Ο Ολυμπιακός έκλεισε τον πρώτο γύρο στην Ευρωλίγκα πιάνοντας στην πρώτη θέση την Μπαρτσελόνα, την Μπασκόνια και την Μονακό, που στο τελευταίο τους ματς στον πρώτο γύρο έχασαν. Μαζί του ατενίζει τη διοργάνωση από ψηλά και η Ρεάλ Μαδρίτης – πέντε ομάδες στην πρώτη θέση μετά από τόσες αγωνιστικές δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ. Αυτό δείχνει πόσο ανοιχτή και ισορροπημένη είναι η Ευρωλίγκα, αλλά και πόσο μεγάλη ευκαιρία έχασε ο Ολυμπιακός να είναι μόνος πρώτος και με διαφορά από τους διώκτες του. Θα το είχε καταφέρει, αν σε ματς του χεριού του (όπως αυτά με την Βιλερμπάν, την Βαλένθια, τον Ερυθρό Αστέρα), έπαιζε το μπάσκετ που έπαιξε στο δεύτερο ημίχρονο με την Αρμάνι – αν δηλαδή είχε λίγο περισσότερο το μυαλό του στο γήπεδο, χτυπούσε πιο σωστά στην επίθεση και δούλευε λίγο παραπάνω στην άμυνα έστω για ένα δεκάλεπτο. Το σημαντικό είναι πως χθες έδειξε πως μαθαίνει: όταν κατάλαβε πως δεν αρκούσε μόνο η προσοχή και η επιθετικότητα που έδειξε στο πρώτο ημίχρονο, αποφάσισε να ασχοληθεί στην επανάληψη με το πώς θα περιορίσει όσους του κάνανε ζημιές. Σε ένα ματς που ο Μεσίνα περιόρισε τον Φαλ στήνοντας ένα αμυντικό μηχανισμό γύρω του, που ο Βεζένκοφ φάνηκε ακόμα να ψάχνεται μετά τον τραυματισμό του, που ο Σλούκας είχε περισσότερες ασίστ από πόντους, χρειάστηκε να αναλάβει δράση για ένα ημίχρονο ο Γουόκαπ κάνοντας τα πάντα – πρώτα από όλα εξαφανίζοντας τον Μπάρον που για ένα ημίχρονο είχε πάρει το ματς προσωπικά. Ο Γουόκαπ αποθεώθηκε στο τέλος και πρέπει να είναι ο παίκτης που στην ιστορία του Ολυμπιακού έχει πάρει τα περισσότερα χειροκροτήματα έχοντας πετύχει τους λιγότερους πόντους. Ο κόσμος ξέρει να εκτιμά τον ιδρώτα. Νομίζω και η διοίκηση του Ολυμπιακού.

Ηγέτης και σκόρερ

Αν διαβάσετε τι γράφουν οι Αμερικάνοι για την κολεγιακή καριέρα του Γουόκαπ θα απορείτε αν ο παίκτης που βλέπουμε στην Ευρώπη είναι αυτός που έπαιξε στο κολέγιο του Στέφεν Οστιν. Με τους περίφημους Λάμπερτζακς ο Γουόκαπ ξεκινά ως έκτος παίκτης και στον τρίτο του χρόνο γίνεται ηγέτης και σκόρερ! Κλείνει τη χρονιά με μέσο όρο πάνω από 15 πόντους και καταγράφει ένα ατομικό ρεκόρ σκοραρίσματος που παραμένει ακατάρριπτο από παίκτη του κολεγίου του: σε ένα αγώνα του ΝCAA βάζει τους 33 από τους 70 πόντους της ομάδας του (σχεδόν το 50%) σε μια νίκη της με το Γουεστ Βιρτζίνια. Δεν γίνεται ντραφτ, το παλεύει να πάρει ένα συμβόλαιο στους Γουόριορς και στους Μπούλς, αλλά τελικά έρχεται στην Ευρώπη για να παίξει πρώτα στη Γερμανία και μετά στην Ζαλγκίρις.

Και στην Ζαλγκίρις κάνει ό,τι στο κολέγιο του: είναι ρολίστας στην αρχή και ηγέτης στη συνέχεια. Κι αν οι μέσοι όροι του στην Ευρωλίγκα, είναι απλά αξιοπρεπείς και σταθεροί, (9,6 π, 5,5 ασίστ, 3,6 ριμπάουντ την πρώτη χρονιά και 8,2 π, 4,5 ασίστ και 3 ριμπάουντ τη δεύτερη), στο πρωτάθλημα της Λιθουανίας επιθετικά βγάζει φωτιές μοιράζοντας 20αρες! Προφανώς πρόκειται για ένα τύπο που έχει κάνει αυτό που στο μπάσκετ λένε «οικονομία», αληθινή επιστήμη. Προσφέρει σε κάθε τομέα, μπορεί να είναι χρήσιμος ακόμα κι αν δεν βάλει σουτ, είναι ιδανικός συμπαίκτης κυρίως. Κι αυτό το τελευταίο έχει σίγουρα τη σημασία του.

Πολλά υπέροχα γκαρντ, αλλά…

Στην Ευρωλίγκα υπάρχουν υπέροχα γκαρντ. Αν η κορυφαία ευρωπαϊκή διοργάνωση είναι μια διοργάνωση που την κερδίζουν σχεδόν πάντα οι ομάδες με τα καλύτερα γκαρντ, αυτό συμβαίνει (και) γιατί σε αυτή οι «κοντοί» είναι καλύτεροι από τους «ψηλούς» - σίγουρα περισσότεροι. Οι Αμερικάνοι δεν αφήνουν στην Ευρώπη κανένα σχετικά γρήγορο και αθλητικό παίκτη με ύψος πάνω από 2,05μ, ενώ από την άλλη αρκετοί γκαρντ προτιμούν να έχουν πρωταγωνιστικούς ρόλους στην Ευρώπη από το να είναι ρολίστες στο ΝΒΑ. Ετσι φέτος ειδικά βλέπουμε σπουδαίους περιφερειακούς. Η Μπασκόνια με Χένρι, Χάουαρντ και Ντάριους Τόμσον έφτασε στην πρώτη θέση. Η Μονακό ανέβηκε επίπεδο όταν ο Τζέιμς βρήκε τον Οκόμπο. Ο καθηγητής Λορέντσο Μπράουν προσπαθεί να βάλει την Μακάμπι στην οκτάδα σχεδόν μόνος του. Ο Βιλντόζα και ο Λαπροβίτολα είναι δυο Αργεντίνοι που κατάλαβαν πως το δικό τους ΝΒΑ είναι η Ευρωλίγκα. Ο Σατοράνσκι θα είναι σε λίγο έτοιμος για πολλά και σπουδαία κι ο Μίσιτς όταν θα ξαναβρεί τον Λάρκιν θα βάλει στόχο να ξανακατακτήσει το τρόπαιο. Ολοι αυτοί ίσως να είναι καλύτεροι παίκτες από τον Γουόκαπ, αλλά όλοι μα όλοι θα τον ήθελαν δίπλα τους.

Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του από όλους τους καλούς περιφερειακούς που κυκλοφορούν στα ευρωπαϊκά παρκέ. Ο Γουόκαπ δεν μοιάζει να χρειάζεται κανένα για να κάνει τη δουλειά του: θα κερδίσει χρόνο, εκτίμηση, χειροκροτήματα χάρη στον τρόπο του – αυτό έχει μάθει να κάνει από μικρός. Είναι ένας σολίστας της σκληρής δουλειάς – κι αυτό το ξέρουν πλέον όλοι.

Θα πλήρωνες εισιτήριο

Η καλή χρονιά του Ολυμπιακού θα τραβήξει την προσοχή πολλών – και το ξέρουμε. Δεν είναι αλήθεια πως όλοι στην Ευρώπη ψάχνουν σούπερ σταρ: ίσα ίσα που αυτοί σπανίως φεύγουν από ομάδες γιατί ξέρουν πόσο δύσκολο είναι να γίνεις βασιλιάς αλλού. Ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης δεν έφυγαν από τον Ολυμπιακό. Εφυγαν όμως ο Χάινς κι ο Ντάνστον, παίκτες που δεν τους έλεγες σούπερ σταρ, αλλά που η βαρύτητα τους ήταν στην ομάδα τεράστια. Μια τέτοια περίπτωση είναι κι ο Γουόκαπ: η προσφορά του ξεπερνά τους αριθμούς του – δεν μετριέται. Και πρόκειται για προσφορά που όλοι έχουν ανάγκη: ο Γουόκαπ θα ήταν παντού χρήσιμος γιατί πουθενά δεν θα χρειαζόταν μηχανισμούς αξιοποίησης, χρόνο προσαρμογής και παιγνίδι φτιαγμένο πάνω του. Θα έμπαινε και θα έπαιζε. Και θα ήταν καλός. Και σε λίγους μόνο μήνες θα ήταν ακόμα καλύτερος.  

Κάποτε είχα ρωτήσει τον φίλο μου προπονητή Μάνο Μανουσέλη, αν θα πλήρωνε ποτέ εισιτήριο να πάει να τον δει. Μου είπε πως ειδικά εγώ θα πλήρωνα σίγουρα εισιτήριο για να πάω να δω μια ομάδα του Γουόκαπ, δηλαδή μια ομάδα που ο σοβαρός και σκληρός Αμερικάνος μπορεί να την πάρει από το χέρι και να την οδηγήσει σε μια νίκη άνετη σε μια βραδιά που πιθανότατα οι υπόλοιποι καλοί παίκτες είναι εγκλωβισμένοι: Ο Μάνος έχει δίκιο.

Όπως με τον Φαλ και το Βεζέ

Οι Αγγελόπουλοι πέρυσι ανανέωσαν σε χρόνο ρεκόρ το συμβόλαιο του Φαλ – όταν έχεις ένα τέτοιο γίγαντα τον προσέχεις. Φέτος ανανέωσαν το συμβόλαιο του Βεζένκοφ, ανταμείβοντας τον για την πρόοδο. Ωρα είναι να δώσουν ένα νέο συμβόλαιο στον Γουόκαπ. Δεν ξέρω πότε λήγει αυτό που είναι εν ισχύ. Ξέρω ότι το συμβόλαιο του Ολυμπιακού με τον Γουόκαπ καλό είναι πλέον να μην λήξει ποτέ.