Μας έλειψε πολύ η Ευρωλίγκα και δεν υπάρχει για αυτό η παραμικρή αντίρρηση. Η διοργάνωση πέρυσι διακόπηκε πάνω στο καλύτερο – και για τις ελληνικές ομάδες. Ο Ολυμπιακός ανέβαινε και ήταν έτοιμος να παίξει τα ρέστα του για να κάνει ένα θαύμα και να μπει στον οκτάδα. Ο ΠΑΟ προσπαθούσε να περάσει μια σειρά από αγωνιστικές δυσκολίες που του είχαν προκύψει στο δεύτερο γύρο και να κρατηθεί ψηλά. Η διακοπή ίσως επηρέασε πολύ μια σειρά από εξελίξεις που ακολούθησαν. Στον Παναθηναϊκό ίσως υπήρχε ακόμα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, αν η ομάδα κατόρθωνε να φτάσει στο Final 4 – ίσως να υπήρχαν και ο Ρικ Πιτίνο και ο Νικ Καλάθης. Και στον Ολυμπιακό, ίσως ένα καλό φινάλε της σεζόν να έδινε ευκαιρία παραμονής σε κάποιους ξένους που είχαν περάσει μια σεζόν με σκαμπανεβάσματα πληρώνοντας και τις αλλαγές των προπονητών – ο Ρούμπιτ κι ο Πολ π.χ θα μπορούσαν να έχουν κερδίσει μια δεύτερη ευκαιρία.

Με το 60% των ψήφων

Τα περίφημα what if δημιουργούν πάντα ενδιαφέρουσες συζητήσεις: άλλωστε και τα ματς προετοιμασίας που άρχισαν να δίνουν οι ομάδες σε ακριβώς τέτοιες ανταλλαγές απόψεων οδηγούν. Η Ευρωλίγκα αυτό το γνωρίζει και για αυτό προχώρησε στη διοργάνωση κάποιων φιλικών τουρνουά μεταξύ ομάδων που σε αυτή συμμετέχουν – ο κόσμος σιγά σιγά πρέπει ν αρχίσει να ξανασχολείται. Τι άλλο έκανε η Ευρωλίγκα; Διοργάνωσε μια σειρά από ψηφοφορίες για τις καλύτερες πεντάδες και τους καλύτερους αθλητές των ομάδων που σε αυτή συμμετέχουν, αλλά και για τις καλύτερες φάσεις που έχουν υπάρξει στην ιστορία της. Αυτή η τελευταία ψηφοφορία που διοργανώθηκε στο  twitter, στο οποίο η Ευρωλίγκα έχει 560 χιλιάδες ακόλουθους είχε και ελληνικό ενδιαφέρον: το καλάθι με το οποίο ο Πρίντεζης δίνει τη νίκη στον Ολυμπιακό στον τελικό της Κωνσταντινούπολης το 2012 κόντρα στην ΤΣΣΚΑ ψηφίστηκε ως η καλύτερη φάση της δεκαετίας που φεύγει. Και μάλιστα από το 60% όσων πήραν μέρος στην ψηφοφορία – δεν μπορεί να είναι όλοι οπαδοί του Ολυμπιακού.

Μια φάση, πολλά επίπεδα

Είναι αυτός ο τελικός ο μόνος που κρίθηκε στο τέλος; Όχι φυσικά. Και ο τελικός του 2014, έτσι δραματικά ολοκληρώθηκε – με ένα καλάθι του Ράις που έδωσε το τρόπαιο στη Μακαμπί. Κι επειδή μιλάμε για φάσεις καθοριστικές, αν ψάξουμε την δεκαετία, θα βρούμε σίγουρα κι άλλες πολλές που έκριναν προκρίσεις, έδωσαν νίκες σημαντικές και σκόρπισαν ανατριχίλες. Αλλά καμία από τις φάσεις αυτές δεν πλησιάζει εκείνη – όποιος την έζησε θα τη θυμάται για πάντα.

Στην συγκεκριμένη ιστορία υπάρχουν δυο επίπεδα στα οποία το πράγμα λειτουργεί: το πρώτο είναι η ίδια η φάση και η αρτιότητα της. Μετά τις δυο χαμένες βολές του αλάνθαστου συνήθως Σισκάουσκας ο Παπανικολάου μαζεύει το ριμπάουντ και ακουμπά τη μπάλα στα χέρια του Σπανούλη. Η γη όλη περιμένει ότι ο αρχηγός του Ολυμπιακού θα κάνει το τελευταίο σουτ – το ίδιο φυσικά και η ΤΣΣΚΑ. Ο Σπανούλης εφορμά και όντως σε κάνει να πιστεύεις πως θα πάει μόνος εναντίον όλων στο ραντεβού με την ιστορία: ο τελευταίος που το πιστεύει είναι ο τεράστιος Κιριλένκο που κάνει δυο βήματα για να γίνει ο τελευταίος που θα ορθώσει το κορμί του μπροστά του. Ο Σπανούλης το βλέπει και δίνει τη μπάλα στον Πρίντεζη. Που επιχειρεί το μεγαλύτερο «πεταχτάρι» της ιστορίας σουτάροντας με αυτό τον απίστευτο τρόπο, ενώ βρίσκεται δεξιά από το καλάθι και μακριά από τη ρακέτα. Και μετά πνίγεται όλος ο λαός του Ολυμπιακού στις αγκαλιές.

Αυτή είναι η μια περιγραφή - η εύκολη. Η φάση όμως έχει κι άλλη μια, πιο σύνθετη. Ο Σισκάουσκας λυγίζει από την ευθύνη, γιατί έχει προηγηθεί μια τρομερή ανατροπή του Ολυμπιακού, πέραν πάσης λογικής. Ο υπέροχος αυτός παίκτης είναι ένα θύμα της μοίρας που παίζει μαζί του – ποτέ το επίθετο «μοιραίος» δεν αποδόθηκε περισσότερο δίκαια: ο Σισκάουσκας είναι ένα πιόνι στο σκάκι των αισθημάτων – η μοίρα τον «καίει», αλλά κι αυτή δεν τα ξέρει όλα κι ας έτσι νομίζει.

Ο Σπανούλης στα δευτερόλεπτα που ακολουθούν της κάνει πλάκα. Κάνει αυτό που σχεδόν κανείς δεν περίμενε, δηλαδή επιλέγει ένα συμπαίκτη για το κρίσιμο τελικό σουτ, αφήνοντας κατά μέρους την υποσημείωση του σεναρίου της μοίρας που λέει ότι αυτό είναι αποκλειστικά δική του δουλειά. Κι ο Πρίντεζης υπογράφει την καταπληκτική ιστορία με μια κίνηση προσωπική, που έχει μόνο αυτός στο παράξενο ρεπερτόριο του: δεν σκοράρει με τρίποντο, όπως έκανε κάτι χρόνια αργότερα κόντρα στη Μπαρτσελόνα, δεν ψάχνει την επαφή και τις βολές (μολονότι έχει το χώρο και το δευτερόλεπτο της διείσδυσης), αλλά θυμίζει σε όλους ένα σουτ σήμα κατατεθέν. Τέλος υπάρχει κάτι ακόμα πιο σημαντικό που σχετίζεται με τη φάση: ότι αυτή ολοκληρώνει μια τρομακτική έκπληξη, που δεν είχε να κάνει μόνο με εκείνο το ματς, αλλά με τη σεζόν ολόκληρη.

Εκείνος ο Ολυμπιακός ήταν ο πιο απρόβλεπτος πρωταθλητής Ευρώπης της ιστορίας, μια ομάδα που ξεκίνησε τα παιγνίδια της στο ΣΕΦ μεταξύ συγγενών και φίλων που γκρίνιαζαν για το αποψίλωμά της, χωρίς κανείς να μπορεί να φανταστεί τι θα ακολουθήσει. Εκείνη η φάση ήταν η μεγαλύτερη μιας σειράς μοναδικών φάσεων που έστειλαν τον Ολυμπιακό αρχικά στο Final 4 και στη συνέχεια στον τελικό και στο θρίαμβο: κάτι μήνες πριν ο Σλούκας είχε ευστοχήσει νομίζω κόντρα στην Καντού σε μπάζερ μπίτερ από το κέντρο του γηπέδου!

Οι άλλοι δυνάμωσαν περισσότερο

Είδα τα φιλικά γιατί μου χει λείψει το μπάσκετ και διάβασα και πολλά και διάφορα – για τον ψηλό που ο Ολυμπιακός χρειάζεται, για τον στρατηγό Σλούκα, για την ανάγκη που έχουν οι ομάδες να βρουν χρόνο, ταυτότητα και ενέργεια μετά την απραξία. Ωραία είναι αυτά, αλλά στην διακοπή άλλαξαν πολλά από τα δεδομένα της Ευρωλίγκας που ξέραμε. Η ΤΣΣΚΑ με την προσθήκη του Μιλουντίνοφ και του Σενγκέλια είναι ένας γαλαξίας αστεριών. Η Μπάρτσελόνα προσθέτοντας τον Καλάθη βρήκε τον πλέι μέικερ που ο Μίροτις έψαχνε. Η Ρεάλ παραμένει δυνατή και πανίσχυρη, γιατί δεν έχασε κανένα πρωταγωνιστή της, ακριβώς όπως η Εφές του Λάρκιν και του Μίσιτς. Η Αρμάνι πρόσθεσε στο ρόστερ της αστέρια για πασαρέλα. Για κάθε Φενέρ, που κατέβηκε ένα σκαλάκι αλλά έχει πάντα διπλάσιο μπάτζετ από τον Ολυμπιακό, υπάρχουν μια Βαλένθια, μια Χίμκι και μια Μακάμπι που έγιναν ακόμα ακριβότερες. Πιθανότατα ο Μπαρτζώκας χρειάζεται ένα σπουδαίο ψηλό, αλλά εγώ θα του πρότεινε πριν από κάθε προπόνηση να προβάλει την φάση του τελικού της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή τη  φάση της δεκαετίας. Ως αιώνια απόδειξη ότι θαύματα γίνονται. Θυμίζοντας στους παίκτες του πως μόνο αυτή τη σιγουριά πρέπει να κουβαλάνε στο μυαλό τους όσο φοράνε τη φανέλα αυτής της ομάδας…