Στα θερινά σινεμά τα θρίλερ είναι σταθερή αξία – ομολογώ για λόγους που ποτέ δεν κατάλαβα. Ο όρος θρίλερ έχει γίνει κομμάτι πληθωριστικός: θεωρούμε θρίλερ οποιαδήποτε ταινία έχει ένα πρωταγωνιστή που κινδυνεύει και που οι περιπέτειές του προκαλούν αγωνία. Στην πραγματικότητα υπάρχει μια σημαντική διαφορά από τα θρίλερ και τα action hero movies: στα θρίλερ μπορεί να κερδίσει και το κακό – στις άλλες περιπέτειες όχι. Τα χθεσινά ματς του ΠΑΟΚ και του Αρη ήταν για αυτό το λόγο θρίλερ. Διότι δεν ήταν δεδομένο ότι οι δυο ελληνικές ομάδες θα προκριθούν - έτσι όπως το πράγμα εξελίχθηκε. Ηταν ματς των οποίων η πλοκή είχε αξία ανάλογη με το αποτέλεσμα. Οι δυο ομάδες της Θεσσαλονίκης απέναντι σε αυτούς τους αντιπάλους κουβαλούσαν το πρέπει της πρόκρισης και το κατάφεραν. Αν, μετά τα πανηγύρια, αναλύσουν το πώς το κατάφεραν, για διαφορετικούς λόγους,  μπορεί να βγουν ακόμα περισσότερο κερδισμένες. Ισχύει για αυτές ό,τι στην περίπτωση του Παναθηναϊκού: πρόκριση και προβληματισμός πάνε μαζί.

Τα πάντα όλα στο Ισραήλ

Στο ματς του ΠΑΟΚ στο Ισραήλ μπορεί κάποιος να πει ότι είδε τα πάντα – ακόμα και το γεγονός ότι τα αυτόματα ποτιστήρια του ματς διέκοψαν δυο φορές τη ροή του είναι από τα απίθανα! Στο παιγνίδι υπήρξαν δυο αυτογκόλ, μια αποβολή, ένα χαμένο πέναλτι, μια διακοπή για ρήξη αντικειμένων κι εν τέλει μια θριαμβευτική νίκη του ΠΑΟΚ με 4-1 ενώ αγωνιζόταν με παίκτη λιγότερο περισσότερο από μια ώρα. Και παρόλο που όλα στην διάρκειά του ματς έμοιαζαν τρελά, όλα στο τέλος είχαν εξήγηση – εξαίρεση τα ποτιστήρια.  

Ο ΠΑΟΚ προηγήθηκε στο 13΄με ένα αυτογκόλ που είναι απίθανο και να το περιγράψει κανείς και για το οποίο για μένα μεγαλύτερη ευθύνη έχει ο τερματοφύλακας της Μπεϊτάρ Σίλβα παρά ο στόπερ Εντι Γκότλιμπ που αντικαταστάθηκε για να εισπράξει τις αποδοκιμασίες του κόσμου ως τιμωρία: βέβαια κι αυτός μια κινητή συμφορά ήταν καθώς είχε κάνει και το ανόητο πέναλτι στον Ζίφκοβιτς στο πρώτο ματς, αλλά ο Σίλβα που πάγωσε αντί να κάνει μια βουτιά και να βγάλει τη μπάλα έχει μεγαλύτερη ευθύνη. Το αυτογκόλ αυτό ήταν κάτι σαν θεία δίκη καθώς αποκατέστησε το άδικο του 0-0 στο πρώτο παιγνίδι: ο ΠΑΟΚ έπρεπε να πάει στο Ισραήλ έχοντας ένα γκολ να υπερασπιστεί γιατί στην Τούμπα ήταν καλύτερος. Βρέθηκε με αυτό το γκολ παραπάνω και φαινόταν να μετατρέπει το ματς σε τυπική διαδικασία, αλλά στο 40’ έμπλεξε μόνος του. Ένα κακό γύρισμα του Σβαπ, υποχρέωσε τον Ντούγκλας Αουγκόστο σε ένα λάθος μαρκάρισμα: το πέναλτι και η αποβολή του άλλαξαν το ματς παρόλο που ο Κοτάρσκι δείχνοντας την κλάση του απέτρεψε την ισοφάριση.

Ενώ ο Τάισον γκρίνιαζε για την αντικατάσταση του από τον Τσιγγάρα ο ΠΑΟΚ έφτασε στο 0-2 με μια συνεργασία του Ζίφκοβιτς με τον Τόμας κι ένα γκολ του δεύτερου. Αλλά και πάλι το ματς δεν τελείωσε γιατί στην εννιάλεπτη καθυστέρηση του πρώτου ημιχρόνου ο τίμιος φορ Φραϊντέι (ο Παρασκευάς της Μπεϊτάρ) μείωσε με κεφαλιά σε 1-2 εκμεταλλευόμενος την κακή τοποθέτηση του Μηχαϊλίδη. Όπως τα καλά θρίλερ το ματς δεν έλεγε να τελειώσει καθώς η Μπεϊτάρ πίεζε, ένα γκολ της ακυρώθηκε για οφσάιντ και οι ευκαιρίες δεν της έλειψαν παρά την μαζική άμυνα του ΠΑΟΚ στην επανάληψη.

Και κάπου εκεί, όπως συμβαίνει συχνά αλλά όχι πάντα στα καλά θρίλερ μπήκε ο Κωνσταντέλιας και μετέτρεψε το αγωνιώδες φινάλε σε θρίαμβο. Στο 1-3 η ντρίπλα του είναι τόσο ευφυής που ο Τόμας, που σκοράρει άθελά του μετά την εκτέλεση του Ελληνα παίκτη, είναι σαν να διορθώνει μια αδικία: μετά από μια τέτοια ενέργεια ο μικρός ήρωας του ΠΑΟΚ θα πρεπε να πανηγυρίσει. Στο γκολ του 1-4, μετά την κάθετη του Τσιγγάρα, ο Κωνσταντέλιας δείχνει ότι δουλεύει και διορθώνει και τα τελειώματά του: η άμυνα της Μπεϊτάρ δεν έχει ακόμα καταλάβει τι έγινε εξαιτίας της ταχύτητας της φάσης.Μου έμεινε από το ματς η διαμαρτυρία του πάγκου της Μπεϊτάρ για τις καθυστερήσεις. Ηθελαν πιο πολλά από έξι λεπτά. Και σε αυτά δέχτηκαν δυο γκολ…

Σπουδαίος ο Λουτσέσκου

Ο ΠΑΟΚ είχε την τύχη να είναι σε εξαιρετική βραδιά ο Λουτσέσκου. Αν και η αντικατάσταση του Τάισον σηκώνει συζήτηση, όσα έγιναν στο ματς δικαίωσαν τις δύσκολες επιλογές του κόουτς. Ο Ρουμάνος για να βάλει τον Τσιγγάρα δίπλα στον Σβαπ και να έχει την καλύτερη κάλυψη της άμυνας, χρειαζόταν να επιλέξει να αντικαταστήσει ή τον Βραζιλιάνο ή τον Μπράντον Τόμας ή τον Νάρεϊ. Ο Τόμας πρέσαρε και σκόραρε. Ο Νάρεϊ μπορούσε να τρέξει στην αντεπίθεση και να καλύψει τον Ραχμάν Μπάμπα – τουλάχιστον γυρνούσε. Και το σπουδαιότερο; Ο Λουτσέσκου ήξερε πως αν χρειαζόταν ένας παίκτης πίσω από τον φορ θα μπορούσε να περάσει στο ματς τον Κωνσταντέλια. Ετσι κι έγινε. Ο παίκτης πίσω από το φορ αποδείχτηκε απαραίτητος γιατί η Μπεϊτάρ φόρτωσε τις πλάγιες γραμμές και τον ρόλο των αμυντικών χαφ στο δεύτερο ημίχρονο τον είχαν περισσότερο οι μέτριοι κόφτες της: ο Κωνσταντέλιας ήταν η κίνηση ματ. Μπήκε αντί του τραυματία Ζίφκοβις αλλά δεν έπαιξε σαν ακραίος: η διάταξη του ΠΑΟΚ στο τέλος είναι τέσσερις αμυντικοί, δυο κόφτες κι ένα χάος μπροστά!

Όμως ο Ρουμάνος έκανε κι άλλα πολλά σωστά. Αντικατέστησε πχ τον Μιχαηλίδη με τον Κουλιεράκη – και γιατί ο Μιχαηλίδης είχε «κιτρινιστεί» νωρίς. Ομως το σημαντικότερο είναι ότι παρά το αριθμητικό μειονέκτημα της ομάδας του κυνήγησε τη νίκη: κι ο Σαματα μπήκε για να τρέξει τα μπακ της Μπεϊτάρ κι έφτασε σε θέση βολής κι αυτός.

Είμαστε πολύ νωρίς στη σεζόν κι ο ΠΑΟΚ παίκτες θα αποκτήσει κι άλλους. Αλλά ήδη φαίνεται πως το πιο βασικό για την σεζόν του θα είναι η πίστη του προπονητή στον Κωνσταντέλια: αν παραμείνει στην ομάδα, η επίθεση του ΠΑΟΚ πρέπει να χτιστεί γύρω του κι ο μικρός δεν μπορεί να παίζει δίνοντας εξετάσεις σε κάθε ματς. Πρέπει επίσης να παίζει πίσω από το φορ – στη θέση του. Γιατί αυτός και μόνο στον τωρινό ΠΑΟΚ μπορεί στη θέση αυτή να κάνει τη διαφορά.

Πρόλαβε ο Φαμπιάνο

Θρίλερ, όχι τόσο συναρπαστικό, αλλά ενδιαφέρον ήταν και το ματς του Αρη με την Αραράτ. Μετά από ένα ημίχρονο στο οποίο ο Αρης ήταν παραγωγικά χειρότερος από όσο στο πρώτο ματς (δεν καταγράφεται τελική προσπάθεια στην εστία του Ερμάκοφ…), ο γηπεδούχος ανέβηκε στην επανάληψη και τουλάχιστον πίεσε. Μπορεί πριν τα ματς με τους Αρμένιους όλη η συζήτηση να είχε να κάνει με την αντικατάσταση του Μπράμπετς, πλην όμως ο Αρης έχει θέματα κυρίως μεσοεπιθετικά. Χθες η απόφαση να μείνει ο Νταρίντα πιο πίσω και να πάρει πρωτοβουλίες ο Ρουπ μου φάνηκε λίγο παράλογη – το πράγμα διορθώθηκε λίγο, αλλά όχι θεαματικά στην επανάληψη, όταν ο Ρουπ βγήκε και μπήκε ο Ζουλ. Αν σε σχέση με το πρώτο ματς κάτι παραπάνω φάνηκε είναι ότι ο Φεράρι μπορεί να βοηθήσει και επιθετικά κι ότι ο Ισπανός Μορόν είναι πεισματάρης και φιλότιμος, αλλά δεν ξέρω αν μπορεί και να λύσει το πρόβλημα του γκολ που παραμένει γρίφος. Το κρίσιμο χθεσινό που έδωσε στον Αρη μια πρόκριση το πέτυχε ο Φαμπιάνο από σέντρα του Πάλμα στην εξέλιξη μιας στημένης φάσης κι αφού νωρίς στο πρώτο ημίχρονο ο Κουέστα αντέδρασε υπέροχα στην μοναδική οργανωμένη επιθετική προσπάθεια των Αρμενίων που κατέληξε σε ένα πλασέ του Γέρε.

Ο Αρης είχε πολύ άγχος πάντως κι αυτό φάνηκε στο τέλος: μετά το 1-0, όχι μόνο δεν κλείστηκε, αλλά έγινε επιθετικότερος και παραλίγο να βρει και δεύτερο γκολ. Το άγχος είχε να κάνει και με την παραδοσιακή του δυσκολία να εκμεταλλευτεί στα ευρωπαϊκά προκριματικά την έδρα του: το να κερδίσει και να προκριθεί σε ρεβάνς στο Βικελίδης είναι σπανιότατο – δεν θυμάμαι αν έχει γίνει και ποτέ. Ωστόσο, πέρα από την πρόκριση, είναι φανερό ότι χρειάζεται ενισχύσεις κυρίως μεσοεπιθετικά: όσοι έφυγαν μοιάζουν πολύ καλύτεροι από όσους ήρθαν.

Χρειάζονται όμως παίκτες

Ο ΠΑΟΚ κι ο Αρης επιβεβαίωσαν μετά από περιπέτειες το ρόλο του φαβορί. Ο πρώτος στη συνέχεια θα βρει την Χάιντουκ κι ο δεύτερος την Ντιναμό Κιέβου. Οι αντίπαλοι αυτή τη φορά έχουν μεγάλα ονόματα – αν και ειδικά η Ντιναμό Κιέβου μικρή σχέση έχει με την ομάδα που τα προηγούμενα χρόνια απέκλεισε σε νοκ άουτ ματς τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ. Οι προκρίσεις δίνουν χρόνο, ηθικό και κάποια χρήματα. Κυρίως ο τρόπος που ήρθαν μαρτυρά ότι και οι δυο χρειάζονται ενίσχυση. Που; Παντού. Καλοί παίκτες να είναι αυτοί που θα ρθουν και σίγουρα θα βοηθήσουν.