Οι Ιταλοί και οι Ισπανοί σφράγισαν τα εισιτήρια τους για τον ημιτελικό του Γουέμπλεϊ. Οι πρώτοι το έκαναν με ένα αποτελεσματικό παιγνίδι απέναντι στο Βέλγιο που είχε ως χαρακτηριστικό του ένα αέρα υπέροχης. Οι δεύτεροι προκρίθηκαν στα πέναλτι. Οι Ιταλοί έκαναν μια εμφάνιση υποψήφιου πρωταθλητή Ευρώπης. Οι Ισπανοί, όταν προκρίνονται από τον προημιτελικό κι όταν αποκλείουν αντίπαλο στα πέναλτι, κερδίζουν το τρόπαιο. Και οι δυο είχαν και λίγη άγια τύχη: δεν κάνει κακό σε κανένα.

Ομαδικές και ατομικές αρετές

Σο πρώτο ημίχρονο οι Ιταλοί στο Μόναχο κόντρα στους Βέλγους παίζουν ίσως το καλύτερο ποδόσφαιρο στη διοργάνωση γιατί ό,τι κάνουν στο γήπεδο βασίζεται σε αρετές: και ομαδικές αλλά και ατομικές. Η επιστροφή του Κελίνι δίνει στο Μαντσίνι τη δυνατότητα να παρουσιάσει κόντρα στο Βέλγιο του Λουκάκου και του Ντε Μπρόιν την καλύτερη δυνατή άμυνα: μια άμυνα χωρίς κανένα αριστεροπόδαρο, αλλά με δυνατά παιδιά που βγαίνουν πρώτα στη μπάλα – όταν δεν το κάνουν έχουν πρόβλημα. Η Ιταλία για ένα ακόμα ματς κρατά τη μπάλα και βγαίνει μπροστά, δεν φοβάται ν αφήσει τις αντεπιθέσεις στο εξαιρετικά γρήγορο Βέλγιο και δεν αλλάζει παιγνίδι ούτε όταν δυο τουλάχιστον επιταχύνσεις του Ντε Μπρόν σπέρνουν τον πανικό. Σκοράρει δυο φορές σε σετ παιγνίδι γιατί κάνει καλά αυτά που τον καιρό του Μαντσίνι έμαθε: πρεσάρει και κερδίζει δεύτερες μπάλες (κι έτσι γεννιέται η φάση του πρώτου γκολ) και κυκλοφορεί σωστά και γρήγορα τη μπάλα (και κάθετα) ώστε ένας επιθετικός της να φτάσει σε θέση βολής. Χθες βράδυ το ρόλο αναλαμβάνει ο Ινσίνιε, χαμένος στο ματς με τους Αυστριακούς, αλλά πάντα ο ποιοτικότερος των Ιταλών.

Δεν είναι όμως μόνο αυτός που την κατάλληλη στιγμή δείχνει προσωπικότητα. Ο Ντοναρούμα στην αρχή του ματς θυμίζει γιατί καθιερώθηκε στη Μίλαν στα 16 του. Ο Βεράτι, στον οποίο ο Μαντσίνι επέμεινε και δικαιώθηκε, παρόλο που δέχεται μια κίτρινη νωρίς, μοιάζει ένας γίγαντας στη μεσαία γραμμή κι ας είναι μόνο 1,70. Δίπλα του ο Ζορζίνιο δίνει ρεσιτάλ «ψιλοβελονιάς» με 31 εύστοχες πάσες στις 31 που επιχείρησε: οι Βέλγοι δεν τολμάνε εξαιτίας του να βγουν ψηλά και να πρεσάρουν. Κι όσο για την επίθεση, εδώ τη διαφορά την κάνει η προσθήκη του Φεντερίκο Κιέζα: οι ιταλικές εφημερίδες βρήκαν κι έκαναν πρωτοσέλιδο μέχρι και τον παλιό προπονητή του Μάντσιο, τον αγαπημένο του Σβεν Γκόραν Ερικσον, που τον συμβούλεψε να μην ξεχάσει «το γιό του Ενρίκο». Ο Κιέζα απειλεί από παντού, αλλά κυρίως δημιουργεί χώρους: η βελγική άμυνα βρίσκει ένα μπελά πάνω στον οποίο πρέπει να ξοδέψει ένα στόπερ- τον άλλο τον απασχολεί έτσι κι αλλιώς ο μαχητής και εγωιστής Ιμόμπιλε. Ο Ινσίνιε μπορεί να πάει στα «ένας έναντίον ενός» που του αρέσουν, αλλά κυρίως στους χώρους που δημιουργεί στα δεξιά ο Κιέζα μπορεί να βγει ανενόχλητος ο Μπαρέλα. Οι Βέλγοι έχουν στο πρώτο ημίχρονο τρεις ωραίες ευκαιρίες, οι Ιταλοί δεν κάνουν πιο πολλές αλλά βρίσκουν δυο γκολ, γιατί οι δικοί τους παίκτες μοιάζουν να διαβάζουν το ματς καλύτερα. Θα είχαν καθαρίσει το παιγνίδι από το πρώτο ημίχρονο αν ο Μαρτίνεθ δεν είχε κάνει την κίνηση της βραδιάς: η επιλογή του Ντοκου αποδείχτηκε ολόσωστη. Ο παίκτης της Ρεν μας θύμισε τι σημαίνει εξτρέμ, τρέλανε τον Ντι Λορέντσο, κέρδισε ένα πέναλτι κι έδωσε στο Λουκάκου την ευκαιρία να ξαναβάλει στο ματς τους Βέλγους την ώρα που αυτοί ετοιμάζονταν να πιούν δυο μπύρες και να φύγουν από το Μόναχο.

Τα δυο δεδομένα

Στο δεύτερο ημίχρονο υπήρχαν δυο δεδομένα: το πρώτο ότι οι Ιταλοί ήταν αδύνατο να παίξουν εξίσου άψογα (είμαστε στον Ιούλιο και ο Ζορζίνιο με τον Βεράτι θα κουράζονταν, πράγμα που έγινε) και το δεύτερο ότι ο Ντε Μπρόιν και ο Λουκάκου κάτι θα σκάρωναν. Οντως στο 60΄ το Βέλγιο θα χε ισοφαρίσει: η πάσα του Ντε Μπρόιν στον Λουκάκου είναι μια ξυραφιά στο λαιμό της ιταλικής άμυνας, ο σέντερ φορ της Ιντερ βρίσκει τη μπάλα όσο και όπως μπορεί χωρίς να χάσει χρόνο, αλλά ο Σπινατσόλα πετά τη μπάλα κόρνερ κάνοντας τον Καμπρίνι, τον Μαλντίνι, τον Ντε Αγκοστίνι, τον Γκρόσο να τον παραδεχτούν ως διάδοχό τους κι ας έφτασε στην Εθνική 28 χρονών. Στο τέλος είναι ο πραγματικός ήρωας της βραδιάς: αποχωρεί στο 77΄με φορείο και ρήξη στον τένοντα, θα μείνει έξω πάνω από πέντε μήνες, αλλά αναμφίβολα κέρδισε μια θέση στην ιταλική ιστορία κι αυτό μετράει.

Οι προπονητές στο τέλος

Η τελευταία πράξη του δράματος έχει πάντως να κάνει με τους προπονητές. Ο Μαρτίνεθ έχει μια δεύτερη έμπνευση: βάζει στο ματς τον Τζαντλί για να χτυπήσει κι άλλο τον ακάλυπτο Ντι Λορέντσο και περνά και τον Μέρτενς: οι δυο τους σε εβδομήντα δευτερόλεπτο δίνουν στο Βέλγιο την δυνατότητα να ισοφαρίσει, αλλά ο Λουκάκου δεν φτάνει στη μπάλα κι ο Αζάρ είναι πιο γρήγορος κι από αυτή – η μπάλα τον προσπερνά για εκατοστά. Ο Μαντσίνι απαντά στον προπονητή των Βέλγων χωρίς συναισθηματισμούς. Μπαίνει αντί του Βεράτι ο Κριστάντε (κι όχι ο Λοκατέλι) για να δώσει ύψος και δύναμη στα χαφ, βγαίνουν ο Mvp Ινσίνιε και ο Ιμόμπιλε για να μπουν ο Μπεράρντι κι ο Μπελότι και να τρέξουν. Ο Ιταλός έχει αποφασίσει να πάρει το ματς στο ενενηντάλεπτο: δεν δίνει χρόνο στον Πεσίνα ή στον Μπερναρτντέσκι – η βραδιά είναι για άντρες. Όταν χτυπά ο Σπινατσόλα ακραίους βάζει δυο: τον Εμερσον και τον Τολόι. Το τοίχος που χτίζει στο τέλος δεν επιτρέπει στους Βέλγους παρά απλά να κερδίσουν ένα φάουλ κι ένα κόρνερ: τα παιδιά του Μαντσίνι πάνε στο Γουέμπλεϊ με τα χειροκροτήματα της Ευρώπης, που μετά την Ιταλία, χαίρεται κι αυτή με την αλλαγή τους. «Μάθημα Ιταλικών» χαρακτηρίζει τη νίκη τους η Εκίπ. «Εμφάνιση πρωταθλήτριας Ευρώπης» είδε η ΑS, «Γκολ γεμάτα όνειρα» η Bild. H Gazzetta το χει γράψει από την προηγούμενη του ματς: «Εμείς είμαστε η Ιταλία». Είναι ένας έμμεσος τρόπος για να πεις «ποιο Βέλγιο…».

O ισπανικός χαρακτήρας

Στο Γουέμπλεϊ περιμένουν τους Ιταλούς οι Ισπανοί, ομάδα με μεταπτώσεις αλλά τρομερό χαρακτήρα. Το γρήγορο γκολ κόντρα στους Ελβετούς (μόλις στο 4΄ο Αλμπα βρήκε χάρη στην άκαιρη παρέμβαση του Ζακερία το 1-0) έκανε κακό στους Ισπανούς. Η ομάδα του Λουίς Ενρίκε άφησε τη μπάλα στους Ελβετούς και επιχείρησε να παίξει ένα ποδόσφαιρο που δεν ξέρει: οι παίκτες της έπρεπε να καλύψουν τους χώρους σωστά και να χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις. Τους χώρους στο πρώτο ημίχρονο τους κάλυψαν, αλλά αντεπιθέσεις δεν υπήρξαν και οι Ελβετοί κατάλαβαν ότι δεν έχουν πολλά να φοβηθούν και αναθάρρησαν. Μετά από μια δυο επισκέψεις προειδοποιητικές στο 64’ ο μεγάλος μαχητής που λέγεται Σακίρι βγήκε απέναντι από τον Σιμόν και ισοφάρισε.

Ο Λουίς Ενρίκε, που είχε αλλάξει δυο από τους κυνηγούς του (τον Σαράμπια με τον Ολμο και τον Μοράτα με τον Μορένο), έμοιαζε να μην ξέρει τι να κάνει. Αλλά στο 78΄ο επιρρεπής στις κάρτες Φρόιλερ έκανε ένα σκληρό ανόητο φάουλ στον Μορένο πήρε κόκκινη από το διαιτητή Ολιβερ και το ματς άλλαξε πάλι. Οι Ισπανοί βρέθηκαν με παίκτη παραπάνω και άρχισαν να κάνουν αυτό που ξέρουν, δηλαδή να γυρίζουν τη μπάλα. Από το 80΄ και μετά η μπάλα παιζόταν στα πέριξ της ελβετικής περιοχής κι ο Ενρίκε έψαχνε τον σκόρερ που θα του δώσει την πρόκριση. Δεν τον βρήκε αντίθετα από τον Πέτκοβιτς που είδε τον τερματοφύλακα Ζόμερ να σταματά τους Ισπανούς πάνω από έξι φορές (!) στην παράταση. Στο τέλος ο Ζόμερ έκανε το χρέος του και στη διαδικασία των πέναλτι, αλλά τρεις συμπαίκτες του αστόχησαν και μάλιστα στη σειρά!

Η κατάρα του Ράμος

Για την Ελβετία θα ήταν δύσκολο δυο φορές στη σειρά να κερδίσει σε διαδικασία πέναλτι: για την Ισπανία δεν είναι. Κι ας ήταν και χθες οι εκτελεστές της μετριότατοι, λόγω της κατάρας του Σέρχιο Ράμος που πέναλτι δεν χάνει ποτέ και βλέπει τα ματς από τον καναπέ του.

Στον ημιτελικό φτάνει μια Ιταλία που έχει κάνει ένα Euro ως πρωταγωνίστρια και μια Ισπανία που πορεύεται με σκαμπανεβάσματα – τα βλέπεις, όχι μόνο στο τουρνουά, αλλά σε κάθε παιγνίδι της. Με τον τρόπο της η κάθε μια ομάδα έκανε ό,τι καλύτερο μπορεί. Θα πούμε πολλά προσεχώς πριν το παιγνίδι τους. Για την ώρα μπράβο στους Ιταλούς για το κουράγιο και την συνέπεια και μπράβο στους Ισπανούς για τις αντοχές και την πίστη στο παιγνίδι τους. Ο ευρωπαϊκός νότος τίμησε το ποδόσφαιρο με τον καλύτερο τρόπο.