Στο ΟΑΚΑ χθες βράδυ βρέθηκαν κάτι παραπάνω από χίλιοι θεατές: πρέπει να είχαμε νέο αρνητικό ρεκόρ προσέλευσης θεατών. Πιθανότατα μερικοί που ήθελαν να πάνε πρέπει να τρόμαξαν όταν χθες το πρωί έγινε γνωστή η σύνθεση της Εθνικής – κακώς, πολύ κακώς. Μπορεί ορισμένες από τις επιλογές να ήταν παράξενες (ο αποκλεισμός του Σιόβα από την αρχική ενδεκάδα π.χ και η μετατροπή του Σταφυλίδη σε στόπερ!), αλλά ο προπονητής πάντα ξέρει κάτι περισσότερο. Ο Τζον Φαν ΄τ Σιπ φαίνεται ότι έχει αποφασίσει να στηριχθεί σε παίκτες αποφασισμένους να κάνουν μια νέα αρχή – το ότι κάποιους δεν τους γνωρίζουμε, αν το καλοσκεφτείς, μάλλον είναι απόδειξη πως καλά κάνει. Είναι πάντα λογικότερο να κάνεις κάτι καινούργιο με νέους, παρά να προσπαθείς να μάθεις καινούργια κόλπα σε βετεράνους. Χθες η ομάδα του Φαν΄τ Σίπ δεν κέρδισε απλά την Βοσνία, κέρδισε πολλά και σημαντικότερα: κέρδισε χρόνο, κέρδισε την προσοχή μας και κέρδισε και την προσδοκία μας ότι μπορεί να κλείσει επιτέλους την κακή παρένθεση. Η νίκη της είναι η πρώτη μετά από επτά ολόκληρα ματς και προφανώς δεν αποτελεί κατόρθωμα. Αλλά έχει σημασία και το πως ήρθε.

Χειρουργική επέμβαση

Η ιστορία του Ολλανδού μοιάζει διδακτική: θα έλεγα, σχηματικά, ότι τον έφεραν να κάνει τον Φερνάντο Σάντος και ο τύπος ευτυχώς κατάλαβε γρήγορα ότι πρέπει να γίνει Οτο Ρεχάγκελ! Τα πρώτα ματς του Φαν’τ Σιπ με την Εθνική μοιάζουν με περίληψη προηγουμένων. Κρατά σχεδόν χωρίς καμία αλλαγή το γκρουπ που παρέλαβε από τον Αγγελο Αναστασιάδη και προσπαθεί να κάνει την καλύτερη δυνατή διαχείριση: τα παιδιά παίζουν στο τέμπο που αγαπούν στα ματς με την Φινλανδία και το Λιχτενστάιν, δηλαδή δεν παίζουν – θέλουν απλά μια νίκη με 1-0, όπως παλιά. Ο Ολλανδός μοιάζει να ενστερνίζεται τη λογική τους, που λέει ότι «μόνο οι νίκες γιατρεύουν τα προβλήματα», αυτό που στα δικά μου αυτιά ακούγεται, όχι ως θεραπεία αλλά σαν γιατροσόφι. Όταν η ομάδα μετά την ισοπαλία με το Λιχτενστάιν πιάνει πάτο, ο Φαν΄τ Σιπ καταλαβαίνει ότι η αρρώστια είναι μεγάλη και χρειάζεται επέμβαση χειρουργική.

Από τις μετέπειτα κινήσεις του καταλαβαίνεις δυο πράγματα: πρώτον ότι προσπαθεί να δημιουργήσει το δικό του γκρουπ πιστών στρατιωτών, κάνοντας κλήσεις παικτών που προκαλούν ερωτηματικά και δεύτερον ότι θέλει να ποντάρει στη δύναμη μιας πραγματικής θεραπείας. Και η μόνη θεραπεία για μια ομάδα που δεν χαίρεται το ποδόσφαιρο που παίζει είναι ν αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο, να αποκτήσει δηλαδή οργανωμένο παιγνίδι. Όταν αυτό το καταλάβουμε και σταματήσουμε να θεωρούμε πως τα προβλήματα μιας ομάδας λύνονται με αλλαγές προπονητών, μεταγραφές και επισκέψεις των προέδρων στις προπονήσεις για να τρίξουν στους παίκτες τα δόντια θα χουμε κάνει ένα βήμα μπροστά. Όπως επιτέλους έκανε χθες και η Εθνική.        

Μια μικρή Ολλανδία

Η Εθνική, που αντιμετώπισε την Βοσνία χθες βράδυ, είχε ως βασικό χαρακτηριστικό την ολλανδικότητα: πολύ τρέξιμο, κίνηση χωρίς τη μπάλα, δουλειά σημαντική κυρίως στην επίθεση – εκεί δηλαδή που υπήρχε πρόβλημα. Ο Φαν΄τ Σιπ είναι ένας Ολλανδός που περνώντας από την Ιταλία πήρε πολλά κι απο τους γείτονες. Στο Ολίμπικο το Σάββατο παρουσίασε μια ομάδα σφικτή, σεταρισμένη αμυντικά, με εντολή να τρέξει στις αντεπιθέσεις – αρκετά ιταλική. Το παιγνίδι δεν του βγήκε ακριβώς όπως το ήθελε, εκτίμησε όμως την προσπάθεια και την συγκέντρωση πολλών. Από την άλλη νομίζω ότι για πρώτη φορά και οι ποδοσφαιριστές του κατάλαβαν ότι έχουν προπονητή, δηλαδή κάποιον που ασχολείται με το τι γίνεται στις προπονήσεις. Η ομάδα που έπαιξε με την Ιταλία έτρεχε, αυτή που αγωνίστηκε με τη Βοσνία έτρεχε ακόμα πιο πολύ, γιατί μια ομάδα που παίζει στην έδρα της πρέπει να παίζει πιο κεφάτα – έστω κι αν έδρα δεν έχει.   

Επτά και όλοι χρήσιμοι

Το ματς με την Βοσνία είναι και ενδεικτικό των προβληματισμών του Ολλανδού: ο πιο μεγάλος έχει να κάνει με την επίθεση και τη δημιουργία. Ο Φαν ‘τ Σιπ χρησιμοποίησε χθες συνολικά επτά παίκτες που κινούνται μεσοεπιθετικά - πράγμα που δείχνει και την αγωνία του να βρει λύσεις: ξεκίνησαν ο Παυλίδης, ο Μπακασέτας, ο Μάνταλος και ο Λημνιός και μπήκαν στη διάρκεια του παιγνιδιού ο Μασούρας, ο Κουλούρης και ο Φετφατζίδης. Το σημαντικό είναι ότι όλοι αποδείχτηκαν χρήσιμοι: ο Μπακασέτας και ο Λημνιός ήταν από τους καλύτερους παίκτες του αγώνα, ο Μάνταλος δημιουργεί το γκολ με το οποίο ο Παυλίδης ανοίγει το σκορ, ο Μασούρας βοηθά στο να υπάρξει περισσότερο πρέσινγκ και έχει και ένα δοκάρι κι ο Φετφατζίδης προκαλεί το γκολ της νίκης – είναι αυτογκόλ του Κοβάσεβιτς, που ωστόσο μπερδεύεται μετά το γρήγορο γύρισμα του παίκτη του Αρη.Ο Βόσνιος έχει στερήσει ένα γκολ στο Μάνταλο, στο πρώτο ημίχρονο, βγάζοντας τη μπάλα κόρνερ πριν αυτή περάσει τη γραμμή. Η Εθνική βασιζόμενη στην πίεση και το τρέξιμο (ο Παυλίδης βγαίνει από το ματς έχοντας δώσει τα πάντα γιατί κάνει υποδοχές της μπάλας στη σέντρα για να ανοίξει τις ελληνικές αντεπιθέσεις), δημιουργεί δέκα ευκαιρίες και κάνει πάνω από 20 τελικές προσπάθειες απέναντι σε μια ομάδα που ήρθε στην Αθήνα για να πάρει σε ένα άδειο γήπεδο μια νίκη που θα την κρατούσε ζωντανή στο κυνήγι της πρόκρισης.  

Οι πιστοί στρατιώτες

Λύθηκαν όλα τα προβλήματα; Φυσικά και όχι. Η Εθνική μας έχει προβληματάκια υλικού – σε κάποιες θέσεις, όπως αυτή του δεξιού μπακ ή του αριστερού εξτρέμ δεν υπάρχουν επιλογές. Εχει επίσης κάποια προβλήματα στην άμυνα γιατί οι αλλαγές είναι υπερβολικά πολλές: ο κόουτς πρέπει να αποφασίσει σε ποιους θα στηριχθεί και ελπίζω μετά την διαδικασία των δοκιμών να κλείσει το γκρουπ όπως έκανε ο Ρεχάγκελ – μάλλον θα το κάνει γιατί όπως ακριβώς και ο Γερμανός μοιάζει σιγά σιγά να σκέφτεται και να αποφασίζει μόνος του. Το μεγάλο πρόβλημα της Εθνικής είναι πάντα οι τριγύρω από την ομάδα – όλο αυτό το σινάφι που πουλάει εκδουλεύσεις σε παράγοντες και που υπάρχει για να θυμίζει στους προπονητές ποιοι κάνουν κουμάντο, με ποιους πρέπει να τα έχουμε καλά κτλ. Ο Φαν ‘τ Σιπ χρειάζεται τις νίκες με την Αρμενία και την Φινλανδία τον Νοέμβριο για να σταθεί καλύτερα στα πόδια του και να μην ακούει κανένα όπως ο Ρεχάγκελ: μόνο σε αυτή την περίπτωση μπορεί να τα καταφέρει. Χρειάζεται επίσης να βρει κι άλλους ορκισμένους στρατιώτες για να τους μετατρέψει σε υπαξιωματικούς: μακάρι να πείσει και τον Σεμπάστιαν Βασιλειάδη της Πάτερμπορν να φορέσει τη φανέλα της Εθνικής – αν το κάνει με την καρδιά του κι αυτός χρήσιμος θα είναι. Χρειαζόμαστε κι άλλους σαν τον Παυλίδη και τον Χατζηδιάκο: δεν είναι τέλειοι, αλλά θέλουν να παίζουν στην ομάδα αυτή και για αυτόν τον προπονητή. Κι αυτό μετράει.   

Είχα γράψει ότι θεωρώ τα ματς με την Ιταλία και την Βοσνία σαν ένα παιγνίδι με δυο ημίχρονα και ότι περίμενα το δεύτερο για να καταλάβω το πρώτο. Τώρα μπορώ να το πω: υπάρχει πρόοδος. Και αν η Εθνική ξαναποκτήσει μια κανονική έδρα, έστω στην Κρήτη, και συνεχίσει να τρέχει όπως χθες βράδυ, σύντομα στα παιγνίδια της δεν θα βρίσκεις εισιτήριο. Γιατί ο κόσμος πιο πολύ και από το να χειροκροτάει νίκες, διψά για ωραίο ποδόσφαιρο.