Καθορίζουν την συμπεριφορά σου τα ονόματα; Πάντα πίστευα πως ναι. Οι πιο πολλοί από τους ανθρώπους που έχουν διπλό όνομα και το χρησιμοποιούν (λέγονται π.χ Πιέρ Πάολο, όπως ο μακαρίτης ο Παζολίνι, ή Γεώργιος Αλέξανδρος όπως ο Μαγκάκης κτλ) είναι σαν να κουβαλάνε ένα βάρος: νιώθουν ότι όλοι οι υπόλοιποι προσέχουν πιο πολύ το τι κάνουν και το τι δεν κάνουν. Συνήθως είναι άνθρωποι που προκόβουν στη ζωή τους ακριβώς για αυτό: αισθάνονται την επιτήρηση κυρίως της οικογένειας από μικροί. Φυσικά το χαρακτήρα του παιδιού μπορεί να προσδιορίσει κι ένα όνομα παράξενο ή σπάνιο: ξέρω πολλούς που διάλεξαν το Αλέξης για να ξεφύγουν από το βαρύ Αλέξανδρος κι έχω ξαναγράψει ότι οι Αντώνηδες είναι μασονία, καθώς λόγω ονόματος αλληλοϋποστηρίζονται. Πάντα ένιωθα μια συμπάθεια για τα κορίτσια που τους έδιναν αρχαιοελληνικά ονόματα γιατί αυτό είναι λίγο σαν σταυρός μαρτυρίου που κουβαλάς – τα περισσότερα από αυτά τα ονόματα έχουν να κάνουν με τραγωδίες. Φυσικά πάντα σκεφτόμουν ότι αν το όνομα μπορεί να παίζει ένα ρόλο στην διαμόρφωση του χαρακτήρα, το επίθετο είναι κάτι ακόμα πιο βαρύ. Σκεφτείτε π.χ κάποιον που λέγεται Ρωχάμης ή Παλαιοκώστας – μια ζωή πρέπει να εξηγεί στους άλλους τι σχέση έχει ή δεν έχει με αυτές τις φίρμες. Πάντα πίστευα ότι οι Παπαδόπουλοι, ακριβώς γιατί είναι χιλιάδες, είναι φυλή που έχει εποικήσει την Ελλάδα. Από την άλλη καμιά φορά ένα όνομα (π.χ Λαοκράτης) ή ένα επίθετο (π.χ Παπανδρέου) σου λέει πολλά από μόνο του. Χωρίς ίσως να το ξέρει ο Ααρον Χάρισον, μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού, κουβαλά ένα τέτοιο επίθετο: είναι Μπιτλ από την γέννησή του κι αυτό σίγουρα έχει παίξει ένα ρόλο στη ζωή του. Το είδαμε στο ΣΕΦ και χθες βράδυ.

Γεννήθηκε στο Λίβερπουλ

Ο Τζορτζ Χάρισον (όπως και οι άλλοι τρεις Μπιτλς) γεννήθηκε στο Λίβερπουλ στις 25 Φεβρουαρίου 1943. Ηταν ο μικρότερος από τα τέσσερα παιδιά του εισπράκτορα αστικών λεωφορείων Χάρολντ Χάρισον και της πωλήτριας Λουίζ Φρεντς. Γνώρισε τον Πολ ΜακΚάρτνεϊ και τον Τζον Λένον μικρός κι εντυπωσιάστηκε γιατί είχαν σχηματίσει μια ροκ μπάντα, τους The Quarrymen, στα 15 τους! Μπήκε στο συγκρότημα γιατί γρατζούναγε μια κιθάρα και η δική του πρόσθεση στη μπάντα οδήγησε στη δημιουργία των Μπιτλς. Ο Χάρισον έγινε το τρίτο μέλος του συγκροτήματος και ο βασικός κιθαρίστας του, ενώ αργότερα προστέθηκε και ο ντράμερ Ρίνγκο Σταρ, που αν και τέταρτος στην ιεραρχία τον ξεπέρασε κομμάτι σε δημοφιλία. Γιατί; Γιατί ο Χάρισον ήταν ο πιο εσωστρεφής από τους τέσσερις: αυτός ήταν που στράφηκε πρώτος στον ινδουισμό (συνεπαρμένος αρχικά από τον Ραβί Σανκάρ και τον ήχο του σιτάρ) κι αυτός ήταν που όλοι αποκαλούσαν ο «ήσυχος Μπιτλ» αναγνωρίζοντας την διάθεσή του να παραμένει κομμάτι στον κόσμο του και να εμφανίζεται μόνο όταν πρέπει. Όπως για παράδειγμα κι ο Αρον Χάρισον που χθες βράδυ κατέστρεψε τον Γιάννη Σφαιρόπουλο και τη Μακάμπι του ανταποδίδοντας σε νεκρό χρόνο το τρίποντο μαχαιριά με το οποίο ο Γουιλμπέκιν είχε ισοφαρίσει κάτι δευτερόλεπτα νωρίτερα.

Ο Ααρον Χάρισον δεν το ξέρει πιθανότατα, αλλά κι ο Τζόρτζ Χάρισον κάτι ανάλογο έκανε: άφηνε στους άλλους Μπιτλς το παλκοσένικο για να ξεσηκώσουν τα κοριτσάκια και μετά έπαιρνε την κιθάρα του και σολάριζε. Κι όσοι αληθινά αγαπούσαν την μουσική κι όχι μόνο το σουξέ των Σκαθαριών καταλάβαιναν πως αν οι άλλοι ήταν σταρ, ετούτος ήταν μουσικός από τους σπάνιους.

Τα σόλα του Ααρον Χάρισον πιθανότατα θα καθορίσουν και το σουξέ του εφετινού Ολυμπιακού που παιγνίδι με παιγνίδι μοιάζει ολοένα και περισσότερο με ροκ συγκρότημα.

Σπουδαίο παιγνίδι πάγκων

Το τρίποντο του Χάρισον (σε συνδυασμό με το προηγούμενο αληθινά μεγάλο σουτ του καταπληκτικού Γουιλμπέκιν) ήταν μια φάση από αυτές που μένουν: η δύναμή της έβαλε σε δεύτερη μοίρα το σπουδαίο παιγνίδι των δυο προπονητών από τον πάγκο και το εξαιρετικό μάθημα που έδωσαν στους λάτρεις του αθλήματος. Ο Μπαρτζώκας κέρδισε κι ο Σφαιρόπουλος έχασε, γιατί για ένα βράδυ η δικαιοσύνη δεν ήταν τυφλή όπως πέρυσι στο Τελ Αβίβ.

Ο Σφαιρόπουλος ξόδεψε όλα τα τρικ του για να περιορίσει τον Κώστα Σλούκα και εν μέρει τα κατάφερε αφού ο ηγέτης του Ολυμπιακού δεν μπόρεσε αυτή τη φορά να κάνει όσα έκανε με την Αρμάνι. Ο Μπαρτζώκας, προετοιμασμένος για αυτό, έδωσε εντολή να πάει η μπάλα στους ψηλούς κι ο Χασάν Μάρτιν (που έχει δυο επίθετα για να θυμίζει και τον Ντάνστον και τον Χάινς) αλλά και ο Ελις έκαναν το δικό τους πάρτι με τους αργοκίνητους ψηλούς της Μακάμπι.

Κατ εικόνα και ομοίωση

Ο Ολυμπιακός θα είχε κερδίσει το ματς αν ο Σφαιρόπουλος δεν είχε τον Οθέλο Χάντερ – που με μικρό όνομα «Οθέλος» ήταν αδύνατο να μην κάνει καριέρα: ακόμα και γκάγκστερ να είχε γίνει θα ήταν αξιοσέβαστος. Ο Σφαιρόπουλος έκανε ότι μπορούσε για να έχει ζεστό και σχετικά ξεκούραστο τον Κλάιμπερν στο τελευταίο δεκάλεπτο για να του πάρει το ματς: τη Μακάμπι προσπαθεί να την κάνει κατ εικόνα και ομοίωση του Ολυμπιακού που έπαιξε στον τελικό στη Πόλη επί των ημερών του. Πήρε τον Ζίζιτς για να κάνει τον Μιλουντίνοφ, έχει τον Καλογιάρο για να κάνει τον Παπαπέτρου (δηλαδή να παίζει και 3 και 4), ζητά από τον Ντόρσεϊ και τον Μπράιαντ να είναι κάτι μεταξύ Λοτζέσκι και Ερικ Γκριν, ενώ ο Τζόουνς κάνει τον Μάντζαρη. Δεν έχει Πρίντεζη (και δύσκολα θα βρει), αλλά αν ο Γουιλμπεκιν παίζει σωστά το ρόλο του Σπανούλη μπορεί να κερδίσει οποιονδήποτε – χθες όταν αυτός ισοφάρισε σουτάροντας από το σπίτι του, λογικά πίστεψε ότι στην παράταση το ματς ήταν δικό του.

Αλλά λογάριαζε χωρίς τον Μπαρτώκα που έκανε κάτι που εμφανώς δεν περίμενε: ποντάροντας στο τέλος στο Σπανούλη και στον Βεζένκοφ (αφήνοντας δηλαδή στο κρίσιμο σημείο του ματς έξω τους Σλούκα και Πρίντεζη που ο Σφαιρόπουλος περίμενε στο παρκέ) ο Ολυμπιακός έγινε επιθετικά απρόβλεπτος, ίσως γιατί ήταν άναρχος κι έτσι ξέφυγε στο 82-79 το ματς είχε τελειώσει. Τα μαγικά που ακολούθησαν το έκαναν απλά αξέχαστο: στην τελευταία επαναφορά, ενώ ο προπονητής της Μακάμπι περίμενε την τελευταία προσπάθεια να την πάρουν ή ο Σλούκας (που ήταν στον πάγκο) ή ο Σπανούλης (που έμεινε μακριά για να κολλήσουν κοντά του δυο αντίπαλοι) εμφανίστηκε, σε σύνθεση Μπαρτζώκα, ο ήσυχος Μπιτλ για το σόλο του.

Θα πρεπε να το περιμένει

Ο Σφαιρόπουλος θα πρεπε να ξέρει τι τον περιμένει και θα το ξερε αν γνώριζε τι σημαίνει Χάρισον. Ένα όνομα - μια ιστορία. Εχει γράψει το «My Sweet Lord»: θα μπορούσε να είναι και ύμνος του Ολυμπιακού. Είναι δικό του το «Here Comes the Sun»: ήρθε. Χωρίς τους υπόλοιπους Μπιτλς έκανε παγκόσμια επιτυχία το «I Got My Mind Set on You»: κανείς δεν αμφιβάλει.  Όταν έγινε παραγωγός κινηματογράφου η πρώτη του δουλειά ήταν το καταπληκτικό «Ένας Προφήτης, μα τι Προφήτης». Μη μου πείτε ότι όλα αυτά δεν είναι σημάδια ότι ένας Χάρισον χθες θα έπαιρνε το τελευταίο σουτ. Και φυσικά θα το έβαζε κάνοντας τον κόσμο να χοροπηδάει μπροστά στις τηλεοράσεις, σαν να βρίσκεται ξαφνικά σε συναυλία και να εκστασιάζεται από το σόλο του κιθαρίστα…