Είχα αποφασίσει να μην ξαναγράψω τίποτα εδώ για τις ελληνικές ομάδες στην Ευρωλίγκα – στην εφημερίδα γράφω κανονικά. Εδώ επειδή επιλέγω ένα θέμα κάθε μέρα, πίστευα πως δεν θα μου δώσει η επικαιρότητα τους τίποτα να σχολιάσω διότι δεν περίμενα πως θα υπήρχε τίποτα το εξαιρετικό: πίστευα και πιστεύω πως ο ΠΑΟ θα πορευτεί μέχρι τα play off κερδίζοντας αυτούς που μπορεί κι ανησυχούσα μήπως οι νέες περιπέτειες του Ολυμπιακού καταστρέψουν και την επιστροφή του Γιώργου Μπαρτζώκα – στην Ελλάδα είμαστε δεν θέλει και πολύ. Ειδικά για τον Ολυμπιακό τη διάγνωσή μου για τις αδυναμίες του την έκανα νωρίς και δεν υπάρχει νομίζω λόγος να λέμε τα ίδια και τα ίδια. Εξακολουθώ να πιστεύω πως οι αλλαγές στην ομοσπονδία είναι για την ομάδα σημαντικότερες φέτος από το αγωνιστικό κομμάτι και περιμένω τον διάδοχο του Γιώργου Βασιλακόπουλου για να δω αν πιστεύει κι αυτός ότι τρεις – τέσσερις διαιτητές είναι σημαντικότεροι από το ελληνικό πρωτάθλημα. Και φυσικά παρακολουθούσα πάντα τα παιγνίδια για να δω τι μπορεί να κάνει ο σπουδαίος κόουτς που υπάρχει στον πάγκο, όχι φέτος, αλλά του χρόνου, ελπίζοντας ότι θα έχει τους παίκτες που χρειάζεται για να φτιάξει μια ομάδα από την αρχή. Ούτε που μπορούσα ποτέ μου να φανταστώ πως θα έβλεπα αυτό που συνέβη χθες βράδυ: δηλαδή ένα Ολυμπιακό χωρίς τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη και με οκτώ μόλις παίκτες να κερδίζει την ΤΣΣΚΑ, που ήρθε στο ΣΕΦ υποψιασμένη μετά το στραπάτσο που είχε πάθει στο πρώτο ματς. Μιλάμε συχνά για θαύματα στον αθλητισμό: στην προκειμένη περίπτωση ούτε λέξεις αρκούν, ούτε τρόποι περιγραφής, αυτού που έγινε υπάρχουν.
Ένα ντόμινο καταστροφής
Η εφετινή πορεία του Ολυμπιακού στην Ευρωλίγκα φέτος είναι ένα πραγματικό ντόμινο καταστροφής: η μια ζημιά έφερε την επόμενη. Τα προβλήματα του Μπλατ είχαν ως αποτέλεσμα ένα κακό σχεδιασμό: ο Ολυμπιακός ξεκίνησε τη σεζόν με τέσσερα «τεσσάρια» (Πρίντεζη, Ρούμπιτ, Κουζμίνσκας, Βεζένκοφ) κι ένα μόνο φορ, και με τρία «δυάρια», και μάλιστα χωρίς αμυντική ειδικότητα, (τον Σπανούλη, τον Πάντερ και τον Μπάλντγουιν) κι ένα μόνο πλέι μέικερ (και μάλιστα μικρών δυνατοτήτων), τον Τσέρι. Η έλλειψη αναπληρωματικού φορ και η απουσία κάποιου περιφερειακού με ικανότητα στην άμυνα κατέστρεψαν και παίκτες με δυνατότητες, όπως ο Πάντερ π.χ που στον Ερυθρό Αστέρα κάνει μια χαρά παιγνίδια. Ο Ολυμπιακός ήταν αδύνατο να βγάλει αμυντική συνοχή κι όταν έτρεξε να καλύψει τα κενά του απέκτησε τον Ρότσεστι και τον Ριντ, που έφεραν μαζί τους τα προβλήματα τους. Ο καλός Κεμζούρα έχασε τη μπάλα γιατί ποτέ κανείς βοηθός δεν κατάφερε να λύσει προβλήματα που δεν έλυσε ένας πρώτος προπονητής. Ο Ολυμπιακός δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει δυο νίκες στη σειρά, γιατί πολλές φορές δεν κατάλαβε καν πως κέρδιζε! Οποιος τον παρακολουθεί γνωρίζει πως υπάρχουν παίκτες με δυνατότητες, αλλά πως αυτές να τις δείξεις όταν δεν είσαι ομάδα; Ο Μπαρτζώκας και το πλάνο του ήρθαν αργά και χωρίς προίκα: για να αποκτηθεί ο Ελις πέρασε ένας μήνας κι ο κλεισμένος για του χρόνου Λαρεντζάκης δεν ήρθε ποτέ. Η ομάδα έμεινε από λύσεις, ο τραυματισμός του Χαραλαμπόπουλο έφερε στο μυαλό παλιές συμφορές και το πρόωρο τέλος της σεζόν του Σπανούλη έκανε τη χρονιά να μοιάζει καταραμένη. Και μέσα σε αυτή τη χαώδη κατάσταση προκύπτει ως ακτίδα φωτός η χθεσινή νίκη κόντρα στην ΤΣΣΚΑ: μια νίκη τόσο πέρα από τη λογική που μπορεί να είναι κι ένα σημάδι ανάστασης. Μια σκηνή από το μέλλον – μια απόδειξη ότι μέλλον υπάρχει.
Ένα δεκάλεπτο αριστούργημα
Η τρίτη περίοδος του ματς είναι ένα αληθινά αριστούργημα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ο προπονητής του Ολυμπιακού έχει δει την ΤΣΣΚΑ να κάνει 15 λάθη στο πρώτο ημίχρονο και παρόλα αυτά να προηγείται. Καταλαβαίνει ωστόσο ότι αυτά τα λάθη της μαρτυρούν δυσκολίες στην κυκλοφορία της μπάλας και παίρνει ένα ρίσκο: να παίξει με ένα μόνο περιφερειακό στην πεντάδα του.
Αποφασίζει να πιέσει όσο γίνεται περισσότερο χρησιμοποιώντας ένα σχήμα στο οποίο υπάρχει ένας μόνο περιφερειακός (για επτά λεπτά ο Μπάλντγουιν και στο υπόλοιπο διάστημα ο Κόνιαρης) αλλά είναι ο Παπανικολάου και ο Πολ αυτοί που δίνουν την ψυχή τους στην άμυνα κόβοντας όλες τις διείσδυσης του Τζέιμς και απαγορεύοντας κάθε ελεύθερο περιφερειακό σουτ. Με ένα μόνον περιφερειακό στο παρκέ ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να έχει τις καλύτερες δυνατές επιθέσεις, αλλά στους τομείς της αυταπάρνησης και της προσήλωσής παίρνει άριστα. Ετσι προκύπτει αυτό το εκπληκτικό 21-4 το οποίο είναι κάτι χωρίς προηγούμενο! Ο Μπαρτζώκα χρησιμοποιείς αυτό το μαγικό δεκάλεπτο και τους οκτώ παίκτες που έχει στη διάθεση του, χωρίς όμως ποτέ να παίξει με τον Κόνιαρη και το Μπάλντγουιν ταυτόχρονα. Το ψηλό αυτό σχήμα επιτρέπει στον Ολυμπιακό να ελέγξει τα αμυντικά ριμπάουντ: ο Μιλουντίνοφ κάνει πάρτι στις δυο ρακέτες, ο Παπανικολάου φωνάζοντας πως αυτός θα είναι ο μελλοντικός ηγέτης του Ολυμπιακού παίζει άμυνα για τρεις, αλλά όλοι βοηθάνε και στο επιθετικό ριμπάουντ ανανεώνοντας διαρκώς επιθέσεις – ο Ολυμπιακός κάνει για δέκα λεπτά την ΤΣΣΚΑ να μοιάζει η πιο κοντή ομάδα της Ευρώπης! Αυτή η τρομερή προσπάθεια πληρώθηκε λιγάκι στο τελευταίο δεκάλεπτο, όταν η ΤΣΚΚΑ έφτιαξε ένα δικό της 11-0, αλλά ο Ολυμπιακός είχε την ψυχραιμία, που έχει όποιος έχει σωθεί από βέβαιο θάνατο χάρη σε ένα θαύμα! Είδαμε στην πραγματικότητα εκείνο το χιλιοειπωμένο «ό,τι δε με σκοτώνει με κάνει πιο δυνατό» να γίνεται πράξη, σε μια βραδιά στην οποία αποδείχτηκε ότι η θέληση μετράει περισσότερο από την ποιότητα, κι ο άγιος αθλητικός εγωισμός περισσότερο από το ακριβοπληρωμένο σταριλίκι.
Να τον νοιάζεσαι μέχρι τέλους
Το παιχνίδι αυτό αποτελεί απόδειξη ότι ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα με συγκλονιστικές αντοχές. Χτυπημένος αλύπητα από τραυματισμούς, αγωνιστικά μπερδεμένος όλο το χρόνο, τσακισμένος από μια βαριά ήττα από την Ζαλγκίρις, που θα διέλυε τα νεύρα οποιασδήποτε ομάδας στην Ευρώπη, εγκαταλελειμμένος σχεδόν από το πικραμένο κοινό του (μόλις τρεισήμισι χιλιάδες ήρωες κατέβηκαν στο ΣΕΦ για να τον υποστηρίξουν), με απαγορεύσεις μεταγραφών, ο Ολυμπιακός βρήκε τη δύναμη για να καταπλήξει για μια ακόμα φορά κυρίως όσους τον είχαν ξεγράψει. Είναι μια ομάδα που φωνάζει ότι έχει ανάγκη από χρήματά, από σχέδιο και από υποστήριξη - μια ομάδα πού όσες φορές και να σε απογοητεύσει άλλες τόσες σε αναγκάζει να την χειροκροτήσεις για εποποιίες που μένουν αξέχαστες. Στην εφετινή απογοητευτική χρόνια του ο Ολυμπιακός κέρδισε δύο φορές την ΤΣΚΚΑ σχεδόν ανεξήγητα, με τη δύναμη της φανέλας του γύρισε επίσης ένα παιχνίδι χαμένο κόντρα στη Χιμκι (που όποιος το είδε θα το θυμάται για πάντα) και είχε την ευκαιρία να γιορτάσει την ανάδειξη του Βασίλη Σπανούλη σε πρώτο σκόρερ όλων των στην Ευρωλίγκα. Ακόμα και σ’ αυτή την πικρή χρόνια του, την κατεστραμμένη από τις κακές επιλογές του καλοκαιριού αλλά και από το λάθος να αναλάβει τα ηνία της ομάδας ένας επαγγελματίας βοηθός, συμπαθέστατος αλλά χωρίς τα ηγετικά προσόντα που ένας τόσο μεγάλος σύλλογος απαιτεί να έχει ο προπονητής του, ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να προσφέρει στο κοινό του μερικές υπέροχες αναμνήσεις, που θα πρέπει να δυναμώσουν ακόμα περισσότερο τον μαγικό ιστό που τον δένει μαζί του: όποιος νιώθει δεμένος με τον Ολυμπιακό, μετά απ’ όσα είδε την εφετινή χρόνια, νομίζω πως τον αγαπάει λίγο περισσότερο, όχι γιατί είναι καταπληκτικός, πλούσιος, θεαματικός και άτρωτος, αλλά γιατί είναι ανθεκτικός, σκληρός και τίμιος. Γιατί σε τελική ανάλυση είναι μια ευλογημένη ομάδα κι αυτό το καταλαβαίνεις, όχι όταν όλα πάνε καλά, αλλά όταν όλα έχουν γίνει λάθος. Και τον νοιάζεσαι περισσότερο. Μέχρι τέλους.
