Οι ισπανικές εφημερίδες μιλάνε σήμερα για άθλο της Ρεάλ Μαδρίτης στο ΟΑΚΑ: προφανώς η νίκη της ισπανικής ομάδας επί του Παναθηναϊκού στην Αθήνα, μετά τον διασυρμό της Βασίλισσας από τους Πράσινούς στο πρώτο ματς, ήταν και για αυτές έκπληξη. Έριξα μια ματιά να δω τι γράφουν, γιατί για μένα η νίκη αυτή είναι εντελώς εκτός λογικής. Το είδος του αποτελέσματος που σε αφήνει με ανοιχτό το στόμα: ό,τι έγινε χθες βράδυ στο ΟΑΚΑ, για μένα τουλάχιστον, είναι  στα όρια του ανεξήγητου.  

Δεν της το επιτρέπει η ιστορία της

Μετά το πρώτο ματς του Παναθηναϊκού με την Ρεάλ και την καταπληκτική παράσταση που έδωσαν ο Καλάθης και οι υπόλοιποι, αρκετοί ήταν αυτοί που μίλησαν για την ανάγκη προσγείωσης του ΠΑΟ – πολλοί θύμισαν και το αιώνιο παράδειγμα κακής διαχείρισης εντυπωσιακής νίκης, τον κάποτε απίστευτο αποκλεισμό του Ολυμπιακού από την Σιένα. Η ιστορία έχει (για την ώρα, γιατί ο ΠΑΟ μπορεί ακόμα να προκριθεί κατα τη γνώμη μου…) κάμποσα κοινά στοιχεία: έχει όμως μια τεράστια διαφορά – είναι άλλο η Σιένα κι άλλο η Ρεάλ. Στην περίπτωση των Ιταλών, ο Πιανιτζάνι είχε τότε εξηγήσει πως όλα είχαν γίνει βάση σχεδίου: οι Ιταλοί ήθελαν να κοιμίσουν και να φθείρουν τον Ολυμπιακό, τον άφησαν να τρέξει, διασύρθηκαν ηθελημένα, έχοντας στοχεύσει από πριν το δεύτερο ματς. Η Ρεάλ δεν έχει καμία σχέση με την Σιένα. Πρώτα πρώτα η Ρεάλ είναι τόσο μεγάλο μέγεθος που δεν δέχεται να κάνει τέτοια μακιαβελικά κόλπα: δεν θα διασυρόταν ποτέ βάση σχεδίου γιατί δεν της το επιτρέπει η ιστορία της. Και δεύτερον η ήττα της από τον ΠΑΟ είχε εξηγήσεις αγωνιστικές. Η απουσία του Καμπάτσο είχε ως αποτέλεσμα να μείνει μόνος ο Ντόνσιτς, ενώ τη γενικότερα soft συμπεριφορά της την έχουμε δει και σε άλλα ματς – είναι το μεγάλο της πρόβλημα. Να δεχτώ ότι ο Λάσο στο πρώτο ματς κράτησε έξω το Ρέγιες κι αυτό έπαιξε ένα ρόλο, αλλά μιλάμε για ένα παίκτη 37 χρονών κι όχι για τον Γιούλ π.χ, που όντως θα μπορούσε ν αλλάξει τα δεδομένα με την παρουσία του επιστρέφοντας. Ο Ρέγιες έκανε ένα καταπληκτικό ματς χθες, αλλά δεν νομίζω ότι στην αρχή της σειράς η Ρεάλ στηριζόταν πάνω του – θα μπορούσε να παίξει εξίσου καλά και η Βασίλισσα να ηττηθεί. Η παρουσία του ήταν σπουδαία, αλλά δεν μπορεί αυτός βάση σχεδίου να κρατήθηκε στην άκρη με την βεβαιότητα ότι με την επιστροφή του θα αλλάξει εντυπωσιακά η εικόνα της ομάδας.

Η Ρεάλ στο χθεσινό ματς ήταν  διαφορετική, όχι απλά σε σχέση με το πρώτο ματς με τον ΠΑΟ, αλλά σε σύγκριση με όσα γενικά μας έχει δείξει στη χρονιά.  Πως γίνεται αυτή η ομάδα μέσα σε σαρανταοκτώ ώρες ν αλλάξει τόσο εντυπωσιακά είναι κάτι που ειλικρινά με ξεπερνά. Από όσο καταλαβαίνω ούτε οι Ισπανοί έχουν κάποια πειστική εξήγηση.

Δεν ήταν κακός ο ΠΑΟ

Στις ελάχιστες ιστορίες τέτοιου είδους θεαματικών μεταβολών συνήθως ένα κάποιο ρόλο παίζει και η συμπεριφορά του αντιπάλου: αυτά τα παθήματα τα γεννά συχνά η υπεροψία και η αμετροέπεια, η αδυναμία του να προσγειωθείς. Μπαίνεις στο γήπεδο πιστεύοντας πως όλα θα ναι εξίσου εύκολα, διαπιστώνεις ότι δεν θα ναι έτσι και κάπου χάνεσαι: έχει συμβεί αυτό, αλλά δεν συνέβη στον χθεσινό Παναθηναϊκό. Ο ΠΑΟ, γκαζωμένος πάλι από τον κόσμο του, ξεκίνησε πολύ καλά: προηγήθηκε 21-16 στο πρώτο δεκάλεπτο και χωρίς κάποιου τύπου συγκλονιστική ευστοχία κέρδιζε 40 -36 στο ημίχρονο. Στο τέλος του ματς, διαβάζοντας την στατιστική βλέπεις ότι δεν τα έχει πάει καθόλου άσχημα και στα επιμέρους. Ο Ντόνσιτς δεν έχει βάλει σουτ κι αυτό δείχνει πόσο σπουδαία άμυνα έπαιξαν όλοι πάλι πάνω του. Ο Κοζέρ που τον κέρδισε στη Μαδρίτη, και ο Ράντολφ που συχνά κάνει τη διαφορά, έχουν επίσης χαθεί από το ματς. Ο ΠΑΟ βάζει 82 πόντους – δεν είναι ότι επιθετικά «κόλλησε». Ο Καλάθης μπορεί να μην έκανε τα όργια του πρώτου ματς, αλλά στο κρίσιμο τελευταίο δεκάλεπτο μαζί με τον Τζέιμς κάνουν τα πάντα: κανείς δεν κρύφτηκε. Ο Πασκουάλ βγάζει πάλι άσους από το μανίκι του – πράγμα που είναι η σπεσιαλιτέ του: παίρνει πολλά από παίκτες που δεν περιμένεις, όπως είναι ο Ντένμον κι ο Πέιν. Κι όμως η Ρεάλ κερδίζει και το κάνει στηριγμένη σε με μια εργατικότητα σπάνια: οι παίκτες της σηκώνουν τα μανίκια και παίρνουν τα ριμπάουντ. Και στα κρίσιμα λεπτά βγαίνουν μπροστά, όχι τα αστέρια της, αλλά οι γερόλυκοί της: ο Ρέγιες, ο Κάρολ, ο Ρούντι, αυτοί που ξέρουν που βρίσκονται και την αξιοπρέπεια ποιου κλαμπ πρέπει να υπερασπιστούν. Κι αυτό είναι ίσως το μυστικό, η μόνη εξήγηση μιας αθλητικής ιστορίας που μοιάζει με κινηματογραφική περιπέτεια: μια βασίλισσα που μαζεύει σκουπίδια.

Θέμα ανθρώπων και χαρακτήρων  

Δεν αρκεί να είσαι μόνο μεγάλος σύλλογος: πρέπει να έχεις και παίκτες που αυτό να το έχουν ζήσει, να το νοιώθουν και να το καταλαβαίνουν. Η αντίδραση δεν έρχεται ποτέ μέσα από ένα οργανωμένο αγωνιστικό σχέδιο: είναι θέμα ανθρώπων και χαρακτήρων. Και να ξέρετε ότι μπορεί να γίνει μόνο μια φορά: αν η Ρεάλ ξαναβρεθεί στον τοίχο χάνοντας από τον ΠΑΟ με κατεβασμένα τα χέρια θα αποκλειστεί, διότι μόνο μια φορά αντιδράς – το εξαιρετικό δεν μπορεί ποτέ να είναι κανόνας. Δεν μπορεί επίσης να υπάρχουν αντιδράσεις κατά παραγγελία: πρέπει να συμβούν πολλά για να προκύψουν τέτοιες. Ούτε οργανώνονται οι αντιδράσεις, ούτε εξαγγέλλονται: απλά προκύπτουν κι αν είσαι μεγάλη ομάδα καμιά φορά είναι και θεαματικές. Η Ρεάλ στην βραδιά που μάζευε «σκουπίδια», αφήνοντας στην άκρη την βασιλική της υπεροψία, έβαλε 89 πόντους – δεν αρνήθηκε δηλαδή την επιθετική της φύση, ούτε έψαξε το αργό τέμπο ποντάροντας μόνο στην άμυνα. Ας το ‘χουμε κι αυτό στα υπόψην μας όταν μιλάμε για αντιδράσεις: αντιδρώ δεν σημαίνει αλλάζω, σημαίνει προσθέτω αυτό που μου χρειάζεται. Βρίσκω τρόπο να γίνω καλύτερος χωρίς να χαλάσω το παιγνίδι μου. Δεν αρνούμαι τον εαυτό μου: θυμάμαι απλά ότι μπορώ να κάνω κάτι περισσότερο.    

Μαθήματα ζωής

Υπάρχει και κάτι άλλο που ως Ελληνες θα πρεπε να μάθουμε από τους μαέστρους Ισπανούς: το παιγνίδι είναι πάνω από όλα και η ήττα πρέπει να αντιμετωπίζεται χωρίς υστερίες. Καμία ελληνική ομάδα δεν θα γύριζε σε σαράντα οκτώ ώρες τόσο αποφασιστική: θα είχε βουλιάξει από την γκρίνια και την εσωστρέφεια, γιατί στο δικό μας αθλητισμό οι άνθρωποι είναι σημαντικότεροι από το παιγνίδι. Στη Ρεάλ υπάρχει μόνο ένας στόχος: στο επόμενο ματς η ομάδα να παίξει καλύτερα. Τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο, αν ποιότητα υπάρχει. Το μυστικό στο σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι η παραγωγικότητα, η ευκολία με την οποία σκοράρεις, η ικανότητα στο σετ παιγνίδι: στο ανοιχτό γήπεδο όλοι καρφώνουν. Αν αυτά τα έχεις, μπορεί να πέσεις, αλλά θα σηκωθείς. Ο αντίπαλος μπορεί να σε διαβάσει μια φορά και να σε συντρίψει, αλλά αυτό δεν σε ακυρώνει σαν ομάδα: από σένα εξαρτάται να βρεις τα βήματα σου. Δεν μιλάμε απλά για μπάσκετ: μιλάμε για την ζωή την ίδια τελικά…