Το 2016 ο Κώστας Παπανικολάου πήρε την απόφαση να γυρίσει στην Ελλάδα και στον Ολυμπιακό μετά από τρία χρόνια εμπειριών αρχικά στη Μπαρτσελόνα και στη συνέχεια στο μαγικό, αλλά δύσκολο, κόσμο του ΝΒΑ. Εγω θεωρούσα την επιστροφή του μεγάλη τύχη για τον Ολυμπιακό και είχα γράψει κάτι σχετικά: ο Παπ, μολονότι είχε φτάσει τα 26, ήταν πάντα στα μάτια μου το εκκολαπτόμενο παιδί θαύμα του ελληνικού μπάσκετ, ο παίκτης που είχε καταπλήξει στις μικρές Εθνικές ομάδες, έφτασε να γίνει βασικός στην Εθνική Ανδρών στα 21 του και είχε ψηφιστεί καλύτερος νέος παίκτης στην Ευρωλίγκα το 2012-13. Ένας καλός φίλος και μεγάλος Έλληνας μπασκετμπολίστας μου χε δώσει μια άλλη ανάγνωση της επιστροφής του για να μου δείξει ότι και σε αυτή την ιστορία δεν υπήρχαν βεβαιότητες. «Εσύ» μου είπε «έχεις στο μυαλό σου τον μικρό Παπανικολάου που γινόταν χρόνο με το χρόνο καλύτερος, αλλά αυτός που θα γυρίσει δεν έχει σχέση με αυτόν. Μην αποκλείεις στο μυαλό του η επιστροφή να είναι πισωγύρισμα – μιλάμε για κάποιον που πριν φύγει είχε κερδίσει τα πάντα». Ηταν υπερβολικός στην κρίση του, αλλά είχε ένα δίκιο: περισσότερο από οποιονδήποτε άλλο παίκτη του Ολυμπιακού ο Κώστας Παπανικολάου επιστρέφοντας στον Ολυμπιακό έπρεπε να βρει ένα ρόλο, ολότελα διαφορετικό από αυτόν του «παιδιού θαύματος» που είχε όταν έφυγε. Γρήγορα κατάλαβα ότι το πράγμα είχε και μια άλλη πλευρά: και η ίδια ομάδα έπρεπε ν αρχίσει να τον βλέπει διαφορετικά. Μετά την επιστροφή του δεν ήταν ο χαρισματικός μικρός, αλλά δεν ήταν κι εύκολο να καταλάβεις για τι ακριβώς ήταν προορισμένος. Υπερβολικά ταλαντούχος για ρολίστας, αλλά πάντα «εργάτης».

Πήρε τη σκυτάλη

Στη σειρά «γράφω κι εγώ μια σελίδα στην εφετινή σεζόν του Ολυμπιακού κάνοντας για ένα βράδυ το ματς της ζωής μου» ο Παπανικολάου πήρε χθες βράδυ την σκυτάλη από τον απόντα Νίκολας Μιλουτίνοφ και έκανε κόντρα στην Μπασκόνια ένα ματς που θα μείνει αξέχαστο σε όποιον το είδε – ειδικά σε όποιον ήταν στο γήπεδο.

Ο Παπ τελείωσε με 22 πόντους και 6/7 τρίποντα. Δεν ήταν καν πρώτος σκόρερ του αγώνα, γιατί ο έξοχος Λε Ντέι έβαλε 23 πόντους), αλλά ήταν αυτός που υπέγραψε την νίκη, στέλνοντας το ματς  στην παράταση με ένα τρίποντο στη λήξη του, αφού προηγουμένως έδινε σε άμυνα και επίθεση τεχνητές αναπνοές σε ένα Ολυμπιακό που υπέφερε, κουρασμένος από τα απανωτά κρίσιμα ματς των δυο τελευταίων εβδομάδων κι έπαιζε και χωρίς τον Μιλουτίνοφ, δηλαδή τον πιο φορμαρισμένο παίκτη του. Κυρίως όμως με το απίστευτο παιγνίδι του ο Παπ έδειξε ότι μετά από ένα διάστημα δυσκολιών είναι έτοιμος να αναλάβει φέτος πρωτοβουλίες στις οποίες δεν μας είχε συνηθίσει. Αργά αλλά σταθερά, ο Παπ αλλάζει φέτος επίπεδο: αυτό που παρακολουθούμε είναι η πορεία προς την μπασκετική του ωριμότητα. Ο παίκτης για όλες τις δουλειές, αρχίζει να κάνει όλες τις δουλειές τέλεια.

Ο σεβασμός του πλάνου

Η σεζόν δεν ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο για τον Ελληνα φόργουορντ. Η φυγή του φίλου κι αδερφού Ιωάννη Παπαπέτρου έδειξε ότι θα άλλαζαν φέτος και οι απαιτήσεις από τον ίδιο. Ο ερχομός του Τίμα μαρτυρούσε ότι στο μυαλό του Ντέιβιντ Μπλατ ο Παπανικολάου έπρεπε να κερδίσει τα λεπτά της συμμετοχής του – αυτά που πέρυσι του δινόταν απλόχερα, αφού καλά καλά ουδείς τα διεκδικούσε. Γρήγορα έγινε κατανοητό ότι και ο Τουπάν θα διεκδικούσε χρόνο από τον Παπανικολάου – η συνύπαρξη και των δυο στην πεντάδα δεν είναι απλή υπόθεση. Ο Παπ είχε κι ένα μικροτραυματισμό που τον πήγε πίσω, ενώ αρχικά τουλάχιστον δεν έμοιαζε και ενθουσιασμένος με το μπάσκετ του Μπλατ που απαιτεί αρκετή πρωτοβουλία, αλλά και μεγάλο σεβασμό του επιθετικού πλάνου. Ο Παπανικολάου, ως παιδί των εθνικών ομάδων, μου έμοιαζε πάντα ο καλύτερος εκπρόσωπος της ελληνικής σχολής, που προτιμά το «διάβασμα» του αντιπάλου από την κομπίνα, την αυτοθυσία στην άμυνα από το σεβασμό των αποστάσεων, την ηρωϊκή προσπάθεια στην επίθεση από την κίνηση χωρίς τη μπάλα. Νομίζω ότι του πήρε λίγο καιρό του Μπλατ να καταλάβει τον Παπανικολάου, αλλά και του Παπανικολάου να καταλάβει τα θέλω του κόουτς. Αλλά όταν ο κώδικας επικοινωνίας βρέθηκε κι ο ανταγωνισμός δημιούργησε συνθήκες τριβής, αυτό που σιγά σιγά προκύπτει είναι κάτι σπουδαίο:

το παιγνίδι του Παπανικολάου κόντρα στη Μπασκόνια είναι ένα έργο Τέχνης, ένα παιγνίδι γεμάτο ψιλοβελονιές, ένα παιγνίδι που λίγοι στην Ευρώπη μπορούν να κάνουν. Το τρίποντο της ισοφάρισης (με την οποία τιμωρήθηκε η αφέλεια των Βάσκων να μην κάνουν φάουλ) ήταν η ανταμοιβή του παίκτη για μια ονειρική βραδιά – η φάση που όποιος είδε το ματς δεν θα ξεχάσει και που απλά θα επιτρέπει στον καθένα να φέρνει στη μνήμη του όλα τα θαύματα της βραδιάς του παίκτη. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία πως αυτό που είδαμε χθες βράδυ είναι η στιγμή που ο Παπ ανεβαίνει το σκαλάκι της καριέρας φτάνοντας κοντά στο να βρει τον ρόλο του γεννημένου νικητή για τον οποίο ήταν προορισμένος.

Χωρίς μεγάλα μυστικά

Η Ευρωλίγκα δεν έχει πλέον μυστικά. Η Εφές μοιάζει να είναι η μοναδική ομάδα που έχει το υλικό για να ανταγωνιστεί τις τρεις παντοδύναμες ομάδες, που προηγούνται στη βαθμολογία από την πρώτη της αγωνιστική. Η Φενερ, η Ρεάλ και η ΤΣΣΚΑ τρέχουν μόνες τους, αλλά η ομάδα του Αταμάν που χθες διέλυσε την Ζαλγκίρις έχει παίκτες που θα ζήλευαν ακόμα κι αυτές. Ο Ολυμπιακός είναι ένα σκαλάκι παρακάτω και πρέπει να κοιτάζει και τα νότα του, αφού η Μπαρτσελόνα και η Αρμάνι έχουν μεγάλες φιλοδοξίες και δικαιολογημένα. Αλλά η Ευρωλίγκα είναι κυρίως μια ιστορία με πολλά κεφάλαια κι ο Ολυμπιακός προσφέρει και φέτος στον κόσμο του ευκαιρίες να νοιώθει υπερηφάνεια: χθες έβαλε 91 πόντους στη Μπασκόνια, χωρίς τον Μιλουτίνοφ, με τον Στρέλνιεκς να έχει πετύχει 2, τον Σπανούλη 4 σε μόλις 11 λεπτά και τέσσερις παίκτες άποντους μολονότι πάτησαν το παρκέ – ο Τίμα, ο Τουπάν, ο Βεζένκοφ, κι ο Μάντζαρης επιθετικά έκαναν ελάχιστα! Όσο ο καιρός περνά η ημιτέλεια φαίνεται περισσότερο: με δυο παίκτες παραπάνω ο Ολυμπιακός δεν θα κινδύνευε να χάσει από την Μπασκόνια, θα κέρδιζε ακόμα πιο εύκολα τον ΠΑΟ, θα άφηνε περιθώρια αισιοδοξίας και για το ματς με την Ρεαλ κι ας μην είχε τον Μιλουτίνοφ. Αλλά θα υπήρχαν στα παιγνίδια του λιγότερα χτυποκάρδια, λιγότερη ένταση, λιγότερο συναρπαστικές εικόνες. Ποιος προτιμά μια γεμάτη κανονική ομάδα από μια σειρά από ματς που δύσκολα θα ξεχάσει;

Χθες ήταν πάντως η βραδιά του Παπ. Που απάντησε και στην παλιά απορία για το ρόλο που πρέπει να βρει. Το κάποτε «παιδί θαύμα» δεν μπορεί παρά να είναι ο επόμενος ηγέτης του Ολυμπιακού, αυτός που θα διαδεχτεί τον Πρίντεζη και τον Σπανούλη. Από τη στιγμή που ξαναγύρισε, αυτός ο γεννημένος νικητής έχει ραντεβού με το ρόλο του ηγέτη και το περιβραχιόνιο του αρχηγού. Και θα το τιμήσει – κανείς δεν αμφιβάλει πλέον…