Θα ήθελα να ήξερα τι περνούσε από το μυαλό του Γιούργκεν Κλοπ την ώρα που ο διαιτητής του αγώνα της Μπάρτσελόνα με τη Λίβερπουλ αποφάσισε τη λήξη του. Τι ένοιωθε άραγε ο Γερμανός; Απογοήτευση γιατί είδε την ομάδα του να χάνει με ένα βαρύ 3-0, σε ένα ματς που δεν ήταν και τόσο χειρότερη; Η μήπως ανακούφιση γιατί κάτι δευτερόλεπτά πριν ο Ντεμπελέ δεν κατάφερε να πετύχει το πιο εύκολο γκολ της καριέρας του, υπογράφοντας ένα καταδικαστικό 4-0 για τη Λίβερπουλ, σε μια φάση που ο γενναιόδωρος Μέσι θέλησε να του δώσει το δικαίωμα να γίνει σκόρερ; Τι άραγε σκεφτόταν ο καλός Γερμανός μετά από αυτό το απίθανο ματς, στο οποίο για μια ακόμα φορά φέτος η μοίρα έπαιξε ένα σκληρό παιγνίδι στη Λίβερπουλ; Και πως θα μπορέσει, ως προπονητής, να σηκώσει κεφάλι, μετά από μια σεζόν στην οποία έχει δει την ομάδα του να κάνει μια τρομακτική υπέρβαση, πληρώνοντας στο τέλος, σχεδόν πάντα λεπτομέρειες, που δεν θα μπορούσε να σκεφτεί ούτε και σεναριογράφος του Χόλυγουντ;
Σε κανένα προπονητή
Ο Κλοπ ζει φέτος μια σεζόν που νομίζω δεν έχει τύχει σε κανένα προπονητή. Για να κατακτήσει το πρωτάθλημα Αγγλίας έπρεπε να κάνει μια σεζόν που να αγγίζει το τέλειο: η Λίβερπουλ έκανε το καλύτερο της πρωτάθλημα στα χρόνια της Πρέμιερ λιγκ κι όμως χρειάζεται πια ένα θαύμα για να κατακτήσει τον τίτλο. Εφτασε επίσης ένα βήμα από μια ιστορική επιστροφή σε ένα τελικό στο Τσάμπιονς λιγκ κι έκανε στο Καμπ Νου ένα ματς μεγάλου κουράγιου έχοντας ένα δοκάρι με τον Σαλάχ και χάνοντας τρεις τουλάχιστον ευκαιρίες που δεν είχε η πανίσχυρη γηπεδούχος. Και πάλι, μετά από ένα βαρύ κι άδικο 3-0, χρειάζεται ένα θαύμα για να προχωρήσει. Για ένα σοβαρό, πρακτικό, δουλευτερά και πανέξυπνο προπονητή, όπως ο Κλοπ, το να περιμένει θαύματα (δηλαδή νίκες που δεν έχουν να κάνουν σχεδόν καθόλου πλέον με τη δική του δουλειά και παρέμβαση) πρέπει να είναι κάτι αφόρητο.
Συνωμοσία της μοίρας
Μπορεί να πει κανείς πολλά για τις χθεσινές επιλογές του Κλοπ, όχι όμως και να τον κατηγορήσει ότι δεν δούλεψε και δεν προετοίμασε το ματς. Η Λίβερπουλ έπαιξε με τέσσερα χαφ (τον Κεϊτά, τον Φαμπίνιο, τον Μίλνερ και τον Βαϊνάλντουμ) για να περιορίσει τους χώρους του Μέσι και την τροφοδοσία του – και το κατάφερε: ο Μέσι είναι ζήτημα να έφτασε δύο φορές σε θέση βολής. Όταν έχασε νωρίς τον Κεϊτά, μένοντας συνεπής στο σχήμα, προτίμησε τον Χέντερσον – απόδειξη του πόσο πίστευε στην στρατηγική του. Η θυσία του Φιρμίνο δεν στοίχισε στη Λίβερπουλ, διότι οι μέσοι της έτρεξαν, έπαιξαν αρκετά και για τους Μανέ και Σαλάχ και κυρίως έδωσαν τη δυνατότητα στον Ρόμπετσον να δημιουργήσει ένα σωρό κινδύνους. Η Μπαρτσελόνα χρειάστηκε ουκ ολίγες φορές τον σταθερό Τερστέγκεν. Δυο φορές οι αμυντικοί της έβγαλαν τη μπάλα από τη γραμμή, ενώ, από την άλλη, και οι κίνδυνοι που συνολικά δημιούργησε, ειδικά στα πρώτα 80 λεπτά (πριν δηλαδή το ματς ανοίξει γιατί η Λίβερπουλ βγήκε μαζικά στην επίθεση), ήταν ελάχιστοι: κι όμως το ματς τελείωσε με 3-0 σε βάρος της Λίβερπουλ που θα πρέπει να νοιώθει τυχερή που στο φινάλε δεν δέχτηκε ένα γκολ ακόμα!
Είναι αυτό αποτέλεσμα της ικανότητας των επιθετικών του Ερνέστο Βαλβέρδε; Αναμφίβολα ναι. Αλλά είναι και αποτέλεσμα μιας μεγάλης συνωμοσίας της μοίρας που έχει σκοπό φέτος να τρελάνει τον Κλοπ, δείχνοντας του πως όσο κι αν προσπαθεί μαζί της είναι δύσκολο να τα βάλει. Από την ώρα που διάλεξε να ασχοληθεί μαζί του ή θα την ξορκίσει ή θα τον τρελάνει.
Γκολ από σκόρερ ράτσας
Η διαβολεμένη ικανότητα του Σουάρες φαίνεται σε όλη της την μεγαλοπρέπεια στο πρώτο γκολ: ο Ουρουγουανός χάνεται από την άμυνα της Λίβερπουλ και εξαφανίζεται για να εμφανιστεί απέναντι από τον τερματοφύλακα και να τσιμπήσει τη μπάλα, όπως πρέπει, σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου. Πιθανότατα μέχρι το μοιραίο για τη Λίβερπουλ 26ο λεπτό του ματς να μην έχει ακουμπήσει τη μπάλα – αλλά του αρκεί ένα και μόνο άγγιγμα. Το ό,τι είναι σκόρερ ράτσας στο Λίβερπουλ το γνωρίζουν – παραλίγο κάποτε να τους δώσει ένα πρωτάθλημα. Αλλά μιλάμε για κάποιον που περίμενε τη Λίβερπουλ για να βάλει φέτος το πρώτο του γκολ στο Τσάμπιονς λιγκ – πώς να μην σκεφτεί κανείς πως κάποια μοίρα στον Κλοπ κάνει πλάκα;
Σκέρτσο της μοίρας και το γκολ του 2-0: ο Σουάρες αστοχεί στην πρώτη καλή επίθεση που η Μπάρτσα χτίζει στο δεύτερο ημίχρονο σημαδεύοντας το οριζόντιο δοκάρι με τη φούρια του, αλλά η μπάλα μοιάζει να διαλέγει να καταλήξει στο Μέσι που παρακολουθεί τα δρώμενα. Ενώ η μισή άμυνα της Λίβερπουλ αφήνει ένα αναστεναγμό ανακούφισης γιατί ο Ουρουγουανός αστόχησε, ο Μέσι μπαίνει ανενόχλητος με τη μπάλα στα δίχτυα πετυχαίνοντας το πιο εύκολο γκολ της ζωής του σε μια βραδιά που ο Κλοπ έχει σχεδιάσει τη Λίβερπουλ με τέτοιο τρόπο ώστε να τον «βγάλει» από το ματς!
Πιστεύω πως όταν ο Αργεντίνος έστησε τη μπάλα για να εκτελέσει το φάουλ από το οποίο προήρθε το 3-0, ο Κλοπ ήταν βέβαιος πως ο Μέσι θα σκοράρει: είναι τόσο σατανικό οτιδήποτε έχει γίνει στο ματς, που ένα καταπληκτικό γκολ του Αργεντινού θα υπήρχε σίγουρα στο σενάριο. Αν θέλεις πραγματικά να στείλεις κάποιον στο καναβάτσο του στερείς το δικαίωμα να επικαλείται ακόμα και την ατυχία: το καταπληκτικό δεύτερο γκολ του Μέσι είναι μια υπενθύμιση στο μεγάλο Γερμανό ότι κανένας προπονητής δεν μπορεί να τα βάλει μαζί του, γιατί ξέρει να σκοράρει και από τέτοιες φάσεις. Όπως κανείς φυσικά δεν μπορεί να τα βάλει και με τη μοίρα που όταν βλέπει το Μέσι να φορά τη φανέλα της Μπάρτσα στο Καμπ Νου τρέχει να του ζητήσει αυτόγραφο.
Ωδή στην κακοδαιμονία
Ο δεύτερος ημιτελικός του Τσάμπιονς λιγκ ήταν μια ωδή στην κακοδαιμονία – όχι γιατί κέρδισε η Μπάρτσελόνα, αλλά γιατί η μοίρα θέλησε να δείξει στον Κλοπ πόσο σκληρή μπορεί να γίνει. Δεν ξέρω τι της έκανε και τον καταράστηκε – ξέρω πως όσα του συμβαίνουν στο Λίβερπουλ δεν τα χωρά ο νους του ανθρώπου. Πέρυσι έχασε ένα τελικό από τα απερίγραπτα λάθη ενός τερματοφύλακα, φέτος κινδυνεύει να αποκλειστεί από ένα τελικό μετά από ένα ματς που έχασε με 3-0 χωρίς κανείς να καταλάβει πως! Στο ενδιάμεσο χάνει ένα πρωτάθλημα έχοντας μόλις μια ήττα – αν μιλάμε για την Πρέμιερ λιγκ το λες κι απίστευτο. Στο Ανφιλντ την επόμενη Τρίτη θα κυνηγήσει ένα θαύμα, δηλαδή την πιθανότητα να αποδείξει ότι μπορεί να τα βάλει ακόμα και με τη μοίρα του και να την κερδίσει. Γίνεται;
