Το γκολ με το οποίο  ο Ελ Αραμπί άνοιξε το σκορ στο ντέρμπι ΑΕΚ – Ολυμπιακός είναι μια μικρή περίληψη όλης της σεζόν του Ολυμπιακού. Παρότι έχει χάσει τρεις μεγάλες ευκαιρίες ο Ολυμπιακός πιέζει χωρις να κατεβάσει το πόδι από το γκάζι όπως κάνει από την αρχή της χρονιάς. Ο Μασούρας, που ανήκει στη σπάνια κατηγορία των Ελληνων ποδοσφαιριστών που κάνουν καριέρα χάρη στον ιδρώτα που καταθέτουν κι όχι στο marketing των αντζέντηδων, σεντράρει μετά από μια κούρσα από τις δικές του. Ο Ελ Αραμπί με κίνηση Μάρκο Βαν Μπάστεν βρίσκει τη μπάλα πριν αυτή σκάσει στο χόρτο: το βλέπεις και αυθόρμητα λες «τι κάνει ο άνθρωπος». Το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού είναι εξίσου όμορφο, αν και διαφορετικό. Αυτή τη φορά η φάση είναι χτισμένη από τον πολυσυζητημένο αλλά συνεπή Μπουχαλάκη, η ασίστ είναι του Φορτούνη που επέστρεψε και το τελείωμα από τον MVP των play off (ίσως και του πρωταθλήματος) Μαντί Καμαρά. Το πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακού στο ΟΑΚΑ είναι από τα καλύτερα της σεζόν του, αλλά ήταν αδύνατο η ομάδα του Μαρτίνς να κρατήσει αυτό το ρυθμό. Η ΑΕΚ που είχε σημαντικές απουσίες βγήκε με 45’ λεπτά καθυστέρηση στο γήπεδο και πίεσε. Στο 66΄ο Αραούχο εκμεταλλεύτηκε τις επιπολαιότητες της άμυνας του Ολυμπιακού και μείωσε. Αλλά ο Ολυμπιακός αυτομάτως σοβαρεύτηκε και κέρδισε χωρίς χτυποκάρδια. Στον τελικό του κυπέλλου όλα θα είναι αλλιώς. Ομως για την ώρα όσοι καταλαβαίνουν από ποδόσφαιρο, δεν μπορεί παρά να πουν ένα μπράβο στον Ολυμπιακό για την πρώτη κατάκτηση του πρωταθλήματος. Με δυο νίκες στα υπόλοιπα έξι ματς οι Ερυθρόλευκοι θα πανηγυρίσουν και την δεύτερη. Αυτή που θα κάνει την εκδίκαση της υπόθεσης στο CaS απλή ιστορική διαδικασία.

Ρόστερ, δουλειά και σχέδιο

Ο Ολυμπιακός κατακτά ένα ιστορικό πρωτάθλημα – ένα από τα ελάχιστα που μια ελληνική ομάδα κατέκτησε παίρνοντας άριστα σε κάθε επίπεδο. Ο ΠΑΟΚ πέρυσι ανέβασε τον πήχη της δυσκολίας κι ο Βαγγέλης Μαρινάκης αποδέχτηκε την πρόκληση δυναμώνοντας την ομάδα το περασμένο καλοκαίρι με παίκτες που αποδείχτηκαν έτοιμοι να μπουν και να κάνουν τη διαφορά: η αγορά του Σα, ο ερχομός του Σεμέδο, η πρόσθεση του Βαλμπουενά, το άριστο ποντάρισμα στον Ελ Αραμπί αποδείχτηκαν κινήσεις που επέτρεψαν στην πολλή καλή ήδη πέρυσι ομάδα του Μαρτίνς να ανέβει επίπεδο. Το ρόστερ αποδείχτηκε εξαιρετικό κι ο προπονητής βρήκε λύσεις στις απουσίες του Φορτούνη και του Χριστοδουλόπουλου (δηλαδή των δυο καλύτερων κυνηγών του μια χρονιά πριν), τον τραυματισμό του Σουντανί (που ξεκίνησε πολύ καλά) αλλά και στο κενό που δημιούργησε η υποχρεωτική πώληση του Ποντένσε τον Ιανουάριο. Ο Μαρτίνς καθιερώνοντας τους τρεις μέσους που δέσανε εξαιρετικά (τον Μπουχαλάκη, τον Γκιγιέρμε και τον Καμαρά) κατάφερε να κάνει κάτι σπάνιο: και να βρει μια σταθερότατη ενδεκάδα, αλλά και να πάρει πολλά από πολλούς: δείτε τις συμμετοχές του Μπα, του Ρατζέλοβιτς, του Λοβέρα, του Σισέ, του Αβραάμ Παπαδόπουλου, του Γκασπάρτ που δεν υπολογίζονταν ως βασικοί – ο Μπα κέρδισε τελικά τη θέση. Ο Ολυμπιακός έχει μια ενδεκάδα που όλοι γνωρίζουν, αλλά δεν βασίστηκε μόνο σε έντεκα παίκτες: ο Ποντένσε, ο Μεριά κι ο Γκερέρο που έφυγαν, αλλά και ο Φορτούνης επιστρέφοντας έπαιξαν σε πολλά παιγνίδια.

Η δύναμη της Ευρώπης

Δεν χωρά αμφιβολία πως η υπεροχή του Ολυμπιακού έναντι των ανταγωνιστών του χτίστηκε τα δυο τελευταία χρόνια στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Πέρυσι το καλοκαίρι η πρόκριση στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ (κι ο συνακόλουθος αποκλεισμός της Μίλαν) βοήθησαν τον Μαρτινς να δουλέψει με πίεση αλλά χωρίς ψυχαναγκασμούς τη στιγμή που παίκτες που είχαν έρθει λίγους μήνες πριν δένονταν με το σύλλογο και τον καταλάβαιναν. Φέτος η εξαιρετική εκκίνηση και η πρόκριση στο Τσάμπιονς λιγκ γέμισε την ομάδα βεβαιότητες: ο Ολυμπιακός δεν έκανε μια συλλογή από ήττες στην Ευρώπη, αλλά αποκόμισε εμπειρίες  και σοβαρότητα – αυτά δεν τα αγοράζεις. Η εκτίναξη της τιμής βασικών παικτών του (του Ποντένσε, του Σα, του Τσιμίκα, του Καμαρά κτλ) ήρθε ως συνέπεια μια σημαντικής ωριμότητας: στο πρωτάθλημα η ομάδα άλλαξε επίπεδο γιατί έπρεπε απλά να κάνει τη δουλειά της με αντιπάλους υποδεέστερους από αυτούς που είχε στην Ευρώπη. Βοήθησε φυσικά σε αυτό και ότι στα ευρωπαϊκά ματς έπαιξε ποδόσφαιρο κι όχι κλεφτοπόλεμο. Βρήκε ταυτότητα, συνέπεια και σιγουριά που δεν έγινε ποτέ αλαζονεία. Πράγμα στον Ολυμπιακό ιστορικά δύσκολο.

Στρατηγική και διοίκηση

Συγχρόνως η κατάκτηση του εφετινού πρωταθλήματος υπήρξε η δικαίωση μιας σπάνιας για τα ελληνικά δεδομένα διοικητικής απόφασης: της απόφασης να κάνεις ανοιχτό πόλεμο στα θεσμικά όργανα που δεν ελέγχεις, επιβάλλοντας ένα είδος έντασης που απέδειξες πως μπορείς να διαχειριστείς. Οι διαμαρτυρίες, η κριτική, οι ανοιχτές επιθέσεις σε ένα σύστημα εξουσίας που στήθηκε για να σου κάνει την ζωή δύσκολη, βοήθησαν τον Ολυμπιακό να επιβάλει τη δική του αντζέντα και να κάνει τους πάντες απολογούμενους, μολονότι δεν διαθέτει τη δύναμη να τους ανατρέψει. Ο Ολυμπιακός φέτος απέδειξε πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία να διοικείς, όταν μπορείς να υποχρεώνεις όσους διοικούν να σε σέβονται, απλά τρομάζοντας από το μέγεθός σου. Κατάφερε ό,τι δεν μπορούσαν όλοι οι υπόλοιποι τα χρόνια της δικής του θεσμικής παντοδυναμίας. Δεν πήρε βέβαια σφυρίγματα (ίσα ίσα…) αλλά δεν τα είχε ανάγκη: στην εποχή των ξένων διαιτητών και του VAR μετρά πιο πολύ να μην τολμούν να σε αδικήσουν ή να πρέπει να εκτεθούν τρομερά για να το κάνουν. Ακόμα και στην ανάλυση των δεδομένων της επόμενης μέρας ο Ολυμπιακός ήταν φέτος πιο μπροστά από τους αντιπάλους του. Πέτυχε δε μέσα στη σεζόν να κερδίσει δυο τρομερές αποφάσεις: η πρώτη ήταν η συντριβή του ΠΑΟΚ σε όλα τα δικαστήρια της χώρας για το θέμα της πολυϊδιοκτησίας (ο ΠΑΟΚ χωρίς αλλαγές νόμων θα έτρεχε στο CAS για να μην υποβιβαστεί) και η δεύτερη ήταν η απόφαση να συνεχιστεί το πρωτάθλημα – μια απόφαση που ο Ολυμπιακός κατάφερε να επιβάλει κόντρα σε μια πλειοψηφία στη Λίγκα που είναι σταθερά απέναντί του.

Με τη στήριξη των οπαδών του

Αυτό που έκανε ο Ολυμπιακός φέτος είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πως μπορείς να αφήσεις άφωνους και άλαλους τους ανταγωνιστές σου χωρίς να πληρώνεις για λαμόγια, χωρίς να συντηρείς το ποδοσφαιρικό παρακράτος, χωρίς να έχεις υπεύθυνους διαιτησίας και προσβάσεις στην ΚΕΔ. Το έκανε με την κλάση του Βαλμπουενά, τα γκολ του Ελ Αραμπί, το ποδοσφαιρικό μυαλό του Γκιγιέρμε, την πρόοδο του Καμαρά, του Μπουχαλάκη, του Τσιμίκα, του Μπα, την σταθερότητα του Σα, του Ομάρ, του Μασούρα και την τρέλα του Σεμέδο που όμως έχει προσόντα που δεν τα βρίσκεις εύκολα. Το έκανε με την ατελείωτη δουλειά του ακριβοδίκαιου Πέδρο Μαρτίνς και την διοικητική αξιοπιστία και την σοβαρή στρατηγική που έχει ως εταιρία. Το έκανε τέλος με την στήριξη των οπαδών του που απαιτούν πάντα ενισχύσεις, συσπειρώνονται γύρω από την ομάδα, καταλαβαίνουν πότε είναι η στιγμή για κριτική και δεν σταματούν ποτέ να ονειρεύονται.

Κανονικά όλοι οι Ελληνες οπαδοί συλλόγων που κάνουν πρωταθλητισμό θα έπρεπε να απαιτούν από τις διοικήσεις των ομάδων τους όσα έκανε ο Ολυμπιακός φέτος για να φτάσει στην κατάκτηση του πιο καθαρού, δίκαιου και κρυστάλλινου πρωταθλήματος στην ιστορία: θα έπρεπε να ζητούν παίκτες ικανούς να κάνουν τη διαφορά, προπονητές εργάτες, μάνατζερ που να ξέρουν τι είναι το μοντέρνο ποδόσφαιρο και πως διοικούνται εταιρίες με στρατηγική και έσοδα. Θα έπρεπε να απαιτούν αποστάσεις από τα λαμόγια κι όχι τη στρατολόγησή τους: ο Ολυμπιακός δεν κέρδισε το πρωτάθλημα από τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟ κτλ, το κέρδισε από ένα τσίρκο ακριβοπληρωμένων παρατρεχάμενων που υπάρχουν για να καθορίζουν συνήθως την έκβασή του.

Οποιος ένα τέτοιο πρωτάθλημα δύσκολα μπορεί να κερδίσει, άλλα φαντάζεται και σε άλλα ελπίζει. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως η νέα ελπίδα δεν είναι πως θα ξεπεράσουν αυτό τον εντυπωσιακό πρωταθλητή Ολυμπιακό πως είδαμε φέτος, αλλά πως απλά θα προσπαθήσουν να τον φέρουν στα μέτρα τους…