Μπορεί να είναι τυχαίο, μπορεί και όχι αλλά από τη στιγμή που μπήκε στο τραπέζι, κυρίως από δημοσιογράφους, η ερώτηση για το αν ο Πέδρο Μαρτίνς πρέπει να παραμείνει στον Ολυμπιακό το Καραϊσκάκη πλημύρισε από κόσμο! Σαν να θέλει να πάρει μέρος σε κάποιου είδους δημοψήφισμα, ο κόσμος του Ολυμπιακού έδωσε ένα θεαματικό παρών στο γήπεδο σε όλα τα τελευταία ματς: χθες, κι ενώ ο Ολυμπιακός είχε αντίπαλο τον Ατρόμητο, το γήπεδο ήταν σχεδόν γεμάτο, μολονότι η ομάδα είναι μακριά από την διεκδίκηση του πρωταθλήματος και μάλιστα καιρό τώρα. Νομίζω ότι αυτή η μαζική παρουσία τελειώνει και την συζήτηση για τον Μαρτίνς: η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου θέλει ο προπονητής να πάρει μια δεύτερη ευκαιρία. Θέλει επίσης να έχει του χρόνου στα χέρια του ένα καλύτερο ρόστερ και λογικά θα το έχει. Αλλά ο προπονητής νομίζω πως χρειάζεται και  κάτι ακόμα: κάποιον Ελληνα συνεργάτη ικανό να του εξηγεί κάποια πράγματα που ίσως δεν γνωρίζει. Θα τον βοηθούσε πιστεύω να αποφύγει κάμποσα από τα εφετινά του λάθη.

Η ορατή δυσκολία

Τώρα που είναι δεδομένο ότι ο Μαρτίνς θα συνεχίσει μπορούμε να του κάνουμε και κριτική, ήρεμα και ψύχραιμα και χωρίς αυτή να μπορεί να παρεξηγηθεί ή να χρησιμοποιηθεί από όσους του σκάβουν το λάκο από επαγγελματική διαστροφή ή για να δικαιολογήσουν ακραίες οπαδικές απαιτήσεις. Το πιο μεγάλο πρόβλημα που είχε φέτος ο Ολυμπιακός ήταν η κακή προσέγγιση των παιγνιδιών του – τα πολλά άσχημα πρώτα ημίχρονα. Αν αρχίσω να τα μετράω θα σας τρομάξω! Το κακό στην περίπτωση είναι ότι αυτό το επαναλαμβανόμενο πρόβλημα το είδαμε και εντός και εκτός έδρας, αλλά το είδαμε και με κάθε είδους αντίπαλο. Αν ο Ολυμπιακός το παρουσίαζε εκτός έδρας π.χ, θα έλεγα ότι οφείλεται στο γεγονός ότι είναι μια μαλθακή και soft ομάδα που παίζει καλά μόνο μπροστά στο κοινό της: η αλήθεια όμως είναι ότι το είδαμε και στο Καραϊσκάκη – νομίζω μάλιστα το είδαμε περισσότερο στο Καραϊσκάκη. Αν αυτό ήταν ένα πρόβλημα που εμφανιζόταν σε ματς με μικρούς αντιπάλους, θα λεγα ότι είναι αποτέλεσμα μιας έλλειψης συγκέντρωσης ή μιας κάποιας αγωνιστικής αλαζονείας: μπορεί να συμβεί. Αν από την άλλη αυτή η δυσκολία γινόταν ορατή στα ντέρμπι και μόνο θα έλεγα ότι είναι πρόβλημα που οφείλεται σε αγωνιστικές αδυναμίες – αλλά δεν είναι έτσι. Ένα πρόβλημα που εμφανίζεται τόσο συχνά και ανεξάρτητα από το ποιος είναι ο αντίπαλος έχει πάντα να κάνει με την προετοιμασία και την προσέγγιση του ματς. Και ίσως και με την ανάλυση του αντιπάλου.

Να ξέρεις είναι καλύτερο από το να αντιδράς

Ο Μαρτίνς μπορεί να κοιτάζει πολύ περισσότερο την δική του ομάδα, αλλά δεν αδιαφορεί για τον αντίπαλό: ασχολείται μαζί του πολύ περισσότερο από όσο το έκαναν ο Βαλβέρδε ή ο Μίτσελ π.χ. Η καλή του ανάλυση φαίνεται από το γεγονός ότι σε κανένα ματς του Γιουρόπα λιγκ ο Ολυμπιακός δεν μπήκε στο παιγνίδι άσχημα – και ματς ευρωπαϊκά έπαιξε φέτος πολλά. Σε όλα, ακόμα κι αυτά που έχασε, η ομάδα του Πορτογάλου έμοιαζε τουλάχιστον διαβασμένη: με την Μπέτις στην Ισπανία μπορεί να υπέφερε στην αρχή, αλλά αυτό έχει να κάνει και με τις ικανότητες του αντιπάλου. Σίγουρα στην Ευρώπη δεν έκανε τόσο άσχημα πρώτα ημίχρονα όπως με την ΑΕΚ, τον Αρη, τον Ατρόμητο χθες, αλλά και τον ΟΦΗ, τον ΠΑΟ, τον Πανιώνιο εκτός έδρας – κι αναφέρομαι μόνο στις πιο κραχτές περιπτώσεις γιατί αν πάρουμε τα ματς ένα ένα θα βρούμε κι άλλα. Τι έγινε σε αυτά τα παιγνίδια; Κάτι απλό: ο Ολυμπιακός αντιμετώπισε αντιπάλους που εναντίον του έπαιξαν τελείως διαφορετικά από όπως παίζουν συνήθως! Η ΑΕΚ, ο Αρης και ο Ατρόμητος πρέσαραν τους αμυντικούς και τους κόφτες του που κατεβάζουν μπάλα και του δημιούργησαν τεράστια προβλήματα: και στα τρία αυτά ματς χρειάστηκαν αλλαγές της ενδεκάδας στο δεύτερο ημίχρονο (και εσωτερικές) για να διορθωθεί η εικόνα. Μόνο που το λάθος αυτό είναι από αυτά που κοστίζουν: φέτος του Ολυμπιακού του κόστισε στην Κρήτη και φυσικά στην Τούμπα, όπου πήγε να παίξει ένα πρωτάθλημα. Και στα δυο αυτά κομβικά για την κατάληξη του πρωταθλήματος παιγνίδια ο Ολυμπιακός δεν βρήκε τρόπο να αντιδράσει. Γιατί το να αντιδράς είναι θεαματικό μεν, πλην όμως δύσκολο. Είναι πάντα προτιμότερο να ξέρεις τι σε περιμένει.  

Δύσκολο να υποψιαστείς

Το ελληνικό πρωτάθλημα έχει κάποιες ιδιοτυπίες που ένας ξένος προπονητής είναι δύσκολο να καταλάβει. Ο Μαρτίνς, πριν το ματς με τον Ατρόμητο, είδε τα εκτός έδρας παιγνίδια της ομάδας του Περιστερίου με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΚ. Και στα δυο ο Ατρόμητος περίμενε αρχικά τον αντίπαλο χωρίς μεγάλη διάθεση για πρέσινγκ: χθες στο πρώτο ημίχρονο πίεζε ψηλά με πέντε παίκτες! Ο Μαρτίνς ήταν δύσκολο να υποψιαστεί ότι ο Ατρόμητος  με τον ΠΑΟΚ π.χ έπαιξε τελείως διαφορετικά γιατί δεν αγωνίστηκαν πέντε παίκτες. Ο Πορτογάλος όταν ο Ολυμπιακός έπαιξε με την ΑΕΚ δεν γνώριζε προηγούμενα ματς του Χιμένεθ στο Καραϊσκάκη: περίμενε ότι η ΑΕΚ θα επιχειρούσε να κάνει κατοχή μπάλας π.χ όπως έκανε τον καιρό του Ουζουνίδη.

Όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί αν είχε στο τιμ κάποιο Ελληνα συνεργάτη ικανό να του εξηγεί πόσο διαφορετική τακτική συμπεριφορά μπορεί να έχουν κόντρα στον Ολυμπιακό πολλές ομάδες. Σε όλα τα παιγνίδια που ο Ολυμπιακός φέτος έμοιαζε στο πρώτο ημίχρονο μπερδεμένος, αυτό συνέβη γιατί άλλο αντίπαλο περίμενε και άλλο βρήκε. Δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε τον Μαρτίνς για τον ορθολογισμό του, αλλά καλό για αυτόν είναι να βρει κάποιον που να τον υποψιάζει: οι πονηριές στο πρωτάθλημα μας είναι κανόνας.  

Το έλυσε με απλό τρόπο

Ο Βαλβέρδε στο δεύτερο πέρασμά του έλυσε αυτά τα προβλήματα κάνοντας κάτι απλό: έδινε διαταγή για πίεση από την αρχή – ο Ολυμπιακός στα χέρια του Ισπανού, όταν λύθηκε σκόραρε πάντα σχεδόν στο πρώτο εικοσάλεπτο. Αλλά είχε άλλους κυνηγούς κι άλλα χαφ – πιο έξυπνα και πιο ικανά στο να ανεβάζουν την ομάδα. Αυτός ο Ολυμπιακός παίζει ωραία μπάλα κόντρα σε αντιπάλους που τον περιμένουν: χθες γύρισε το ματς όταν ο Ατρόμητος κουράστηκε – σαφώς βοήθησαν και οι δυο αλλαγές. Όμως δεν μπορεί να παίζεις πάντα το χαρτί της κούρασης του αντιπάλου – χρειάζεται να τον ξέρεις καλύτερα.

Ολοι μιλάνε για μεταγραφές, για παίκτες που θα ρθούν να κάνουν τη διαφορά κτλ. Εγώ λέω ότι για το καλό του Μαρτίνς χρειάζεται μια προσθήκη στο τεχνικό τιμ του. Ολοι όσοι το απαρτίζουν είναι πολύ Ευρωπαίοι για το δικό μας πρωτάθλημα…