Η Αργεντινή είναι η πρώτη που φτάνει στο τέλος του δρόμου: η νίκη της με την Κροατία στον πρώτο ημιτελικό ήταν η ευκολότερη που έχει κάνει από το ξεκίνημα του Παγκοσμίου Κυπέλλου – προσωπικά δεν περίμενα πως θα ήταν τόσο επιβλητική και τόσο εύκολη. Το τελικό 3-0 αντικατοπτρίζει όχι τόσο την τεχνική ανωτερότητα της ομάδας του Σκαλόνι όσο τη διαφορά θέλησης και πίστης μεταξύ των δυο ομάδων. Η Αργεντινή δεν ισοπέδωσε την Κροατία – ίσα ίσα που για ένα διάστημα, στην αρχή του παιγνιδιού, το παιγνίδι ήταν αρκετά ισορροπημένο. Αλλά στο γήπεδο υπήρχε μια ομάδα που έπαιξε καταθέτοντας όλη της την ψυχή σαν να ήταν αυτή το αουτσάιντερ κι έπρεπε οι παίκτες της να μάχονται για κάθε μπάλα. Δεν ξέρω τι έδειξε η τηλεόραση: στο γήπεδο είδα πράγματα που είχαν να δω χρόνια. Τους παίκτες του πάγκου της Αργεντινής να συμπεριφέρονται σαν οπαδοί εμψυχώνοντας τους συμπαίκτες τους. Τον Παρέδες να παίρνει αγκαλιά τον Ταλιαφίκο και να πανηγυρίζει μαζί του σαν αυτός να σκόραρε μόνο και μόνο γιατί έκανε ένα τάκλιν. Τον Ντε Πολ να πανηγυρίζει με υψωμένα τα χέρια πριν ο Αλβάρεζ ολοκληρώσει το σλάλομ πετυχαίνοντας το καταπληκτικό γκολ του 2-0. Κυρίως, όμως, αυτό που στο γήπεδο είναι αληθινά απερίγραπτο είναι η μαγική σχεδόν σχέση του λαού των πιστών με τον Λίο Μέσι: αυτό που συμβαίνει πραγματικά δεν περιγράφεται.

Με παλμό, κέφι και πίστη

Χρειάστηκε να φτάσω στο υπέροχο αυτό γήπεδο στο Λουσίλ του Κατάρ για να καταλάβω κάτι πολύ σημαντικό σε αυτή την ποδοσφαιρική ιστορία που ζούμε: η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου της Αργεντινής που έχει ακολουθήσει το Μέσι στο δρόμο προς την αποθέωση αποτελείται από πολύ νέους ανθρώπους – κατά βάση πρόκειται για παιδιά μέχρι 35 χρονών. Είναι γεμάτοι ενθουσιασμό, παλμό, κέφι και πίστη. Σε αυτούς πρέπει να προστεθεί ένα τεράστιο πλήθος πιστών (όχι απλά θαυμαστών) του Λίο που έχουν φτάσει εδώ από όλα τα μέρη του κόσμου. Στην εξέδρα βλέπεις Γιαπωνέζους, Ινδούς, Ισπανούς φυσικά και Αραβες με τις φανέλες του Μέσι και με τα χρώματα της  Αργεντινής στα πρόσωπα τους: οι Καταριανοί φοράνε κασκόλ πάνω από τις κελεμπίες για να δείξουν πως είναι μαζί του. Δεν πρέπει να έχει υπάρξει μια ανάλογη, τολμώ να πω, εκστρατεία υποστήριξης για ποδοσφαιριστή στην ιστορία. Το γιγάντιο αυτό πλήθος, πέρα από την αγάπη στον ποδοσφαιριστή, έχει ένα κοινό: αποτελείται από νεαρούς ποδοσφαιρόφιλους που δεν έχουν δει το Μαραντόνα και τις δικές του μαγείες και προφανώς δεν συγκρίνουν τον Λιο με κανένα και τίποτα. Ο τρόπος αντιμετώπισής του στο γήπεδο από αυτό το κοινό έχει πραγματικά κάτι που είναι αδύνατον να το περιγράψεις: υπάρχει από τη μια υποστήριξη καταπληκτική (κορίτσια τσιρίζουν κάθε φορά που ακουμπά τη μπάλα σαν να βλέπουν ροκ τραγουδιστή στη σκηνή ενώ το Vai Lio ακούγεται ασταμάτητα) και από την άλλη υπάρχει μια προσμονή του θαύματος – νομίζεις ότι όλοι περιμένουν πως θα κάνει κάτι καταπληκτικό ακόμα κι αν έχει τη μπάλα στο ύψος της μεγάλης περιοχής της Αργεντινής. Χθες υπήρξε ένα πραγματικό ντελίριο όχι στη φάση του τρίτου γκολ, (μια φάση ρεπερτορίου – κάτι σαν «όλος ο Μέσι σε τριάντα δευτερόλεπτα») αλλά σε μια στιγμή στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου όταν ο Λιο κέρδισε απλά ένα φάουλ πολύ πλάγια δεξιά ταλαιπωρώντας τρεις Κροάτες. Ο Ορσάτο σφύριξε το τέλος του πρώτου ημιχρόνου και εγώ νόμιζα πως ο κόσμος θα μπει μέσα να σηκώσει το είδωλό του στα χέρια: μιλάμε για λατρεία.

Είναι ήδη νικητής

Για την συντριπτική πλειοψηφία των Αργεντινών που βρίσκονται στο Κατάρ ο Μέσι είναι ήδη ο νικητής του μουντιάλ ανεξάρτητα από το πώς η περιπέτεια θα ολοκληρωθεί. Εχει ήδη πάει την Αργεντινή για δεύτερη φορά σε τελικό παγκοσμίου κυπέλλου και το έχει κάνει ως απόλυτος πρωταγωνιστής σπάζοντας ρεκόρ που κρατούσαν χρόνια. Τα γκολ του στα μουντιάλ είναι πλέον 11 αλλά με τα 7 από αυτά η Αργεντινή έχει ανοίξει το σκορ – δεν έχει κάνει κάτι τέτοιο ποτέ κανείς. Δεν υπάρχει ματς της Αργεντινής μέχρι τώρα στο Κατάρ στο οποίο να μην υπάρχει κάτι που να μπορεί να προστεθεί στο βιογραφικό του Μέσι - σε ένα βιογραφικό γεμάτο από θριάμβους. Αλλά δεν είναι ούτε καν αυτό που κάνει τους Αργεντίνους να τον αντιμετωπίζουν με δέος: αυτό που μετρά στην ιστορία αυτή είναι ότι το είδωλό τους δεν τους πρόδωσε – το ταξίδι τους στην άλλη άκρη του κόσμου είναι ένα ταξίδι ζωής, μια προσωπική πράξη υποστήριξης σε κάποιον που με τις εμφανίσεις του ανταποδίδει την πίστη τους.

Μετρά με ένα παράξενο τρόπο και ότι ο Μέσι έφυγε από τη Μπαρτσελόνα. Στο μυαλό των πιστών του δεν υπάρχει πια η υποψία ότι είναι ο σπουδαίος παίκτης που λειτουργούσε καταπληκτικά εντός του καταλανικού θερμοκηπίου και χανόταν έξω από αυτό: είναι πλέον ο  αποκλειστικά δικός τους θρύλος. Δεν ανήκει πια σε κανένα άλλο, παρά στον μοναδικό αυτό λαό του με τον οποίο τον συνδέει, όχι ένα παρελθόν θριάμβων, αλλά ένα κοινό όραμα. Αυτό το όραμα της κατάκτησης του κυπέλλου, ίσως είναι σημαντικότερο και από την ίδια την κατάκτηση. Είναι σαν ρήτρα συμβολαίου: δεν θα σπάσει ποτέ.   

Αυτός και τίποτα άλλο

Από τις μέρες που μιλούσαμε για τον Μέσι που στην Αργεντινή δεν γελούσε και δεν χαιρόταν το ποδόσφαιρο μοιάζει να έχουν περάσει αιώνες. Σε αυτό το μουντιάλ ο Μέσι γελάει, θυμώνει, καυγαδίζει αν χρειαστεί – κυρίως όμως γράφει μια ιστορία μόνος του: ό,τι άλλο συμβαίνει στο παγκόσμιο κύπελλο μοιάζει να συμβαίνει σε μια άλλη διάσταση, σε ένα παράλληλο κόσμο. Χθες η Κροατία πχ έχασε το ματς. Στο γήπεδο σηκώθηκαν όλοι για να χαρίσουν ένα χειροκρότημα στο μεγάλο Λούκα Μόντριτς: πρώτοι οι Αργεντινοί. Τον χειροκρότησαν παρατεταμένα και από την καρδιά τους αφού άλλωστε η πρόκριση είχε κριθεί. Και μόλις το χειροκρότημα σταμάτησε άρχισαν όλοι να τραγουδάνε για το Λίο Μέσι. Γιατί εκεί πρέπει όλα να καταλήγουν.

Δεν ξέρω πως θα τελειώσει όλο αυτό, αλλά ως ιστορία είναι καταπληκτική. Και δεν υπάρχει σε αυτή καμία αναφορά πιά σε κανένα άλλο: για τον κόσμο αυτό δεν υπάρχει ούτε ο Μαραντόνα, ούτε ο Κέμπες, ούτε οι παλιοί θρίαμβοι της Αργεντινής, ούτε οι παλιές πίκρες. Υπάρχει ο Μέσι και ο παγκόσμιος λαός του. Υπάρχει ο Μέσι και η ηγεσία του. Υπάρχει ο Μέσι και η ιστορία. Τίποτα άλλο.