Για δεύτερη συνεχόμενη αγωνιστική ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ έχασαν και οι δυο στην Ευρωλίγκα. Η ήττα του Ολυμπιακού από τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι είναι η τρίτη στα τέσσερα τελευταία ματς. Η ήττα του ΠΑΟ από την Εφές στην Πόλη αποτελεί απλά μια συνέχεια κακών εμφανίσεων. Την Παρασκευή έγραφα στην εφημερίδα πως ο μεν Ολυμπιακός πήγαινε να παίξει στο Βελιγράδι όπου θα του τραγουδούσαν συνθήματα στα ελληνικά, ο δε Αταμάν επέστρεφε στην Πόλη και στην ομάδα που τον αγαπούν – και – τόνιζα πως όλα αυτά δεν είναι καλά διότι ομάδες που πρέπει να βγάλουν αντίδραση είναι δύσκολο να το κάνουν σε φιλικό περιβάλλον. Ωστόσο δεν έφταιγαν οι άλλοι για τις ήττες των ελληνικών ομάδων: μια χαρά έκαναν την δουλειά τους για αυτό άλλωστε και οι νίκες τους ήταν εύκολες και μεγάλες σε έκταση. Ο Αστέρας κράτησε τον Ολυμπιακό στους 73 πόντους και τον κέρδισε με 17. Η Εφές άφησε τον ΠΑΟ να βάλει 67 γιατί χαλάρωσε και τον απείλησε με κατοστάρα. Οι εμφανίσεις των ελληνικών ομάδων ήταν αχαρακτήριστες. Κι όσο κι αν κάποιες δικαιολογίες υπάρχουν, πρέπει να υπάρξει και κάμποσος προβληματισμός.
Η κακή ατομική απόδοση
Πάμε πρώτα να δούμε τις δικαιολογίες. Ο Ολυμπιακός πήγε και στο Βελιγράδι με μόνο ψηλό τον Μιλουτίνοφ – πράγμα που είχε συμβεί και στο ματς με την Παρί στο ΣΕΦ το οποίο επίσης έχασε. Όμως και ο Αστέρας δεν είχε τον Μπολομπόι και τον Πετρούσεφ και δεν φάνηκε να έχει κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα γιατί ο κόουτς Γιάννης Σφαιρόπουλος βρήκε άλλους τρόπους και άλλους πρωταγωνιστές. Στο τρίτο δεκάλεπτο που ο Ολυμπιακός κυριολεκτικά καταρρέει μετά από ένα ισορροπημένο ημίχρονο ο Μιλουτίνοφ είναι παρών και είναι και καλός σχετικά στην επίθεση: ο Ολυμπιακός δέχεται ένα επιμέρους 28-15 και σε αυτό χάνει και το ματς. Ο Παναθηναϊκός πήγε στην Πόλη χωρίς τον Ναν. Πολλές ομάδες έχουν ένα δεινό σκόρερ όπως είναι ο Αμερικάνος: καμία δεν στηρίζεται τόσο σε ένα παίκτη όσο ο ΠΑΟ. Η έλλειψη ήταν σημαντική και προφανώς φάνηκε: το φωνάζουν οι μόλις 67 πόντοι που ο ΠΑΟ πέτυχε. Αλλά η κάκιστη απόδοση πολλών άλλων και κυρίως η ευκολία με την οποία οι γηπεδούχοι έφτασαν τους σχεδόν 100 πόντους δεν είναι πράγματα που οφείλονται στην απουσία του Ναν. Τα προβλήματα της άμυνας πχ που σε προηγούμενα ματς είχαν αποδοθεί στην ταυτόχρονη χρησιμοποίηση τριών γκαρντ δεν λένε να λυθούν. Ισως γιατί δεν έχουν να κάνουν με τα σχήματα αλλά με την ατομική απόδοση.
Ο Αταμάν κόντρα στην Εφές δεν πήρε σχεδόν τίποτα από τουλάχιστον 8 παίκτες που έπαιξαν και αρκετά: μόνο ο Οσμάν πάλεψε για να θυμίσει στους συμπατριώτες του πόσο καλός παίκτης είναι και ο Σλούκας όσο άντεξε, αλλά μόνο επιθετικά. Προβλήματα ατομικής απόδοσης είχε και ο Ολυμπιακός. Ο Σφαιρόπουλος βρήκε μετά τον Ομπράντοβιτς κι αυτός τρόπο να κάνει δύσκολη την ζωή του Φουρνιέ κι ο Γάλλος χάθηκε. Ο Γουόκαπ έκανε ατομικό ρεκόρ λαθών. Ο Γκος είχε περισσότερο τα κάτω του παρά τα πάνω του. Ο ΜακΚίσικ έπαιξε μόνο στο πρώτο ημίχρονο. Ο Βιλντόζα είπε μόνος του ότι στο Βελιγράδι ο Ολυμπιακός ήταν σαν να μην έπαιξε. Με τέτοιες εμφανίσεις περιφερειακών δεν μπορεί να διεκδικήσεις νίκη στην Ευρωλίγκα του 2024. Χωρίς σοβαρή επιθετική παραγωγή δεν πας πουθενά.
Η μεγάλη ομοιότητα
Τα προβλήματα των δυο ομάδων δεν είναι ακριβώς ίδια: αυτά του ΠΑΟ μοιάζουν μεγαλύτερα. Αλλά οι δυο προπονητές στην ανάλυση τους συμφωνούν ως προς το τι φταίει: και ο Μπαρτζώκας και ο Αταμάν έριξαν την ευθύνη στους παίκτες τους. Ο Μπαρτζώκας είπε ότι η άμυνα ήταν από βούτυρο. Ο Αταμάν που είχε πει ότι οι παίκτες του ΠΑΟ έπαιξαν σαν παλαίμαχοι με την Παρτιζάν, είπε τώρα ότι αυτό που είδε του θύμισε παιδική ομάδα. Όλα αυτά είναι σωστά και κατανοητά γιατί η απογοήτευση και των δυο από αυτό που είδαν είναι μεγάλη, όμως έχουν κι αυτοί τις ευθύνες τους.
Ο Ολυμπιακός για δεύτερο ματς δεν έπαιζε «άμυνα με αλλαγές»: προσποιούταν ότι το έκανε. Στις «αλλαγές» ο Μιλουτίνοφ περισσότερο πρόσεχε να μην κάνει φάουλ παρά να πιέσει τον αντίπαλο: όπως ακριβώς με την Παρί ένας παίκτης έπρεπε να έρχεται πιο κοντά του για να κάνει αυτός το φάουλ, αν ήταν απαραίτητο. Οι παίκτες του Αστέρα έκαναν κανονικές βόλτες εντός του ζωγραφιστού: ο Μακιντάιερ και ο Κάλινιτς πήραν τον Ολυμπιακό παραμάζωμα. Ολο αυτό, όπως και τα πολλά ελεύθερα σουτ που βρήκαν οι καλοί περιφερειακοί σουτέρ του Σφαιρόπουλου (με πρώτο τον Νέντοβιτς), το είχαμε δει και με την Παρί: προφανώς κάτι έπρεπε να αλλάξει, αλλά δεν άλλαξε τίποτα. Όπως τίποτα δεν αλλάζει καιρό τώρα και στον ΠΑΟ. Ο Αταμάν επιμένει να παίζει την ίδια άμυνα είτε στο παρκέ υπάρχει ο Λεσόρτ είτε ο Γιουρτσεβέν, αλλά η διαφορά των δυο είναι τεράστια: ο Οτούρου και ο Πουαργιέ, ειδικά με τον Τούρκο, έκαναν πάρτι. Η δε συνύπαρξη του Μπράουν με τον Σλούκα, κυρίως στην άμυνα είναι πλέον καταστροφική: ο Τόμσον και ο Μπουμπουά έκαναν πλάκα σε όλο το ματς διαλέγοντας ποιον από τους δυο να σημαδέψουν.
Όμως η μεγάλη ομοιότητα των δυο προπονητών φέτος δεν έχει να κάνει με το πώς κοουτσάρουν – για το χθεσινό τους κοουτσάρισμα μπορούμε να τους δώσουμε δικαιολογίες καθώς όντως οι εμφανίσεις ήταν και θέμα κακής εμφάνισης πολλών παικτών τους. Αυτό που εγώ βλέπω ως πρόβλημα και των δυο είναι ότι στην πορεία χάνουν παίκτες και πρέπει να τους ξαναβρούν – και δεν αναφέρομαι σε τραυματίες. Στον Ολυμπιακό δεν υπάρχουν πλέον Παπανικολάου, Λαρεντζάκης και Ντόρσεϊ – ο ΜιτρουΛονγκ είναι για να συμπληρώνει την δωδεκάδα. Στον ΠΑΟ, πέρα από αυτούς που δεν παίζουν ποτέ (και πέρυσι υπήρχαν) χάνονται σιγά σιγά ο Μήτογλου, που παίζει συνεχώς και λιγότερο κι ο Παπαπέτρου, που γκρίνιαξε για το ελάχιστο της συμμετοχής του, ενώ λείπει και ο Γκριγκόνις – και πολύ μάλιστα. Αν όλοι αυτοί οι παίκτες έχουν μικρή προσφορά η περίφημη πληρότητα των ελληνικών ομάδων γίνεται μύθος: ο Ολυμπιακός θα εξαρτάται συνεχώς και περισσότερο από τον Φουρνιέ και τον Βεζένκοφ (που στο Βελιγράδι ήταν μέτριος, αλλά έβαλε 15 πόντους) και στον ΠΑΟ θα πρέπει να κάνουν τον σταυρό τους μην χτυπήσει και λείψει ο Ναν ή ο Λεσόρ γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχει ελπίδα να δεις κανονικό μπάσκετ.
Δυσκολότερη από όσο περιμέναμε
Καλοί είναι οι σολίστες, οι αλεπούδες των πάγκων που ξέρουν, οι ρολίστες πολυτελείας κτλ, αλλά το βασικό είναι πάντα η ομάδα. Αν δεν υπάρχει ομάδα, δηλαδή κοινή θέληση και κοινή μαχητικότητα, δεν γίνεται τίποτα. Ο Σφαιρόπουλος και ο Τόμισλαβ Μιγιάτοβιτς δεν είναι ιδιοφυΐες της προπονητικής, ούτε κι έκαναν χθες τίποτα μαγικά τρικ: αδυναμίες προκάλεσαν και αδυναμίες εκμεταλλεύτηκαν. Πως; Με τον πλέον απλό τρόπο: με παίκτες που μπαίνοντας στο παρκέ έδιναν ό,τι έχουν. Τον ΠΑΟ του έκαναν μεγάλη ζημιά παγκίτες που λέγονται Μπουμπουά και Οσμάνι. Στο Βελιγράδι, στο τέταρτο δεκάλεπτο όταν ο Ολυμπιακός επιχείρησε να παίξει μια κάποια άμυνα με το small ball, πήρε το ματς πάνω του ο Νταβιντόβατς χτυπώντας με συνεχόμενους πόντους τις αδυναμίες στην άμυνα του Βεζένκοφ και του Πίτερς κυρίως.
Η Ευρωλίγκα αποδεικνύεται δυσκολότερη από αυτό που περιμέναμε γιατί προκύπτουν σε ρόλο πρωταγωνιστή ομάδες που κανείς δεν περίμενε. Η Παρί που χθες έχασε από την Βιλερμπαν μετά από δέκα ματς δεν είναι η μόνη απροσδόκητη πρωταγωνίστρια: βρίσκουν βηματισμό και οι δυο σέρβικες ομάδες, υπάρχει ξανά στο κάδρο η Αρμάνι, ο Λάρκιν θα βοηθήσει πολύ την Εφές, ο Λόνι Γουόκερ μεταμόρφωσε την Ζαλγκίρις, ο Σπανούλης ξύπνησε την Μονακό, η Μπάγερν συνεχίζει μόνη αήττητη στην έδρα της, ενώ κάτι τύποι όπως ο Μαλεντόν στο καλό τους βράδυ μπορεί να κερδίσουν τον οποιοδήποτε. Ο Ολυμπιακός και ο ΠΑΟ μέχρι τώρα έχουν ήττες που μπορείς και να τις πεις εντός προγράμματος – αν όχι κι όλες. Αλλά πρέπει να δουν τα προβλήματα τους, πριν είναι πολύ αργά. Το λέω γιατί μου μοιάζει να παίζουν με την φωτιά.
