Θα κλείσω την εβδομάδα όπως την ξεκίνησα, δηλαδή με ένα σημείωμα αφορμή για το οποίο είναι ο πρόσφατος τελικός του Τσάμπιονς λιγκ: το χρωστάω κι έχει να κάνει με τη  Λίβερπουλ. Όχι όμως με την Λίβερπουλ του Γιούργκεν Κλοπ αλλά με τη Λίβερπουλ των τελικών του Τσάμπιονς λιγκ και του κάποτε Κυπέλλου Πρωταθλητριών, την ομάδα που έχει μια απίθανη πλέον σχέση με τερματοφύλακες. Που σε τελικούς ή την βοηθάνε να κερδίσει ή την καταστρέφουν ή την σταματάνε. Αλλά που, όπως και να χει, συνήθως είναι οι απόλυτοι πρωταγωνιστές.

Η παντομίμα του Γκρόμπελαρ

Ο πρώτος τελικός της Λίβερπουλ που θυμάμαι ήταν εκείνος του 1981. Οι Κόκκινοι έπαιξαν με τη Ρεάλ στο Παρίσι και είχαν κερδίσει με 1-0. Πρέπει να πω ότι ένας λόγος που οι Αγγλοι ήταν τρομερά αισιόδοξοι πριν τον τελικό του περασμένου Σαββάτου ήταν κι αυτή η λεπτομέρεια: επειδή στο ποδόσφαιρο ό,τι γίνεται ξαναγίνεται, πίστευαν πως και τώρα το Παρίσι θα αποδειχτεί γη της επαγγελίας κι ότι κόντρα στη Βασίλισσα θα κέρδιζαν όπως και τότε. Μόνο που το 1981 τερματοφύλακας της Ρεάλ δεν ήταν ο Τίμπο Κουρτουά αλλά ο μετριότατος Αγκουστίν. Στον τελικό βρέθηκε βασικός ως εκ θαύματος διότι ο Μαριάνο Γκαρθία Ρεμόν τραυματίστηκε λίγες μέρες πριν. Στην Ισπανία λένε ότι «στη Ρεάλ έπαιξε μια φορά βασικός για να χάσει η Ρεάλ ένα τρόπαιο». Είναι υπερβολή αλλά πάντα αναπληρωματικός ήταν. Στον τελικό εκείνο όντως ο Αγκουστίν δέχτηκε ένα γκολ από τον Αλαν Κένεντι στο 82΄που είναι εντελώς αστείο: ο σκόρερ τον νίκησε σχεδόν από τη γραμμή του άουτ. Και η Λίβερπουλ πανηγύρισε το τρόπαιο.

Τρία χρόνια αργότερα η Λίβερπουλ ξαναφτάνει στον τελικό του Πρωταθλητριών αυτή τη φορά με αντίπαλο τη Ρόμα που την περιμένει στην έδρα της – στο κατάμεστο από Ιταλούς Ολίμπικο. Εδώ συμβαίνει κάτι απίθανο. Το ματς οδηγείται στη διαδικασία των πέναλτι – κανονικός αγώνας 1-1. Η Ρόμα έχει τερματοφύλακα τον Φράνκο Τανκρέντι, ένα τύπο που έκανε καριέρα πιάνοντας συνεχώς πέναλτι. Η Λίβερπουλ τον Μπρους Γκρόμπελαρ που ειδικότητα είχε στα χωρατά. Με μια σειρά από ωραίες παντομίμες (όπως η κίνηση ότι τρικλίζει και θα πέσει κάτω διαλυμένος) ο «κλόουν» Γκρόμπελαρ, που δεν γέμιζε το μάτι αλλά ήταν σπουδαίος, εκνεύρισε τους Ρωμαίους που έχασαν δυο πέναλτι. Και η Λίβερπουλ πήρε το τρόπαιο ενώ ο κακομοίρης ο Τανκρέντι ακόμα προσπαθεί να εξηγήσει τι έπαθε. Εχει μάλιστα αποκαλύψει πως ο μακαρίτης Νιλς Λίντχολμ τότε προπονητής της Ρόμα είχε πει στους παίκτες του πως αν το ματς φτάσει στα πέναλτι δεν χρειάζεται παρά να περιμένουν το γύρο του θριάμβου αφού «ο Φράνκο θα έκανε τη δουλειά για όλους».   

Ντούντεκ, Ντίντα, Ρέινα

Μετά τον τελικό του Χέιζελ που οι τερματοφύλακες δεν είχαν καμία συμμετοχή στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος η Λίβερπουλ χρειάστηκε είκοσι χρόνια για να επιστρέψει σε τελικό του Τσάμπιονς λιγκ. Στην Πόλη βρέθηκε να χάνει με 3-0 από τη Μίλαν – εκείνη η Μίλαν ήταν μακράν η καλύτερη ομάδα του Κάρλο Αντσελότι. Η Λίβερπουλ έχει τερματοφύλακα τον Πολωνό Γέρζι Ντούντεκ που τρέμει σε όλο το πρώτο ημίχρονο: ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος θυμάμαι να λέει στη μετάδοση ότι ο Πολωνός μόλις στο 55΄μετά από μια επέμβαση πανεύκολη «δικαιολόγησε την παρουσία του στον τελικό». Η Μίλαν έχει τερματοφύλακα τον κέρβερο Ντίντα: ο Βραζιλιάνος δέχεται το γκολ του 2-3 από ένα απίθανο deflection, αλλά αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στο γκολ της ισοφάρισης. Πιάνει το πέναλτι του Αλόνσο, αλλά η μπάλα του γλιστράει όσο χρειάζεται για να πάρει το ριμπάουντ ο Ισπανός και να ισοφαρίσει. Αλλά τα χειρότερα για τη Μίλαν έρχονται.  Οσο το ματς περνά ο Ντούντεκ μεταμορφώνεται προς το καλύτερο: αρχικά κάνει τη διπλή επέμβαση της δεκαετίας (όχι απλά της χρονιάς) σε συνεχόμενα σουτ του Σεφτσένκο στην παράταση και στη διαδικασία των πέναλτι πιάνει δύο (ένα του Πίρλο κι ένα του Σεφτσένκο) και μπαίνει στην ιστορία της Λίβερπουλ παρόλο που δεν θυμάμαι να έχει κάνει κάτι άλλο ποτέ του. Ο Ντίντα κατά δήλωση του αρχίζει ψυχοθεραπεία ένα μήνα μετά το τέλος εκείνου του τελικού.

Η διαφορά εκείνων των δυο φιναλίστ ήταν τόσο μεγάλη, ώστε ο Αντσελότι με βασικούς τους αναπληρωματικούς της Μίλαν της Κωνσταντινούπολης παίρνει τη ρεβάνς και το τρόπαιο στην Αθήνα δυο χρόνια αργότερα. Ο Ντίντα κατεβάζει ρολά: η Λίβερπουλ έχει παίξει πολύ καλύτερα από ότι όταν έκανε το θαύμα της Κωνσταντινούπολης. Αλλά δεν έχει τον Ντούντεκ: ο Ρέινα που παίζει βασικός είναι λίγο χειρότερος από μια καρέκλα. Δέχεται δυο γκολ από τον Ιντζάγκι – το πρώτο από το στομάχι του Ιταλού μετά από ένα χτύπημα φάουλ του Κακά και το δεύτερο γιατί πέφτει πριν ο Πίπο σουτάρει. Αλλά το τι σημαίνω χάνω ένα τρόπαιο από τερματοφύλακα η Λίβερπουλ θα το καταλάβει πιο καλά χρόνια αργότερα.

Από τον Κάριους στον Κουρτουά

Το Μαίο του 2017 η Λίβερπουλ επιστρέφει σε ένα τελικό και βρίσκει πάλι τη Ρεάλ Μαδρίτης αυτή τη φορ στο Κίεβο. Το πρώτο ημίχρονο είναι μάλλον ισορροπημένο.  Χτυπάει ο Σαλάχ και γίνεται αλλαγή, αλλά το πιο παράξενο είναι ότι οι παίκτες της Ρεάλ από την αρχή του ματς δοκιμάζουν σουτ από παντού, λες και η Λίβερπουλ δεν έχει τερματοφύλακα. Όντως δεν έχει. Ο Λόρις Κάριους δέχεται στο 50΄ένα γκολ από τον Μπενζεμά που του κοντράρει τη μπάλα ενώ αυτός επιχειρεί επαναφορά σουτάροντας. Κανονικά έπρεπε να φύγει από το γήπεδο μόνος: δεν το έκανε και έγραψε ιστορία με μια δεύτερη ιστορική γκάφα. Η Λίβερπουλ ισοφαρίζει με τον Μανέ, ο Ζιντάν βάζει στο ματς τον Μπέιλ και ο Μπέιλ κάνει το 1-2 με ένα «ψαλιδάκι» πανέμορφο.

Αλλά το 1-3, που είναι το γκολ με το οποίο τελειώνει το ματς, είναι του Κάριους. Ο Μπέιλ σουτάρει από πολύ μακριά: περίπου από το ξενοδοχείο που μένει η Ρεάλ. Ο Κάριους βάζει λάθος τα χέρια κάνοντας κόσμο να αναρωτιέται αν είναι τερματοφύλακας. Δεν ήταν: αντιθέτως είναι ο Αλισον. Ο Κλοπ δίνει 80 εκατομμύρια και τον αποκτά από τη Ρόμα και μαζί του κερδίζει στη Μαδρίτη το Τσάμπιονς λιγκ. Και το περασμένο Σάββατο στην τελευταία πράξη του δράματος ήρθε ο Κουρτουα. Που σταμάτησε τη Λίβερπουλ σχεδόν μόνος ενώ σε τελικό του Τσάμπιονς λιγκ γκολ έχει δεχτεί τέσσερα, ως παίκτης της Ατλέτικο Μαδρίτης. Αλλά από τη Ρεάλ.

Κάπως έτσι πάντα

Γράφουμε και λέμε πολλά για τελικούς κι ακόμα πιο πολλά για τη Λίβερπουλ. Την επόμενη φορά που θα τη δούμε σε τελικό Τσάμπιονς λιγκ ας θυμόμαστε να σταθούμε λίγο παραπάνω στους τερματοφύλακες. Είναι νομίζω κανόνας πως ή ο δικός της ή ο αντίπαλος θα κρίνουν το ματς. Ανεξήγητα εντελώς, σχεδόν πάντα κάπως έτσι συμβαίνει.