Ένα βράδυ, ενώ στα δελτία ειδήσεων γινόταν ακόμα αναφορές στο πως θα γίνει η κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου, στην παρέα μου τέθηκε ένα ερώτημα από αυτά που δημιουργούν ωραίες συζητήσεις που δύσκολα καταλήγουν κάπου. Η ερώτηση ήταν τι θα είχε συμβεί στη χώρα μας αν υπήρχε ακόμα μοναρχία – αν πχ το δημοψήφισμα του 1974 δεν το έχανε ο τέως πανηγυρικά. Συμφωνήσαμε, σχετικά εύκολα, ότι αν το 1974 είχε επιστρέψει ο Κωνσταντίνος θα είχε φύγει ο Καραμανλής, που θα ήταν αδύνατο να συνεργαστεί με το παλάτι, οπότε ό,τι ακολούθησε χάρη στην δική του παρουσία δύσκολα θα είχε συμβεί. Το πιθανότερο είναι ότι θα είχε σχηματιστεί μια φιλοβασιλική κυβέρνηση (άγνωστο από ποιους), θα είχε μάλλον πεθάνει πολιτικά η νεοσύστατη Νέα Δημοκρατία, η πολιτειακή κρίση θα ήταν τόσο μεγάλη, ώστε στην τότε ΕΟΚ δεν θα μπαίναμε ποτέ κι ένας Θεός ξέρει τι άλλα προβλήματα θα υπήρχαν με την Τουρκία πχ με νωπό ακόμα το Κυπριακό.
Στο τραπέζι έπεσε μια δεύτερη ερώτηση: τι θα γινόταν αν ο βασιλιάς δεν έφευγε μετά το αντιπραξικόπημα που επιχείρησε, αλλά έμενε εδώ, έκανε, παραμένοντας αδρανής, τα στραβά μάτια για τη Χούντα (όπως ο Χουάν Κάρλος στην Ισπανία πχ) και μια μέρα, μετά την πτώση της δικτατορίας, αναλάμβανε και πρωτοβουλίες. Κι αυτό το what if δεν είχε ενδιαφέρον διότι η εξέλιξη έμοιαζε με αυτή που υπήρχε στο πρώτο ενδεχόμενο. Πάλι θα είχαμε μια φιλοβασιλική κυβέρνηση μετά την παραίτηση ή την παράδοση των συνταγματαρχών, πάλι δεν θα υπήρχε Καραμανλής, πάλι θα παρακολουθούσαμε τις ευρωπαϊκές εξελίξεις εξ αποστάσεως επιστρέφοντας στις προβληματικές του εθνικού διχασμού, απλά για να τσακωνόμαστε μεταξύ μας. Οπότε για να ανάψει η συζήτηση φτάσαμε στην απόλυτη αυθαιρεσία. Κι αρχίσαμε να συζητάμε τι θα γινόταν αν είχαμε βασιλιά επι ΠΑΣΟΚ, αν είχαμε βασιλιά επι πτώχευσης και μνημονίων κι αν είχαμε βασιλιά στην κρίση της πανδημίας. Αυτό ομολογώ πως είχε πιο μεγάλη πλάκα.
Καταλήξαμε πως βασιλιά επί ΠΑΣΟΚ δύσκολα θα είχαμε αφού ο Ανδρέας θα έβαζε θέμα δημοψηφίσματος και θα στήριζε στην ύπαρξή του το σύνθημα της Αλλαγής. Καταλήξαμε πως ο Βασιλιάς θα το έχανε το δημοψήφισμα, ακόμα κι αν είχε κερδίσει αυτό του 1974 – η δυναμική του ΠΑΣΟΚ (και των «λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων», όπως αποκαλούσε ο Παπανδρέου τα κόμματα της Αριστεράς για να τα εγκλωβίζει στα εκλογικά του σχέδια) τη δεκαετία του ΄80 ήταν μεγάλη. Πιο δύσκολη ήταν η εκτίμηση για το τι θα γινόταν τον καιρό των μνημονίων. Αν με κάποιο μαγικό τρόπο ο βασιλιάς είχε αντέξει, η πτώχευση μάλλον θα λύγιζε την πίστη ακόμα και των πιο φανατικών του. Ας μην ξεχνάμε πως στα χρόνια της αντιμετώπισης της πτώχευσης όνειρο πολλών αγανακτισμένων ήταν να καεί η Βουλή: σιγά μην την γλύτωναν τα ανάκτορα! Θα είχαμε του κόσμου τις (επιπλέον) διαδηλώσεις, θα φώναζε το σύμπαν για την ανάγκη δέσμευσης της βασιλικής περιουσίας (όπως πχ φώναζαν τότε πολλοί για την εκκλησιαστική περιουσία) κι ο Σόιμπλε θα έλεγε πως δεν γίνεται να έχετε πτωχεύσει και να συντηρείτε και γαλαζοαίματος – και για αυτή του τη δήλωση μάλλον θα είχε γίνει πιο συμπαθής.
Αλλά και στην κρίση της πανδημίας το τζέρτζελο με την βασιλική οικογένεια θα ήταν τεράστιο. Θα έβγαινε ο βασιλιάς και θα έλεγε «Μένουμε σπίτι» και θα του απαντούσαν «πλάκα μας κάνεις» τονίζοντας πως αυτός μένει σε ανάκτορα. Εφημερίδες θα αποκάλυπταν πως η βασιλική οικογένεια δεν τηρεί το πρωτόκολλο ασφαλείας και πως μόνο ο λαός καταπιέζεται. Θα έδινε μια δεξίωση η Αννα Μαρία και θα σκανδαλιζόταν το πλήθος γιατί δεν θα είχαν κρατηθεί αποστάσεις. Κι όλο και κάποια δημόσια εμφάνιση χωρίς μάσκα θα έκανε ο Κωνσταντίνος και θα συναντούσε το λαϊκό ανάθεμα. Συμφωνήσαμε πως μόνο μεγάλος μπελάς θα ήταν η διατήρηση της βασιλείας και πως το 1974 ο λαός πήρε μια σοφή απόφαση: αν δεν την είχε πάρει, θα συνέχιζε να ασχολείται μέχρι και σήμερα με τους γαλαζοαίματους κι αυτοί θα ήταν απλά ένας επιπλέον μπελάς. Ωσπου στο τραπέζι υπήρξε μια ένσταση: κανείς μας στη συζήτηση δεν έλαβε υπόψιν του την ιδιωτική τηλεόραση και τον ερχομό της. Και το πώς αυτή θα έδινε στην βασιλική οικογένεια μια άλλη διάσταση.
Αυτή η παρατήρηση μάλλον μας τσάκισε – διότι ήταν μια μεγάλη αλήθεια. Σκεφτείτε την ιδιωτική τηλεόρασή μας με βασιλιά στη χώρα: το ξεσάλωμα, ειδικά στα χρόνια της περίφημης ευημερίας, θα ήταν κάτι απίστευτο. Θα είχαμε στα πάνελ των πρωϊνάδικων ειδικούς για θέματα παλατιού – πραγματικούς απόφοιτους της μεγάλης σχολής του Χρήστου Ζαμπούνη που θα είχε στο μεταξύ ανοίξει. Θα είχαμε καθημερινές κρίσεις για το πώς ντύθηκαν οι πριγκίπισσες. Θα είχαμε εξομολογήσεις από πληγωμένους πρίγκιπες. Θα είχαμε love story ανάμεσα σε πρίγκιπες και στάρλετ της εγχώριας σόου μπιζ – η Αλίκη θα είχε κάνει και σε αυτό σχολή. Θα είχαμε τραγούδια για τις πριγκίπισσες – και δεν αναφέρομαι στην Πριγκιπέσσα του Σωκράτη Μάλαμα – που θα ανέβαιναν στα χιτ παρέιντ τον καιρό που αυτά τα παρουσίαζε η Ναταλία Γερμανού στο MEGA. Θα είχαμε σήμερα και τράπερ που θα έγραφαν και θα τραγουδούσαν (;) «θέλω κότερα – ελικόπτερα για να πετάω και τρία βασιλικά στέμματα για να τα κατουράω» ξεσηκώνοντας τις γιαγιάδες. Και θα είχαμε και τρομερά ζητήματα σαν αυτά που απασχολούν την τηλεοπτική επικαιρότητα καθημερινά: ποια πριγκίπισσα έχει τους περισσότερους ακόλουθους στο Ινσταγκραμ; Ποιος πρίγκιπας είναι έτοιμος να μπει στο Survivor; Και γιατί η ξαδέρφη του πρίγκιπα τον έκανε unfollow; Αν τα βάλετε κάτω, ως εραστές του τζέρτζελου, πρέπει να θρηνούμε για το χαμένο δημοψήφισμα του ‘74. Μέχρι και εξώφυλλο στο Νίτρο θα είχαμε δει κάποια πριγκιποπούλα κάποια χρόνια πριν.
Κάποιος θα πει ότι μπορεί να μην γινόταν τίποτα από όλα αυτά. Ότι μπορεί η ελληνική βασιλική οικογένεια να ήταν βαρετή, τρομερά σοβαροφανής, πολύ μακριά από τα δικά μας. Επιτρέψτε μου να αμφιβάλω: σιγά μην γλύτωναν οι γαλαζοαίματοι. Κάποιοι έγραψαν πως η ήττα του βασιλιά στο δημοψήφισμα του 1974 ήταν ένα είδος τιμωρίας για τα πεπραγμένα του μέχρι τότε. Ισως. Αλλά όσο το σκέφτομαι, μάλλον γλύτωσαν από μας ο τέως και το σόι του…
(Βημαγκαζίνο, Ιανουάριος του 2023)
