Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τον Αρη μετά από δυο χρόνια περίπου. Η χθεσινή ήταν η πρώτη του νίκη σε ντέρμπι της Θεσσαλονίκης μετά από πέντε ματς. Είναι μια νίκη που μπορεί να αποδειχτεί σημαντική. Αυτό θα συμβεί αν ο ΠΑΟΚ καταλάβει πως, παρά τους δισταγμούς του προπονητή του που κάνει ό,τι μπορεί σε προσωπικό επίπεδο για να αποφύγει την πίεση του πρωταθλητισμού, είναι μια ομάδα που μπορεί να διεκδικήσει ακόμα και τον τίτλο. Η νίκη του είναι διδακτική. Πρώτα από όλα για τον ίδιο τον οργανισμό που λέγεται ΠΑΟΚ.  

Γκάζι και φρένο

Εχω σίγουρα σε μεγαλύτερη εκτίμηση το υλικό του ΠΑΟΚ από όσο το έχει ο προπονητής του, αλλά δεν υπερβάλω. Βλέπεις το πρώτο ημίχρονο του ντέρμπι της Θεσσαλονίκης και τρίβεις τα μάτια σου. Ο ΠΑΟΚ έχει δυο δοκάρια, ένα χαμένο πέναλτι, τρεις τουλάχιστον σπουδαίες ευκαιρίες για γκολ κι έχει αφήσει στον Αρη μια αντεπίθεση (που δεν αξιοποίησε ο εγωιστής στη φάση Μαντσίνι) κι ένα σουτ, εκτός εστίας, που επιχείρησε ο Ιτούρμπε και ήταν αληθινά επικίνδυνο. Αν σε αυτά προσθέσουμε και τα μικρά της στατιστικής η εικόνα του ομορφαίνει πιο πολύ. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε του κόσμου τα κόρνερ, στρατοπέδευσε στην περιοχή του Κουέστα για ώρα, έκλεβε συνεχώς μπάλες κι ήταν τόσο ανώτερος ώστε το 1-0 ήταν για τον Αρη μάλλον κολακευτικό. Διαμορφώθηκε στις καθυστερήσεις μετά από ένα γυριστό του Ινγκασον, έπειτα από κεφαλιά-πάσα του Κουλιεράκη στην εξέλιξη ενός χτυπήματος κόρνερ.

Όμως εκτός από το πρώτο ημίχρονο υπήρξε και το δεύτερο. Σε αυτό είδαμε τον ΠΑΟΚ να επιστρέφει στα μετόπισθεν εκούσια, να αφήνει τη μπάλα στον Αρη, να ψάχνει αντεπιθέσεις σποραδικά και να παίζει απλά για να κρατήσει το 1-0, πράγμα που έκανε, χωρίς αυτή τη φορά μεγάλα χτυποκάρδια. Ολο αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα αν ο ΠΑΟΚ δεν το έχει ως μόνιμη τακτική: του στοίχησε με τον ΟΦΗ, τον Λεβαδειακό, τον Ατρόμητο – εν μέρει και με τον ΠΑΟ. Τι του στοίχησε; Ότι ο Ρασβάν Λουτσέσκου, ενώ έχει μια ομάδα που ξέρει να γκαζώνει όσο λίγες στην Ελλάδα, συχνά πυκνά της ζητά να τραβά χειρόφρενο νομίζοντας πως έτσι (υποχωρώντας και ψάχνοντας αντεπιθέσεις δηλαδή) θα κερδίσει πιο εύκολα. Ενώ δεν ισχύει: ο ΠΑΟΚ κερδίζει όποτε παίζει καλά, δηλαδή όποτε πιέζει κι όποτε δημιουργεί.

Αν η χθεσινή του νίκη σε ένα αληθινά απαιτητικό ματς, τον βοηθήσει να καταλάβει ποια πρέπει να είναι η αγωνιστική του συμπεριφορά στην συνέχεια, ο ΠΑΟΚ μπορεί να διεκδικήσει ακόμα και το πρωτάθλημα – το λέω καιρό. Του είναι ωστόσο απαραίτητο, εξαιτίας του ότι έχει μόνος του πετάξει βαθμούς, να κάνει αποτέλεσμα στα ματς με τον ΠΑΟ (στη Λεωφόρο) και την ΑΕΚ (στην Τούμπα). Αν σε αυτά τα ματς κάνει 4 βαθμούς, στα play off θα έχει κάθε δικαίωμα στο όνειρο. Αν από την άλλη, δεν δώσει την πρέπουσα σημασία στο ματς με τον ΠΑΟ, προτιμώντας να ρίξει πάλι το βάρος της προσοχής του στο κύπελλο Ελλάδος, δεν θα του φταίει κανείς: διότι έχει υλικό για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα.         

Μια πλήρης ομάδα

Ο ΠΑΟΚ είχε μια δύσκολη αρχή φέτος γιατί τις μεταγραφές τις έκανε ο Μπότο κι αυτό για τον Λουτσέσκου ήταν πρόβλημα. Ο Ρουμάνος είναι έξυπνος και τυχερός: πολλές λύσεις του προέκυψαν στην πορεία. Χρειάστηκε πχ να τραυματιστεί ο Τσιαούσης για να γίνει βασικός ο Ράφα Σουάρες, που είναι μια χαρά ακραίο μπακ. Ο Λουτσέσκου άργησε να βρει την τριάδα Σβάπ- Ντούγκλας Αουγκόστο- Κωνσταντέλιας που έδωσαν οντότητα στη μεσαία γραμμή, παρουσιάζοντας αρχικά πιο soft εκδοχές της με παίκτες όπως ο Ντάντας, ο Κούρτιτς, ο Μπίσεσβαρ κτλ. Αλλά ό,τι έγινε έγινε: σήμερα από τον ΠΑΟΚ λείπει μόνο η σιγουριά ότι είναι μια πλήρης ομάδα. Διότι αυτό ακριβώς είναι.

Ο ΠΑΟΚ έχει δυο παίκτες για κάθε θέση. Εχει ένα εξαιρετικό τερματοφύλακα όπως είναι ο Κοτάρσκι. Εχει ένα στόπερ με ηγετική προσωπικότητα όπως ο Ινγκασον. Εχει τους δυο πιο ταλαντούχους Ελληνες μικρούς (τον Κουλιεράκη και τον Κωνσταντέλια). Εχει εξτρέμ – σκόρερ όπως ο Ζίφκοβιτς και ο Νάρεϊ που στην Ελλάδα σπανίζουν, έχει πολλά και διαφορετικά χαφ για κάθε περίσταση και έχει και τον Ολιβέιρα που μπορεί να σηκώσει το βάρος της επίθεσης. Χθες ο Πορτογάλος ήταν στο πρώτο ημίχρονο εξαιρετικός κι όχι τυχαία – άλλωστε προερχόταν από πέντε ματς στα οποία είχε σε όλα σκοράρει. Φυσικά μπορεί με μια μεταγραφή να δυναμώσει την επίθεσή του, αλλά η εντύπωσή μου είναι ότι οι καλύτερες μεταγραφές του μπορεί να είναι εσωτερικές: σε αυτή την ομάδα μπορεί να είναι χρήσιμος ο Μιχαηλίδης, θα επιστρέψει ο Λύρατζης, έχουν ακόμα να δώσει πολλά ο Ντάντας και ο Φελίπε Σουάρες, υπάρχει ο Ελ Καντουρί που ο Λουτσέσκου εμπιστεύεται. Το πιο σημαντικό ωστόσο είναι ότι δεν υπάρχουν πια γερουσιαστές με τη θέση ρεζερβέ: οι εποχές που οι ήρωες του νταμπλ δεν έβγαιναν από την ενδεκάδα περάσανε. Ο ΠΑΟΚ έχει παραγωγικό παιγνίδι γιατί έχει παίκτες που τρέχουν – υπό την προϋπόθεση βέβαια πως θα ενθαρρύνονται να το κάνουν. Διότι το χθεσινό δεύτερο ημίχρονο του ματς με τον Αρη είναι η απόδειξη πως ο Λουτσέσκου προτιμά από το γκάζι το φρένο. Κι αυτό είναι πρόβλημα.

Παίκτες μπαινοβγαίνουν

Μεγαλύτερα προβλήματα έχει ο Αρης. Ομολογώ πως από τότε που έφυγε ο Μπούργος δεν καταλαβαίνω τι γίνεται στον Αρη που μοιάζει με ομάδα που κάνει προετοιμασία πέντε μήνες. Παίκτες μπαίνουν και βγαίνουν στην ενδεκάδα του χωρίς προφανείς λόγους – ειδικά από τη μέση και μπροστά όλοι αλλάζουν συνεχώς. Γίνονται πειράματα όπως η μετατροπή του Ματέο Γκαρσία σε εσωτερικό χαφ, παίκτες εξαφανίζονται (χθες θυμήθηκα ότι υπάρχει Καράσκο), άλλοι γίνονται βασικοί για λίγο και μετά τους ψάχνεις (το μυαλό μου πάει στον Ιτούρμπε, τον Μαζικού, τον Μανού Γκαρθία κτλ). Το πιο μεγάλο πρόβλημα είναι στην επίθεση. Χθες πχ ο Γκρέι δεν πήρε ποτέ τη μπάλα για να απειλήσει, αλλά το χειρότερο είναι ότι διακρίνονται πλέον οι προσωπικές ατζέντες κάποιων παικτών: ο Μαντσίνι είχε δυο φορές ελεύθερο συμπαίκτη και τον αγνόησε. Δεν ξέρω αν ο Αλαν Πάρντιου μπορεί να βάλει τάξη – αναρωτιέμαι ωστόσο πόσο χειρότερος θα ήταν ο Αρης με τον Μπούργος ή τον Απόστολο Τερζή ως προπονητή, χωρίς να είμαι και βέβαιος ότι το πρόβλημα είναι ο Αγγλος.

Το μόνο καλό για τον Αρη είναι πως ίδιους βαθμούς είχε και πέρυσι. Και στο τέλος το ευρωπαϊκό εισιτήριο το πήρε έστω και με καρδιοχτύπι.

Βασιλιάς στο Αγρίνιο

Κατά τα άλλα από τα άλλα χθεσινά ματς μου έμειναν δυο απορίες. Η πρώτη πως γίνεται ο Ακης Μάντζιος να ήταν τόσο καιρό χωρίς ομάδα: ο Αστέρας Τρίπολης, που για ένα γύρο δεν μπορούσε να βάλει γκολ, στο ματς με τη Λαμία έβαλε τρία σε ένα μισάωρο! Η δεύτερη απορία μου είναι πως γίνεται ο Καρέλης να παίζει στον Παναιτωλικό κι όλες οι ομάδες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις να ψάχνουν φορ. Το γκολ που βάζει με το τακουνάκι στον Ατρόμητο είναι ιδιοφυές. Η δε βαρύτητα του στα ματς του Παναιτωλικού δεν συγκρίνεται παρά με αυτή ελάχιστων παικτών στο πρωτάθλημα. Από την άλλη, από το να αδικείται σε μια μεγάλη ομάδα, γιατί δεν έχει τον σωστό μάνατζερ ή γιατί η εξέδρα προτιμά κάποιο ξένο, καλύτερα να είναι βασιλιάς στον Παναιτωλικό. Ελπίζω να τον παρακολουθεί ο Πογέτ: πολλούς σαν αυτόν δεν έχουμε.