Ο Κώστας Μήτρογλου ανακοίνωσε το τέλος της καριέρας του και κάποιοι κακοπροαίρετοι είπαν ότι το έκανε με τρία - τέσσερα τουλάχιστον χρόνια καθυστέρηση. Η αλήθεια είναι πως από τότε που ο Μήτρογλου έφυγε από την Μπενφίκα για να πάει στην Μαρσέιγ χάθηκε γενικώς. Περάσματα από ομάδες (και μάλιστα σημαντικές) συνέχισε να προσθέτει στο βιογραφικό του: σήμερα που σταματά θα έχει να θυμάται πως είναι ένας από τους λίγους Ελληνες παίκτες – ο μόνος ίσως - που αγωνίστηκε σε συνολικά επτά χώρες! Το βιογραφικό του γράφει ότι έπαιξε σε ομάδες όπως η Μπενφίκα, η PSV, η Γαλατά – στην πραγματικότητα όμως μετά το 2017-18 όπου κι αν πήγε η προσφορά του είναι μικρή. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως τα όσα έκανε μέχρι τότε ήταν και λίγα.

Η τον λάτρευες ή δεν τον άντεχες

Οι ιστορίες που ακολουθούσαν τον Μήτρογλου από το ξεκίνημα της καριέρας του είναι απίστευτες. Μου λέγανε ότι όταν πρωτοέπαιξε στην υπέροχη εκείνη Εθνική Νέων του Νίκου Νιόπλια ήθελε αντί για πριμ τηλεκάρτες για να παίρνει τηλέφωνο τους δικούς του – ήταν η πρώτη φορά που έφευγε από κοντά τους στα 17 του. Ο Καραγκούνης, που τον λάτρευε, μου έλεγε πως χρειαζόταν να του εξηγήσεις το μηχανισμό της πρόκρισης στα διπλά ματς – τι είναι πχ το εκτός έδρας γκολ και γιατί μετρούσε τότε παραπάνω. Η γενικότερη μπλαζέ στάση του ήταν λόγος ή να τον λατρεύεις ή να μην τον αντέχεις. Όταν κάποτε πήγε φαντάρος πιο πολύ τον ψάχνανε παρά τον βλέπανε στη μονάδα: στο τέλος κουράστηκαν. Για χάρη του στον Ατρόμητο ο Δώνης ζητούσε από τους αμυντικούς του στο διπλό της Παρασκευής να τον αφήνουν να βάζει κανένα γκολ παραπάνω – το ίδιο έλεγαν ότι συνέβαινε στον Ολυμπιακό της δεκαετίας του ’80 και με το Νίκο Αναστόπουλο που το χει διαψεύσει βέβαια, λέγοντας «απλά δεν με έβλεπαν».  Είναι στα μεγάλα παράδοξα του Μήτρογλου ότι προκάλεσε τα πλέον αντιφατικά αισθήματα σε δυο Ισπανούς προπονητές. Ο προπονητής που περισσότερο τον ζόρισε ήταν ο Βαλβέρδε κι αυτός που περισσότερο τον λάτρεψε ήταν ο Μίτσελ. Όχι ανεξήγητα όμως. Ο Μίτσελ λάτρευε και λατρεύει όσους παίρνουν πρωτοβουλίες κι όσους έχουν εύκολο γκολ – είναι εκπρόσωπος της λογικής της Ρεάλ Μαδρίτης που λέει πως κάθε καλή ομάδα είναι άθροισμα μεγάλων παικτών. Ο Βαλβέρδε από την άλλη είναι Μπαρτσελόνα, δηλαδή σκληρή δουλειά. Κι ο Μήτρογλου σε αυτή ήταν κομμάτι αλλεργικός.            

Αρνιόταν να δώσει εξετάσεις

Ο Μήτρογλου θα ήταν ο καλύτερος παίκτης του κόσμου σε ένα ποδόσφαιρο στο οποίο δεν θα υπήρχαν καθόλου προπονήσεις. Νομίζω ότι είχε πείσει τον εαυτό του πως το δικό του ποδόσφαιρο βασίζεται 100% στο ένστικτό του να σκοράρει κι αυτό δεν καλλιεργείται στις προπονήσεις. Νομίζω πως και τα προβλήματα του οφείλονται κυρίως σε αυτό. Μετά τους τραυματισμούς του ο Μήτρογλου έπρεπε να δουλεύει και διαφορετικά και περισσότερο – δεν νομίζω ότι το έκανε: αυτός αυτό που ήθελε ήταν μια μπάλα, ένα τέρμα κι ένα τερματοφύλακα για να βάζει γκολ. Δεν υπάρχει επίσης ποδοσφαιριστής στην ιστορία, που για να αποδώσει αυτό που μπορούσε, να χρειαζόταν μια τυφλή εμπιστοσύνη από τον προπονητή του όσο ο Μήτρογλου. Επαιξε όσο καλύτερα μπορούσε για το Δώνη, για τον Μίτσελ, για τον Νιόπλια φυσικά. Εδωσε πολλά και στον Σάντος. Αλλά όπου έπρεπε να προσπαθήσει παραπάνω για να κερδίσει τη θέση δεν το έκανε σχεδόν ποτέ. Σαν να αρνιόταν πάντα να δώσει εξετάσεις.

Θυμάμαι όταν είχε έρθει ο Ρανιέρι στην Ελλάδα του είχα πει πως αν δεν καταφέρει να κερδίσει το Μήτρογλου δεν θα μακροημερεύσει στην Εθνική. Ο Ιταλός είχε προπονήσει τον Μπατιστούτα, τον Τότι, τον Ρουι Κόστα – δεν το κατάλαβε καν το recuperare Μήτρογλου. Κι έφυγε νωρίς. Πάντα πίστευα κι ότι ο Σάντος αποφάσισε να φύγει από την Εθνική όταν είδε το 2014 πως ο Μήτρογλου δεν ήταν σε σούπερ κατάσταση, όπως το 2013 όταν έδωσε στην Εθνική το εισιτήριο για το μουντιάλ της Βραζιλίας. Χωρίς αυτόν τίποτα δεν θα ήταν εύκολο: ο Καραγκούνης πάντα το έλεγε ότι το 2014 με το Μήτρογλου στα σούπερ του η Εθνική μας στη Βραζιλία μπορεί να έπαιζε μέχρι και ημιτελικό! Ο Μήτρογλου όταν ήταν καλά είχε μια μοναδική επίδραση στο παιγνίδι όλων: έκανε τα πάντα να φαίνονται πιθανά αφού άλλωστε αυτός θα έκανε το πιο δύσκολο, δηλαδή θα έβαζε γκολ. Που για τον ίδιο δεν ήταν και τίποτα, αρκεί να μην τον ενοχλούσαν οι προπονητές με απαιτήσεις. Πέτυχε γκολ με όλες τις ομάδες που αγωνίστηκε εκτός από τη Φούλαμ. Γιατί εκεί πήγε τραυματίας κι έπαιξε μόλις τρία ματς.       

Από τον πλανήτη

Λέγανε ότι ήταν αντιδημοσιογραφικός: ήταν. Τον έχω βγάλει για πρώτη φορά στην τηλεόραση μετά από ένα χαρτ τρικ στη Λειβαδιά: έμοιαζε σαν να τον έχουμε δέσει σε μια καρέκλα και να τον ανακρίναμε. Δεν τον ενδιέφερε ποτέ τίποτα πέρα από το ποδόσφαιρο του, τα γκολ του, τους συμπαίκτες του, τις νίκες του. Οποιος τον αγάπησε τον αγάπησε για αυτό του το απίθανο αραλίκι – μια στάση ζωής εντελώς δική του.

Μου χει δώσει την αφορμή να γράψω πολλά για αυτόν, αλλά δυο κομμάτια τα χω ξεχωρίσει. Το 2013, όταν είχε κάνει εκείνο το εκπληκτικό ξεκίνημα σεζόν βάζοντας ασταμάτητα χατ τρικ σε πρωτάθλημα και Τσάμπιονς λιγκ είχα γράψει στο Sport24 ένα κομμάτι στο οποίο πρόβλεπα πως τον Ιανουάριο θα φύγει γιατί με όσα κάνει είναι αδύνατο να συνεχίσει: ήταν τόση η δημοφιλία του που το κομμάτι εκείνο έγινε το πιο διαβασμένο κείμενο γνώμης εκείνη τη σεζόν στο ελληνικό Ιντερνετ – έγραφες «Μήτρογλου» και έβρεχε κλικ! Το δεύτερο κομμάτι δεν είχε τόση επιτυχία, αλλά νομίζω πως περιέγραφε τότε, τον Σεπτέμβριο του 2016, όλη την καριέρα του απίθανου αυτού παίκτη – το είχα γράψει μετά τη  νίκη της Εθνικής μας σε ένα φιλικό με την Ολλανδία και παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα: το κομμάτι λεγόταν «Από τον πλανήτη των Μήτρογλου».

«Ο Μήτρογλου ήρθε στη γη κάποια χρόνια πριν κατευθείαν από τον «πλανήτη των Μήτρογλου»: είναι ένας μακρινός πλανήτης, όπου ζουν μόνο κάποιοι σαν αυτόν. Το παιδί προφανώς χρειάστηκε ν αλλάξει περιβάλλον και ήρθε εδώ χάρη σε κάποιο χαμένο επεισόδιο του Star Trek. Όπως συμβαίνει με όλους τους καλούς εξωγήινους ο Μήτρογλου προσαρμόστηκε στα δικά μας παριστάνοντας τον κανονικό γήινο, μολονότι πολλά προδίδουν την εξωγήινη καταγωγή του. Το στυλ, κάτι ανάμεσα σε φραγκισκανό καλόγερο και ινδουιστή φιλόσοφο, μοιάζει να αποφάσισε να το υιοθετήσει πριν έρθει εδώ, μόνο και μόνο γιατί στα χέρια του έπεσαν παλιές φωτογραφίες από τη ζωή στη γη. Εμαθε το ρόλο του ποδοσφαιριστή γιατί τρέφεται με τον ενθουσιασμό που νοιώθει όταν σκοράρει: στο σώμα του έχει κρυμμένο ένα συσσωρευτή, που μετατρέπει τον ενθουσιασμό σε ενέργεια – για αυτό καμιά φορά μοιάζει να χει κιλά παραπάνω. Δεν έχει, απλά φεύγει το μηχάνημα από τη θέση του.

Ως σωστός εξωγήινος ο Μήτρογλου έγινε ποδοσφαιριστής γιατί, αν έκανε κάτι άλλο, θα τραβούσε πιο πολύ τα βλέμματα και η καταγωγή του θα αποκαλυπτόταν. Ο Μήτρογλου έχει ένα πρόβλημα: υποφέρει το γεγονός ότι πρέπει να συμπεριφέρεται σαν κανονικός γήινος. Κάποιες στιγμές σκάει από την αυτόκαταπίεση και δείχνει τις απίθανες ικανότητές του – μαζί και τις διαστροφές του: μπορεί πχ να πανηγυρίζει πυροβολώντας τον κόσμο ή να ξεβρακωθεί στα καλά καθούμενα. Αν ήταν υδραυλικός, σε ανάλογες στιγμές θα επισκεύαζε μια βρύση και θα τη μεταμόρφωνε σε σιντριβάνι. Αν ήταν μπογιατζής, αντί να σου βάψει το σαλόνι γαλάζιο, θα σου ζωγράφιζε ένα πίνακα του Ιερώνυμου Μπος στα καλά καθούμενα».

Αποχαιρετώ τον ποδοσφαιριστή Κώστα Μήτρογλου ελπίζω να βρει ένα τρόπο να με πάρει στον πλανήτη του. Χωρίς προπονητές και βασανιστικές απαιτήσεις μια χαρά θα περάσουμε…