Τα κατάφεραν και προκρίθηκαν και οι Αγγλοι και οι Ισπανοί – βέβαια με διαφορετικό τρόπο, μολονότι οι ομάδες και των δυο έκαναν ανατροπές. Οι Αγγλοι έγιναν η πρώτη ομάδα που προκρίθηκε στην παράταση: απέκλεισαν τους Σλοβάκους αφού σώθηκαν από ένα καταπληκτικό γκολ του Τζουντ Μπέλιγχαμ στις καθυστερήσεις και αφού στην συνέχεια έδειξαν χαρακτήρα – πράγμα που παραδοσιακά τους λείπει. Οι Ισπανοί απέναντι στην Σταχτοπούτα Γεωργία έκαναν απλά επίδειξη δύναμης.
Πρόλαβε ο Μπέλιγχαμ
Στο 4ο λεπτό των καθυστερήσεων του ματς Αγγλία – Σλοβακία η ομάδα του Γκάρεθ Σάουθγκέιτ είχε αποκλειστεί από την αντίπαλο της δυο φορές: μια στο πρώτο και μια στο δεύτερο ημίχρονο.
Στο πρώτο ημίχρονο οι Αγγλοι ήταν κάκιστοι. Το ματς είχε ξεκινήσει με τους Σλοβάκους να εκθέτουν τον Γουόκερ και τον Τρίπιερ, να έχουν εξαφανίσει από το ματς τους Χάρι Κέιν και Μπέλιγχαμ και να ψάχνουν το γκολ με αντεπιθέσεις που προκαλούσαν στους Αγγλους εφιάλτες παρά το καλούτσικο ματς του Ράις που βρήκε στο πρόσωπο του νεαρού Μέινου ένα κανονικό συμπαίκτη στα χαφ. Το εντυπωσιακό είναι ότι όλο αυτό γινόταν σε ένα γήπεδο κατάμεστο από Αγγλους για χάρη των οποίων οι διοργανωτές έπαιξαν από τα μεγάφωνα και το «It’s coming home» - πράγματα που δεν γίνονται ούτε στο Γουέμπλεϊ. Το 1-0 των Σλοβάκων, αποτέλεσμα μιας ωραίας αντεπίθεσης και ενός ψύχραιμου «τελειώματος» του Ιβάν Σραντζ στο 25΄ ήταν μάλλον κολακευτικό για τους Αγγλους – ο Σραντζ της Σλάβια Πράγας έχει πετύχει τρία γκολ στο τουρνουά και οι Σλοβάκοι είχαν προηγηθεί χάρη και σε αυτά πάντα. Ο κόσμος αποδοκίμασε στο ημίχρονο, όπως θα έκανε και στο τέλος αν ο Μπέλιγχαμ δεν προλάβαινε να κλείσει τα στόματα όλων.
Αν στο πρώτο ημίχρονο οι Αγγλοι έχαναν γιατί ήταν κακοί στο δεύτερο έφτασαν στο χείλος του γκρεμού παρά την βελτίωσή τους. Η αλήθεια είναι ότι έκαναν πολλά για να ισοφαρίσουν και η ήττα τους θα ήταν άδικη. Σκόραραν με τον Φόντεν στο 51΄αλλά το γκολ ακυρώθηκε από το VAR για ένα παπούτσι. Είχαν ευκαιρίες με τον Κέιν, είχαν ένα δοκάρι στο 80΄με τον Ράις, είχαν στρατοπεδεύσει στην περιοχή του Ντουμπράβκα που τους γνωρίζει γιατί αγωνίζεται στην Νιούκασλ. Αλλά απέναντι στον 38χρονο Πέχαρικ, τον 37χρονο Χούτσκα, τον Βαβρό που η Λάτσιο πάρκαρε στην Κοπεγχάγη για να γλυτώσει τις γκάφες του, και τους γίγαντες ρολίστες Λομπότκα και Σκρίνιακ, παρά την βελτίωσή τους τα αστέρια της Πρέμιερ λιγκ έμοιαζαν αγχωμένα.
Αλλά οι Αγγλοι είναι τυχεροί για ένα λόγο: γιατί ο καλύτερος όλων, ο Τζουντ Μπέλιγχαμ παίζει στην Ρεάλ Μαδρίτης. Κι εκεί έχει μάθει πως στο ποδόσφαιρο σπουδαίος δεν είναι όποιος κάνει τα καλύτερα εξώφυλλα αλλά όποιος δεν κρύβεται. Το «ψαλίδι» με το οποίο ισοφαρίζει στο 94΄είναι γκολ αστεριού της Βασίλισσας, που είναι πραγματικά μεγάλη ομάδα και μεγαλώνει και τους ποδοσφαιριστές της. Η ισοφάριση ήταν δεδομένο πως θα έδινε πρόκριση χωρίς διαδικασίες πέναλτι κτλ. Οι Σλοβάκοι σε όλο το δεύτερο ημίχρονο αδυνατούν να κρατήσουν την μπάλα κι έχουν γίνει απειλητικοί μόνο σε μια φάση όταν στο ξεκίνημα ο Στρέλετς είδε τον Πίκφορντ μακριά από την περιοχή κι επιχείρησε να τον «κρεμάσει» από την σέντρα: δεν το λες και επιθετικό παιγνίδι. Ο Χάρι Κέιν με ένα γκολ από τα δικά του στο ξεκίνημα της παράτασης αποκατέστησε την τάξη κι έδωσε στην Αγγλία μια ανάσα ζωής. Ο Σάουθγκέιτ είχε πάρει του κόσμου τα ρίσκα, η Αγγλία έπαιζε με αριστερό μπακ τον Σάκα και τέσσερις επιθετικούς – για να τακτοποιηθεί καλύτερα βγήκαν στο 106΄ο Μπέλιγχαμ και ο Κέιν και η Αγγλία έπαιξε σοβαρά για το αποτέλεσμα. Και το πήρε.
Αν κερδίσει την διοργάνωση δεν θα την κερδίσει γιατί ο Σάουθγκέιτ είναι κάποιος σοφός αλλά γιατί οι παίκτες της θα δείξουν ότι όντως ξέρουν να κερδίζουν. Το ό,τι τα κατάφεραν χθες να προκριθούν μετά από ένα άθλιο πρώτο ημίχρονο κι ένα άκαρπο καλό δεύτερο είναι καλό σημάδι: κάπως έτσι κερδίζονται αυτά τα τουρνουά κι όχι με επιδείξεις επιθετικού ποδοσφαίρου και θεαματικές νίκες. Από την διεύρυνση του Euro to 1996 κι έπειτα οι πρωταθλήτριες Ευρώπης προκύπτουν δια πυρός και σιδήρου: με προκρίσεις σε παρατάσεις και ευστοχώντας σε πέναλτι, δηλαδή χάρη στον χαρακτήρα των παικτών τους. Αυτό ψάχνει η Αγγλία: όλα τα υπόλοιπα είναι στο κεφάλι των Αγγλόφιλων που την αντιμετωπίζουν σαν κάτι τεράστιο, ενώ είναι απλά μια τίμια ομάδα που παλεύει με τα άγχη της και την κακοδαιμονία της. Με την Ελβετία την περιμένει μια ακόμα μάχη: αν και λογικά μετά την περιπετειώδη χθεσινή της πρόκριση το πράγμα θα είναι πιο εύκολο αρκεί ο Μπέλιγχαμ να μπορέσει να κάνει μια μαγεία ακόμα.
Πολύ εύκολα και ισπανικά
Το ματς της Ισπανίας με την Γεωργία (4-1) δεν προφέρεται για μεγάλα συμπεράσματα: το μόνο σταθερό συμπέρασμα είναι ότι η Ισπανία θέλει να κερδίσει την διοργάνωση. Οι Ισπανοί χρειάζονταν το να βρεθούν σε μια στιγμή πίεσης και δυσκολίας γιατί από το ξεκίνημα του τουρνουά κάνουν περιπάτους και επιδείξεις υπεροχής: όταν ένα αυτογκόλ του ΛεΝορμάντ στο εικοσάλεπτο έβαλε μπροστά την χωρίς άγχος Γεωργία, η ομάδα του Ντε λα Φουέντε έπρεπε να ανατρέψει το σκορ και με βάση τις δυσκολίες στο γκολ (αλλά όχι στην παραγωγή φάσεων) που είχαμε δει στα ματς με την Ιταλία και την Αλβανία αυτό δεν έμοιαζε τελείως εύκολο. Αλλά μαζί με την βροχή στο γήπεδο της Κολωνίας δυνάμωνε και η Ισπανία, κι όταν ο Ρόντρι με ένα γκολ από τα δικά του («γεμάτο» και «καλοζυγισμένο» σουτ εκτός περιοχής) βρήκε την ισοφάριση πριν βγει το ημίχρονο, η σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Ολα έγιναν θέμα χρόνου. Ο Φαμπιάν Ρουίθ, ο πραγματικός ηγέτης αυτής της ομάδας έκανε το 2-1 στο 51΄, ο Νίκο Γουίαλμς τρέχοντας στο νερό έκανε το 3-1 στο 75΄, ο Ντάνι Ολμο έγραψε κι αυτός το όνομά του στους σκόρερς στο 83΄. Η Ισπανία θα βρει την Γερμανία στον προημιτελικό που όπως εξελίσσονται τα πράγματα μοιάζει με ένα πρώτο τελικό. Δεν θα πλήξουμε: όποιος από αυτόν προκριθεί λογικά θα δώσει κι άλλους. Για την ώρα αν υπήρχε απονομή κυπέλλου με βάση το ποδόσφαιρο που οι ομάδες έχουν παίξει οι Ισπανοί θα ήταν το απόλυτο φαβορί για την τελική επικράτηση. Αλλά το Euro είναι συνήθως κάτι πιο σύνθετο: οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές…
