Μετά το ματς της Αγγλίας με την Ελλάδα και τον θρίαμβο της Εθνικής μας έψαξα να δω το γράφουν οι Άγγλοι. Πάντα, όταν μια ελληνική ομάδα κάνει μια μεγάλη νίκη, κοιτάζω να δω τι σημειώνουν για αυτή οι αντίπαλοι: πολλές φορές οι κρίσεις τους, όχι για το ματς αλλά για την ίδια την ελληνική ομάδα, έχουν μεγάλο ενδιαφέρον: ο χαμένος βλέπει συνήθως τα πράγμα χωρίς υπερβολές και από άλλη γωνία. Οι Αγγλοι τόνισαν την σπουδαία εμφάνιση της ελληνικής ομάδας, την αίσθηση του καθήκοντος που είχαν οι Έλληνες παίκτες και βέβαια το πόσο πολύ ήθελαν την νίκη. Και όπως πάντα θεώρησαν υπεύθυνο για την ήττα τον προπονητή της ομάδας τους, που αυτή την φορά είναι ο Λι Κάρσεϊ, για τον οποίο κοροϊδευτικά έγραψαν ότι έμεινε άγαλμα κατά την διάρκεια του αγώνα και ότι η θέση του θα έπρεπε να είναι στην Ακρόπολη – πρέπει να τους φάνηκε τρομερά αστείο γιατί ήταν τίτλος σε δυο τουλάχιστον εφημερίδες. Υπήρξε κατά τα άλλα μια γενικότερη άρνηση πραγματικής κριτικής και υπήρξε και κάμποση αμηχανία. Γιατί οι άνθρωποι ανάθεμα κι αν κατάλαβαν τι τους βρήκε. Αλλά και το πόσο λανθασμένη είναι η γενικότερη εκτίμησή τους για αυτό που είναι η Εθνικής τους ομάδα: όλα τα δεινά τους από αυτό ξεκινούν.       

Κρυφτούλι με την πραγματικότητα

Η ιστορία είναι διδακτική γιατί δείχνει τι παθαίνεις όταν παίζεις κρυφτούλι με την πραγματικότητα και φτιάχνεις μια δική σου. Οι Αγγλοι, μετά τις περιπέτειες στο Εuro2024 και την παραίτηση του σοβαρού ανθρώπου που λέγεται Γκάρεθ Σαουθγκέιτ από την θέση του ομοσπονδιακού τεχνικού, γύρισαν σελίδα. Τον ομοσπονδιακό παριστάνει πλέον ο τίμιος εργάτης της ομοσπονδίας Λι Κάρσλεϊ, που φυσικά δεν έχει βιογραφικό που δικαιολογεί την θέση του. Δούλευε τα προηγούμενα χρόνια στις μικρές Εθνικές ομάδες και έχει κατακτήσει με την Εθνική Ελπίδων της Αγγλίας ένα πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα – γεγονός που κρίθηκε ως μήνυμα μεγάλων θριάμβων που θα ρθουν και χάρισε στον Κάρσλεϊ ένα  αλλά είδος δημοτικότητας: το να κερδίσει ένας προπονητής κάτι με μια Εθνική Αγγλίας, έστω και με την Ελπίδων, είναι από τα σπάνια. Όμως μια τέτοια επιτυχία δεν μπορεί να είναι λόγος να γίνει κάποιος προπονητής των Λιονταριών διότι απλά τα «λιοντάρια» θα τον κατασπαράξουν.  Ο Κάρσλεϊ δεν είναι μια περίπτωση Ντε λα Φουέντε, που το καλοκαίρι κέρδισε το Euro με τους Ισπανούς, ενώ δούλευε για χρόνια στις μικρές Εθνικές ομάδες και δεν είναι τέτοια περίπτωση γιατί η Αγγλία δεν είναι Ισπανία. Η Ισπανία θέλει πάντα ένα δάσκαλο γιατί είναι σχολή. Η Αγγλία θέλει ένα θηριοδαμαστή. Το απόλυτα αστείο στην ιστορία είναι ότι η αγγλική ομοσπονδία είπε ότι ο Κάρσλεϊ τοποθετήθηκε στη θέση προσωρινά και ότι θα κριθεί η παραμονή του μετά από καιρό. Ο ίδιος όμως ο Κάρσλεϊ φαίνεται πως θεωρεί τον εαυτό του αυθεντία και πως η θέση του ανήκει. Γιατί; Γιατί με τον τρόπο που οι Αγγλοι αντιμετωπίζουν το ποδόσφαιρο είναι μάλλον εύκολο να την ψωνίσει ο καθένας που αναλαμβάνει μια θέση που τυγχάνει μεγάλης μιντιακής προβολής.

Ο Σίρερ και ο Κιν

Το πώς φτάσανε οι Αγγλοι από τον Σάουθγκέιτ που πήγε την Αγγλία σε δυο τελικούς του Euro κι ένα ημιτελικό του μουντιάλ σε ένα τύπο που δεν ξέρει σχεδόν κανείς είναι μάλλον απλό. Το εξήγησε πολύ ωραία ο Ρόι Κιν μετά το τέλος του ματς της Αγγλίας με την Ελλάδα, αλλά άθελά του και ο Αλαν Σίρερ πριν το ματς αρχίσει.

Ο Σίρερ είπε ότι δεν θα υπάρξει κανένα πρόβλημα με τους Ελληνες γιατί η διαφορά ποιότητας είναι μεγάλη: είπε δηλαδή αυτό που οι Αγγλοι νομίζουν για την Εθνική τους. Ανάμεσα στην δήλωση του Σίρερ και στην επιλογή του Κάρσλεϊ από το FA δεν υπάρχει διαφορά: υπάρχει η ίδια έπαρση. Τέτοιου είδους επιλογές προπονητών, έστω και δοκιμαστικά, γίνονται από ομοσπονδίες που πιστεύουν ότι οι ποδοσφαιριστές που υπάρχουν στην Εθνική είναι τόσο καλοί, που δεν χρειάζονται τεχνική ηγεσία. Αυτό προφανώς ήταν το συμπέρασμα των Άγγλων μετά το Euro2024 στο οποίο είδαν την ομάδα τους να φτάνει στον τελικό και να τον χάνει: οι προκρίσεις ήταν των παικτών, η ήττα του Σάουθγκέιτ στη θέση του οποίου έφεραν κάποιον που θα αφήνει τους παίκτες να κάνουν ό,τι γουστάρουν ψάχνοντας απλά τρόπο να τους χωρέσει στην ενδεκάδα όλους γιατί, όπως είπε κι ο Σίρερ είναι τόσο καλοί που μπορεί να κερδίζουν και μόνοι τους!

Μετά βέβαια το τέλος του ματς ο Κιν είπε την αλήθεια, ότι δηλαδή αυτές οι αντιλήψεις είναι που καταστρέφουν την Εθνική τους ομάδα. Κρίνοντας ως απαράδεκτη την άμυνα των Αγγλων στα γκολ του Παυλίδη, ο Κιν είπε πως μετά το Euro όλοι λένε για την Εθνική Αγγλίας πως αυτό που χρειάζεται είναι οι παίκτες να νιώθουν ελευθερία και η ομάδα να αποτελείται από επιθετικογενείς παίκτες. «Αυτή η ελευθερία είναι η νέα τάση της μόδας. Αλλά στο ποδόσφαιρο πρέπει πάντα να εκτελείς τα βασικά. Καλή άμυνα, εγρήγορση. Η Αγγλία δεν είχε τίποτα απολύτως» είπε ο παλιός παίκτης και σήμερα σχολιαστής.

Δεν αρκεί ο εγωισμός  

Νομίζω πως το ματς των Αγγλων με την Εθνική μας είναι ενδεικτικό των λανθασμένων τους αντιλήψεων. Οι καλοί παίκτες όντως δεν λείπουν από την Εθνική των Λιονταριών, αλλά δεν είναι και τόσοι πολλοί όσοι οι Αγγλοι νομίζουν. Κάποιοι - ο Μπέλιγχαμ, ο Σάκα, ο Κέιν, που έλειπε παίζουν σε ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό και είναι πρωταγωνιστές. Κάποιοι είναι ταλαντούχοι και μαχητές, αλλά δεν έχουν κερδίσει τίποτα – ο Πάλμερ πχ ή ο Γουάτκινς. Κάποιοι άλλοι είναι ασταθέστατοι (ο Φόντεν, ο Γκρίλις, ο Στόουνς, ο Σολάνκε κτλ) και πάρα πολλοί είναι απλά υπερτιμημένοι – ο Ντέγκλαν Ράις πχ αμφιβάλω αν αξίζει τα μισά που πληρώθηκε. Κάποιοι έχουν να μάθουν πολλά (ο Λιούις κι ο Γκόρντον πχ) και κάποιοι δεν πρόκειται να γίνουν καλύτεροι όσο κι αν παίζουν (ο Πίκφορντ πχ).  Ολοι αυτοί μπορεί σε παιχνίδια, με κατά κανόνα ομάδες υποδεέστερές, να καταθέσουν στο γήπεδο τον εγωισμό τους κι αυτός να είναι αρκετός. Πριν το ματς με την Εθνική μας οι Αγγλοι χωρίς να έχουν κάνει τίποτα θεαματικό, κέρδισαν πολύ εύκολα την Ιρλανδία και λίγο πιο δύσκολα την Φινλανδία. Αλλά με μια ψυχωμένη ομάδα όπως η Εθνική μας γλύτωσαν απλά ένα διασυρμό. Γιατί; Πρώτα από όλα γιατί αν ανεβούν λίγο στο γήπεδο η άμυνα τους είναι για τα πανηγύρια. Χωρίς οργάνωση, χωρίς τρόπο και χωρίς προσωπικότητες άμυνα δεν υπάρχει. Όχι στην Αγλλία. Παντού όπου παίζεται ένα ποδοσφαιρικό παιγνίδι.

Ενας θίασος και τίποτα άλλο

Σε μια Εθνική ομάδα πρέπει να υπάρχει λίγη άγια πίεση από τον προπονητή στους παίκτες. Στην Αγγλία την τωρινή ποιος να πιέσει ποιον; Ο Κάρσλει στον Χάρι Κέιν, στον Μπέλιγχαμ, στον Φοντεν ακόμα και στον Σάκα λογικά πρέπει να τους μιλάει στον πληθυντικό! Ολοι αυτοί, κάτι μήνες πρινμ αμφιβάλω αν μπορούσαν και να φανταστούν ότι θα είχαν τον συγκεκριμένο προπονητή στην Εθνική ομάδα. Σίγουρα τον βλέπουν με συμπάθεια. Να τον ακούν όμως είναι κομμάτι δύσκολο. Αυτή την συμπάθεια για τον ομοσπονδιακό προπονητή επιδιώκει η αγγλική ομοσπονδία και όποιες άλλες ομοσπονδίες κάνουν επιλογές ανάλογες.  Πάντα αυτή η επιλογή πληρώνεται κάποια στιγμή ακριβά, είτε την κάνουν οι Ιταλοί, είτε οι Γάλλοι, είτε οι Βραζιλιάνοι κτλ. Είναι όμως μία επιλογή συνηθισμένη όπου η αλαζονεία, η ματαιοδοξία και τα σκουριασμένα μυαλά υπάρχουν εν αφθονία. Όπως στο FA. Και στην Αγγλία γενικότερα.

Πριν το ματς Αγγλία – Ελλάδα είχα γράψει ότι η Εθνική Αγγλίας αυτό τον καιρό μοιάζει ένας θίασος προικισμένων πολυεκατομμυριούχων που αντιμετωπίζουν την κλήση στην Εθνική ως ένα διάλειμμα για να γλιτώσουν από τους Αρτέτα, τους Γκουαρδιόλα τους Σλοτ, τους Εμερι κι άλλους πολλούς που τους πιέζουν. Όπως λένε και οι ηθοποιοί που στελεχώνουν επιτυχημένους θιάσους, όταν υπάρχει καλή ατμόσφαιρα στα καμαρίνια αυτό φαίνεται. Δεν είναι ούτε υπερβολή, ούτε κλισέ. Πολλές καλές παραστάσεις ήταν καλές γιατί υπήρχαν καλές σχέσεις μεταξύ των ηθοποιών του θιάσου. Αφού γλύτωσε ένα διασυρμό την Πέμπτη η Αγγλία μπορεί να κερδίσει την Φινλανδία, την Ιρλανδία ακόμα και την Εθνική μας στην Αθήνα – να δώσει δηλαδή κανα δυο τρεις παραστάσεις της προκοπής. Κανένας θίασος όμως δεν θυμάμαι να έχει έστω διακριθεί σε μεγάλη διοργάνωση. Την Πέμπτη πρέπει να γέλασε με την ψυχή του ο Σάουθγκέιτ…