Ο ΠΑΟΚ ολοκλήρωσε τυπικά χθες την παρουσία του στο Γιουρόπα λιγκ με μια ισοπαλία με τη Σάλκε στο Γκίζελκίρχεν. Ουσιαστικά είχε αποκλειστεί μια εβδομάδα πριν όταν έχασε 3-0 από τους Γερμανούς στην Τούμπα. Ηθελε να φύγει από τις εφετινές ευρωπαϊκές διοργανώσεις με μια καλή εμφάνιση και τα κατάφερε. Του Ολυμπιακού η δουλειά είναι εντελώς διαφορετική στην Τουρκία: πάει να παίξει έχοντας ελπίδες πρόκρισης, ίσως λιγότερες από αυτές που έχει η γηπεδούχος Οσμάνλισπορ, αλλά πάντως υπαρκτές. Είναι ο τελευταίος εκπρόσωπος του ελληνικού ποδοσφαίρου στην Ευρώπη - και φέτος συμβαίνει ό,τι και τα προηγούμενα πέντε τουλάχιστον χρόνια: όταν αυτός κάτι διεκδικεί όλοι οι υπόλοιποι αναρωτιούνται πότε κι αυτοί θα καταφέρουν να βρεθούν στη θέση του. Αλλά αυτό δεν αρκεί: πρέπει να κάνει κι ένα βήμα μπροστά.

Δυσκολεύομαι να φανταστώ πως  

Θέλω να είμαι ειλικρινής. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πως ο Ολυμπιακός θα αποκλείσει την Οσμάνλισπορ μετά τη δυσκολία που είδα να έχει στο πρώτο ματς, αλλά και στο ντέρμπι του ΟΑΚΑ, στην παραγωγή επιθετικού παιγνιδιού. Επίσης πιστεύω ότι αυτή η ομάδα του Ολυμπιακού το πιο πολύ που μπορεί να κάνει είναι να κερδίσει κάποια κρίσιμα ματς για το πρωτάθλημα που έχει στην έδρα της και να φτάσει στην κατάκτηση του τίτλου – όλα τα υπόλοιπα της είναι πολύ σύνθετα. Είναι κανόνας στο ποδόσφαιρο ότι όταν το ξεκίνημα είναι προβληματικό, η χρονιά βγαίνει δύσκολα: ο Ολυμπιακός φέτος τρέχει από την αρχή στην ανηφόρα κι αν καταφέρει και κερδίσει το πρωτάθλημα θα χει κάνει κάτι σπουδαίο. Όλα αυτά τα επαναλαμβάνω περιμένοντας το ματς με τους Τούρκους, όχι ως δικαιολογία για ένα πιθανό αποκλεισμό, αλλά ως φωτογραφία της στιγμής: δεν αρέσει ο εφετινός Ολυμπιακός, αλλά αυτός είναι κι άλλος δεν υπάρχει. Ακόμα κι αν άλλαζε ο προπονητής, όπως πολλοί θέλουν, κι ένας άλλος έδειχνε εμπιστοσύνη σε παίκτες που έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχουν, πάλι η εικόνα της ομάδας πλέον δύσκολα θα άλλαζε γιατί είμαστε στο Φεβρουάριο κι όχι στο Σεπτέμβρη: κανείς δεν μπορεί να ρθει από μήνες απραξίας και να κάνει τη διαφορά – ας το χουμε στα υπόψην μας.

Με καρδιά και μυαλό

Το ματς με την Οσμάνλισπορ γίνεται στην Αγκυρα και η άγκυρα έχει κάτι συμβολικό: ή την ρίχνεις γιατί αράζεις ή τη σηκώνεις γιατί σαλπάρεις. Πριν το ματς, δεν έχει σημασία σχεδόν καμία συζήτηση. Προσωπικά έχω μόνο μια περιέργεια να δω αν αυτοί οι παίκτες του Ολυμπιακού, που θα αγωνιστούν απόψε, έχουν την προσωπικότητα να πάρουν μια πρόκριση δύσκολη μεν, πλην όμως όχι ακατόρθωτη. Είμαι περίεργος να δω αν απόψε υπάρχουν άντρες με καρδιά και μυαλό για να παίξουν για την ομάδα και την πάρτη τους: αυτό είναι το κλειδί του ματς και για αυτό το παιγνίδι είναι χρήσιμο. Ο Ολυμπιακός έχει μια ιστορική ικανότητα να βοηθά ομάδες που δεν υπάρχουν στον ευρωπαϊκό χάρτη να γράψουν την ιστορία της: οι διάφορες Χερενφέιν, Μόλντε, Κραϊόβα, Μακάμπι, Χάποελ κτλ θα τον θυμούνται πάντα με συμπάθεια, κι αυτό αποτελεί κακό προηγούμενο, αλλά δεν είναι ο αντίπαλος το θέμα.

Το πρόβλημα δεν είναι η άμυνα και η επίθεση

Το πρόβλημα της εφετινής ομάδας του Ολυμπιακού δεν είναι ούτε η άμυνά της, ούτε η επίθεσή της: είναι ότι οι πιο πολλοί από αυτούς, που την αποτελούν, έχουν κάνει φέτος ελάχιστα ώστε να τους αγαπήσει πραγματικά ο κόσμος. Είναι μια από τις λίγες χρονιές που ο κόσμος βλέπει πραγματικά φανέλες και τίποτα άλλο, και δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα ο λόγος που συμβαίνει αυτό. Ασχημα αποτελέσματα, ειδικά στην Ευρώπη, μπορείς να βρεις αρκετά και σε όλα πρωταγωνιστές ήταν παίκτες που λατρεύτηκαν και λατρεύονται. Στον Ολυμπιακό που δέχτηκε τα εφτά γκολ από τη Γιούβε έπαιζαν ο Τζόλε, ο Καρεμπέ κι ο Ζιοβάνι. Στον Ολυμπιακό που δεν κράτησε ούτε το 1-2 που του δινε πρόκριση στο Ανφιλντ, έπαιζε ο Ριβάλντο και προπονητής ήταν από πολλούς λατρεμένος Ντούσαν Μπάγεβιτς. Στον Ολυμπιακό που κατέρρευσε στο β ημίχρονο με τη Μέταλιστ στο Καραϊσκάκη, ενώ ήταν ένα βήμα πριν τους 8, έπαιζε ο Ορμπάιθ, ο Ιμπαγάσα, ο Μιραλάς, ο Φουστέρ και προπονητής ήταν ο τεράστιος Βαλβέρδε. Στον Ολυμπιακό που αποκλείστηκε κάποτε από τη Μπορντό (!) στους 16 του Τσάμπιονς λιγκ έπαιζε ο Μέλμπεργκ, ο Μήτρογλου, ο Νικοπολίδης. Μιλάω για παίκτες που όλοι νοσταλγούν σήμερα και σωστά τους νοσταλγούν. Διότι μπορεί να ήταν παρόντες σε όλα αυτά τα καταραμένα ματς, αλλά ήταν και παρόντες σε νίκες τεράστιες που χρειάζεται να γράψει κανείς ένα βιβλίο για να τις απαριθμήσει. Αυτό είναι το πρόβλημα με τους παίκτες του αποψινού Ολυμπιακού: όσο καλόβουλος και αν είσαι μαζί τους, δεν σου έχουν για την ώρα αφήσει κάτι που να το θυμάσαι με λίγο δέος. Κάποιες φορές κάνανε καλούτσικα τη δουλειά τους, κάποιες άλλες κάποιοι δώσανε περιστασιακά κάτι παραπάνω, κάποιες φορές λίγοι σου δείξανε δυνατότητες και ικανότητες σημαντικές - άλλος λίγη τεχνική, άλλος κάμποση καρδιά. Αλλά στο σύνολό τους οι παίκτες αυτοί δεν σε συγκίνησαν φέτος: αν αύριο έφευγαν όλοι, λίγους θα είχες να θυμάσαι.  

Κουβαλάει ένα μαύρο σύννεφο

Απόψε αυτοί οι παίκτες έχουν μια ευκαιρία να γράψουν μια ωραία ιστορία. Ο Ολυμπιακός πάει στην Τουρκία κουβαλώντας μια γκρίνια που εύκολα μεγαλώνει και εξαιτίας της αδυναμίας να εκτιμηθεί πόσο σημαντική είναι η πρωτιά του στο πρωτάθλημα. Κουβαλάει την απορία πολλών για την πώλησή και του Ιντέγιε. Ζει καιρό τώρα με τη δυσπιστία πολλών οπαδών του απέναντι στον προπονητή. Περιβάλλεται απο μια κακή αύρα γενικότερα: είναι η στιγμή μέσα στη σεζόν που τον καταδιώκει κι αυτόν το ίδιο μαύρο σύννεφο της εσωστρέφειας, που έκανε φέτος τεράστια ζημιά στους κάπως υπερφίαλους ανταγωνιστές του στην Ελλάδα. Την δεδομένη στιγμή μόνο οι ποδοσφαιριστές του μπορεί να τον βοηθήσουν: κανείς άλλος. Αν κάποιος νοιώθει τυχερός κι ευλογημένος που είναι στον Ολυμπιακό απόψε μπαίνει και παίζει και παίρνει μια πρόκριση. Εξασφαλίζει με την εμφάνιση και την επιτυχία του όχι απλά την παρουσία του στην ομάδα και του χρόνου, αλλά κι ένα χειροκρότημα που στην καριέρα του δεν θα ξαναβρεί ποτέ του. Εξασφαλίζει μια θέση στην ιστορία μιας ομάδας που δεν ξεχνά όσους αληθινά την υπηρέτησαν και που ήταν πάντα πολύ γενναιόδωρη με τους παίκτες: ο κόσμος της ανέβασε στα ουράνια πολλούς μόνο και μόνο εκτιμώντας την καρδιά τους και την προσπάθειά της – την αληθινή τους προσπάθεια. Το βράδυ δεν θα δούμε αν ο Λεάλι, ο Φιγκέιρας, ο Ντα Κόστα, ο Μποτία, ο Ελιονούσι, ο Κάρντόσο και οι υπόλοιποι προκριθούν: θα δούμε, αν καταλαβαίνουν που βρίσκονται. Ο Ολυμπιακός θα χει χάσει μια ευκαιρία, αλλά θα συνεχίσει να προσπαθεί, όσο μπορεί κι όσο γίνεται. Αυτοί δεν ξέρω που θα καταλήξουν το επόμενο καλοκαίρι: ελπίζω να τους το έχει εξηγήσει κάποιος…