Σε μια εποχή που όλα τρέχουν με ταχύτητες απερίγραπτες κι όλα αλλάζουν πριν καλά καλά τα συνηθίσεις, αμφιβάλω αν είναι πολλοί αυτοί που θυμούνται πως ξεκίνησε η τελευταία (ατελείωτη…) σεζόν του Νεϊμάρ που χθες πανηγύρισε τη νίκη- πρόκριση της Παρί στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ με τη Λειψία. Ας το θυμηθούμε.

Η χειρότερη εξέλιξη

Ένα ακριβώς χρόνο πριν ο Βραζιλιάνος πίεζε την Παρί να φύγει απογοητευμένος από πολλά. Για χάρη του είχε στηθεί (;) μια δημοπρασία ανάμεσα στη Ρεάλ Μαδρίτης και στην Μπαρτσελόνα που «κονταροχτυπιούνταν» για χάρη του. Η Παρί ήθελε πίσω τα χρήματα που της είχε στοιχίσει, αλλά αυτά δεν τα έδινε κανείς, γιατί είναι νόμος στο ποδόσφαιρο πως τέτοιου τύπου υπερβολές πρέπει να πληρώνονται. Οι Γάλλοι γέμισαν την ομάδα κυνηγούς για να είναι έτοιμοι σε περίπτωση που αυτός πει αντίο: απόκτησαν τον Ικάρντι, τον Σαράμπια και τον Μότινγκ κι ο Τούχελ έλεγε ότι έχει τον τρόπο να επαναφέρει τον Ντράξλερ στα επίπεδα απόδοσης που τον είχαμε δει να αγωνίζεται στη Γερμανία.

Αντίθετα από τον Πεπ Γκουαρντιόλα που δεν θέλει προσωπικότητες στο Παρίσι τους παίκτες που κάνουν το κάτι παραπάνω τους λατρεύουν: η Παρί έχει επτά επιθετικούς που άνετα μπορεί να παίξουν σε οποιαδήποτε ομάδα – εκτός από τους προαναφερόμενους φορούσαν τότε τη φανέλα της κι ο Εμ Παπέ κι ο Καβάνι. Δεν θα τα έβαφε μαύρα αν έφευγε ο Νεϊμάρ, αλλά πρόταση σαν αυτή που περίμενε δεν έλαβε ποτέ: η Μπάρτσα προτίμησε τον Γκριεσμάν και η Ρεάλ Μαδρίτης τον Αζάρ. Αλλά αυτές οι αποφάσεις δεν ήταν πρόβλημα για τον Νεϊμάρ: πρόβλημα, και μάλιστα πολύ σοβαρό, ήταν ότι έπρεπε να συνεχίσει να αγωνίζεται σε μια ομάδα που τον χρυσοπλήρωσε και τον είδε να την απορρίπτει προτιμώντας άλλες που στο Τσάμπιονς λιγκ την ανταγωνίζονται. Μια τέτοια στάση δεν θα μπορούσε ποτέ να περάσει απαρατήρητη από οπαδούς που το καλοκαίρι του 2015 τον υποδέχτηκαν σαν μεσσία. Η παραμονή του δεν ήταν η καλύτερη εξέλιξη.

Το παράξενο σταριλίκι

Το μοναδικό ελάττωμα που έχει ο Νεϊμάρ είναι αυτό το παράξενο σταριλίκι του - παράξενο όχι γιατί μπορεί να βάψει ροζ τα μαλιά του. Ο Νεϊμάρ σαφώς και δεν είναι ο Κριστιάνο Ρονάλντο, για τον οποίο το σταριλίκι είναι η βασική δουλειά και σίγουρα δεν είναι ο Μέσι που πάντα έδινε την εντύπωση πως το βάρος των απαιτήσεων που ακολουθούν ένα σταρ το αντιμετώπιζε με δυσκολία. Στη δική του περίπτωση υπάρχει κάτι άλλο – ίσως πιο ενδιαφέρον: ο Νεϊμάρ μοιάζει να θέλει να αναλάβει ευθύνες, μόνο αν ως γεγονός αυτό είναι περισσότερο σημαντικό από οτιδήποτε άλλο συμβαίνει στην ομάδα που αγωνίζεται. Ο Νεϊμάρ δεν θέλει η ομάδα να δουλεύει για αυτόν – θέλει η αποδοχή του να είναι απόλυτη πριν καν δείξει ότι μπορεί να κάνει τη διαφορά. Στην καριέρα του δεν θέλησε να κερδίσει θαυμαστές κάνοντας καταπληκτικά πράγματα όπως ο Μέσι π.χ, ούτε να διευρύνει το στρατό των προσωπικών οπαδών του με επιλογές και καπρίτσια που ήταν εξίσου σημαντικά με τα γκολ του, όπως ο Ρονάλντο: αυτό που θέλει είναι φανατικούς πιστούς που να αναγνωρίζουν την εξαιρετικότητα του a priori, χωρίς αυτός να χρειάζεται να κάνει καμία απολύτως ιδιαίτερη προσπάθεια για να τους πείσει. Το 2014 στη Βραζιλία είχα καταλάβει πως ο τύπος είναι κάτι σαν θρησκευτικός ηγέτης. Προφήτης και λατρεμένος, έστω και χωρίς κανείς από αυτόν να έχει δει θαύματα.  

Μαγικά εν μέσω αποδοκιμασιών

Κάπως έτσι εμφανίστηκε στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο ο Νεϊμάρ και κάπως έτσι πορεύεται: έγινε (ίσως και ελλείψει άλλου) σταρ στη Βραζιλία πριν καν γίνει ολοκληρωμένος ποδοσφαιριστής, ήθελε να αντιμετωπίζεται ως το μυστικό της Μπαρτσελόνα του MSN μολονότι δίπλα του είχε «θηρία», έφυγε από τη Βαρκελώνη για να πάει στο Παρίσι με τη βεβαιότητα πως θα είναι ο ένας και μοναδικός ηγέτης σε μια ομάδα γεμάτη από φίρμες και θέλησε από εκεί να φύγει όταν ένοιωσε ότι θα πρέπει να δίνει και εξηγήσεις για τα όσα δεν κατορθώνει – μόνο η παρουσία του (αντίθετα από αυτό που ο ίδιος πιστεύει), στο παριζιάνικο κοινό δεν αρκούσε: τον Ιανουάριο του 2018 τον είχαν αποδοκιμάσει γιατί δεν άφησε τον Καβάνι να χτυπήσει ένα πέναλτι! Ηταν λογικό ένας τέτοιος τύπος με το συγκεκριμένο κοινό να ανοίξει πόλεμο όταν είπε «φεύγω».

Τον προηγούμενο Αύγουστο, όταν πάτησε το πόδι του στο Παρκ Ντε Πρενς γνώρισε μόνο αποδοκιμασίες και είδε πανό εναντίον του. Τίποτα δεν σταμάτησε κι όταν ως πραγματικός ταχυδακτυλουργός έκανε δυο – τρια από τα αγαπημένα του τρικ: θυμάμαι ακόμα ένα απίθανο γκολ του στο 90΄στο ματς με την Στρασμπούρ εν μέσω ξεφωνητού! Το πράγμα κάπως οδηγήθηκε σε εκτόνωση όταν έδωσε στην Παρί μια νίκη με τη Λιόν εκτός έδρας – αλλά το όλο έμοιαζε με ανακωχή κι όχι με συγχώρεση. Αυτή θα μπορούσε να ρθει μόνο στο πεδίο της μάχης που ο Νεϊμάρ για τρία χρόνια έμοιαζε κατώτερος των απαιτήσεων, δηλαδή στο Τσάμπιονς λιγκ.

Το κανε όμως

Φορτωμένος με καχυποψία, λαβωμένος αφού ένα καλοκαίρι χωρίς σωστή προετοιμασία φέρνει τραυματισμούς, στρεσαρισμένος γιατί για πρώτη φορά βρέθηκε σε μια ομάδα χωρίς πιστούς, ο Νεϊμάρ πέρασε μια δύσκολη χρονιά. Με τον Μ’ Παπέ, που θα έδινε στο παιγνίδι του ουσία και προσανατολισμό χάρη στην κίνησή και την ταχύτητά του, στο Τσάμπιονς λιγκ αγωνίστηκε ελάχιστα: το χθεσινό ματς κόντρα στη Λειψία είναι μόλις το τρίτο που ξεκίνησαν μαζί στην ενδεκάδα. Ηταν επίσης δεδομένο πως αν πέρυσι ήταν ο παίκτης για τον οποίο ομάδες με ιστορία ήταν έτοιμες να ξοδέψουν δεκάδες εκατομμύρια, φέτος τέτοια προσοχή δεν θα την απολάμβανε. Με δυο χαμένα μουντιάλ με τη Βραζιλία στο βιογραφικό του, με αμφισβήτηση που συχνά φτάνει στα όρια της κακοήθειας, με ένα κοινό που ενώ θα πρεπε να πεθαίνει για χάρη του, τον παρακολουθούσε πια με δυσπιστία, ο Νεϊμάρ ανέλαβε να πάει την Παρί στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ ξορκίζοντας κατάρες – έχει μαζέψει τόσες κι ο ίδιος που τη δύναμή τους την ξέρει.

Με την Αταλάντα ήταν ο καλύτερος του γηπέδου – απλά περίμενε την είσοδο του Μ’ Παπέ για να μετατρέψει μια καταστροφή σε θρίαμβο. Με τη Λειψία αρκούσαν τρεις – τέσσερις προσωπικές του εμπνεύσεις για να κατατρομάξουν στο πρώτο ημίχρονο τους Γερμανούς και να τους οδηγήσουν σε παράδοση άνευ όρων. Ο καλύτερος του γηπέδου ήταν ο Ντι Μαρία, η Παρί δεν είχε υστερήσαντες, από τον Μ Παπέ έλειψε μόνο το γκολ, αλλά όλα αυτά ίσως να μην τα συζητούσαμε αν ο Νεϊμάρ δεν εμφανιζόταν όπως και στο προηγούμενο ματς: δηλαδή με τη θέληση να θυμίσει σε όλους μας για ποιο λόγο είναι ένας από τους καλύτερους μάγους του καιρού μας. Το δοκάρι μετά από εκτέλεση φάουλ από σαράντα μέτρα και το τακουνάκι ασίστ στον Ντι Μαρία στη φάση του δεύτερου γκολ είναι high lights της καριέρας ενός περίεργου σόουμαν, που απαιτεί πάντα να αντιμετωπίζεται ως ο καλύτερος όχι για όσα κάνει, αλλά για όσα μπορεί να κάνει. Ετσι μας συστήθηκε και με τα ίδια μυαλά θα συνεχίσει.        

Ισως να έχει και δίκιο

Δεν νομίζω πως θα του στερήσουν τον τελικό γιατί αντάλλαξε τη φανέλα του κόντρα στα πρωτόκολλα: θα είναι υπερβολή και προσβολή για το ποδόσφαιρο. Θα κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ; Δύσκολο να το πεις. Αλλά ότι οδήγησε την Παρί για πρώτη φορά σε ένα τελικό το καλοκαίρι που η γη συζητά ακόμα για τη συντριβή της Μπαρτσελόνα είναι για αυτόν ένα μεγάλο παράσημο. Ισως τελικά να είχε δίκιο: αυτό που τη σεζόν 2014-15 έκανε την Μπάρτσα θεαματική, απρόβλεπτη, παραγωγική και αποτελεσματική να ήταν η δική του παρουσία. Αρχίζουν να το υποπτεύονται πολλοί. Οι πιστοί του, πολλοί ή λίγοι, ήταν πάντοτε σίγουροι.