Ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Η Μπαρτσελόνα είχε ελάχιστες πιθανότητες να ανατρέψει το 3-0 με το οποίο είχε ηττηθεί στο Τορίνο μια εβδομάδα πριν: οι μικρές της πιθανότητες δεν είχαν να κάνουν με τη στατιστική, αλλά με την πραγματικότητα. Θα είχε λίγες πιθανότητες να το ανατρέψει κι αν δεν είχε κάνει το θαύμα κόντρα στην Παρί: δεν υπάρχουν θαύματα κατά παραγγελία.

Συμβαίνει, αλλά σπάνια

Κατά καιρούς έχουν υπάρξει ομάδες που ανέτρεπαν τα πάντα στην έδρα τους. Μια τέτοια είχε τη δεκαετία του ’80 η Ρεάλ, με αρχηγό τον Μίτσελ και μόνιμους σκόρερ παίκτες όπως ο Σαντιλιάνα και Μπουντραγκένιο: όποιος πήγαινε στο Μπερναμπέου έπαιρνε μαζί του και το αριθμητήριο. Αλλά η εφετινή Μπαρτσελόνα στις ευρωπαϊκές εμφανίσεις της δεν προκαλούσε τρόμο – ειδικά εκτός έδρας, από το ξεκίνημα της σεζόν, είναι μια μάλλον μέτρια ομάδα. Στη Sportday, πριν το ματς είχα γράψει ότι το πιο μεγάλο της πρόβλημα είναι ότι αυτή τη φορά δεν έχει το χρόνο σύμμαχο. Το δεύτερο ματς με την Παρί έγινε τρεις εβδομάδες μετά το πρώτο. Οι παίκτες της Μπάρτσα μπόρεσαν να διώξουν την ανάμνηση του στραπάτσου από το κεφάλι τους. Επαιξαν τέσσερα ματς επί ισπανικού εδάφους, πέτυχαν τέσσερεις νίκες – μία κόντρα στην Ατλέτικο για το κύπελλο, σημαντικότατη. Πριν τη ρεβάνς με την Παρί, η Μπάρτσα έκανε δυο πρόβες, εντός έδρας, απολύτως επιτυχημένες: διέλυσε την Χιχόν με 6-1 και την Θέλτα με 5-0. Οταν έφτασε το ματς με τους Γάλους, είχε βρει αντίδοτο στα δικά της προβλήματα: τώρα χρόνος δεν υπήρχε ούτε καν για να σκεφτούν τι έγινε στο Τορίνο. Από την άλλη  αντίπαλος αυτή τη φορά ήταν η Γιουβέντους, που όπως έλεγε διαρκώς ο Μαξ Αλέγκρι «έπαιζε για να κερδίσει το σεβασμό της Ευρώπης». Όταν άκουσα τον Λουίς Ενρίκε να λέει ότι ίσως χρειαστούν πέντε γκολ είχα τη βεβαιότητα ότι δεν έχει καταλάβει τίποτα! Ο αποκλεισμός της Μπαρτσελόνα έμοιαζε θέμα χρόνου: έμελλε να δούμε το πώς. Και ήρθε γιατί η Κυρία έκανε αυτό που καιρό τώρα είχαμε να δούμε, δηλαδή ένα στιβαρό, αμυντικό, ιταλικό παιγνίδι.

Χαρά για την εμφάνιση

Πιστεύω ότι οι Γιουβεντίνοι της Ιταλίας (ίσως και κάμποσοι από τους ουδέτερους υπόλοιπους Ιταλούς) χάρηκαν όχι γιατί πέρασε η Κυρία, αλλά γιατί έπαιξε όπως έπαιξε στο Καμπ Νου. Κάποια στιγμή η κατοχή της μπάλας ήταν 70-30 κι όμως οι παίκτες της Μπαρτσελόνα, παρόλο που είχαν στρατοπεδεύσει στο ύψος της περιοχής της Γιούβε δεν μπορούσαν να περάσουν ούτε μια κάθετη πάσα. Καταλάβαινες ότι εκλιπαρούσαν τον Μέσι και τον Νεϊμάρ να κάνουν μια ντρίπλα μπας και δημιουργηθεί ένας ελάχιστος χώρος, μα ήταν αδύνατο. Ο Μπουφόν δεν έκανε ούτε μια δύσκολη επέμβαση, ο Κελίνι, ο Μπονούτσι και οι υπόλοιποι έχτισαν ένα απίστευτο τοίχος: κάθε φορά που αντίπαλος πλησίαζε κάποιος ήταν έτοιμος να πέσει στη μπάλα και να την κοντράρει – η Μπάρτσα δεν πρέπει να έκανε σουτ στην εστία και γιατί η παρουσία του Μπουφόν ανάγκαζε τους γηπεδούχους να σημαδεύουν τις γωνίες και το τέρμα ξαφνικά μίκρυνε. Η συγκέντρωση όσων αμύνθηκαν, (και αμύνθηκαν όλοι!), ήταν απίστευτη. Κάποια στιγμή ο Αλεξ Σάντρο τόλμησε μια δύσκολη ντρίπλα κι έχασε τη μπάλα: ο Κεντίρα σταμάτησε τη φάση με ένα σκληρό φάουλ και όρμησε να τον δαγκώσει! Παίκτες που δεν σου γεμίζουν το μάτι για το δυναμισμό τους, ο Πιάνιτς π.χ, «έφαγαν» το γήπεδο, ενώ ο Μάντζουκιτς πρέπει να τρέχει ακόμα. Η Ιταλία πρέπει να δάκρυσε ξαναβλέποντας τη Γιουβέντους να παίζει τη λατρεμένη από τη χώρα άμυνα, έστω κι αν Ιταλούς στη σύνθεσή της είχε όλους κι όλους τρεις.

Τι ωραία υποφέρουμε

Την πρώτη φορά που είδα Ιταλούς να χαίρονται γιατί μια ομάδα τους έπαιζε άμυνα είχα ψιλοσοκαριστεί. Εβλεπα με συμφοιτητές μου τότε ένα ματς Ελπίδων, ανάμεσα στην Ισπανία και την Ιταλία: ένα απερίγραπτο μονότερμα με τους Ιταλούς να κρατάνε ένα γκολ, που είχαν βάλει στο δεκάλεπτο και τους Ισπανούς να τους σφυροκοπούν. Κοπέλες τσίριζαν από χαρά κάθε φορά που έβλεπαν ένα μπακ να κάνει μια προβολή, όλοι πεταγόντουσαν από τις καρέκλες τους χειροκροτώντας χαμένες ευκαιρίες των αντιπάλων ή πανηγύριζαν, όταν η ομάδα άλλαζε τρεις πάσες και κέρδιζε ένα φάουλ. «Δεν είναι ωραίο που υποφέρουμε όλοι μαζί;» με ρωτούσαν. Δεν ήξερα τι να πω! «Μακάρι να μείνουμε με δέκα, θα γίνει όλο ακόμα καλύτερο» συμφωνούσαν. Δεν ήξερα αν πρέπει να γελάσω.  

Δεν το κάνει, αλλά το ξέρει

Κάποιος πιστεύει ότι αυτή η προσέγγιση του παιγνιδιού είναι απλοϊκή και εύκολη: δεν είναι και ρωτήστε την Παρί, που πήγε να κάνει το ίδιο και δέχτηκε έξι γκολ. Στην περίπτωση της Γιούβε το πράγμα έχει και μια επιπλέον δυσκολία: η Κυρία στο Καμπ Νου έκανε ένα ιταλικό παιγνίδι, που η ίδια έμοιαζε να έχει ξεχάσει πως γίνεται! Ναι, φέτος έχει μια καλή αμυντική συμπεριφορά στο Τσάμπιονς λιγκ, όμως το παιγνίδι της δεν ήταν ποτέ τόσο παθητικό: και κατοχή μπάλας κάνει, και παίζει για τους κυνηγούς της, και μέτρα παίρνει στο γήπεδο και για αυτό άλλωστε κερδίζει τα πρωταθλήματα στην Ιταλία για πλάκα. Κυνηγάει επίσης παντού και πάντα το γκολ: για να αποκλείσει τη Νάπολι στο Σαν Πάολο πριν λίγο καιρό στο κύπελλο Ιταλίας της έβαλε δυο γκολ – δεν έπαιξε την άμυνα που είδαμε στο Καμπ Νου, σίγουρα γιατί δεν το απαιτούσε η περίσταση. Κι όμως στο Καμπ Νου ο Κελίνι και ο Μπονούτσι γίνανε ο Νέστα κι ο Καναβάρο, ο Ντάνι Αλβες κολλούσε στον Νεϊμάρ όπως κάποτε ο Τοριτσέλι στον Οβερμαρς, ο Αλεξ Σάντρο έμοιαζε να έχει γεννηθεί στην Τσιβιταβέκια, ο Ντιμπάλα στριφογύριζε σαν τον Πάολο Ρόσι, ο Κεντίρα θύμιζε τον Φουρίνο που έτρεχε για τον Πλατινί κι ο Κουαδράδο έτρεχε σαν τον Κάουζιο, που έπαιζε άμυνα κρατώντας την μπάλα. Ο καθένας έπαιζε για να έχει να αφηγηθεί στα παιδιά του μια ιστορία ιταλική με πρωταγωνιστή, όμως, τον ίδιο που Ιταλός δεν είναι, αλλά ίσως θα θελε να είναι. Κι αυτό νομίζω είναι το μυστικό.

Ακόμα καλύτερο με δέκα

Δεν νομίζω ότι είναι θέμα DNA – δεν πιστεύω σε αυτά. Πιστεύω, όμως, στην ιστορία της φανέλας, που συχνά είναι το Εν Τούτω Νίκα της υπόθεσης. Οι στρατιώτες του Αλέγκρι φόρεσαν τις φανέλες με το σκουντέτο και ένοιωσαν την ιστορία: κατέβηκαν να παίξουν για μια σωστή Κυρία. Κι έπαιξαν όπως η Γιουβέντους παίζει αυτά τα ματς κι ας μην ήταν οι πιο πολλοί ποτέ πρωταγωνιστές σε ένα τέτοιο. Τώρα είναι.          

Η Γιουβέντους, η ναυαρχίδα του ιταλικού ποδοσφαίρου, δεν είναι τυχαίο ότι έχει κερδίσει λιγότερες φορές το κύπελλο Πρωταθλητριών από τη Μίλαν και την Ιντερ. Η ιστορία της είναι γεμάτη από χαμένους τελικούς και δράματα. Είναι απολύτως λογικό: κάποια στιγμή θα πρέπει και να παίξεις για να κερδίσεις κι όταν έχεις εκπαιδευτεί, ώστε  να μην επιτρέπεις στον αντίπαλο να παίζει όπως ξέρει, αυτό θα το πληρώσεις. Όμως όλα αυτά έχουν μικρή σημασία: σήμερα αισθάνονται όλοι ότι κέρδισαν την Μπαρτσελόνα 0-3 στο Καμπ Νου, χωρίς να της αφήσουν τη δυνατότητα να κάνει ένα σουτ της προκοπής. Ολοι αυτοί οι παίκτες, αλλά και οι οπαδοί που τους στήριξαν υποφέροντας, μπορούν να δουν τον Ντίνο Τζόφ, τον Καμπρίνι, τον Ταρντέλι, τον Καναβάρο, τον Κάουζιο, τον Ντελ Πιέρο, τον Πίρλο, τον Τοριτσέλι και να τους κοιτάξουν στα μάτια με υπερηφάνεια. Και να πουν ότι αν έμεναν με δέκα στο Καμπ Νου θα ήταν ακόμα καλύτερο.