Εβλεπα τον Ράφα Ναδάλ να παίζει το τένις της ζωής του στα 31 του χρόνια, συντρίβοντας τον Σταν Βαβρίνκα στον τελικό του Ρολάν Γκαρός κι ομολογώ ότι αναρωτιόμουν πως γίνεται. Ο Ισπανός κέρδισε το σκληρότερο τουρνουά του Γκραν Σλαμ για τρίτη φορά στην καριέρα του χωρίς να χάσει ούτε ένα σετ – μόνο που, όταν το έκανε για τελευταία φορά ήταν Ιούνιος του 2010 κι από τότε πέρασαν επτά χρόνια. Παραλίγο να καταρρίψει το ιστορικό ρεκόρ του Μπιόρν Μποργκ που το 1978 είχε χάσει σε όλο το τουρνουά μόνο 32 γκέιμς – ο Ναδάλ έχασε μόλις 35! Όλα όσα έκανε την Κυριακή το βράδυ δύσκολα θα τα πλησιάσει άνθρωπος. Κέρδισε στο Παρίσι για δέκατη  φορά: κανείς τενίστας δεν έχει πετύχει κάτι τέτοιο, όταν μιλάμε για τουρνουά του Γκραν Σλάμ. Λίγες μέρες πριν είχε κερδίσει για δέκατη φορά το τουρνουά του Μόντε Κάρλο και για δέκατη φορά το τουρνουά της Βαρκελώνης – κανείς ποτέ δεν έχει κερδίσει τόσες φορές τουρνουά ΑΤP. Αν αύριο ολοκλήρωνε την καριέρα του κοντά σε αυτά τα μοναδικά επιτεύγματα, θα πρέπει να προστεθούν ως παράσημα αποκλειστικά δικά του, πέρα από τα υπόλοιπα τουρνουά του Γκραν Σλαμ και δυο κατακτήσεις του Κόπα Ντέιβις και δυο χρυσά ολυμπιακά μετάλλια. Αλλά δεν θα πει αντίο: τουλάχιστον όχι μέχρι να ξαναγίνει νούμερο 1 του κόσμου, ρίχνοντας από την κορυφή τον Αντι Μάρεϊ – είναι θέμα χρόνου.

Η ήττα ως κίνητρο

Τα μαλλιά είναι λιγότερα, το αγρίμι έγινε κανονικός άντρας, δεν εμφανίζεται πια με μισοσκισμένες βερμούδες και δεν μοιάζει με τραγουδιστή ροκ συγκροτήματος. Αλλά το τένις που παίζει στα 31 του είναι το τένις που αγαπήσαμε, όσοι καμαρώναμε για αυτόν από τότε που ήταν 21 χρονών. Ισως να είναι και καλύτερο: στο εκρηκτικό γεμάτο ενέργεια παιγνίδι, προστέθηκε πλέον και κάμποση σοφία.

Τον περασμένο Ιανουάριο, όταν έχασε στην Αυστραλία τον τελικό των τελικών από τον αγαπημένο αντίπαλο – αλλά ποτέ εχθρό - Ρότζερ Φέντερερ, πολλοί πρόβλεψαν πως είναι κοντά στο αντίο. Τον ταλαιπώρησαν τα προηγούμενα χρόνια τα γόνατα, η ωμοπλάτη, οι καρποί – δεν υπάρχει σημείο του σώματός του που να μην του έχει προκαλέσει πόνους – ίσως γιατί ο Ναδάλ είναι ένας εξωγήινος παγιδευμένος σε ένα ανθρώπινο κορμί που χρησιμοποιεί ως ξενιστή και που είναι πάντα δύσκολο να σηκώσει τόση ενέργεια. Όμως ο Ναδάλ, μπορεί να έχασε στην Αυστραλία, ωστόσο στο ιστορικό εκείνο ματς βρήκε το μεγάλο κίνητρο: την όρεξη να αποδείξει στους κοινούς θνητούς ότι το τένις του παραμένει καταπληκτικά αποτελεσματικό, αρκεί ο ίδιος να έχει απλά τη θέληση να φορέσει την πανοπλία του νικητή και να κατεβεί να σπείρει τον τρόμο. Ο Ναδάλ δεν κερδίζει: εξοντώνει. Και η καρδιά του, που κάθε φοράει που πατάει στο χώμα φορτίζεται, είναι τόσο μεγάλη, ώστε του επιτρέπει ν αφήνει στην άκρη χρονιές ταλαιπωρίας και δακρύων. Ο Φέντερερ στην Αυστραλία βρήκε τη νίκη της καταξίωσης στην ιστορία, ο Ναδάλ, όμως, βρήκε τη δύναμη της επιστροφής.    

Ενας εξωγήινος κατακτητής

Καθώς τα χρόνια περνάνε και το παιδί γίνεται άντρας παρατηρεί κανείς ολοένα και ευκολότερα τα σημάδια που μαρτυρούν ότι ο τύπος δεν είναι από τον πλανήτη μας. Τα τικ του γίνονται ολοένα και περισσότερα, η μανιακή του προσήλωση τον οδηγεί στο να τοποθετεί σε συγκεκριμένα σημεία και τα νερά και τους χυμούς στα τάιμ άουτ. Ο εξωγήινος, που τόσο προσεχτικά κρύβεται μέσα του, μιμείται τις ανθρώπινες συμπεριφορές εκδηλώνοντας ένα παράξενο αυτισμό, που σταμάτα τη στιγμή που το παιγνίδι ξαναρχίζει. Εκεί όλες αυτές οι παράξενες κινήσεις, που σε κάνουν τα πιστεύεις ότι είναι διαρκώς νευρικός, πάνε στην άκρη κι αυτό που βλέπεις στο γήπεδο είναι ενέργεια καθαρή – ένα παιγνίδι χαρακτηρισμένο από τόση δύναμη που βοηθά τον Ναδάλ να κάνει συλλογή από νίκες σπέρνοντας συντριβές. Ενώ ο Φέντερερ, ακόμα και σήμερα, προκαλεί τον θαυμασμό για την αριστοκρατία των χτυπημάτων του, ο Ναδάλ απλά «σκοτώνει»: το αριστερό του φόρχαντ παραμένει επαναλαμβανόμενη καραμπίνα και χάρη στο μπακ χαντ, με τα δυο χέρια, βλέπεις τον τύπο να πετάει μαχαιριές. Το χώμα, η δυσκολότερη από τις επιφάνειες, γίνεται ο τόπος του μαρτυρίου διάφορων κοινών θνητών, που πρέπει να αναμετρηθούν με το ουρλιαχτό του πολεμιστή, που έχουν απέναντι. Ο Βαβρίνκα, τύπος καταπληκτικός και μαχητής ωραίος, αλλά άνθρωπος θνητός, βρέθηκε την Κυριακή απέναντι σε ένα εξωγήινο του παγκόσμιου τένις και προσπάθησε να του δείξει αμέσως ότι δεν τον φοβάται: δική του η πρώτη μπάλα για ένα μπρέικ στο δεύτερο μόλις σερβίς του Ισπανού – που να φανταστείς ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία, που του παραχώρησε πριν την ακυρώσει; Ο Ναδάλ έπαιξε ένα τένις απαράμιλλης εξωγήινης τελειότητας: σέρβιρε με τρόπο που θα ζήλευε κι ο Σάμπρας (ξεπερνώντας μετά από καιρό τα 200 χιλ!), απαντούσε από το βάθος στέλνοντας ρουκέτες, όπως κάποτε ο Αγκασι, είχε 14 πόντους σε 16 χτυπήματα ανεβαίνοντας στο φιλέ, όπως ο Μπέκερ, είχε «απαντήσεις» που θα ζήλευε και ο Τζίμπο Κούριερ και πάσινγκ σοτ που θα έκαναν τον Λέντλ να πεταχτεί από την καρέκλα του σήμερα, αλλά όλα αυτά τα έκανε σε ταχύτητες και με δύναμη που κανείς από όλους αυτούς δεν μπορούσε να φανταστεί! Ο Βαβρίνκα, όπως όλοι οι άνθρωποι που τα βάζουν με Θεούς έσπασε τη ρακέτα του από τα νεύρα του για τη συμφορά που τον βρήκε, πριν χειροκροτήσει ιπποτικά δυο – τρεις απίστευτους winners του Ράφα που σημάδευε γωνίες και γραμμές με μια δύναμη που έκανε τη μπάλα να διακτινίζεται. Το κοινό, που ήθελε να υποστηρίξει τον Σταν the man κόντρα στον εξωγήινο εισβολέα, που έχει μετατρέψει τα γήπεδα του Ρολάν Γκαρός σε πασαρέλα θαυμάτων, έμεινε καρφωμένο στη θέση του βλέποντας για δυο ώρες πως παίζεται το τένις στο χώμα, όχι από ανθρώπους, αλλά από πλάσματα ανώτερα, στα οποία ο Ναδάλ ανήκει. Ο Ράφα, πριν τρία χρόνια, πληγωμένος από τραυματισμούς και ετοιμοθάνατος από τους πόνους είχε πει ότι δεν περιμένει τίποτα ποτέ από το Θεό. Πιθανότατα γιατί Θεός είναι ο ίδιος: ένας Θεός που βοηθά όσους τον αμφισβήτησαν, να βρουν το φως τους.

Θα ανακουφιστεί ο κόσμος

Ο Μάκ Ενρόου έβαλε στο τένις χτυπήματα που δεν υπήρχαν. Ο Μποργκ ήταν ένας εκπληκτικός μαραθωνοδρόμος. Ο Σάμπρας έπαιζε τένις που έπρεπε να γίνεται μάθημα στα παιδιά που θέλουν με το σπορ να ασχοληθούν. Ο Αγκάσι έδειξε στην ανθρωπότητα πως γίνεται να παίζεις επιθετικά χωρίς ποτέ ν ανεβαίνεις. Ο Λεντλ χαιρόταν να επιχειρεί πράγματα, που οι άλλοι μπορούσαν μόνο να φανταστούν. Ο Τζόκοβιτς είχε ένα κομπιούτερ στο κεφάλι του. Ο Φέντερερ μάγεψε και μαγεύει με μια τεχνική πληρότητα, που θα παραμείνει πιθανότατα αξεπέραστη. Όμως ο Ράφα Ναδάλ, προκαλεί δέος: καταλαβαίνεις ότι βλέπεις κάποιον που δεν θα ξαναδείς ποτέ, κάποιον που είναι αδύνατο να αντιγράψουν οι σχολές, κάποιον που χάνει ή κερδίζει μόνος του – ούτε το κορμί του δεν μπορεί να σηκώσει τη δύναμη της καρδιάς του. Όταν σταματήσει ο Φέντερερ η ανθρωπότητα θα δακρύσει. Όταν σταματήσει ο Ναδάλ θα υπάρχει μόνο μια αίσθηση ανακούφισης. Κι ο τρόμος μην τυχόν πάλι ξαναγυρίσει, όπως συμβαίνει τώρα…