Ο Ολυμπιακός κέρδισε πολύ δύσκολα τον Αρη: η διαφορά του από την ΑΕΚ εκτοξεύτηκε στους 8 πόντους. Η Ενωση δεν πέρασε από την Τρίπολη: το τελικό 0-0 με τον Αστέρα, μετά την χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού, έχει γεύση ήττας. Στο τέλος του πρώτου γύρου ο Ολυμπιακός είναι «πρωταθλητής χειμώνα». Αλλά το πρωτάθλημα έχει πολύ δρόμο διότι ο Ολυμπιακός φλερτάρει καιρό τώρα κάθε αγωνιστική με το στραβοπάτημα. Και η εντύπωση που δίνει είναι ότι το μόνο του καύσιμο είναι η απόφαση να κρύβει με νίκες τα προβλήματα του. Που μοιάζουν απλά λιγότερα από αυτά που έχουν οι ανταγωνιστές του.  

Η εφετινή παραδοξότητα  

Στο ματς με τον Αρη στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός κέρδισε άλλο ένα ματς δείχνοντας πολλές από τις εφετινές αδυναμίες του. Η ανάπτυξη του ήταν αργή και προβλέψιμη. Οι επιθετικοί του στατικοί. Η παραγωγή φάσεων μικρή: είναι ζήτημα να δημιούργησε τρεις κανονικές ευκαιρίες. Η ένταση του παιγνιδιού του ελάχιστη. Αλλά η νίκη του, χάρη σε ένα γκολ στο 54΄από μια κεφαλιά του Σισέ μετά από χτύπημα κόρνερ του Ρόνι Λόπεζ, απολύτως δίκαιη. Αυτή είναι και η παραδοξότητα του εφετινού πρωταθλήματος: ο Ολυμπιακός δεν εντυπωσιάζει – πολλές φορές δεν αρέσει καν. Αλλά σε όλα τα ματς που κέρδισε είναι σε κάτι καλύτερος από τον αντίπαλό του. Χθες για παράδειγμα δεν άφησε στον Αρη ούτε μια τελική προσπάθεια, παρόλο που μετά το 1-0 του άφησε τη μπάλα. Η δική μου εντύπωση είναι ότι ο Ολυμπιακός έχει ξεφύγει στη βαθμολογία γιατί έχει μάθει να ζει με τα προβλήματα του καλύτερα από όσο οι ανταγωνιστές του. Και γιατί κάθε εβδομάδα υπερασπίζεται την πρωτιά του αντλώντας από αυτή δύναμη.

Όχι όπως με το Βόλο

Χθες ο Μαρτίνς δεν πανικοβλήθηκε μετά το κακό πρώτο ημίχρονο και δεν έκανε αλλαγές στο 45΄όπως με το Βόλο. Ετσι ο Ολυμπιακός, όπως και στην Κρήτη με τον ΟΦΗ (και σαφώς δεν είναι τυχαίο), βρήκε ένα καλό τέταρτο στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου εντός του οποίου έφτιαξε δυο ευκαιρίες, είχε ένα δοκάρι και τελικά βρήκε και το γκολ. Ακριβώς επειδή οι παίκτες του γνωρίζουν πως το γκολ τους είναι φέτος κάτι δύσκολο, αυτό το αβαντάζ, που με κόπο βρήκαν, το υπερασπίστηκαν με προσοχή και σοβαρότητα, αλλά το παιγνίδι του πρωτοπόρου ήταν συνολικά νωθρό. Ένα πρόβλημα προφανώς είναι και οι λίγες επιλογές: χθες ο Μαρτίνς έκανε την πρώτη του αλλαγή στο 81΄αλλά δεν βλέπω και να αδικεί κανένα. Στη μεσαία γραμμή υπάρχουν όλοι κι όλοι τέσσερις παίκτες, στα εξτρέμ ο μόνος που δικαιούται να πιστεύει πως αξίζει να παίξει παραπάνω είναι ο Ροντρίγκεζ που, όμως, εύκολα πονάει και ζητά αλλαγή, ο Ρέαμπτσουκ ήταν χθες κουρασμένος, αλλά δεν έχει αναπληρωματικό. Ο Ολυμπιακός έπαιξε με 8 στους 11 ίδιους με αυτούς που ξεκίνησαν με την Αντβέρπ, με την οποία δεν είχε παίξει καλά. Κι αν συμβεί το ίδιο και στο Περιστέρι το ματς με τον Ατρόμητο θα είναι ακόμα πιο δύσκολο.

Ευχαριστημένος, αλλά…   

Ο Μαρτίνς δήλωσε πολύ ευχαριστημένος – ο κόσμος όχι και τόσο. Καλό είναι σαφώς το +8, όμως το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο βαθμοί: ο κόσμος δικαίως ζητά και λίγη καλύτερη μπάλα - ειδικά εντός έδρας. Ο Ολυμπιακός δεν μπορεί να έχει κανένα παράπονο από τον κόσμο του: και χθες τον εμψύχωσαν καταλαβαίνοντας τη δυσκολία του. Αλλά αυτού του είδους οι νίκες δεν μειώνουν την προσμονή για καλύτερο ποδόσφαιρο κι αυτό όλοι πρέπει να το έχουν στα υπόψιν τους.  

Κι ο Αρης; Ο Αρης έκανε ότι όλες σχεδόν οι ομάδες φέτος στο Καραϊσκάκη: το παιγνίδι του Ακη Μάντζιου ήταν όμοιο με αυτό που έκαναν ο Ατρόμητος κι ο ΠΑΟ. Αν δεν τα κατάφερε να φύγει όπως πέρυσι με την ισοπαλία είναι γιατί ο Ολυμπιακός έδειξε ψυχραιμία και δεν τον υποτίμησε. Και πολύ καλά έκανε: διότι ο Αρης έχει τόσους πολλούς παίκτες της μιας ενέργειας που αν τους δώσεις λίγο χώρο τις βραδιές που δεν λειτουργείς επιθετικά θα το πληρώσεις. Ρωτήστε τον Ρασβάν Λουτσέσκου. Το πρόβλημα του Αρη είναι ότι φέτος αν βρεθεί πίσω στο σκορ δεν βρίσκει τρόπο να αντιδράσει: χάνει πάντα. Εχει προφανώς να κάνει με την έλλειψη ενός σκόρερ, σίγουρα οφείλεται και σε μια δυσκολία που δείχνει απέναντι σε κλειστές άμυνες. Αλλά πρέπει να λυθεί. Δεν είναι δυνατόν μια ομάδα, παρά τη συντηρητική τακτική της, να κερδίζει οκτώ κόρνερ, να ζητά δύο πέναλτι και να μην έχει ουσιαστικά τελική προσπάθεια. Σε μια τέτοια ομάδα δεν λείπει η θέληση: απλά κάνει κάτι λάθος.              

Μαχητικός και σκληρός Αστέρας  

Ο Ολυμπιακός είχε αυτή τη φορά το αβαντάζ να γνωρίζει το αποτέλεσμα της ΑΕΚ που φρέναρε στο 0-0 στην Τρίπολη και εξαιτίας της βροχής. Στο ματς αυτό υπάρχουν δυο παράξενα. Το πρώτο ότι η ΑΕΚ επέβαλε αίτημα να μην συνεχιστεί το ματς στο ημίχρονο και όχι αίτημα αναβολής του αγώνα πριν αυτός αρχίσει. Το δεύτερο παράδοξο είναι η συμπεριφορά της ΑΕΚ ειδικά στο τελευταίο τέταρτο του ματς όταν και θα έπρεπε κάτι να ρισκάρει για να κερδίσει. Ο Γιαννίκης δεν είχε τους Ανσαριφάρντ και Γκαρσία κι αυτό σίγουρα του κόστισε: οι αλλαγές του δεν του έδωσαν τίποτα, η έξοδος του Μάνταλου ήταν λάθος, ο Γέφτιτς μπορεί να παίξει πιθανότατα σε 5Χ5 και να κάνει μαγικά, όχι όμως στο βούρκο. Ο κόουτς θα μπορούσε να στείλει κάποιον ψηλό στην περιοχή και να ζητήσει από την ομάδα να γεμίζει: ο μαχητικός (και καλύτερος της ΑΕΚ, ειδικά στο πρώτο ημίχρονο Αστέρας) δεν θα μπορούσε ποτέ να βγάλει αντεπιθέσεις σε αυτό το τερέν. Η ΑΕΚ δεν πίεσε στο τέλος παρά ελάχιστα, μολονότι μάλιστα το γκολ που σημείωσε ο Τζαβέλας (και που σωστά ακυρώθηκε ως οφσάιντ) έδειξε πως ο Αστέρας είχε προβλήματα και στο ψηλό παιγνίδι και στο κέντρο της άμυνας του όπου αγωνιζόταν (με γενναιοψυχία αλλά χωρίς πείρα) ένα 21χρονο παιδί, ο ψύχραιμος αλλά άπειρος Χριστόπουλος. Αναφέρομαι σε μικρές λεπτομέρειες. Που όμως δίνουν στον Ολυμπιακό ένα μεγάλο, για την ώρα, προβάδισμα.

Χαμογέλασε ο Λουτσεσκου

Κατά τα άλλα δεν υπήρξαν ούτε εκπλήξεις ούτε μεγάλες συγκινήσεις την τελευταία αγωνιστική του πρώτου γύρου. Ο ΠΑΟΚ κέρδισε τη Λαμία με 2-1, ανατρέποντας το σε βάρος του 0-1 με γκολ του Λίρατζη και του Κούρτιτς: νομίζω πως ήταν μάλλον τυχερός που η Τούμπα ήταν άδεια και δεν αγχώθηκε. Ο Λουτσέσκου είχε ξανά τον Ινγκασον και η νίκη έφερε το χαμένο του χαμόγελό: η δήλωση του ότι δεν μπορεί να σχολιάζει ό,τι γράφεται θύμισε τον Λουτσέσκου που αγαπήσαμε και που μεταξύ όλων των άλλων μιλά και τη δικιά του ιδιότυπη γλώσσα.

Υπέροχος ο ΠΑΣ, καλός ο ΠΑΟ

Είχαμε ακόμα τις νίκες του ΠΑΟ και του ΠΑΣ – διαφορετικές, αλλά και οι δυο σημάδια πως στις ομάδες αυτές γίνεται, αργά αλλά σταθερά, κάτι καλό. Οι μεταπτώσεις του ΠΑΟ έχουν να κάνουν αποκλειστικά με το ότι είναι μια ομάδα που ξεκίνησε ένα κύκλο με ένα νέο προπονητή το περασμένο καλοκαίρι: είναι λογικό να γνωρίζει ήττες από ομάδες που έχουν μεγαλύτερη συνοχή και δέσιμο. Ο ΠΑΟ έχασε από τον Αρη, τον ΠΑΣ, τον Αστέρα, τον ΠΑΟΚ που σε σχέση με πέρυσι άλλαξαν λίγο: με ομάδες όπως ο Ατρόμητος που ξεκίνησε κι αυτός να χτίζει μια νέα ομάδα το περασμένο καλοκαίρι (όπως κι ο Απόλλωνας, Βόλος, ο Ιωνικός) ο ΠΑΟ δεν έχει πρόβλημα. Η βελτίωσή του είναι αργή αλλά σταθερή: πιστεύω ότι θα κάνει ένα πολύ καλό δεύτερο γύρο – ειδικά αν ο Καρλίτος συνεχίζει να σκοράρει με άνεση. Ο ΠΑΣ από τη μεριά του είναι η πιο αξιολάτρευτη ομάδα του πρωταθλήματος. Είναι τρίτος κερδίζοντας με διαφορετικούς τρόπους: οι νίκες με τη Λαμία (0-1) και με τον Βόλο (3-1) δεν έχουν σχέση κι αυτό μαρτυρά την καλή δουλειά του Μεταξά, που δεν τον νοιάζει τι κάνει ο αντίπαλος αλλά η δικιά του ομάδα. Ο ΠΑΣ μπορούσε να χάνει με 1-3 από το Βόλο στο ημίχρονο, αλλά δεν παράτησε το ματς και κέρδισε χάρη στη δουλειά των αμυντικών του στην επίθεση: σκοράρει ο Κάργας, δίνει έτοιμο γκολ στον Περέα ο Σάλιαγκας, κερδίζει πέναλτι ο Πίρσμαν και το εκτελεί ο Εραμούσπε. Ολοι δηλώνουν παρών επιθετικά: είναι από τα σπάνια. Όπως και ο υπέροχος ΠΑΣ.