Η Ρεάλ Μαδρίτης απολαμβάνει δυο μέρες τώρα ένα είδος παγκόσμιου θαυμασμού. Το έκτο Τσάμπιονς λιγκ που κατέκτησε τα δέκα τελευταία χρόνια αποτελεί απόδειξη μιας κυριαρχίας στην Ευρώπη που δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία από τις προηγούμενες που έχουμε δει τα τελευταία πενήντα χρόνια. Η ανθεκτικότητα της και κυρίως το γεγονός ότι δεν χάνει τελικούς την καθιστούν ένα μοναδικό παράδειγμα – από αυτά όμως που κανείς δεν μπορεί να ακολουθήσει. Κι αυτό αρχίζει να γίνεται πρόβλημα για όλους τους άλλους που σκορπάνε τα ωραία τους χρήματα και ονειρεύονται την μεγάλη κούπα.

Μεγάλο πρόβλημα η Ρεάλ Μαδρίτης

Η Ρεάλ αρχίζει να γίνεται πρόβλημα για όλο το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Φέτος είχε μια εξαιρετική ομάδα, αλλά με κάποια σοβαρά προβλήματα. Δεν είχε για παράδειγμα ένα σέντερ φορ που να μπορεί να συγκριθεί με τον Καρίμ Μπενζεμά, που την σήκωσε στις πλάτες του μετά τη φυγή του Κριστιάνο Ρονάλντο. Η Ρεάλ έχασε για πολύ καιρό τον τερματοφύλακα Κουρτουά, που δύο χρόνια πριν στο Παρίσι της είχε δώσει το Τσάμπιονς λιγκ σταματώντας σε πολλές περιπτώσεις μόνος του την Λίβερπουλ. Ο Κάρλο Αντσελότι δεν είχε για καιρό στα χέρια του δυο βασικούς του αμυντικούς, τον εγκεφαλικό στόπερ Μιλιτάο αλλά και τον πάντα χρήσιμο Αλάμπα. Η Βασίλισσα είχε στις τάξεις της για τελευταία σεζόν τον Τόνι Κρος (με ό,τι αυτό συνεπάγεται), τη στιγμή που και ο Λούκα Μόντριτς δεν είναι καιρό τώρα ικανός να βγάλει 90 λεπτά. Κι όμως με όλα αυτά τα προβλήματα η Ρεάλ κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ παίζοντας στον τελικό του Γουέμπλεϊ όπως ξέρει μόνο για ένα ημίχρονο - το δεύτερο.

Όταν απέκλεισε τη Σίτυ

Στο τέλος του παιχνιδιού με την Ντόρντμουντ όλοι συμφωνούσαν ότι η Ρεάλ κατέκτησε το τρόπαιο, όχι το βράδυ του Σαββάτου που έγινε ο τελικός, αλλά εκείνη την Τετάρτη που λύγισε στα πέναλτι την Μάντσεστερ Σίτυ. Δεν είναι κάτι καινούργιο, καθώς εδώ και μερικά χρόνια, όποιος στα ραντεβού της Ρεάλ με τον Γκουαρντιόλα προκρίνεται κερδίζει και το τρόπαιο. Πλην όμως σήμερα βρισκόμαστε σε μια στιγμή, που αν εξαιρέσουμε την Μάντσεστερ Σίτυ, δεν μοιάζει να υπάρχει καμιά ομάδα ικανή να σταματήσει την Βασίλισσα στην διοργάνωση, που άλλωστε γνωρίζει καλύτερα από όλους. Το Τσάμπιονς λιγκ εδώ και τρία χρόνια μοιάζει να είναι η Ρεάλ εναντίον της Σίτυ – με κομπάρσους όλους τους υπόλοιπους. Η Βασίλισσα φέτος απέκλεισε την μισή Μπουντεσλίγκα, και δεν είχε κανένα πρόβλημα με την Νάπολι, πρωταθλήτρια Ιταλίας. Την ώρα που οι Αγγλοι και οι Ιταλοί δεν είχαν εκπρόσωπο στα ημιτελικά.    

Πιο δυνατή του χρόνου

Ο προβληματισμός μεγαλώνει και γιατί δεν μοιάζει δεδομένη αυτή την στιγμή η αντοχή της Μάντσεστερ Σίτυ. Η ομάδα του Πεπ Γκουαρντιόλα που σήμερα μοιάζει μοναδική αντίπαλος της Ρεάλ δύσκολα θα είναι του χρόνου πιο δυνατή από αυτή. Η Ρεάλ θα έχει στις τάξεις της τον ΕμΠαπε (και ποιος ξέρει και ποιον άλλον) και στηρίζεται πολύ σε ταλαντούχους νεαρούς (Μπέλιγχαμ, Βινίσιους, Ροντρίγκο, Καμαβιγκά κτλ) που δεν αποκλείεται του χρόνου να είναι καλύτερη. Η Μάντσεστερ Σίτυ από την άλλη θυμίζω οτι βρίσκεται στο κέντρο μιας έρευνας σχετικά με τα οικονομικά της, που μολονότι  ακόμα δεν έχει αποτελέσματα εν τούτοις την είχε οδηγήσει τα δύο τελευταία χρόνια σε μια συντηρητική μεταγραφική πολιτική τουλάχιστον για τα δικά της μέτρα. Αν το φετινό καλοκαίρι η Σίτυ δεν ενισχυθεί σημαντικά ( πράγμα που σήμερα δεν προβλέπεται…) είναι δύσκολο να περιμένεις του χρόνου να είναι πιο δυνατή από την Βασίλισσα που δεν ξεχνά ποτέ την συνήθεια να κερδίζει. Και που έχει διαγράψει την λέξη «κορεσμός» από την καθημερινότητα της.

Ποιος μπορεί να το κάνει;

Αν δεν μπορεί να την σταματήσει την Ρεάλ ο Γκουαρντιόλα Ρεάλ δεν ξέρω ποιος μπορεί να το κάνει. Υποτίθεται ότι η Πρεμιέρ λιγκ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα στην Ευρώπη και έχει ομάδες πανίσχυρες. Ποια όμως από αυτές μπορεί να είναι στο ύψος της Ρεάλ του χρόνου; Δε βλέπω καμία. Η Άρσεναλ θέλει να πάρει το πρωτάθλημα Αγγλίας που της λείπει χρόνια τώρα: αυτό είναι ο βασικός στόχος της. Η Λίβερπουλ θα κάνει μια καινούργια αρχή καθώς έφυγε ο Κλοπ και ήρθε στη θέση του ο φιλόδοξος Αρνε Σλοτ, που όμως έχει ελάχιστη γνώση του Τσάμπιονς λιγκ. Να σταματήσει την Ρεάλ η Τότεναμ ή η Αστον Βίλα μου μοιάζει απίθανο.

Μακριά από το νησί τα πράγματα είναι χειρότερα. Του χρόνου θα πρέπει να κάνει ένα νέο ξεκίνημα η Μπάγερν Μονάχου που είναι υποχρεωμένη να προσπαθήσει να κερδίσει την Μπουντεσλίγκα περισσότερο απ’ όσο το Τσάμπιονς λιγκ κι ας φιλοξενήσει σε ένα χρόνο τον τελικό του. Η Μπάγερ Λεβερκούζεν, ως πρωταθλήτρια Γερμανίας, δύσκολα θα σταματήσει τους Μαδριλένους όταν χάνει τόσο εύκολα ένα τελικό από την Αταλάντα και οι υπόλοιπες γερμανικές ομάδες που βγαίνουν στο Τσάμπιονς λιγκ δεν μου προκύπτει ότι έχουν τέτοιου είδους φιλοδοξίες. Μου προκύπτει αντιθέτως ότι χάνοντας τον ΕμΠάπε η Παρι θα είναι χειρότερη από φέτος ενώ δεν βλέπω καμιά ιταλική ομάδα από τις πολλές που θα βγουν φέτος στο Τσάμπιονς λιγκ ικανή να δημιουργήσει προβλήματα στην ομάδα του Αντσελοτι παρόλο που πολλές έχουν μεγάλα ονόματα καθώς λέγονται Ιντερ, Μίλαν, Γιουβέντους κτλ.

Υπάρχει περίπτωση να το καταφέρουν αυτό οι ανταγωνίστριές της στην Λα Λίγκα δηλαδή η Μπαρτσελόνα και η Ατλέτικο  Μαδρίτης; Πρέπει να το δω για να το πιστέψω. Η Μπάρτσα έχει τεράστια οικονομικά προβλήματα. Η Ατλέτικο έχει παίκτες που κομμάτι έχουν μεγαλώσει. Φέτος χωρίς τον ΕμΠάπε στο ισπανικό πρωτάθλημα η Ρεάλ άφησε πίσω 8 βαθμούς την Μπαρτσελόνα και 17 την Ατλέτικο.

Υπάρχουν χρήματα ;

Ενώ η Ρεάλ θέριεψε σε μια περίοδο λιτότητας που επέβαλαν η ανακαίνιση του γηπέδου της και τα μειωμένα εξαιτίας της κρίσης του κορωνοϊού έσοδά της, είναι δεδομένο πως σήμερα για να ανταγωνιστείς την Ρεάλ Μαδρίτης σε επίπεδο Τσάμπιονς λιγκ πρέπει να βάλεις πάρα πολλά χρήματα. Όμως διανύουμε μία περίοδο που κάθε πρωταγωνίστρια του ευρωπαϊκού μας ποδόσφαιρου σε ό,τι έχει να κάνει με τα έσοδα έχει χτυπήσει ταβάνι. Ακόμα και οι μεγαλύτερες των ομάδων δεν μπορούν να βρουν νέα χορηγικά έσοδα. Τα τηλεοπτικά κανάλια που μεγάλωσαν εντυπωσιακά την ευρωπαϊκή μας ποδοσφαιρική φούσκα δεν έχουν άλλα χρήματα να δώσουν. Οι αγγλικές ομάδες ακόμα κι αν έχουν Άραβες ιδιοκτήτες μπλέκουν με τους ελέγχους που ασκεί η Πρέμιερ λιγκ. Το επόμενο μεταγραφικό παζάρι θα είναι φτωχότερο από τα προηγούμενα καθώς δεν υπάρχουν στην ευρωπαϊκή πιάτσα τρελοί με τεράστια πορτοφόλια για να το αναστατώσουν. Αν κάποιος δε βάλει πολλά χρήματα είναι δύσκολο να δημιουργήσει προβλήματα σε μια ομάδα με την κεκτημένη ταχύτητα της Ρεάλ που τα τελευταία χρόνια διαρκώς αλλάζει και διαρκώς κερδίζει. Πόσο μάλλον όταν τα δικά τους έσοδα θα αυξηθούν μετά την ανακαίνιση του Μπερναμπέου. Και τα πάνω από 100 εκατομμύρια ευρώ που έβαλε στο ταμείο της μετά την κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ στη Μαδρίτη ξέρουν να τα αξιοποιήσουν.   

Λέγαμε κάποτε ότι το μυστικό της ήταν ηρεμία του Ζινεντίν Ζιντάν: προέκυψε ο Αντσελοτι που κάνει τα πάντα καλύτερα από τον μαθητή του. Όταν έφυγε ο Κρίστιανο Ρονάλντο (αλλά και ο Μπέιλ και ο Μαρσέλο και ο Ράμος κι ο Καζεμίρο που μεγάλωσαν) πιστέψαμε ότι Ρεάλ θα σταματήσει να είναι τόσο σκληρή και αξιόπιστη στην μεγάλη διοργάνωση. Εμφανίστηκε σαν έτοιμος από καιρό να γίνει απόλυτος ηγέτης της  και να την πάρει  από το χέρι ο Μπενζεμά ενώ  υπήρχε πάντοτε ο Μόντριτς που την έκανε αποτελεσματικότερη ως ομάδα. Στο Γουέμπλεΐ δεν υπήρχε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος και η Ρεάλ πάλι τα κατάφερε. Μάλιστα ο κόσμος της μοιάζει να έχει εκπαιδευτεί να υποστηρίζει πράγματα για τα οποία παλιότερα αδιαφορούσε. Στο Γουέμπλεϊ ένα τάκλιν του Ρούντιγκερ κι ένα του Καμαβιγκά τα πανηγύρισαν πιο πολύ από την μυθική ντρίπλα που έκανε ο Βινίσιους στον Χούμελς.

Η Ρεάλ μοιάζει να έχει βρει το μυστικό να κερδίζει το Τσάμπιονς λιγκ κάνοντας απλά την δουλειά της. Κι αυτό είναι πρόβλημα για όλους τους υπόλοιπους πλέον. Η ελπίδα όλων είναι ότι το ποδόσφαιρο είναι απρόβλεπτο: μπορεί του χρόνου να προκύψει μια ομάδα που να κάνει καταπληκτικά πράγματα χωρίς να το περιμένει κανείς. Αλλά μιλάμε για κάτι που έχει να κάνει με την μεταφυσική κι όχι με την λογική. Η λογική λέει και του χρόνου Ρεάλ.