Το Σάββατο το βράδυ κάνουμε με τον Ηλία Βλάχο την εκπομπή στη Nova και πρέπει να μιλήσουμε για τη νίκη του Πανιωνίου επί του Παναιτωλικού, ενώ τον βλέπουμε δεύτερο στη βαθμολογία – δεν τον θυμάμαι ξανά τόσο ψηλά. Και αυθόρμητα αντί για σχόλιο για τη σημαντικότητα της νίκης είπα ότι είναι «ωραίο αυτό τον καιρό να είσαι Πανιώνιος». Το είπα γιατί πιστεύω πως αυτό μετρά πιο πολύ και από την εκπληκτική του βαθμολογία. Πάντα ήταν ωραίο να είσαι Πανιώνιος. Το «Αν είσαι νέος και είσαι ωραίος, είσαι Πανιώνιος και ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος» ήταν και σύνθημα όταν ήμουν μικρός: τώρα οι παλιοί «ρηγάδες» γίνανε μετακλητοί υπάλληλοι και οι μόνοι ωραίοι που μας έμειναν είναι οι Πανιώνιοι.   

Δεν καταλαβαίνει τίποτα

Είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος γιατί κάθε χρόνο αναγκάζεις τους μεγάλους να περάσουν από το ταμείο σου για να πάρουν παίκτες όπως ο Μπουμάλ, ο Χατζηισαίας, ο Μπακασέτας, ο Ανσαριφάρντ – πάντα μετά αναρωτιούνται πως διάβολο κατάφερες και τους αντικατέστησες, γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι οι ομάδες φτιάχνουν τους ποδοσφαιριστές και δεν ισχύει, όπως νομίζουν, το ανάποδο. Είναι ωραίο γιατί υποστηρίζεις μια ομάδα που δεν καταλαβαίνει τίποτα: τα τρία τελευταία χρόνια έχουν φύγει, εκτός από τους προηγούμενους τέσσερις, κι  ο Λαμπρόπουλος, ο Ανέστης, ο Ντούνης, ο Αραβίδης, ο Κολοβός, ο Διούδης, ο Γιάννου, ο Αυλωνίτης κι άλλοι πολλοί, αλλά δεν τρέχει τίποτα – η ομάδα είναι πάνω από όλα κι αυτό δεν είναι σύνθημα αυτό είναι η πραγματικότητα. Είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος γιατί στο θερμοκήπιο σου καλλιεργούνται μόνο μεγάλες ιστορίες. Είναι ωραίο γιατί η φανέλα σου ανασταίνει: προχθές ήταν ο Μπουμάλ κι ο Μπακασέτας που βρήκαν υποστήριξη και εμπιστοσύνη, σήμερα είναι ο Μπεν – αύριο θα είναι σίγουρα κάποιος άλλος. Είναι ωραίο γιατί η ομάδα φτιάχνει ποδοσφαιριστές και προπονητές, δημιουργεί και σώζει καριέρες, κυρίως τα τελευταία χρόνια είναι μια από τις λίγες που υπηρετεί το ποδόσφαιρο, δηλαδή δεν ασχολείται με δημοσιογράφους, επικοινωνιολόγους και ντελάληδες, δεν πληρώνει υπεύθυνους διαιτησίας, δεν τη νοιάζει τίποτα πέρα από το να γίνεται καλύτερη στο χορτάρι.

Η σπείρα που λέγεται ομάδα

Είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος γιατί ο Σιώπης είναι ένας γίγαντας με μπόι κάτω από 1,70 που τους καταπίνει όλους και προχθές πήγε να βάλει το γκολ του Μαραντόνα. Είναι ωραίο γιατί ο Σπύρος Ρισβάνης έρχεται ξεγραμμένος από τον Παναθηναϊκό και γίνεται ηγέτης, σκόρερ και πιθανότατα ο καλύτερος σέντερ μπακ του πρωταθλήματος. Είναι ωραίο γιατί ο Κόρμπος πιο πολύ από αρχηγός είναι παιδονόμος: τους βάζει όλους σε τάξη, τους νουθετεί και τους συμβουλεύει. Είναι ωραίο γιατί ο Μασούτ κρατάει τη μπάλα πολύ και ο Καθάριος λέει ότι έτσι πρέπει να κάνει. Είναι ωραίο γιατί ο Γκιοτά μπορεί να κάνει πέντε τσαφ με τον Παναιτωλικό, αλλά κανείς δεν γκρινιάζει, κανείς δεν θα γράψει σε τοίχο της Νέας Σμύρνης «Όχι άλλο Γκιοτά», γιατί όλοι πιστεύουν πως θα μάθει κι αυτός παίζοντας – τόσοι τα κατάφεραν. Είναι ωραίο γιατί κάθε χρόνο όλοι λένε ότι «ο τερματοφύλακας της ομάδας πρέπει να κληθεί στην Εθνική και αδικείται» – κι ας μην έχει ποτέ κληθεί κανένας. Είναι ωραίο γιατί ο Φούντας έφυγε και ξαναγύρισε, γιατί «ο Μασούρας θα ρθει από τον πάγκο και θα βοηθήσει», γιατί το ένα σου ακραίο μπακ λέγεται Βαλεντίνος και καμία ομάδα στην Ελλάδα δεν θα έχει ποτέ αμυντικό με τόσο δυσεύρετο όνομα. Είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος γιατί σε αυτή τη σπείρα που έχεις για ομάδα, υπάρχουν ο Οικονόμου, ο Τασουλής, ο Βλάχος, ο Καθάριος, ο Σαββίδης και οι άλλοι και τους βλέπεις να κυκλοφορούν στην πλατεία με το κεφάλι ψηλά και τους καμαρώνεις, σαν να είναι τα κολλητάρια σου από το Λύκειο που πρόκοψαν. Είναι ωραίο γιατί κάπου εκεί θα δεις και τον Αυλωνίτη, τον Κοντοέ, τον Μανιάτη, τον Σιόβα, τον Μπακασέτα – γιατί το «μια φορά Πανιώνιος για πάντα Πανιώνιος» δεν ισχύει για όλους, αλλά για τους καλούς ισχύει πάντα.

Μεγαλώνει στα δύσκολα

Είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος γιατί ο Μανίκας θα βρει τον επόμενο Μπακασέτα και θα δικαιωθεί και για τον Σαββίδη και για τον Καθάριο, αργά η γρήγορα. Είναι ωραίο γιατί ο Ζαμάνης κι ο Δάρρας βάλανε σε όλα μια σειρά χωρίς τυμπανοκρουσίες, μεγάλα λόγια και συνεντεύξεις – γιατί είναι άλλο οι μάγκες παράγοντες κι άλλο οι παράγοντες που πουλάνε μαγκιές. Είναι ωραίο γιατί σχεδόν κανένας δεν ξέρει τον Πέτρο Μπογράκο, που δεν είναι απλός λογιστής, αλλά είναι ίσως ο καλύτερος λογιστής της γης. Είναι ωραίο γιατί πέρυσι «ήταν ιδιοφυία ο Ουζουνίδης» και φέτος ο Μιλόγεβιτς, ενώ απλά κάνουν τη δουλειά τους. Είναι ωραίο γιατί ο Πανιώνιος δεν χρειάζεται ούτε πιστοποιητικά για να φτιάξει μια καλή ομάδα, ούτε να πουλάει την ψήφο του στη Λίγκα, ούτε να τρέχει δεξιά κι αριστερά παρακαλώντας. Πολλοί που τα τελευταία χρόνια άδεια δεν πήραν, και υποχρεώθηκαν για μια χρονιά έστω να βασιστούν σε πιτσιρίκια κι ελληνόπουλα, διαλύθηκαν, όση ιστορία και αν κουβαλούσαν οι φανέλες που φορούσαν. Ο Πανιώνιος αντίθετα σε τέτοιες συνθήκες όχι μόνο πρόκοψε, αλλά μεγάλωσε κιόλας: σήμερα σχεδόν όλες οι ομάδες θα ήθελαν να είναι Πανιώνιος. Να έχουν δικά τους παιδιά, να διοικούνται από όσους το σύλλογο τον αγαπούν, να δημιουργούν υπεραξίες, να κάνουν σπουδαία πράγματα στο πρωτάθλημα, να βλέπουν ποδοσφαιριστές να παίζουν για τη φανέλα και για αυτό να χαίρονται. Να χαίρονται γιατί είναι ωραίος ο σύλλογος που υπηρετούν.

Κάνεις την ανάγκη ιστορία

Πριν μερικά χρόνια, όταν είχε φύγει από τον Πανιώνιο ο Κωνσταντίνος Τσακίρης, φοβισμένος μην δει την ομάδα να διαλύεται, του  είχα γράψει ότι κακώς φοβήθηκε γιατί οι Πανιώνιοι είναι ράτσα και μάλιστα ανθεκτική - δεν είναι ούτε «λαός», ούτε στρατός, ούτε οι συνηθισμένοι πανηγυρτζήδες, που μαζεύονται γύρω από μια ομάδα, όταν γίνεται της μόδας. Η διαφορετικότητά τους πιστοποιείται καθημερινά για ένα λόγο: οι Πανιώνιοι μπορούν και διακρίνουν τους άλλους Πανιώνιους μέσα στο πλήθος. Ο Τσακίρης έχει πανικοβληθεί από την πιθανότητα να πέσει η ομάδα στη Β' Εθνική: οι Πανιώνιοι δεν έχουν τέτοιους φόβους και η συνέχεια της ομάδας το απέδειξε. Κανείς δεν γίνεται Πανιώνιος με τη σιγουριά των τίτλων και των επιτυχιών, ούτε πάει στο γήπεδο με τη βεβαιότητα ότι η ομάδα του θα κερδίσει. Η βιωματική σχέση με την ομάδα αφορά την ίδια τη σχέση με τη μεγάλη γειτονιά που λέγεται Νέα Σμύρνη. Στις βιωματικές σχέσεις δεν υπάρχουν φόβοι: κανείς στη Νέα Σμύρνη δεν φοβάται τίποτα γιατί ξέρει πως ό,τι συμβαίνει είναι απλά ένα ακόμα επεισόδιο μιας ιστορίας, στην οποία δεν υπάρχει τέλος. Για αυτό είναι ωραίο να είσαι Πανιώνιος: γιατί κάνεις την ανάγκη ιστορία και γιατί είσαι τελικά πιο μεγάλος κι από την ιστορία σου. Ενας «σύλλογος – θαυματοποιός», ανθεκτικός, άφοβος, ωραίος.

Σε όποιον με ρωτάει ποιο είναι το μυστικό του Πανιώνιου θυμίζω πάντα τα λόγια του Νίκου Καζαντζάκη: «Το πρώτο σου χρέος, εκτελώντας τη θητεία σου στη ράτσα, είναι να νιώσεις μέσα σου όλους τους προγόνους. Το δεύτερο να φωτίσεις την ορμή τους και να συνεχίσεις το έργο τους. Το τρίτο σου χρέος, να παραδώσεις στον γιο τη μεγάλη εντολή να σε ξεπεράσει...». Σε αυτή την τριπλή εντολή, η ράτσα των ωραίων Πανιώνιων ορκίζεται…