Περίμενα μια βραδιά περιπετειώδης και η χθεσινή τέτοια ήταν. Ο ΠΑΟΚ θα χει να θυμάται για καιρό όσα συνέβησαν στον Αμστερνταμ, ο Ολυμπιακός πρέπει να βγάλει από τα ματς με την πάμπλουτη Μπασακσεχίρ τα κατάλληλα συμπεράσματα κι όχι μόνο για να φτάσει στους ομίλους. Το καλοκαίρι του είναι γενικώς διδακτικό.
Το γκολ του Μαρτινς
Μιλώντας για συμπεράσματα πρέπει να πω ότι συχνά άλλα βγάζουν οι δημοσιογράφοι και άλλα ο κόσμος. Μετά τις εφετινές προκρίσεις του Ολυμπιακού οι δημοσιογράφοι βρήκαν πεδίο δόξης λαμπρό: τα αποτελέσματα των Ερυθρολεύκων είναι κατανοητά και εξηγήσιμα. Ετσι λένε μπράβο στον προπονητή του γιατί διαχειρίστηκε σωστά την έκτακτη ανάγκη που προέκυψε μετά τον τραυματισμό του Φορτούνη, επισημαίνουν την προσφορά του Ζοζέ Σα, καταγράφουν διάφορα ρεκόρ που έχουν να κάνουν με την συνέπεια και την σοβαρότητα της ομάδας στα καλοκαιρινά προκριματικά τα τελευταία χρόνια, υπογραμμίζουν με τον απαραίτητο δημοσιογραφικό στόμφο τα προφανή, δηλαδή την πρόοδο του Τσιμίκα, την σταθερότητα του Μεριά, το επιβλητικό της παρουσίας του Σεμέδο.
Τα ματς έχουν και μερικές ψαγμένες λεπτομέρειες, για όσους τις προσέχουν. Θα φέρω δυο παραδείγματα. Η φάση του πέναλτι που φέρνει το δεύτερο γκολ του Ολυμπιακού, αυτό που τελειώνει κάθε συζήτηση για το ποιος θα κερδίσει και θα προκριθεί, γεννιέται από την επιμονή του Μεριά να βρει συμπαίκτη, μετά από μια καθοριστική παρέμβαση του στην άμυνα. Ο εξαιρετικός Τυνήσιος, (που χτίζει την καριέρα του στον Ολυμπιακό μόνος τους χωρίς δημοσιογραφικά και μανατζερικά πουσαρίσματα), ενώ μοιάζει να έχει στριμωχτεί στην άκρη του γηπέδου, με ψυχραιμία και τεχνική ποδοσφαιριστή που πιστεύει στις δυνάμεις του, αρχικά ελευθερώνεται από το πρέσινγκ και στην συνέχεια με μια μπαλιά πενήντα μέτρων βγάζει τον Ολυμπιακό στην αντεπίθεση, δίνοντας στον Ρατζέλοβιτς την πιθανότητα να τρέξει στο άδειο γήπεδο. Ολο αυτό συμβαίνει γιατί ο Ολυμπιακός γνωρίζει, με βάση την κατήχηση που έχει λάβει από τον προπονητή του, πως αν σπάσει την πρώτη γραμμή της πίεσης των Τούρκων σωστά, θα βρει χώρους. Η επιμονή στο χτίσιμο αυτού του είδους της αντεπίθεσης φέρνει το γκολ. Προηγουμένως έχουν υπάρξει και λάθη, και πάσες που μοιάζουν στο πουθενά, και βιασύνες – αλλά αυτό είναι το κόστος της δουλειάς: η φάση του πέναλτι επιβραβεύει αυτή τη συνέπεια.
Το δεύτερο σημαντικό είναι η ίδια η παρουσία του Ρατζέλοβιτς. Το Καραϊσκάκη περιμένει την είσοδο του Καμαρά, ώστε να κλειδώσει ο Μαρτίνς το 1-0, που μετρά διπλό, αφού υπάρχει και το 0-1 του πρώτου ματς. Ο Πορτογάλος, όμως, που διανύει περίοδο φόρμας, θέλει το δεύτερο γκολ και κάνει μια κίνηση που λίγοι περιμένουν. Αφαιρεί από το ματς τον Ποντένσε, που υποφέρει από την έλλειψη του Φορτούνη και προσπαθεί να παίξει ως «δεκάρι» κι ο ίδιος, και βάζει τον πιο γρήγορο ποδοσφαιριστή που έχει διότι δεν θέλει να κλειδώσει το αποτέλεσμα, αλλά να τελειώσει το παιγνίδι. Κρατά στο γήπεδο και τον Βαλμπουενά (παρά την εμφανέστατη κούρασή του) γιατί θέλει ένα παίκτη που ψάχνει την πάσα στους κενούς χώρους – αυτή τη φορά ο Καμαρά μπορεί να περιμένει. Ο Μαρτίνς αφήνει στους Τούρκους τη μπάλα, αλλά απαιτεί από τους παίκτες του την καλύτερη δυνατή διαχείρισή της. Το 2-0 είναι σαν το έχει πετύχει ο ίδιος.
Τι λέει ο κόσμος που καταλαβαίνει
Εγώ τα δημοσιογραφικά συμπεράσματα τα ακούω, τα σέβομαι, αλλά ειδικά αυτά που βγάνουν καλοκαιριάτικα τα αφήνω κατά μέρους διότι αφορούν παιγνίδια από τη φύση τους αρκετά ιδιαίτερα. Αντίθετα κρατάω αυτό που λέει ο κόσμος και που μπορεί να είναι περισσότερο απλοϊκό, αλλά είναι και το μεγάλο συμπέρασμα του εφετινού καλοκαιριού. Τι λέει ο κόσμος; Ότι με ένα Σεμέδο στη μεσαία γραμμή και ένα Σεμέδο στην επίθεση ο Ολυμπιακός θα ήταν πραγματικά μια ομάδα άλλου επιπέδου - μια ομάδα αληθινά έτοιμη για τους ομίλους του Τσάμπιονς λιγκ. Είναι αυτονόητο; Μπορεί. Αλλά είναι και περισσότερο στέρεο ως συμπέρασμα από ό,τι άλλο ακούγεται.
Το εντυπωσιακό στην περίπτωση του Σεμέδο είναι ότι επιβεβαίωσε από την πρώτη κιόλας εμφάνισή του όλα τα καλά λόγια που αφορούν το παιγνίδι του και τις δυνατότητές του. Για μένα οι συγκρίσεις με τον Μέλμπεργκ, αν και κολακευτικές, είναι εντελώς άδικες. Ο Σουηδός ήταν ένας σπουδαίος αμυντικός (από τους καλύτερους που έχουν περάσει από την Ελλάδα…) που αγωνιζόταν με όπλο μια τρομακτική πείρα: όταν ήρθε εδώ είχε δει τα πάντα. Ο Μέλμπεργκ έχει κάνει κάτι απίθανο: έχει παίξει όμιλο στην Ευρώπη κάνοντας αν θυμάμαι καλά σε έξι ματς ένα ή δύο φάουλ (!) - μιλάμε για κάτι εκτός λογικής. Ο Σεμέδο είναι κάτι ολότελα διαφορετικό: αυτό που βλέπεις στο γήπεδο είναι ένα θηρίο που ξεχωρίζει, ένας τύπος που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι δουλειά έχει εδώ! Νομίζω ότι μετά από χρόνια ο κόσμος βλέπει ένα ποδοσφαιριστή διαφορετικού επιπέδου και κατανοεί ότι επίπεδο αλλάζεις πραγματικά μόνο με τέτοιους παίκτες. Δεν είναι φυσικά απλό να τους βρεις, δεν είναι εύκολο να τους πείσεις να ‘ρθουν στην Ελλάδα, ίσως δεν μπορείς να σηκώσεις και το κόστος τους:η υπογραφή τους είναι ακριβή. Αλλά δεν χωρά αμφιβολία ότι με δυο ακόμα τέτοιους θα ήσουν ήδη στους ομίλους, ενώ τώρα, παρά την συγκέντρωση και την σοβαρότητα, κόντρα στην Κρασνοντάρ απαιτούνται υπερβάσεις.
Εν μέρει ό,τι ισχύει για τον Σεμέδο, ισχύει και για τον Σα, μια άλλη καταπληκτική περίπτωση επαγγελματία. Εγώ δεν στέκομαι στις χθεσινές του επεμβάσεις: λέω και σε αυτή την περίπτωση το απλό που λέει ο κόσμος. Ότι δηλαδή, αν δυο – τρία χρόνια ο Ολυμπιακός ταλαιπωρήθηκε στη θέση του τερματοφύλακα είναι γιατί ήθελε να φτιάξει ένα τέτοιο, επενδύοντας σε Ελληνες ή ξένους, μικρούς σε ηλικία, με προσόντα και μέλλον. Καλά είναι κι αυτά, αλλά ειδικά στη συγκεκριμένη θέση χρειάζεται ένας τύπος που να δίνει σιγουριά – ένας έτοιμος επαγγελματίας που οφείλεις να βρεις και να αγοράσεις: υπάρχουν θέσεις που το να «χτίσεις» παίκτες είναι αδύνατο. Οι περιπτώσεις του Σα και του Σεμέδο οδηγούν σε συμπεράσματα που θα πρεπε να είναι χρήσιμα στη διοίκηση: αν τον κόσμο τον αφουγκράζεται, ας τα κρατήσει.
Δεν χρειάζεται λόγια συμπόνοιας
Κάτι πρέπει να κρατήσει κι ο ΠΑΟΚ από τον χθεσινό του αποκλεισμό: όχι πάντως τα ανάθεμα στον διαιτητή και στην UEFA – αυτά είναι λαϊκίστικες γραφικότητες. Ο ΠΑΟΚ έκανε ηρωϊκά πράγματα απέναντι στον Αγιαξ. Προηγήθηκε και στα δυο ματς, δεν παράτησε τίποτα, βρήκε τη δύναμη να κυνηγήσει μια πρόκριση ακόμα κι όταν έχανε στο Αμστερνταμ με 3-1. Το σπουδαιότερο είναι ότι μεταξύ των δυο παιγνιδιών βελτιώθηκε κι αν έχασε την πρόκριση είναι γιατί δεν είχε στο Αμστερνταμ Αρένα κάτι να υπερασπιστεί: αν είχε απλά κερδίσει το πρώτο ματς (με οποιοδήποτε σκορ) όλα θα ήταν αλλιώς. Φυσικά το ότι πέτυχε τέσσερα γκολ σε δυο ματς στον Αγιαξ είναι σημάδι αισιοδοξίας για ό,τι ακολουθεί: αρκεί να καταλάβει ότι στην Ευρώπη θερίζεις ό,τι σπέρνεις. Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι ότι τα μετριότατα αποτελέσματα του στην Ευρώπη, ειδικά τα δυο προηγούμενα χρόνια, τον οδήγησαν στο γκρουπ των αδύναμων και αυτό στάθηκε αιτία να συναντήσει τον Αγιαξ. Ο αποκλεισμός από την Εστερσουντ, η τραγική του συνολικά εμφάνιση στον όμιλο του Γιουρόπα λιγκ πέρυσι (εν μέσω μάλιστα χειροκροτημάτων!) είχε ως αποτέλεσμα την εφετινή του δύσκολη κλήρωση: μόνο ομάδες χωρίς ευρωπαϊκή παρουσία κυνηγούν υπερβάσεις στον πρώτο προκριματικό που παίρνουν μέρος. Η συζήτηση για τη διαιτησία του ματς, υπό αυτό το πρίσμα, μπορεί να κάνει στον ΠΑΟΚ μεγαλύτερο κακό από τον αποκλεισμό: το συμπέρασμα που θα βγει από αυτή στο τέλος θα είναι ότι ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίστηκε σαν μικρή ομάδα και το να πεισθείς ότι είσαι μικρή ομάδα στην Ευρώπη είναι ό,τι χειρότερο. Ο ΠΑΟΚ θα πρεπε να εστιάσει στο πως από τη δοκιμασία θα κρατήσει όσα θα του δώσουν δύναμη κι όχι να πνιγεί σε ένα ωκεανό από κλάματα. Θα περιμένω να εξαντληθούν τα καλοπληρωμένα λόγια συμπόνοιας και θα επανέρθω, μολονότι θεωρώ ότι ο ΠΑΟΚ θα πρεπε ήδη να πει ότι δεν θέλει τη συμπόνοια κανενός διότι επιχείρησε και παραλίγο να καταφέρει κάτι σπουδαίο…
