Μεγάλωσα με το να ακούω ιστορίες για το πόσο προβληματικές είναι οργανωτικά οι ελληνικές ομάδες και πόσο θα πρεπε να κοιτάζουν τι γίνεται στο εξωτερικό «για να μαθαίνουν από αυτούς που ξέρουν τι θα πει οργάνωση». Εχοντας ζήσει αρκετά στο εξωτερικό γνωρίζω ότι τα προβλήματα του αθλητισμού μας δεν είναι τόσο οργανωτικά, όσο προβλήματα συνεννόησης: είμαστε ένα μικρό κακό χωριό με κατοίκους που ξυπνάνε κάθε πρωί και θα θελαν να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα. Αλλά δεν έχουμε πολλά να ζηλέψουμε από τους δυτικοευρωπαίους: απλά αυτοί είναι πλουσιότεροι. Και φέτος, την πρώτη φορά που μετά από χρόνια χάλασε η μηχανή που κόβει χρήμα, οι περίφημες πλούσιες ευρωπαϊκές ομάδες κάνουν πράγματα που στην Ελλάδα δεν συμβαίνουν. Γιατί; Γιατί δεν ήταν οι οργανωτικές τους δυνατότητες το μυστικό, αλλά τα χρήματα που είχαν για ξόδεμα.

Πρωταθλήτριες στην τσιγγουνιά

Κοιτούσα τι έγινε τις προηγούμενες μέρες στην Ευρώπη: παντού έχουμε να κάνουμε με πράγματα ανεξήγητα που αν συνέβαιναν στην Ελλάδα θα επικρατούσε ένας γενικός χαμός και δίκαια. Πριν λίγες μέρες αποκλείστηκαν η Μπάγερν στο κύπελλο Γερμανίας και η Ρεάλ Μαδρίτης στο κύπελλο Ισπανίας. Η Μπάγερν αποκλείστηκε από την Χολστάιν, μια καλή ομάδα της γερμανικής Β΄ Εθνικής, και η Ρεάλ από την Αλκογιάνο, μια ομάδα από τη Γ Εθνική της Ισπανίας, που έχει ένα σαραντάχρονο τερματοφύλακα και το όνομά της θυμίζει ψαροταβέρνα στη Μύκονο που έχουν ο Αλκης και ο Γιάννος, δυο σεφ που εκεί γνωρίστηκαν και ερωτεύτηκαν ένα καλοκαίρι πριν.

Ο αποκλεισμός της Μπάγερν οφείλεται στο γεγονός ότι η πρωταθλήτρια Γερμανίας είναι κουρασμένη. Επαιζε πέρυσι το καλοκαίρι μέχρι τα μέσα Αυγούστου για να κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ, είναι λογικό να θέλει φέτος να ρίξει την προσοχή της στο πρωτάθλημα και στην Ευρώπη, αλλά και στο κύπελλο δεν αγωνίστηκε μόνο με αναπληρωματικούς. Η Μπάγερν δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της κόπωσης, όπως δυσκολεύεται να το λύσει κι ο Ολυμπιακός π.χ, αλλά δεν υπήρχε ποτέ πιθανότητα να αποκλειστεί ο Ολυμπιακός από ομάδα της Σουπερλίγκ 2 – τουλάχιστον αυτός ο Ολυμπιακός, που είναι μια ομάδα σοβαρή και πειθαρχημένη.

Η Ρεάλ έχει μεγαλύτερα προβλήματα καθώς ζορίζεται πολύ και στο πρωτάθλημα το οποίο πέρυσι κατέκτησε γιατί η Μπαρτσελόνα μετά την απόλυση του Ερνέστο Βαλβέρδε κατέρρευσε. Η δυσκολία της να υπερασπιστεί τον τίτλο έχει να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι το καλοκαίρι δεν έκανε μεταγραφές – περίπου όπως και η Μπάγερν, που έχασε μάλιστα τον Κοουτίνιο που πέρυσι την βοήθησε πολύ, μολονότι έβαλε στα ταμεία της του κόσμου τα χρήματα από την κατάκτηση του τρεμπλ.

Η Βασίλισσα ειδικά αποδεικνύεται πως δεν μπορεί να προκόψει χωρίς μεταγραφές: έχει χάσει τον ενθουσιασμό που αυτές προκαλούν και μοιάζει να γέρασε μολονότι φέτος παίζουν στην ενδεκάδα της πολλά νέα παιδιά. Οι νεοφερμένοι ήταν πάντα το οξυγόνο της – χωρίς αυτούς ψάχνεται. Και η ομοιογένεια; Δεν είναι λύση για όλες τις ομάδες του κόσμου. Υπάρχουν κι αυτές που έχουν μάθει να ζουν με τα απρόβλεπτά που κάνουν όσοι αποκτούνται το καλοκαίρι για να κάνουν τη διαφορά – για να κάνουν δηλαδή όσο ο αντίπαλος δεν έχει συνηθίσει. Τους Μπενζεμά, τους Μόντριτς, τους Ράμος και τους Μαρσέλο, όσο καλοί κι αν είναι τους έχει συνηθίσει.

Χωρίς μεταγραφές και η Λίβερπουλ

Υπάρχουν όμως και ακόμα χειρότερα. Παρακολουθώ αυτό που γίνεται αυτό τον καιρό π.χ με τη Λίβερπουλ και το συγκρίνω με τα δικά μας και χαμογελάω. Ο Κλοπ έχασε τον Φαν Ντάικ και άρχισε να κάνει πειράματα: ας πούμε ότι είναι λογικό. Τελευταία έχει φτάσει να παίζει με δυο κόφτες (!) στο κέντρο της άμυνας. Καθιέρωσε τον Φαμπίνιο ως λίμπερο και γνωρίζοντας πως δεν έχει τους παίκτες που θέλει στο κέντρο της άμυνας τράβηξε όλη τη Λίβερπουλ πιο πίσω για να υπάρχει η καλύτερη αμυντική κάλυψη. Και όντως υπάρχει. Η Λίβερπουλ, όπως αγωνίζεται τελευταία, είναι δύσκολο να δεχτεί περισσότερο από ένα γκολ. Αλλά το κόστος είναι μεγάλο: η παραγωγή φάσεων σταμάτησε – το ματς κόντρα στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ π.χ ήταν αφόρητα βαρετό. Όταν στο παιγνίδι με την Μπέρνλεϊ ο Γερμανός είχε και την ιδέα να αφήσει εκτός αρχικής ενδεκάδας τους κουρασμένους Σαλάχ και Φιρμίνο ήρθε μια ήττα που φάνηκε ότι την έψαχνε. Γιατί ο Κλοπ δεν κάνει το αυτονόητο, δηλαδή μια μεταγραφή ενός κεντρικού αμυντικού της προκοπής; Πρώτον γιατί πιστεύει πως μπορεί χάρη στις εμπνεύσεις του να λύσει κάθε τακτικό πρόβλημα που οφείλεται σε απουσίες. Και δεύτερον γιατί χρήματα για ξόδεμα δεν υπάρχουν, και χωρίς αυτά οι λύσεις δεν αποδίδουν. Και τρίτον γιατί οι οπαδοί δεν πιέζουν την εταιρία κάτι να ξοδέψει ή αν το κάνουν δεν εισακούγονται. Ενώ εδώ, έτσι και βλέπαμε κάπου τέτοια πειράματα θα είχε χαλάσει ο κόσμος!

Η Πέπα η ωραία  

Φυσικά υπάρχουν κι ακόμα χειρότερα. Στην περίπτωση της Ρόμα π.χ αυτά που συμβαίνουν δείχνουν ότι αν η έλλειψη οργάνωσης θα μπορούσε να καταγραφεί και να μετρηθεί, στην Αιώνια Πόλη θα είχαμε ήδη ένα νέο παγκόσμιο ρεκόρ. Στο ματς του κυπέλλου με τη Σπέτσια η Ρόμα έχασε με 4-2 στην παράταση και αποκλείστηκε, μένοντας μάλιστα με εννέα παίκτες, πράγμα που από μόνο του μαρτυρά ότι δεν μιλάμε για ομάδα, αλλά για την παιδική χαρά «η Πέπα η ωραία γουρουνίτσα». Όμως πέρα από αυτό συνέβη και το απίθανο: η  Ρόμα έκανε έξι αλλαγές, δηλαδή μια παραπάνω από αυτές που επιτρέπεται, διότι οι άνθρωποι του πάγκου δεν γνώριζαν πως στο ιταλικό κύπελλο δεν επιτρέπεται έκτη αλλαγή στην παράταση όπως στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Αυτό ωστόσο που κάνει το πράγμα αδιανόητο είναι ότι η Ρόμα είχε ήδη τιμωρηθεί φέτος μια φορά για ανάλογη σαχλαμάρα: στις 20 Σεπτεμβρίου στο ματς του πρωταθλήματος με τη Βερόνα είχε χρησιμοποιηθεί αντικανονικά ο Αμαντού Ντιαβαρά και το αποτέλεσμα ήταν ότι η Ρόμα έχασε στα χαρτιά με 3-0 την αναμέτρηση με τη Βερόνα που είχε λήξει ισόπαλη. Αν καταφέρουν μετά το πρωτάθλημα και το κύπελό να χάσουν ματς στα χαρτιά και στο Γιουρόπα λιγκ θα έχουν κάνει ένα ιστορικό ρεκόρ ανοησίας (ένα είδος τρεμπλ της βλακείας) που πιστεύω θα μείνει ακατάρριπτο. Και μετά εμείς κάνουμε πλάκα με το γεγονός ότι πέρυσι στον ΠΑΟΚ ξέχασαν να θεωρήσουν τα δελτία.

Μασκαρεύουν την έλλειψη

Όλα αυτά θα ήταν απίθανο να τα δεις στην Ελλάδα. Εδώ υπάρχουν απαιτήσεις για ενισχύσεις ακόμα κι αν δεν υπάρχουν χρήματα. Υπερβάλουμε; Μπορεί. Αλλά αποκλείεται ομάδα να κέρδιζε ευρωπαϊκό τρόπαιο και να έχανε παίκτη που είχε δανεικό: θα την πίεζε το σύμπαν να τον κρατήσει.  Εδώ οι ομάδες δεν χαρίζουν τίποτα – ακόμα και στο κύπελλο «σκοτώνονται».  Οσοι λένε ότι είναι καλό που στο κύπελλο γίνονται εκπλήξεις, επαναλαμβάνουν ένα κλισέ: κάθε τέτοιου είδους έκπληξη μαρτυρά απλά έλλειψη σοβαρότητας. Οι μεγάλες ομάδες του καιρού μας απλά πλήρωναν πολλά κυρίως για να μασκαρέψουν αυτή την έλλειψη: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία με αυτά που φέτος βλέπω.

Κακώς λέμε «μόνο στην Ελλάδα γίνονται αυτά». Εξω γίνονται φέτος χειρότερα…