Ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζει απόψε την Ναντ στο Καραϊσκάκη και το ματς για αυτόν δεν έχει το παραμικρό βαθμολογικό ενδιαφέρον. Οι Γάλλοι θέλουν τη νίκη διότι σε αυτή την περίπτωση, αν η Καραμπάκ δεν κερδίσει την Φράιμπουργκ, μπορούν να συνεχίσουν στο Γιουρόπα λιγκ. Εχουν την δυνατότητα να συνεχίσουν και στο πιο εύκολο UEFA Conference League – δεν το πιστεύω ωστόσο. Αυτό που είναι βέβαιο είναι ότι ο Ολυμπιακός δεν έχει τέτοια διλήμματα: αν μπορούσε, νομίζω το ματς δεν θα το έδινε καθόλου, κι αυτό είναι το λυπηρό της ιστορίας.

Η μόνιμη δικαιολογία

Δεν είναι η πρώτη φορά που μια ελληνική ομάδα δίνει ένα ματς σε όμιλο ευρωπαϊκής διοργάνωσης χωρίς αυτό να έχει ενδιαφέρον γιατί είναι ήδη αποκλεισμένη: έχουν βρεθεί ομάδες σε χειρότερη θέση σε όμιλο από την τωρινή του Ολυμπιακού την τελευταία αγωνιστική – έχουν υπάρξει χωρίς βαθμούς πχ ή μαθηματικά αποκλεισμένες πριν την αγωνιστική του φινάλε. Αλλά ας μην ασχολούμαστε με όσους τα έχουν πάει χειρότερα: αν οι ελληνικές ομάδες έφτασαν εδώ που έφτασαν ένας λόγος είναι ότι για τις αποτυχίες τους πάντα λειτουργούσε ως δικαιολογία το χάλι των άλλων.

Ότι θα ερχόταν η στιγμή της μεγάλης κατηφόρας για το ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν δεδομένο: ίσως άργησε και λίγο. Την προηγούμενη δεκαετία είχαμε δυο εκούσιες απουσίες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ομάδων που σε αυτές ήταν συνηθισμένες να αγωνίζονται: μια από την πλευρά της ΑΕΚ, που προτίμησε να πάει στη Γ΄ Εθνική και να παραιτηθεί και από την πιθανότητα να αγωνιστεί στην Ευρώπη και μια από την πλευρά του Παναθηναϊκού που κι αυτός τιμωρήθηκε για χρέη από την UEFA – και οι δυο ομάδες επέλεξαν να σβήσουν χρέη εφαρμόζοντας προγράμματα λιτότητας, απλά το έκαναν με απολύτως διαφορετικό τρόπο. Λιτότητα και ευρωπαϊκές διοργανώσεις δεν συνδυάζονται. Είναι εντυπωσιακό ότι αυτές οι αποφάσεις προέκυψαν πραγματικά κόντρα στο ευρωπαϊκό ρεύμα: οι συγκεκριμένες ελληνικές ομάδες αποφάσισαν να αρνηθούν τα έσοδα που οι ευρωπαϊκές διοργανώσεις φέρνουν απλά για να ρίξουν το κόστος της λειτουργίας τους. Η εκπροσώπηση της χώρας πέρασε σε ομάδες χωρίς τεχνογνωσία συμμετοχών σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις (Ατρόμητος, Αστέρας Τρίπολης, ΠΑΣ Γιάννενα κτλ) και η κατηφόρα ξεκίνησε.

Στροφή στο πρωτάθλημα

Τι άλλο την επέτεινε; Η οικονομικά καταστροφική στροφή της προσοχής των περισσότερων ελληνικών ομάδων στις εγχώριες διοργανώσεις. Κάποτε η ευρωπαϊκή πορεία ήταν στόχος: τώρα φοβάμαι πως όχι. Η διεκδίκηση του ελληνικού πρωταθλήματος έγινε κάτι σαν ιερός στόχος – ακόμα πιο αστείο είναι ότι το κύπελλο Ελλάδος έγινε σημαντικότερο από μια πρόκριση σε ομίλους του Γιουρόπα λιγκ πχ - ακόμα και από την πρόκριση από αυτούς στα νοκ άουτ ματς. Δεν ήταν ζήτημα ποιότητας των ελληνικών ομάδων αλλά ζήτημα προσοχής: θέλω να πω πως όσο καλύτερη ήταν μια ομάδα, τόσο πιο αμφίβολα τα ευρωπαϊκά της αποτελέσματα. Ο καλύτερος ΠΑΟΚ της εικοσαετίας άφησε το Γιουρόπα λιγκ χάνοντας από μεγαθήρια που λέγονταν Βίντι και Μπάτε Μπορίσοφ για να διεκδικήσει το νταμπλ. Η πρωταθλήτρια μετά από δεκαετίες ΑΕΚ δεν κατάφερε να κάνει βαθμό στο Τσάμπιονς λιγκ. Ο ΠΑΟ φέτος, έκανε μεταγραφές μετά τον αποκλεισμό του από τη Σλάβια: η διεκδίκηση του πρωταθλήματος ήταν εξ αρχής ο μεγάλος του στόχος.

Κι ο Ολυμπιακός έκανε όλο αυτό τον καιρό τις τρέλες του, παρότι ήταν πιο σταθερός από όλους τους άλλους σε ό,τι είχε να κάνει με τις ευρωπαϊκές του παρουσίες. Πήγε κάποτε να παίξει μια πρόκριση στο Κίεβο με την Ντιναμό με το μυαλό στην Τούμπα πχ. Και φέτος στην αποτίμηση του έργου του Μαρτίνς κανείς δεν μέτρησε τις τέσσερις φορές στη σειρά που επί των ημερών του η ομάδα αγωνίστηκε Φεβρουάριο μήνα στην Ευρώπη. Αλλοι νόμιζαν πως σε αυτό ο προπονητής δεν είχε συμμετοχή, κι επομένως πρόκειται για κάτι που θα γίνεται συνέχεια και με οποιοδήποτε στο τιμόνι. Κι άλλοι ήθελαν απλά μεταγραφές μάγων που θα κάνουν ντρίπλες και τακουνάκια. Για την Ευρώπη έμεινε να μιλάει ο Κριστιάν Καρεμπέ. Ισως γιατί δεν είναι Ελληνας και δεν κουβαλάει σίγουρα τα μυαλά μας.

Ο σπασμένος κουμπαράς

Ολο αυτό που συνέβη φέτος στις ελληνικές ομάδες (και που πιθανότατα θα πληρωθεί ακριβότερα τα επόμενα χρόνια, όταν οι καλοκαιρινές κληρώσεις θα είναι για όλους συνεχώς σκληρότερες) ήταν κάτι σαν δίκαιη τιμωρία για τις ομάδες μιας χώρας που βλέπουν καιρό τώρα τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις ως ένα μεγάλο κουμπαρά – θέλουν, φοβάμαι, τα χρήματα και τίποτα άλλο. Έναν κουμπαρά μπορείς εύκολα να τον σπάσεις: αυτό έκαναν και οι δικές μας – τον έσπασαν. Αλλά ο κουμπαράς αν είναι άδειος και σπασμένος πάλι άδειος θα είναι και δεν θα σου αφήσει τίποτα.

Θυμάμαι και γελάω τις γελοίες εκείνες αναλύσεις που είχαν σχέση με την διαφθορά του ελληνικού πρωταθλήματος και κατέληγαν πάντα στη μεγάλη φράση «φέρτε μας πίσω τις Κυριακές». Νομίζω όλοι αυτοί που αυτά τα έλεγαν τα κατάφεραν – τώρα οι Κυριακές νομίζω επέστρεψαν και για όσους γκρίνιαζαν για την απώλεια τους είναι υπέροχες αρκεί ο Ολυμπιακός να μην είναι πρώτος στη βαθμολογία. Αλλά στο μεταξύ χάθηκαν οι Τρίτες, οι Τετάρτες και οι Πέμπτες. Χάθηκαν οι μέρες που ο ΠΑΟ κέρδιζε την Γιουβέντους και την Μπαρτσελόνα, που η ΑΕΚ έφερνε ισοπαλίες στη Ρώμη και στο Μπερναμπέου, που ο ΠΑΟΚ κέρδιζε την Ντόρτμουντ και την PSV, που ο Ολυμπιακός έπαιζε στα ίσια με την Μπάγερν και την Τότεναμ κι απέκλειε την Μίλαν και την Αρσεναλ. Δεν ξέρω αν θα κλάψει κανείς για τις Τρίτες, τις Τετάρτες και τις Πέμπτες. Με τα μυαλά που όλοι κουβαλάνε, τις μέρες αυτές χαίρονται αν απλά κάθονται μπροστά στην τηλεόραση και παρακαλάνε να χάσει όποιος Τρίτη, Τετάρτη, Πέμπτη παίζει. Εν τέλει φτάσαμε στο σημείο που χάνουν όλοι. Αλλά ευτυχία μεγάλη δεν προβλέπω: σπέρνουμε όνειρα και εισπράττουμε εφιάλτες.

Και το χειρότερο; Ολοι πλέον ανταλλάσσουν μια νίκη σε ένα ελληνικό ντέρμπι για μια νίκη ευρωπαϊκή και δεν καταλαβαίνουν πως χωρίς έσοδα από την Ευρώπη δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε ομάδες της προκοπής. Θα θαμπωνόμαστε από τις νίκες στο ελληνικό πρωτάθλημα που απλά επιτρέπουν στον καθένα να κάνει αναρτήσεις μιλώντας για ομαδάρες που Τρίτη, Τετάρτη και Πέμπτη έχουν πια υποχρεώσεις μόνο στο κύπελλο Ελλάδος.

Πόσοι άραγε ενδιαφέρονται;

Ο Ολυμπιακός παίζει με τη Ναντ και στην επικαιρότητα του είναι πόσους βασικούς θα κρατήσει έξω ο Μίτσελ ενόψει του ντέρμπι στη Λεωφόρο. Θα δοθούν λέει ευκαιρίες σε νέα παιδιά: μακάρι τα παιδιά να ανταποκριθούν στη δυσκολία – είναι τα μόνα νομίζω που για το παιγνίδι νοιάζονται. Εξακολουθώντας να πηγαίνω μάλλον κόντρα στο ρεύμα, αύριο θα κάνω ένα απολογισμό της παρουσίας του Ολυμπιακού φέτος στην Ευρώπη και θα υπενθυμίσω μερικά πράγματα που πρέπει να κάνει μια ελληνική ομάδα για να μην καταλήγει να δίνει ματς όπως αυτό με τη Ναντ, δηλαδή ματς στα οποία δεν έχει κανένα βαθμολογικό ενδιαφέρον - ομολογώ ωστόσο ότι δεν ξέρω πόσοι πια για πορείες στην Ευρώπη ενδιαφέρονται. Και δεν εννοώ φυσικά ότι για να μην δίνεις ευρωπαϊκά ματς χωρίς βαθμολογικό ενδιαφέρον, πρέπει απλά να αποκλείεσαι στους καλοκαιρινούς προκριματικούς και να χαίρεσαι. Αυτό είναι εύκολο. Το είδαμε και φέτος…