Προσπαθώντας (ματαίως) να αντισταθώ στον πειρασμό της υπερβολής λέω ότι η  τιτανομαχία του Ραφαέλ Ναδάλ με τον Ρότζερ Φέντερερ στον τελικό του Γουίμπλετον, που έγινε χθες Κυριακή 6 Ιουλίου του 2008, είναι το μεγαλύτερο ματς όλων των εποχών. Ισως  μπορεί να συγκριθεί μόνο με την αντίστοιχη νίκη του θρύλου Τζίμι Κόνορς επί τους ιδιοφυούς τρελού Τζον Μάκενροου το 1982. Τότε ο Κόνορς για να κερδίσει χρειάστηκε 4 ώρες και 20 λεπτά. Φέτος ο καθαρός χρόνος της μονομαχία του Ναδάλ με τον Φέντερερ ήταν 4 ώρες και 40 λεπτά: το ματς ολοκληρώθηκε με νίκη του Ισπανού στο 5^ο σετ (9-7). Ποτέ στην ιστορία του αθλήματος τελικός δεν κράτησε περισσότερο. Λογικό. Οσοι τον παρακολουθούσαν παρακαλούσαν να μην τελειώσει.

Μονομαχίες

Η ιστορία του τένις είναι  μια ιστορία μεγάλων μονομαχιών και είμαστε τυχεροί που στις μέρες μας είδαμε πιθανότατα την πιο σπουδαία. Η αναμέτρηση των δύο αρχίζει τέσσερα χρόνια πριν, στις28 Μαϊου του 2004, στο «τσιμέντο» του Μαϊάμι. Ο Φέντερερ είναι ήδη νούμ 1 του κόσμου κι έχει κερδίσει το Αμέρικαν Οπεν και το Οπεν της Αυστραλίας, όταν στον 3ο γύρο του συγκεκριμένου τουρνουά εμφανίζεται απέναντί του ένας αριστερόχειρας Ισπανός διάβολος τέσσερα χρόνια νεότερός του και 4925 βαθμούς πίσω του στην κατάταξη. Πριν ο Ελβετός καταλάβει που έμπλεξε ο 17χρονος Ναδάλ έχει κερδίσει την πρώτη μάχη 2-0 (6-3, 6-3). Οι δυο τους συναντιόνται για δεύτερη φορά ένα χρόνο αργότερα στον τελικό του ίδιου τουρνουά. Αυτή τη φορά ο Ρότζερ δεν εκπλήσσεται, αλλά ιδρώνει: τον κερδίζει στο πέμπτο σετ, αφού προηγουμένως ο Ισπανός (που έχει φτάσει σε ένα χρόνο στο νούμερο 11 της παγκόσμιας κατάταξης) προηγείται με 2-0. Ακολουθούν 16 μεταξύ τους ματς σε τρία χρόνια. Ο Φέντερερ είναι πάντα το νούμερο 1, αλλά ο Ναδάλ έχει 11 νίκες, πέντε από τις οποίες συνεχόμενες. Φέτος, πριν την Κυριακή. τον έχει κερδίσει σε τρεις ακόμα τελικούς, στο Αμβούργο (2-1, δηλαδή 7-5, 6-7, 6-3), στο Μονακό (2-0, δηλαδή 7-5, 7-5) και στο Ρολάν Γκαρός με ένα ξερό 3-0. Υπάρχει όμως μια σημαντική λεπτομέρεια: οι έντεκα αυτές νίκες είναι ή σε γήπεδα με χώμα (όπως οι τρεις εφετινές πριν από αυτή της Κυριακής) ή στο τσιμέντο. Στα γρήγορα γήπεδα, δηλαδή στους συνθετικούς τάπητες των κλειστών και φυσικά στο χόρτο του Γουίμπλετον κέρδιζε πάντα ο βασιλιάς Φέντερερ.         

Ηττα

Την Κυριακή στο Γουίμπλετον – επί της ουσίας - η ανθρωπότητα παρακολούθησε την πρώτη ήττα του Φέντερερ. Το πλήθος των μεταξύ τους αναμετρήσεων είχε βάλει τον ανταγωνισμό τους σε μια άλλη βάση: ο χαρισματικός Ισπανός μετρούσε από το μεγάλο Ελβετό μόνο ήττες στα «γρήγορα» γήπεδα, δηλαδή στα συνθετικά και στο χόρτο, ενώ ο Φέντερερ έχανε όταν τον αντιμετώπιζε στα «χώματα». Η αναμέτρηση τους δεν είχε να κάνει με την κατάκτηση της πρωτιάς στην παγκόσμια κατάταξη, αλλά κυρίως με το ποιος θα κέρδιζε τον άλλο στο γήπεδό του. Η ήττα του Φέντερερ από τον Ισπανό στο Ρολάν Γκαρός, πριν λίγες εβδομάδες, ήταν ένα λογικό αποτέλεσμα και για αυτό δεν δόθηκε σε αυτό η παραμικρή έμφαση. Η υποψία που υπάρχει είναι ότι η νίκη του Ναδάλ στο Γουίμπλετον ξεκαθάρισε το ποιος είναι καλύτερος παίκτης: ο Ισπανός από τη Μαγιόρκα κέρδισε τον αντίπαλό του εκεί που αυτός έμοιαζε αήττητος.

Μποργκ

Στην ιστορία του αθλήματος ο Μπιορν Μπόργκ ήταν πριν τον Ναδάλ ο τελευταίος που στην ίδια σεζόν είχε κατορθώσει να κερδίσει και στο χώμα του Ρολάν Γκαρός και στο χόρτο του Λονδίνου – όμως τότε οι παίκτες έπαιζαν με ξύλινες ρακέτες, το τένις ήταν πιο τεχνικό αλλά και πιο αργό. Η αλήθεια είναι ότι αυτό που έκανε ο Ισπανός φέτος είναι κάτι μοναδικό και δεν είναι τυχαίο ότι δεν το έχει καταφέρει κανείς μετά το 1980, όταν οι ρακέτες άλλαξαν. Ηδη στα διεθνή μέσα η ερώτηση που γίνεται δεν είναι αν ο Ναδάλ είναι ο καλύτερος παίκτης του καιρού μας, αλλά αν είναι ο καλύτερος  όλων των εποχών! Τι γεννά αυτού του τύπου της υποψία; Μα το γεγονός ότι ο Ναδάλ δεν κέρδισε απλώς το «νούμερο 1» του καιρού μας, αλλά ίσως τον καλύτερο παίκτη που έχει αγωνιστεί ποτέ σε γήπεδα με χόρτο! Ο Φέντερερ μοιάζει φτιαγμένος για να κερδίζει το Γουίμπλετον μόνο με την παρουσία του: το γεγονός ότι πριν την κυριακάτικη ήττα του δεν είχε χάσει ποτέ κατά τη διάρκεια του τουρνουά ούτε ένα σετ καταδεικνύει τον άθλο του αντιπάλου του. Ο Ελβετός δεν έχασε γιατί ήταν σε κακή μέρα – παρά την ήττα του έδειξε τον τρομερό χαρακτήρα του: το ότι γύρισε το ματς από το 2-0, ισοφαρίζοντας σε 2-2, αφού προηγουμένως ακύρωσε τρία ματς πόιντ του Ισπανού, δείχνει από τη πάστα είναι φτιαγμένος. Η δικιά μου αγαπημένη φάση σε αυτόν τον καταπληκτικό τελικό είναι ο πόντος με τον οποίο ο Φέντερερ ακύρωσε το 3ο ματς πόιντ του Ισπανού στο τέταρτο σετ: το έκανε με ένα passing -shot  χτύπημα με το ρεβέρ στέλνοντας τη μπάλα στο μήκος της πλάγιας γραμμής: είναι χτύπημα που σπανίως δοκιμάζει. Πρόκειται για τον ορισμό της κλάσης: ας μην ξεχνάμε ότι κλάση είναι να τολμάς (και να κατορθώνεις) το δύσκολο στην πιο σημαντική από τις στιγμές.     

Κλάση

Για αυτό η νίκη του Ναδάλ είναι ίσως η μεγαλύτερη στην ιστορία του τένις: ο Ναδάλ για να κερδίσει είδε προηγουμένως όλη την κλάση του Φέντερερ και δεν τρόμαξε. Η νίκη του δεν είναι η νίκη της άμυνας απέναντι στην επίθεση, αλλά ο θρίαμβος της εργατικότητας και της προσήλωσης. Ο Φέντερερ έχω την εντύπωση ότι έμεινε αιχμάλωτος στη στασιμότητα της τελειότητάς του: το τένις που παίζει είναι άψογο, αλλά χωρίς στρατηγική. Ο τελευταίος πόντος του ματς είναι η επιτομή του: ο Ελβετός βραχυκυκλωμένος καταφεύγει στο τρομερό του ντράιβ που τσακίζει κόκαλα και η μπάλα σταματά στο νετ. Η στιγμή απαιτούσε διαχείριση κι έλεγχο των νεύρων – αυτό έκανε εντυπωσιακά ο Ναδάλ σε όλο το διάστημα του αγώνα.  Αλλά ο Φέντερερ αρνήθηκε να κατεβεί από το θρόνο του: έχασε ατσαλάκωτος σαν αριστοκράτης, από ένα μαχητή του δρόμου.

Χώμα

Στην ιστορία του Γουίμπλετον, μετά το 1980 που το τένις άλλαξε, υπήρξαν κάποιοι ελάχιστοι «χωματάδες» που κατάφεραν να διακριθούν. Στο χόρτο η μπάλα χορεύει, το να μένεις πίσω δεν έχει νόημα – πρέπει να ξέρεις να επιτεθείς. Ο Αγκασι κέρδισε το 1992 τον Ιβανίσεβιτς χωρίς να κάνει ούτε ένα βολέ στο ματς, ο Τζίμπο Κούριερ έπαιξε ένα τελικό χωρίς να πλησιάσει ποτέ στο φιλέ χάνοντας όμως από τον Πιτ Σάμπρας. Οι δυο αμερικάνοι είναι εξαιρέσεις του κανόνα – η αλήθεια είναι ότι αν δεν παίρνεις το ρίσκο που η περίσταση επιβάλει αργά η γρήγορα φεύγεις ηττημένος.

Ο Ναδάλ πέρα από την τρομακτική του βελτίωση αυτά τα τελευταία χρόνια κατάφερε την Κυριακή κάτι που μόνο ο Μποργκ είχε πετύχει παίζοντας ωστόσο σε άλλες ταχύτητες: βρήκε ένα τρόπο να φέρει το ματς στο δικό του ρυθμό μεγαλώνοντας απίστευτα (για τα δεδομένα του Γουίμπλετον) τη διάρκεια των γκέιμς. Ο Φέντερερ καταφέρνει να κλείσει με βολέ μετά από δικό του σερβίς ένα πόντο έπειτα από επτά ολόκληρα γκέιμς: για να έχετε μια εικόνα του πόσο τον έμπλεξε ο Ισπανός σκεφτείτε ότι στον ημιτελικό με το Σάφιν αυτό το σερβις – βολέ παιγνίδι το έκανε επιτυχημένα 26 φορές! Ο Ναδάλ είχε κάνει τη μεγάλη πρόβα πέρυσι όταν έχασε από τον Φέντερερ μετά από πέντε σετ, αλλά έμαθε ότι για να έχει τύχη πρέπει να κάνει αυτός το παιγνίδι.

Στο τέλος ο Ναδάλ δήλωσε ότι ο φίλος και αντίπαλός του παραμένει ο καλύτερος παίκτης όλων των εποχών: το λένε και τα νούμερα. Η λογική λέει ότι η μεταξύ τους αναμέτρηση θα συνεχιστεί για καιρό. Όμως τώρα στον Φέντερερ δεν φτάνει να ξανακερδίσει το αγαπημένο του Γουίμπλετον. Για να φτάσει το Ναδάλ, (που παραμένει νουμ 2 στην κατάταξη, αλλά είναι πλέον το νούμ 1 στα γήπεδα) θα πρέπει να τον κερδίσει στα χώματα. Μου μοιάζει σχεδόν απίθανο…                        

(Sportday Ιούλιος του 2008).