Ο Ντούσκος πέρασε από την σειρά του πανεύκολα. Ο Πετρούνιας θα είναι σε τελικό Ολυμπιακών Αγώνων για τρίτη φορά στην καριέρα του, επίτευγμα συγκλονιστικό. Πέρασε έκτος, αλλά είναι μαχητής μεγάλος. Η ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων είναι μια συρραφή από ιστορίες μεγάλων αθλητών. Ας θυμηθούμε κάποιες παλιότερες.

Το γραφα στην εφημερίδα πως κάθε φορά που φτάνουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες θυμάμαι πως πρώτος Ελληνας αθλητής που είδα στην τηλεόραση να κερδίσει χρυσό μετάλλιο σε αυτούς ήταν ο Στέλιος Μυγιάκης στη Μόσχα το 1980. Η τηλεόραση ήταν έγχρωμη – την είχε αγοράσει ο πατέρας μου για να χαρούμε το Euro του 1980. Η ελληνορωμαϊκή πάλη, που ήταν το αγώνισμα του Μυγιάκη, μου έμοιαζε κομμάτι  κατανοητή. Η συγκίνηση όμως ήταν μεγάλη. 

Στη Μόσχα κάποτε

Αυτός κυρίως, που θυμάμαι ως παιδί, ήταν η χαρά των μεγάλων. Ο Μυγιάκης είχε σώσει την υπερηφάνεια της Ελλάδας, που τέσσερα χρόνια πριν στους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ δεν είχε κερδίσει κανένα μετάλλιο. Ο Μυγιάκης δεν ήταν τυχαίος, ούτε τυχερός. Πήρε μέρος σε τέσσερις Ολυμπιάδες, είχε κερδίσει το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα το 1979 και την ίδια χρονιά ήταν τέταρτος στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Μια βδομάδα αργότερα στη Μόσχα κέρδισε χάλκινο μετάλλιο ένας άλλος σπουδαίος αθλητής της πάλης και μετέπειτα ομοσπονδιακός προπονητής: ο Γιώργος Χατζήιωαννίδης. Το ίδιο εκείνο μαγικό για τον ελληνικό αθλητισμό βράδυ, στις 29 Ιουλίου του 1980, χάλκινο μετάλλιο κέρδισε στην ιστιοπλοΐα (και συγκεκριμένα στα Σόλινγκ) ένας άλλος μεγάλος του ελληνικού αθλητισμού: ο Τάσος Μπουντούρης μαζί με τον Τάσο Γαβρίλη και τον Άρη Ραπανάκη. Ο Μπουντούρης είναι από τους Ελληνες ρέκορντμαν συμμετοχών στους Ολυμπιακούς αγώνες: πήρε μέρος συνολικά σε έξι ολυμπιάδες. Παραλίγο να πάρει και ένα δεύτερο ολυμπιακό μετάλλιο το 1996 όταν και τερμάτισε τέταρτος. Θυμάμαι ότι το 1980 οι εφημερίδες της εποχής (όχι μόνο οι αθλητικές…) έγραφαν ότι πιο σημαντικό και από τα τρία μετάλλια είναι ότι στη Μόσχα δικαιώθηκαν οι προσδοκίες της χώρας: γύρισαν με μετάλλια αθλητές που περιμέναμε ότι μπορεί να τα κατακτήσουν. Στο παιδικό μυαλό μου καρφώθηκε ότι οι αθλητές που μας φέρνουν μεταλλεία επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες μας (κι όχι κάνοντας εντυπωσιακές εκπλήξεις και επιδόσεις που δεν περιμέναμε) έχουν κάτι παραπάνω από τους υπόλοιπους. Τα μεταλλεία τους είναι κατά κάποιο τρόπο μεταλλεία δικαίωσης όχι μόνο της δικής του προσπάθειας αλλά και των ελπίδας μιας ολόκληρης χώρας. Και είναι δύσκολο αυτή την ελπίδα να την κουβαλάς.

Ενας γίγαντας 55 κιλών

Ο αθλητής που στους Ολυμπιακούς Αγώνες αντιπροσωπεύει τις ελπίδες μας για μετάλλιο είναι και σήμερα στα μάτια μου ένας απλησίαστα μεγάλος αθλητής ανεξάρτητα από το τι τελικά θα καταφέρει. Το ζήτημα στους Ολυμπιακούς Αγώνες δεν είναι τα μεταλλεία: είναι η αποστολή της χώρας να είναι γεμάτη από αθλητές που να ξυπνούν προσδοκίες. Κάποιοι πραγματικά μεγάλοι αθλητές στο δύσκολο αυτό ρόλο κατάφεραν να ανταποκριθούν εντυπωσιακά, κάποιοι άλλοι όχι. Ο Μπάμπης Χολίδης το 1984 στο Λος Άντζελες και το 1988 στην Σεούλ κέρδισε ως αθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης δύο χάλκινα μετάλλια που ήταν για τον ελληνικό αθλητισμό τότε σημαντικότερα από χρύσα. Ειδικά στην Σεούλ ο Χολίδης είχε σώσει την αθλητική τιμή της Ελλάδας κατακτώντας το μοναδικό μετάλλιο με το οποίο επέστρεψε η ελληνική αποστολή, της οποίας σε εκείνους τους αγώνες είχε υπάρξει και σημαιοφόρος. Ο γίγαντας Χολίδης που πέθανε από ανακοπή καρδιάς σε ηλικία 62 χρονών και είχε γεννηθεί στο Καζακστάν τον Οκτώβριο του 1956 είχε αντέξει την πίεση της χώρας παρά τα μόλις 52 κιλά του - το 1988 ήταν μάλιστα τραυματίας και το κατόρθωμα του απέκτησε και δικαιολογημένα μυθικές διαστάσεις. Δεν είχαν καταφέρει να φέρουν μεταλλεία το 1980 η Σοφία Σακοράφα και το 1984 η Άννα Βερούλη αλλά οι ελπίδες που είχαν δημιουργήσει ήταν τεράστιες κι ωραίες. Η Σακοράφα ήταν σε καταπληκτική κατάσταση τότε: λίγο αργότερα πέτυχε και το σπουδαίο παγκόσμιο ρεκόρ της. Η Βερούλη στο Λος Αντζελες, έγραφαν οι εφημερίδες της εποχής, «κάρφωνε το ακόντιο στα 50 μέτρα χωρίς φόρα». Θυμάμαι τον αγώνα της. Η πρωταθλήτρια Ευρώπης δεν τα είχε καταφέρει. Στο γήπεδο μάλιστα παραδόξως έβρεχε πολύ.

Μάστορες και προσδοκίες

Θυμάμαι πολλούς μάστορες στο να δημιουργούν προσδοκίες – και να τα καταφέρνουν να ανταποκριθούν. Ο Πύρρος Δήμας μας ήταν άγνωστος το 1992 όταν κέρδισε το πρώτο του μετάλλιο αλλά στις τρεις επόμενες Ολυμπιάδες ήταν ο ήρωας που δεν λύγισε ποτέ. Στο ίδιο αγώνισμα, την άρση βαρών, ήταν εντυπωσιακός όταν αγωνίστηκε με τα ελληνικά χρώματα ο Κάχι Καχιασβίλι: ήξερες ότι με πέντε προσπάθειες (ίσως λέω και πολλές) θα κερδίσει το χρυσό και καθόσουν να παρακολουθήσεις απλά το πως. Την βεβαιότητα της επιτυχίες δημιουργούσε στις μεγάλες του μέρες κι ο γυμναστής μας Σωτήρης Ταμπάκος: στο Σίδνεϊ και στην Αθήνα η κατάκτηση κάποιου μεταλλίου ήταν στην ημερήσια διάταξη, το γεμάτο από επιτυχίες βιογραφικό του ήταν εγγύηση. Θυμάμαι ωστόσο ότι τον ίδιο καιρό παρακολουθούσα με αγωνία και τον Βλάση Μάρα, αθλητή σπάνιο, που στους Ολυμπιακούς δεν τα κατάφερε. Θυμάμαι επίσης πόσο πολύ περιμέναμε το 2004 στην Αθήνα ένα μετάλλιο από τον σπουδαίο ιστιοπλόο Νίκο Κακλαμανάκη – πήρε το ασημένιο. Η προσδοκία είχε να κάνει με το ότι το 1996 είχε πάρει το χρυσό στην Ατλάντα. Και θυμάμαι το 2004 και την πίκρα για τον αποκλεισμό της Εθνικής ομάδας στο μπάσκετ: είχε τα πάντα για να πάρει μετάλλιο, αλλά μεταξύ αυτών και πολύ άγχος. 

Η δική μου ομάδα

Δεν ξέρω πόσα μετάλλια θα κερδίσει η ελληνική αποστολή στο Παρίσι. Ακούω πολλά αλλά δεν δίνω σημασία. Οι αγώνες θα είναι δύσκολοι – είναι το μόνο δεδομένο. Ωστόσο μεταξύ των παιδιών που θα δώσουν την μάχη τους είναι μερικοί αθλητές μας που στα μάτια μου είναι ήδη νικητές για την σταθερότητα τους, την διάρκειά τους και την ικανότητα τους να κουβαλάνε τις ελπίδες μας για διακρίσεις. Ο γίγαντας Στέφανος Ντούσκος δεν ξεπετάχτηκε από το πουθενά τρία χρόνια πριν: έχει χρόνια τώρα διακρίσεις και μετάλλια – κωπηλατεί όπως όλη η χώρα που εκπροσωπεί. Ο Μίλτος Τέντογλου είναι μια παγκόσμια ατραξιόν: έχει μια συλλογή από μετάλλια στο μήκος που δεν έχει κανείς Ελληνας αθλητής και είναι μια μοναδική περίπτωση. Η τεράστια Κατερίνα Στεφαννίδη ψάχνει νομίζω ένα επίλογο θεματικό όσο και η μεγάλη καριέρα της. Τα παιδιά του Θοδωρή Βλάχου στο πόλο θα έχουν αυτή την φορά αντιπάλους που τους γνωρίζουν και τους περιμένουν. Και πιο πολύ από όλους περιμένω τον Λευτέρη Πετρούνια, αυτό το θαύμα της φύσης στους κρίκους. Η προσοχή μου και το ενδιαφέρον μου είναι για όλους τους Ελληνες αθλητές. Η καρδιά μου όμως θα χτυπήσει κι αυτή τη φορά λίγο πιο έντονα για δαύτους.