικά μου. Υπάρχουν αυτοί που λατρεύουν τα γενέθλια κι αυτοί που τα αντιμετωπίζουν αμήχανα – δεν ξέρουν πχ αν πρέπει να τα γιορτάζουν, γιατί δεν τα γιόρταζαν ούτε μικροί: ανήκω στους δεύτερους. Όταν ήμουν μικρός τα καλοκαίρια οι γονείς μου δούλευαν – μετά από μια ηλικία μαζί κι εγώ. Τα γενέθλια ήταν μια τούρτα στο βραδινό συνήθως τραπέζι, λίγοι φίλοι, πολλές ευχές, καθόλου δώρα – οι γεννημένοι καλοκαιριάτικα δεν κάναμε πάρτι, αφού δεν υπήρχε σχολείο. Σπανίως είχαμε μαζί μας όλους αυτούς που θέλαμε, γιατί όλοι το καλοκαίρι κάπου τριγυρνάνε. Μη μπορώντας από μικρός να γιορτάσω όπως κάποιοι καλοί μου φίλοι και φίλες που έκαναν πάρτι με Ολίμπιανς και βερμούτ με παγάκια (τα ξέρεις όλα αυτά…), έμαθα να ζω τα γενέθλια με άγχος. «Να τα εκατοστήσεις» μου λέγανε κι εγώ αναρωτιόμουν αν είμαι ομάδα μπάσκετ. Και μετά ήταν και το τραγούδι που έβρισκα πάντα καταθλιπτικό. «Να γίνεις μεγάλος με άσπρα μαλλιά», δηλαδή γέρος, αρρωστιάρης και χωρίς το μαλλί του Ρεχάγκελ που δεν ασπρίζει ποτέ. «Παντού» λέει «να σκορπίζεις της νιότης το φως και όλοι να λένε να ένας σοφός». Γιατί να μην σκορπίζω παντού μονάχα χρήμα και όλοι να λένε μπράβο η ζωή του πήγε πρίμα;

Τίποτα δεν έγινε σαν σήμερα

Και μετά ήταν και η μέρα: 22 Αυγούστου – όταν μεγάλωσα και τα κορίτσια με ρωτούσαν τι ζώδιο είμαι η απάντηση είχε πολύ από υπαρξιακό αδιέξοδο. Αλλοι απαντούσαν περήφανα «Σκορπιός», «Ταύρος», «Κριός» και τα κορίτσια φαντασιώνονταν νύχτες που δεν ξημερώνουν, εγώ δεν ήξερα τι να πω.  Δεν ήμουν ούτε Λέων, ούτε Παρθένος, ούτε ντράμερ, ούτε κιθαρίστας δηλαδή. Ελεγα εξυπνάδες του τύπου «είμαι λιοντάρι, αλλά ακόμα Παρθένος γιατί δεν έχω βρει τη λιονταρίνα μου» - δεν θυμάμαι να τις εκτίμησε καμία και πως θα μπορούσε άλλωστε. Μετά έψαξα να βρω τι σπουδαίο έχει γίνει 22 Αυγούστου: τζίφος! Μια μέρα πριν, στις 21 Αυγούστου του 1911, ο ιταλός σερβιτόρος Λεονάρντο Τζέρι έκλεψε από το μουσείο του Λούβρου τη Μόνα Λίζα και η γαλλική αστυνομία συνέλαβε ως ύποπτο τον Πάμπλο Πικάσο: αυτή μάλιστα είναι μια ωραία ιστορία για να την λες και να σ ακούνε οι άλλοι γεμάτοι περιέργεια κι ενδιαφέρον. Σαν αύριο, 23 Αυγούστου, έχουν γίνει πράγματα κοσμογονικά. Το 1939 υπογράφτηκε μεταξύ του Στάλιν και του Χίτλερ το σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ που ως συνεταράκια τότε αποφάσισαν το διαμελισμό της Πολωνίας. Το 1942 άρχισε η πολιορκία του Στάλιγκραντ: η μοίρα μερικές φορές ειρωνεύεται απίστευτα. Το 1923, στις 23 Αυγούστου στις ΗΠΑ εκτελέστηκαν οι αναρχικοί Σάκο και Βαντσέτι για φόνο που ποτέ δεν παραδέχτηκαν: η ιστορία τους ενέπνευσε καλλιτέχνες σε όλο τον πλανήτη. Σαν αύριο, το 1982 ο Ανδρέας Παπανδρέου αναγνώρισε με νόμο την Εθνική Αντίσταση – αν η μάνα μου είχε κρατηθεί μια μέρα μπορεί να ήμουν επίτιμος αντιστασιακός, αλλά αυτή βιάστηκε και με έφερε στη ζωή μια μέρα που δεν έχει γίνει σχεδόν τίποτα. Μόνο αληθινά σημαντικό ότι το 1864 ιδρύθηκε ο «Ερυθρός Σταυρός»: κάτι βαθιά ειρωνικό διακρίνω στη σύμπτωση, αλλά το προσπερνώ. Α, να μην το ξεχάσω, σαν σήμερα γεννήθηκε και η Σωτηρία Μπέλου. Και ναι αυτό υπογείως με έχει σημαδέψει, όχι ως προς το «δεν λες κουβέντα» (διότι όταν έχω τα κέφια μου γλώσσα μέσα δεν βάζω…), αλλά ως προς «το κρατάς κρυμμένα μυστικά και ντοκουμέντα»: τέτοια, ναι, έχω μπόλικα. Δεν είναι κι άσχημο να είσαι η Σωτηρία Μπέλου της αθλητικογραφίας: και λαϊκός και έντεχνος και ρεμπέτης και ροκ και με αεροπλάνα και με βαπόρια. Και πάντα με τους φίλους τους παλιούς.         

Τι γιορτάζουμε άραγε;

Τα τελευταία χρόνια χάρη σε αυτό τον παγκόσμιο καταδότη που λέγεται Facebook δεκάδες άνθρωποι με θυμούνται και μου λένε «χρόνια πολλά»: τους ευχαριστώ, σας ευχαριστώ. Δεν θυμάμαι ποτέ ν ανταποδώσω τις ευχές, όχι γιατί είμαι σνομπ, αλλά γιατί πιστεύω ότι και οι άλλοι νοιώθουν την ίδια αμηχανία τη μέρα της γιορτής τους. Γιορτή είπα, αλλά τι γιορτάζουμε άραγε στα γενέθλια; Ότι μας έμεινε ένας χρόνος λιγότερος; Ότι πέρασε ένας χρόνος και κουβαλάμε τις ίδιες κακές αντιλήψεις και τις ίδιες μελαγχολίες; Ότι καταναλώσαμε τις όποιες στιγμές της ευτυχίας μας γρήγορα; Ειλικρινά δεν ξέρω. Εχουν και κάτι το τεμπέλικο τα γενέθλια κι αυτό με ενοχλεί: θέλω να πω ότι το να θυμάται η μάνα σου και ο πατέρας σου πότε γεννήθηκες δεν είναι δα και τόσο δύσκολο, ειδικά στην Ευρώπη. Στην Αφρική που κάνουν δέκα παιδιά για το ζευγάρι είναι σαφώς μεγαλύτερη δοκιμασία να θυμάται το πότε τα έκανε: λένε ότι δηλώνουν τα παιδιά μόνο όταν έχουν αποφασίσει πως ολοκλήρωσαν την τεκνοποίηση και για αυτό κανείς δεν ξέρει πόσο χρονών είναι οι αφρικανοί παίκτες. Το ίδιο συμβαίνει και με κάμποσους λατινοαμερικάνους: το χε αποκαλύψει κάποτε ο μεγάλος Ρεκόμπα, όταν παραδέχτηκε πως είχε πλαστό διαβατήριο και πλαστή άδεια οδήγησης και πως το μόνο για το οποίο ήταν βέβαιος ήταν το όνομα του. Στην Ευρώπη είναι εύκολο για τους γονείς να θυμούνται τις περιπέτειες στο μαιευτήριο: θα εκτιμούσα την προσπάθεια να θυμηθούν πότε ακριβώς και υπό ποιες συνήθειες πέτυχαν ως ζευγάρι την σύλληψή του παιδιού. Αυτό, μάλιστα, να το γιορτάσω: ακόμα και κατά λάθος να έχει συμβεί είναι μια αρχή.

 Σας ευχαριστώ όλους

Παλιά τέτοια μέρα, βράδυ αργά όταν έπεφτα να κοιμηθώ, πίεζα το μυαλό μου να κάνει ανασκοπήσεις της χρονιάς και αυτοκριτική. Εψαχνα καλοκαιριάτικα ποιοι ήταν οι καινούργιοι άνθρωποι που γνώρισα στο προσωπικό μου έτος που ολοκληρώθηκε, ποιες ήταν οι ωραίες στιγμές του και ποιες οι χειρότερες, τι δεν έπρεπε να κάνω και τελικά έκανα και τι δεν έκανα και τελικώς μετάνιωσα. Προσπαθούσα να θυμηθώ ποια ήταν τα τραγούδια που άκουσα, ποια ήταν τα βιβλία που διάβασα, ποιες ταινίες ήταν οι καλύτερες και οι χειρότερες, στο χρόνο που πέρασε και που με φόρτωσε μνήμες και προσμονές. Όλα αυτά, αν τυχόν έχεις πιεί και κανά ποτήρι παραπάνω προηγουμένως, είχαν πλάκα αφού μπερδεύονταν υπέροχα, αλλά δεν τα μπορώ πια. Καθώς μεγαλώνω και πολύ, τόσο ώστε σε λίγο θα λέω γερνάω, δεν θέλω ανασκοπήσεις και αυτοκριτικές και αυτομαστιγώματα: είδαν πολλά τα μάτια μου και πλέον θέλω να κοιτάω μπροστά και τίποτα άλλο. Αυτό από καρδιάς σας εύχομαι και σας ευχαριστώ για τις ευχές. Να κοιτάτε μπροστά, γιατί ο χρόνος ο αληθινός, που σαν μικρό παιδί είναι εξόριστος, δεν σας (μας) επιτρέπει έτσι κι αλλιώς να γυρίσουμε πίσω. Κι αν τα όνειρά μας τρίζουν, άλλα δεν έχουμε.

Σας ευχαριστώ για τις ευχές και συγχωρείστε με για την αμήχανη φλυαρία…