Σε ένα πρωτάθλημα που μοιάζει σχεδόν απίθανο οι διεκδικητές του να χάσουν βαθμούς από τους μικρότερους, βλέπουμε τουλάχιστον ανταγωνιστικά παιγνίδια ή στα ντέρμπι ή όταν συναντιούνται ομάδες κορυφής.  Χθες ο Παναθηναϊκός ήταν ο μεγάλος νικητής στο αθηναϊκό ντέρμπι κι αν πω ότι το περίμενα θα πω ψέματα. Κυρίως δεν περίμενα ότι η ΑΕΚ θα ήταν ακόμα περισσότερο αναιμική και μπερδεμένη από όσο την είχαμε δει να είναι κόντρα στην Μπράγκα. Το τελικό 2-1 είναι κολακευτικό για την ομάδα του Μάσιμο Καρέρα.

Επικίνδυνες θεωρίες

Αργά αλλά σταθερά γίνεται κατανοητό τι συμβαίνει με την ΑΕΚ. Η εφετινή ΑΕΚ είναι η απόδειξη κάτι που λέω είκοσι πέντε χρόνια τώρα: ότι οι ομάδες φτιάχνονται το καλοκαίρι, όχι γιατί τότε γίνονται μεταγραφές, αλλά γιατί τότε πρέπει να γίνονται τεχνικά σχέδια. Το εφετινό τεχνικό σχέδιο της ΑΕΚ έχει αποδειχτεί για την ώρα αποτυχημένο. Το καλό για την ΑΕΚ είναι ότι στο πρωτάθλημα που παίρνει μέρος (κι αφού έχει πλέον αφήσει στην άκρη την Ευρώπη, όπου τα λάθη πληρώνονται ακριβά) έχει πάντα το χρόνο το σχέδιό της αυτό να το διορθώσει και στο πρωτάθλημα να πρωταγωνιστήσει. Αλλά ότι έκανε πολλά λάθη νομίζω ότι το καταλαβαίνουν πια ακόμα και όσοι από επαγγελματική υποχρέωση μιλούσαν για «καλύτερο ρόστερ της ιστορίας» κτλ. Θεωρίες του τύπου «η ΑΕΚ έχει πολύ καλούς αμυντικούς, αλλά έχει πρόβλημα συγκέντρωσης, νοοτροπίας, διάταξης κτλ» ακούγονται πια κομμάτι αστείες. Κι όπως έδειξε το χθεσινό ντέρμπι και επικίνδυνες.  

Ποιο ήταν το αρχικό τεχνικό σχέδιο; Να κρατηθεί σχεδόν όλος ο περσινός κορμός και να γίνουν μερικές προσθήκες παικτών που θα μπορούσαν να κάνουν την ομάδα καλύτερη γιατί είναι άλλου επιπέδου. Αλλά όταν η ΑΕΚ έχασε στο κύπελλο από τον Ολυμπιακό η πίκρα για την ήττα έφερε την ανάγκη της επικοινωνίας: η ΑΕΚ άρχισε να κάνει πράγματα για να χαμε να λέγαμε.

Η περσινή άμυνα της ΑΕΚ (που ήταν ήδη πιο αδύνατη μετά τις φυγές του Μπάρκα, του Βράνιες, του Χουλτ και του Οικονόμου) ήθελε πολύ σοβαρή ενίσχυση: άλλους παίκτες και σίγουρα καλύτερους και ακριβότερους από αυτούς που είχε. Η δε επίθεση έπρεπε να σταματήσει να είναι στηριγμένη, όπως ένα χρόνο πριν, αποκλειστικά πάνω στον Μάνταλο, που είναι καλός παίκτης, αλλά όχι η απόλυτη λύση για κάθε επιθετικό πρόβλημα. Επρεπε τα χρήματα να επενδυθούν σε λίγους που θα έκαναν τη διαφορά. Αλλά τελικά προέκυψε μια άλλη λύση: να αποκτηθούν πολλοί, για να φανεί πως μετά την ήττα στον τελικό υπάρχει διοικητική αντίδραση.

Καμία επένδυση στο χρόνο

Μια ομάδα μπορείς να την κάνεις καλύτερη προσθέτοντας τρεις – τέσσερεις παίκτες επιπέδου: αν προσθέσεις επτά παίκτες ενδεκάδας κάνεις μια καινούργια αρχή. Αυτο πληρώνει η ΑΕΚ και για ένα επιπλέον λόγο:  γιατί δεν μπορεί να επενδύσει στο χρόνο, να πει δηλαδή ότι θα στηρίξει τον προπονητή της για να βελτιώσει τους αμυντικούς της (γιατί τους πιστεύει) και για να χτίσει την επίθεσή της (γιατί υπάρχουν καλοί παίκτες σε αυτή) με κόστος μια σεζόν στην οποία δεν είναι προτεραιότητα η διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Αν το έκανε, όλα όσα φυσιολογικά της συμβαίνουν δεν θα προκαλούσαν εντάσεις.

Η ΑΕΚ έχει τα προβλήματα μιας ομάδας που επιχειρεί ένα καινούργιο ξεκίνημα, χωρίς κατά ένα παράδοξο λόγο να το λέει ή να το καταλαβαίνει! Αντιμετωπίζουν π.χ όλοι τον Μάσιμο Καρέρα, σαν κάποιο που κάνει λάθη ενώ ο Ιταλός παρέλαβε μια ομάδα χωρίς καμία σειρά στην οποία προστέθηκαν και επτά (τουλάχιστον) παίκτες που αποκτήθηκαν καλοκαιριάτικα για να γίνουν βασικοί: ήρθαν ο Ινσούα, ο Νεντελτσιάρου, ο Χνιντ, ο Τάνκοβιτς, ο Λιβάι Γκαρσία, ο Καρίμ, ο Σακόφ, την ώρα που υπάρχουν και δυο που έπρεπε να μονιμοποιηθούν στην ενδεκάδα ενώ ήταν αναπληρωματικοί – ο Τσιντώτας και ο Βασιλαντονώπουλος. Και όλο αυτό πρέπει να γίνει άμεσα για να πάρει η ΑΕΚ τίτλους.

Τα ίδια περίπου λάθη

Μπορεί κάποιος να καταδικάσει τον Ιλία Ιβιτς για τα λάθη του σχεδιασμού; Δεν θα το λεγα. Για να το κάνει πρέπει να ξέρει τι χρήματα είχε στην διάθεσή του, ποιες ήταν οι εναλλακτικές κι αν αυτό το σχέδιο πρωταθλητισμού «εδώ και τώρα» είναι δικής του έμπνευσης. Εχω αμφιβολίες μεγάλες. Κυρίως γιατί βλέπω ότι χρόνια τώρα γίνονται τα ίδια και τα ίδια. Η ΑΕΚ π.χ αποκτά διαρκώς κάποιο αμυντικό του ΠΑΟ (φέτος ο Ινσούα αντικατέστησε τον Χουλτ). Του ΠΑΟ που τα τελευταία χρόνια είχε μια ομάδα με ταβάνι την πεντάδα του πρωταθλήματος και δεν έπαιζε Ευρώπη.  

Στο ματς με τον ΠΑΟ η ΑΕΚ συνέχισε από εκεί που σταμάτησε την Πέμπτη με την Μπράγκα κάνοντας περίπου τα ίδια λάθη. Το ξεκίνημα της στο παιγνίδι είναι εξίσου φοβισμένο γιατί οι δημιουργικοί παίκτες της φοβούνται τους αμυντικούς και περιμένουν να δουν αν και κατά πόσο αυτή τη φορά η απόδοσή τους θα είναι πιο αξιόπιστη. Ετσι πετάνε λίγο χρόνο για να δουν τι θα γίνει με την άμυνα: το κάνανε με τους Πορτογάλους το κάνανε και χθες και χθες κατά τύχη δεν το πλήρωσαν. Από την άλλη μια άμυνα που δεν έχει παίκτες με προσωπικότητα δεν μπορεί να είναι ακάλυπτη: αυτό πληρώνεται και το είδαμε στη φάδη του πρώτου γκολ. Όταν μάλιστα λείπει κι ο Σιμόες τα κενά γίνονται ακόμα πιο πολλά. Ο Καρέρα έσφαλε που δεν τον ξεκίνησε, όπως έσφαλε και με το Μαχαίρα, που είναι ο μόνος που τρέχει. Αλλά αν το κανε και δεν κέρδιζε θα του λέγανε ότι κατέστρεψε το δίδυμο Σακόφ – Κρίστισιτς κι ότι αδικεί τον Λιβάγια ή τον Τάνκοβιτς και κανείς δεν θα έλεγε ότι οι παίκτες αυτοί έχουν κάνει σχετικά λίγα για να θεωρούνται αναντικατάστατοι.     

Μπράβο στον Μπόλονι

Τιμή και μπράβο στον νικητή. Ο Λάζλο Μπόλονι κέρδισε το ματς γιατί παράταξε τον μεταμορφωμένο ΠΑΟ που απαιτούσε η περίσταση ακριβώς επειδή ανέλυσε την ΑΕΚ που θα αντιμετώπιζε. Παρόλο που ο ΠΑΟ είχε κάνει κόντρα στον Παναιτωλικό το καλύτερο του ματς στη σεζόν ο Μπόλονι τον άλλαξε. Απέφυγε το λάθος της χρησιμοποίησης του Καρλίτος και του Μακέντα και με τους Χατζηζιοβάνη, Βιγιαφάνιες, Ζαγαρίτη να χτυπάνε την στα πλάγια της άμυνας της ΑΕΚ έφερε το ματς εκεί που ήθελε.

Στη θεωρία της περασμένης Παρασκευής ο Μπόλονι ζητούσε από τους παίκτες του να χτυπήσουν εκεί «παίζοντας σαν άντρες», όπως χαρακτηριστικά έλεγε. Μόλις στο πρώτο δεκάλεπτο ο Μακέντα έχει προλάβει να αστοχήσει δυο φορές: στην τρίτη φορά σκόρπισε την άμυνα της ΑΕΚ στην αντεπίθεση και έκανε το 1-0 και λίγο αργότερα είχε κι άλλη ευκαιρία απλά γιατί οι συμπαίκτες του τον σημάδευαν. Πριν ολοκληρωθεί το ημίχρονο ο Ζαγαρίτης τρέλανε τον Βασιλαντωνόπουλο κι έδωσε στον Κουρμπέλη το 2-0. Στο δεύτερο ημίχρονο ο ΠΑΟ σταμάτησε να τρέχει, ο Μπόλονι είχε την κακή ιδέα να βάλει τον Αγιούμπ αντί του τραυματία Βιγιαφάνιες και η ΑΕΚ κράτησε λίγο τη μπάλα κι έστω και παίζοντας ανοργάνωτα βρήκε το γκολ της τιμής στις καθυστερήσεις. Πίεσε και να ισοφαρίσει: αλλά για τον ιδρώτα του Αλεξανδρόπουλου, του Ζαγαρίτη, του Σάντσες, του Μαουρίτσιο και του Χατζηζιοβάνη θα ήταν άδικο. Ο ΠΑΟ επαναλαμβάνει το περσινό του πρωτάθλημα και εξαρτάται πολύ από τον προπονητή του: ο Μπόλονι δεν μπορεί να φτιάξει μια ομάδα με ό,τι βρήκε αλλά μπορεί να βρίσκει κάθε φορά έντεκα παίκτες κατάλληλους για την αποστολή. Αυτό φυσικά δεν αρκεί για να έρχονται νίκες – σχεδόν πάντα όμως, αν γίνεται σωστά, διασφαλίζει μια κάποια αξιοπρέπεια. Που για μια μεγάλη ομάδα είναι το βασικό ζητούμενο.

Ο κανόνας είναι ο Ράσταβατς

Κάποιος θα πει ότι η απόφαση του Μπόλονι να χτυπήσει από την αρχή μια άμυνα που τρίζει δεν συνιστά και ιδιοφυή απόφαση: ο Ρουμάνος κάνει το λογικό και το απαραίτητο. Αλλά σε ένα πρωτάθλημα που αυτά λείπουν ως απόφασή αυτό είναι αξιοσημείωτο. Εδώ ο κανόνας είναι αυτό που έκανε ο Ράσταβατς πχ στην Τούμπα, που βρέθηκε με παίκτη παραπάνω και δεν τόλμησε να στείλει την ομάδα του στην επίθεση ποτέ. Δίνοντας στον ΠΑΟΚ την δυνατότητα να πάρει μια μεγάλη νίκη και να θυμίσει σε όλους ότι αυτός είναι ο βασικός διεκδικητής του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό. Όχι τυχαία: βασίστηκε σε ένα τεχνικό σχέδιο, μπορεί να φτιάξει ένα προπονητή και ξέρει το πρωτάθλημά μας. Η Ευρώπη, που παραμένει μυστηριώδης χώρος, είναι για ομάδες σοβαρότερες. Ο ΠΑΟΚ, ανακουφισμένος από τον αποκλεισμό του, μπορεί να κερδίζει ομάδες στην Ελλάδα και με ένα αλλά και με δυο παίκτες λιγότερους πιστεύω…