Αυτό που πέτυχαν οι μικροί του Ολυμπιακού στο  Youth League είναι καταπληκτικό, αρκεί να δει κανείς τα προηγούμενα στην ιστορία του συγκεκριμένου θεσμού. Στην ιστορία το τρόπαιο αυτό έχουν κερδίσει δυο φορές η Μπαρτσελόνα, μια η Ρεάλ Μαδρίτης, δυο η Τσέλσι που έχει αγωνιστεί άλλες δυο φορές σε τελικούς, μια η Πόρτο και η Μπενφίκα και μια η Σάλτσμπουργκ, δηλαδή η ομάδα με το καλύτερο σκάουτινγκ στην Ευρώπη και μια η Αλκμαρ διότι δεν θα μπορούσε να λείπει μια ολλανδική ομάδα από την λίστα των κατακτητών μιας διοργάνωσης στην οποία παίρνουν μέρος οι καλύτεροι νέοι της Ευρώπης. Οι ακαδημίες των Ισπανών  των Πορτογάλων και των Ολλανδών είναι χρόνια τώρα οι καλύτερες. Στις ομάδες Νέων της Τσέλσι και της Σάλτσμπουργκ υπήρχαν παιδιά από όλο τον κόσμο. Ο Ολυμπιακός το κέρδισε με ελληνόπουλα από την Ακαδημία του, που δούλεψαν σκληρά με τους προπονητές τους, πίστεψαν σε κάτι που έμοιαζε με θαύμα και τα κατάφεραν αποκλείοντας δυο ιταλικές και δυο γαλλικές ομάδες κι αφού συνέτριψαν την Μπάγερν στο Μόναχο. Κυρίως όμως τα κατάφεραν με μια ολοκληρωτική επικράτηση στον τελικό απέναντι στην Μίλαν, που όχι μόνο δέχτηκε τρία γκολ από τους χαρισματικούς πιτσιρικάδες του Ολυμπιακού, αλλά το μόνο που προσπάθησε σε όλο το ματς ήταν να βρει ένα γκολ της τιμής για να δικαιολογήσει την παρουσία της στη Νιόν. Όλα αυτά ενώ μετά την νίκη της στα πέναλτι με την Πόρτο οι άνθρωποί της δήλωναν πως ο αληθινός τελικός ήταν το ματς με τους πανίσχυρους Πορτογάλους: που να ήξεραν τι τους περίμενε στον τελικό!

Τι έγραψαν οι Ιταλοί

Κοίταξα από περιέργεια να δω πως περιγράφουν οι Ιταλοί όσα έγιναν χθες. Γράφει η Gazzeta Dello Sport: «Το όνειρο της Μίλαν να γίνει η πρώτη ιταλική ομάδα που θα κατακτήσει το Τσάμπιονς λιγκ των Νέων έγινε εφιάλτης. Η Μίλαν ναυάγησε τσακισμένη σε ένα ερυθρόλευκο βράχο και δεν ήμασταν καν στο Αιγαίο αλλά στη Νιόν. Το ματς έγινε κάτω από έναν συννεφιασμένο ουρανό σαν αυτόν του Μιλάνου αλλά ο Ολυμπιακός και σε αυτό το περιβάλλον προσαρμόστηκε υπέροχα και με τρία κροσέ έβγαλε νοκ άουτ την ομάδα του Αμπάτε κερδίζοντας για πρώτη φορά το Youth League. Οι Ροσονέρι παραδόθηκαν στο δεύτερο ημίχρονο, μετά από ένα εξαιρετικό ταξίδι στην διοργάνωση. Θα θυμούνται τα ονόματα των Μουζακίτη, Παπακανέλλου και Μπακούλα, των Ελλήνων πολεμιστών που βγήκαν νικητές αλλά θα το κάνουν χωρίς λύπη: δεν πρέπει να λυπάσαι όταν χάνεις από κάποιον πολύ καλύτερο. Αυτό είναι το πρώτο Youth League στην ιστορία τους που κατακτούν οι Ελληνες και το οποίο ήρθε μετά την ήττα τριών ιταλικών ομάδων που συνάντησαν στο διάβα τους: απέκλεισαν την Λέτσε στον πρώτο γύρο, την Ίντερ στα play off και τη Μίλαν στον τελικό (εκτός από τις Καραμπάγκ, Μπάγερν Μονάχου, Λανς και Ναντ). Δεν είναι απλά καλύτεροι από την Μίλαν: είναι καλύτεροι από όλες τις ιταλικές ομάδες κι αποτελούν μια υπέροχη έκπληξη από αυτές που ανανεώνουν την αγάπη σου για το ποδόσφαιρο γιατί σου θυμίζουν πως σπουδαίοι ποδοσφαιριστές μπορεί να προκύψουν παντού».

Κι αφού γράφει αρκετά για το ματς η εφημερίδα σημειώνει στον επίλογο: «Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε κανένα παιγνίδι – η διαφορά των δυο ομάδων ήταν μεγάλη: στον Ολυμπιακό χρειάστηκαν μόνο επτά λεπτά συγκέντρωσης και προσοχής για να τελειώσει το ματς. Εντυπωσιακή η αντεπίθεση στο δεύτερο του γκολ, αριστούργημα το τρίτο του. Δεν ήταν νίκη: ήταν παράσταση μπροστά στα μάτια διάσημων προσωπικοτήτων που βρέθηκαν στον τελικό. Ο Ολιβερ Μπίρχοφ, ο Πατρίκ Βιεϊρά, ο Πίτερ Τσεχ, ο Λουίς Φίγκο, κι άλλοι πολλοί που βρέθηκαν δίπλα από τον πρόεδρο της UEFA Αλεξάντερ Τσέφεριν είδαν τον  Ολυμπιακός να παραδίδει ένα ακαδημαϊκό σεμινάριο. (…) Στο τέλος υπήρξαν κλάματα, πολλά κλάματα χαράς και ευτυχίας. Εκλαψε κι ο Αμπάτε, ο προπονητής της Μίλαν, αναλογιζόμενος όλη την διαδρομή που έκανε με την ομάδα μα αυτός που πρέπει να είναι αληθινά περήφανος είναι ο Σωτήρης Συλαϊδόπουλος, αρχιτέκτονας μιας ομάδας που μπήκε στο πάνθεον των ευρωπαϊκών ηρώων. Η σπουδαία αυτή ελληνική επιτυχία είναι πρώτα από όλα επιτυχία δική του».     

Τρία δείγματα ποιότητας

Οι Ιταλοί δεν το ξέρουν αλλά στα γκολ του Ολυμπιακού υπάρχουν όλα τα μυστικά της επιτυχίας αυτής της καταπληκτικής ομάδας. Μετά από ένα πρώτο ημίχρονο στο οποίο από τον Ολυμπιακό έλειψε μόνο το γκολ, ο Μπάμπης Κωστούλας, ο γιός του Θανάση, ο σπουδαίος αυτός μικρός γύρω από τον οποίο έχει χτιστεί η επίθεση της ομάδας κέρδισε πέναλτι υποχρεώνοντας τον αντίπαλό του να παίξει με τα χέρια.  Ανέλαβε να το εκτελέσει ο Μουζακίτης παρόλο που ήταν αυτός που είχε χάσει πέναλτι με την Ναντ: όταν έχεις προσωπικότητα τέτοιες λεπτομέρειες δεν σε φοβίζουν. Η ψύχραιμη εκτέλεση έφερε στο 61΄το 1-0. Στο 64΄ο Παπακανέλος έκανε το 2-0 μετά από ένα σόου προσωπικό κι αφού είχε προηγηθεί μια αντεπίθεση ορχηστρικά οργανωμένη από παίκτες μιας ομάδας που ξέρουν να παίζουν όλοι μαζί χρόνια τώρα. Αλλά το ωραιότερο οι μικρό το κράτησαν για το τέλος: στο 68΄ο Μπάκουλας με ανάποδο «ψαλίδι», μετά από σέντρα του αρχηγού Κουτσογούλα, έγραψε τον επίλογο με τον θεαματικότερο τρόπο – ένα «ψαλίδι» δεν μπορούσε να λείπει από μια μεγάλη νίκη του Ολυμπιακού έστω και στο επίπεδο των Νέων. Το τελικό 3-0 ήταν όσο εμφατικό έπρεπε για να μην μείνει σε κανένα η απορία για ποιος ήταν φέτος στην συγκεκριμένη διοργάνωση ο καλύτερος. Ήταν ο Ολυμπιακός.

Καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα

Τα παιδιά του Συλαϊδόπουλου θα βρεθούν σε λίγο καιρό και στο Μαρακανά για τον τελικό του διηπειρωτικού των Νέων. Θα ζήσουν το μαγικό ταξίδι τους μέχρι το τέλος και πρέπει να το χαρούν, αλλά και να δουν όλα αυτά σαν απλές στάσεις στην διαδρομή μιας καριέρας που μόλις ξεκίνησε. Βλέποντας το παιγνίδι τους θυμόμουν μια παλιά συζήτηση με τον Τεν Κάτε για το γιατί στην Ελλάδα δυσκολευόμαστε να αξιοποιήσουμε το ταλέντο των μικρών και το πώς πρέπει να γίνεται σε μια ομάδα η ενσωμάτωση των πιτσιρικάδων – το πώς το κάνουν δηλαδή οι Ολλανδοί και οι Ισπανοί. Θα το γράψω σε πρώτη ευκαιρία. Αλλά για την ώρα ο κόσμος χρωστά ένα χειροκρότημα σε αυτούς τους μικρούς ήρωες. Το πόσο σπουδαίο είναι αυτό που έκαναν θα το καταλάβουμε καμιά δεκαριά χρόνια αργότερα και βάλε…