Ο ΠΑΟ κέρδισε με 0-3 την Φέγενορντ, ο ΠΑΟΚ με 0-5 την Κλουζ και 0-4 στην Σεν Τρούιντεν, ο Ολυμπιακός με 5-0 την Γιαγκελόνια και με 3-0 την Νότιγχαμ Φόρεστ – ο ΟΦΗ με 0-1 την Αντερλεχτ, μόνο η ΑΕΚ δεν έχει να επιδείξει μια νίκη θεαματική κόντρα σε μια γνωστή ομάδα φέτος το καλοκαίρι αλλά είναι λογικό γιατί χτίζεται από την αρχή. Το γραφα και στην εφημερίδα: οι ελληνικές ομάδες προετοιμάζονται καλοκαιριάτικα για να παίξουν τον τελικό του Γιουρόπα λιγκ. Εκτός αν βελτιωθούν  κι άλλο οπότε τρέμε Λίβερπουλ. Αφού το χουμε ρίξει στις υπερβολές, να πω κι εγώ τις δικές μου!

 Ποιοι ήταν οι Ολλανδοί;

Αν έβλεπε κανείς μισή ώρα από το παιγνίδι του ΠΑΟ με τη Φέγενορντ θα πίστευε πως η ελληνική ομάδα είναι η ολλανδική και η ολλανδική η ελληνική. Πολύ τρέξιμο, γρήγορες αντεπιθέσεις, ωραίες καλύψεις και γκολ που έρχονταν από ομαδικές προσπάθειες. Ο Χατζηθεοδωρίδης έμοιαζε να έχει βγει από τις Ακαδημίες του Αγιαξ και ο Χατζηζιοβάνης ότι είναι έτοιμος να παίξει στη Ρεάλ. «Μαγική εικόνα»; Ας πούμε ναι. Αλλά καλύτερα δεν είναι να έχουμε μαγικές εικόνες από εικόνες που προκαλούν πονοκεφάλους;  

Υπάρχει εξήγηση για τον εντυπωσιακό στο πρώτο του φιλικό ΠΑΟ; Φυσικά και υπάρχει όπως υπάρχει εξήγηση για τα περισσότερα στο ποδόσφαιρο. Στην προκειμένη περίπτωση είχαμε μια ακόμα απόδειξη ότι στον Γιώργο Δώνη αρέσει πολύ να βλέπει τους μικρούς του ΠΑΟ να τρέχουν κι αυτοί, ακριβώς επειδή σέβονται τα θέλω του προπονητή το κάνουν πάντα. Ο ΠΑΟ ούτε και πέρυσι δεν ήταν μια τεμπέλικη ομάδα: είχε ταβάνι ευδιάκριτο, αλλά όταν είχε ενέργεια έκανε πάντα το παιγνίδι του, πίεζε, έπαιζε. Το ματς με την Φέγενορντ δείχνει πως ο προπονητής του σε αυτό το παιγνίδι επιμένει: γνωρίζει ότι είναι ο μόνος τρόπος για να γίνουν καλύτεροι οι μικροί και να έχει και η ομάδα αποτελέσματα. Αλλά είναι άλλο πράγμα οι δυνατότητες, όπως αυτές εμφανίζονται σε ένα ματς και άλλο η σεζόν, που για να βγει με επιτυχία χρειάζεται πολλά ακόμα πέρα από παιδιά με διάθεση και καλή καθοδήγηση.

Κάποτε η ΑΕΚ και ο Σόλιντ

Μιλάμε πάντα για φιλικά και στα φιλικά μπορεί πραγματικά να συμβούν τα πάντα. Θυμάμαι κάποτε την ΑΕΚ του Σάντος, (στην επιστροφή του Πορτογάλου, τον καιρό του Νικολαϊδη) να χάνει όλα τα φιλικά – μερικά μάλιστα και άσχημα. Όταν η σεζόν ξεκίνησε η ΑΕΚ όμως ήταν τόσο καλά προετοιμασμένη που είχε λύσεις σχεδόν σε κάθε αγωνιστικό πρόβλημα: τα φιλικά της είχαν χρησιμοποιηθεί από τον προπονητή της για να την κατηχήσει σε κάθε είδους δυσκολία – η ΑΕΚ ήταν προετοιμασμένη να δεχτεί πίεση, να υποφέρει. Θυμάμαι επίσης τον Ολυμπιακό επί Τροντ Σόλιντ. Τη δεύτερη χρονιά του Νορβηγού έκανε ένα σερί από φιλικές νίκες που δεν έχουν ξαναϋπάρξει: γερμανικές, ολλανδικές και ισπανικές ομάδες υπέφεραν από το τρέξιμο των παικτών του Σόλιντ που καταλάβαινες ότι χαίρονταν το επιθετικό παιγνίδι – κρίμα που είναι αναγκαία και η άμυνα. Όταν άρχισαν τα επίσημα βγήκαν στο φως όλες οι αδυναμίες. Η άμυνα έμπαζε, η ομάδα έπαιζε καλά μόνο όταν είχε τη μπάλα, το Τσάμπιονς λιγκ έγινε εφιάλτης. Κι ο Σόλιντ έφυγε νοσταλγώντας με μια μπύρα στο χέρι τις ωραίες καλοκαιρινές μέρες.

Τρέμουν την υπερβολική σιγουριά

Φέτος το παρήγορο είναι ότι οι ομάδες μοιάζουν να ξεχνάνε πολύ γρήγορα τα καλά αποτελέσματα στα φιλικά. Μετά την πεντάρα στην Κλουζ ο Φερέιρα, ο νεοφερμένος προπονητής του ΠΑΟΚ είπε ότι η ομάδα του χρειάζεται μεταγραφές κι ότι αυτό η διοίκηση το γνωρίζει και ψάχνει τους παίκτες που έχει ζητήσει. Στον Ολυμπιακό το 3-0 με την Νότιγχαμ ο προπονητής και η διοίκηση πιο πολύ φοβήθηκαν το αποτέλεσμα παρά το χάρηκαν. Ο Μαρτίνς είπε ότι το μόνο που κρατά είναι ότι η ομάδα έχει παίκτες και τρόπους να αναπληρώσει το κενό του Φορτούνη και ο Μαρινάκης στο τελευταίο του πέρασμα από το Ρέντη παρακάλεσε τους πάντες να ξεχάσουν ό,τι έγινε με την Φόρεστ γιατί το ματς με την Πλιζέν είναι ολότελα διαφορετικό: η Πλιζέν, εκτός από καλή ομάδα είναι και φορμαρισμένη και έτοιμη – όχι τυχαία ξεκίνησαν με δυο σπουδαίες νίκες στο πρωτάθλημα. Ο ίδιος ο Δώνης μετά την θριαμβευτική νίκη στην Ολλάνδία είπε δεν στέκεται στο αποτέλεσμα, αλλά «στο πως οι παίκτες αφομοιώνουν αυτό που δουλεύουμε». Στο δεύτερο φιλικό του ματς ο ΠΑΟ έπαιξε με τους αναπληρωματικούς του – έχασε και θα προσγειωθεί: του είναι απαραίτητο να μην αεροβατεί, όσο και το ένα αυτοπεποίθηση.

Χωρίς πίεση αποτελέσματος

Λένε ότι τα φιλικά γίνονται για να βγάζουν οι προπονητές συμπεράσματα – δεν ξέρω τι διάβολο συμπεράσματα βγάζουν αυτοί, αλλά έχοντας δει μερικά θα σας πω τα δικά μου. Η χρονιά του Ολυμπιακού θα κριθεί κατά πολύ από την αμυντική του σταθερότητα – καθώς αρχικά τουλάχιστον, χωρίς τα γκολ και τις ασίστ του Φορτούνη τα γκολ θα είναι λιγότερα. Η επιλογή να μην αποκτηθεί αμυντικός μέσος και η απουσία του Μεριά και του Σισέ κάνουν τα ματς με την Πλιζέν πολύ δύσκολα- το γκολ κόντρα στους Τσέχους δεν θα είναι απλή υπόθεση. Ο ΠΑΟΚ, παρά τις απουσίες του Μαουρίτσιο, του Βέρμπλουμ και του Βιερίνια, έχει πάντα μια δυνατή πρώτη ενδεκάδα και με τον Φερέιρα θα παίξει περισσότερο ποδόσφαιρο από ό,τι έπαιζε με τον Λουτσέσκου, που η αυτοδιαχείριση ήταν σχεδόν απόλυτη. Απλά όπως είναι φέτος στημένη η ομάδα η εξάρτηση από τον Μπίσεσβαρ είναι μεγαλύτερη: επειδή αυτός κυρίως είναι φορμαρισμένος στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ ο ΠΑΟΚ θα είναι αρκετά παραγωγικός – αν κουραστεί θα δούμε.

Η ΑΕΚ θέλει χρόνο και πρέπει να εντάξει και τους νεοφερμένους της: έπαιζε μέχρι τώρα χωρίς φορ – πώς να μην έχει μια κάποια δυσκολία στο γκολ; Κι ο ΠΑΟ θέλει απλά μεταγραφές για να δυναμώσει: για να κάνεις πρωταθλητισμό χρειάζεσαι πια είκοσι τουλάχιστον παίκτες που να μπορούν να παίξουν βασικοί. Οσο για τον Αρη και τον Ατρόμητο που μπαίνουν στα προκριματικά την Πέμπτη ομολογώ ότι η κατάστασή τους μου φάνηκε ολότελα διαφορετική: ο Αρης έχει την περσινή του ραχοκοκαλιά κι ο χρόνος θα δουλέψει υπέρ του, ο Ατρόμητος αντίθετα άλλαξε πολύ και χρειάζεται κάμποση υπομονή – παίκτες σαν τον Μπρούνο, τον Γουάρντα, τον Κουλούρη δεν είναι απλό να τους αντικαταστήσεις.  Όλα τα υπόλοιπα συμπεράσματα, ας τα βγάλουν οι υπεύθυνοι.

Για τις πιο πολλές ομάδες, τους προπονητές και τους ποδοσφαιριστές τους, αυτή η πρώτη φάση της καλοκαιρινής προετοιμασίας είναι και το μοναδικό διάστημα της σεζόν που αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο όπως πρέπει, δηλαδή χωρίς την εξωπραγματική πίεση του αποτελέσματος που υπάρχει στην Ελλάδα όταν αρχίζουν τα επίσημα ματς. Είναι πιθανότατα το μόνο διάστημα που όλοι σχεδόν προσπαθούν κάτι να μάθουν και κάτι να παίξουν – που πραγματικά παιδεύονται να βγάλουν στο γήπεδο όσα στην προπόνηση δουλεύονται. Μετά όλοι έρχονται αντιμέτωποι με την υψηλή κριτική, την μίρλα των δημοσιογράφων, την γκρίνια των οπαδών, τις ανοησίες που γράφονται στα social media. Κι όλοι συνήθως ασχολούνται με το ποδόσφαιρο λιγότερο από όσο τώρα…