Απόψε, με αντίπαλο την Φινλανδία, αρχίζει ένας νέος κύκλος για την Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου, αυτός στον οποίο τις τύχες της θα έχει ως ομοσπονδιακός προπονητής ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Στην πρώτη συνέντευξη που έδωσε ως πρόεδρος της ΕΠΟ ο κ.  Μάκης Γκαγκάτσης δήλωσε ότι η επιλογή του Γιοβάνοβιτς ήταν περίπου υποχρεωτική. Στην παρουσίαση του προπονητή εξέφρασε την ελπίδα του η συνεργασία τους να είναι μακροχρόνια. «Ελπίζουμε να έχουμε μαζί μας τον Ιβάν για περισσότερο από δύο χρόνια που είναι το συμβόλαιο του. Δεν χρειάζεται συστάσεις, κοσμεί τα ελληνικά γήπεδα και ως παίκτης και ως προπονητής. Δεν ήταν προτεραιότητα αλλά η πρώτη και μοναδική επιλογή για τον πάγκο της Εθνικής, ακόμη και πριν αναλάβει καθήκοντα η νέα διοίκηση. Δεν χρειάζεται συστάσεις, θα τιμήσει με την παρουσία του τον πάγκο της Ελλάδας, είναι αγαπητός σε όλους τους φιλάθλους. Έχει κερδίσει ο ίδιος αυτή τη αναγνώριση με τις ηθικές αρχές και τις αξίες που πρεσβεύει» τόνισε. Κι αυτό είναι αλήθεια. Όπως αλήθεια είναι ότι στον Γιοβάνοβιτς δόθηκε η δυνατότητα να πάρει μαζί του όλους τους συνεργάτες του. Ομολογώ ότι δυσκολευόμουν να φανταστώ τον Νίκο τον Βασιλαρά πχ στην ΕΠΟ. Αλλά όταν θες να στηρίξεις ένα προπονητή το κάνεις όπως πρέπει.  

Σπάνια περίπτωση ανθρώπου

Ο Γιοβάνοβιτς ανήκει σε μια σπάνια κατηγορία προπονητών που έχουν δουλέψει στην Ελλάδα κι έχουν καταφέρει να μην έχουν αντιπάθειες. Μολονότι μεταξύ άλλων δούλεψε και σε μια μεγάλη ομάδα όπως είναι ο Παναθηναϊκός, ο Γιοβάνοβιτς έχει καταφέρει ώστε να μην τον δει κανείς από τους οπαδούς των άλλων μεγάλων ομάδων ως κάποιου τύπου εχθρό. Στο διάστημα που δούλεψε στον Παναθηναϊκό ξεχώρισε  πραγματικά για το ήθος του. Ο Παναθηναϊκός, υπό τις οδηγίες του, ήταν αρκετά δυνατός και για τουλάχιστον δύο από τα τρία χρόνια που σε αυτόν ο Ιβάν δούλεψε, έκανε πρωταθλητισμό. Ο πρωταθλητισμός αποτελεί αιτία να γίνουν καμιά φορά οι προπονητές επιθετικοί με τους αντίπαλους τους ή ακόμα και γκρινιάρηδες με τους διαιτητές πχ. Δεν είναι όμως μόνο οι εντάσεις με τους ανταγωνιστές αυτό που μπορεί να σταθεί αιτία για να χρεωθούν αντιπάθειες. Είναι για παράδειγμα συνηθισμένο μια απώλεια τίτλου να κάνει ένα προπονητή αντιδημοφιλή στα μάτια των οπαδών της ομάδας που τον τίτλο απώλεσε. Ο Παναθηναϊκός στις μέρες του Γιοβάνοβιτς έχασε ένα πρωτάθλημα στο οποίο ξεκινώντας με 12 νίκες και μία ισοπαλία στα πρώτα 13 ματς της σεζόν έμοιαζε να το έχει στο τσεπάκι. Κι όμως η απώλεια του τίτλο δεν μείωσε παρά μόνο στο ελάχιστο την δημοτικότητα του. Οποιος τον εκτιμούσε, εκτίμησε και την ψυχραιμία που έδειξε την στιγμή της απώλειας.  Αν ο Γιοβάνοβιτς δεν ξεσήκωσε ποτέ εναντίον του εξέδρες αντιπάλων και δεν χρεώθηκε προσωπικά απώλειες τίτλων από τους οπαδούς του Παναθηναϊκού αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν επιδίωξε ποτέ του να κάνει κάτι περισσότερο από την δουλειά του προπονητή που γνωρίζει. Δεν έφτασε να παριστάνει τον οπαδό, δεν έψαξε δικαιολογίες, απέφυγε πάντα τα μεγάλα λόγια. Καταγράφηκε ως σοβαρός άνθρωπος, με ήθος και αγάπη για τη δουλειά του. Όταν έφυγε από τον Παναθηναϊκό οι περισσότερο από τους οπαδούς (όχι μόνο του ΠΑΟ αλλά και όλων των ομάδων) θεώρησαν την απόλυση του ως ένα είδος αδικίας. Τα όσα μάλιστα συνέβησαν στη συνέχεια στον ΠΑΟ βοήθησαν να μεγαλώσει η συμπάθεια προς το πρόσωπό του: στην Ελλάδα τους αδικημένους όλοι τους αγαπάνε.

Δεν αρκεί η γνώση

Αρκεί όμως η γενική συμπάθεια για να γίνει κάποιος επιτυχημένος ομοσπονδιακός προπονητής; Ο Οτο Ρεχάγκελ όταν ανέλαβε την Εθνική μας το 2002 δεν ήταν στο ελληνικό κοινό ούτε συμπαθής ούτε αντιπαθής: ήταν μάλλον άγνωστος και το ίδιο ήταν και στους παίκτες του. Τα κατάφερε μια χαρά. Ο Φερνάντο Σάντος ήταν συμπαθής στους οπαδούς της ΑΕΚ και του ΠΑΟΚ, ενώ οι οπαδοί του Ολυμπιακού τον θεωρούσαν κομμάτι υπερτιμημένο και οι οπαδοί του Παναθηναϊκού, που τον είχε προπονητή για ελάχιστους μήνες, δεν καταλαβαίναν για ποιο λόγο ακούγονται γι’αυτόν τόσα καλά λόγια. Όλα αυτά ωστόσο δεν τον εμπόδισαν να κάνει πολύ καλή δουλειά. Ούτε ο Γουστάβο Πογιέτ απολάμβανε κάποιου τύπου γενικής εκτίμησης: κατά τη γνώμη μου δούλεψε πολύ καλά, άλλο αν μια προσπάθεια περίπου τριών χρονών καταστράφηκε από μία άτυχη διαδικασία εκτέλεσης πέναλτι στην μακρινή Γεωργία. Πέρα από συμπάθειες ο Γιοβάνοβιτς έχει το αβαντάζ που είχε κάποτε ο Σάντος. Γνωρίζει πάρα πολύ καλά το υλικό της εθνικής ομάδας και αυτό φάνηκε και στις πρώτες κλήσεις στις οποίες δεν υπήρξαν εκπλήξεις. Αλλά και η καλή γνώση του υλικού (που επιτρέπει μια γρήγορη προσαρμογή…) δεν εγγυάται ότι ο Ιβάν θα τα καταφέρει στην Εθνική. Η γνώση είναι χρήσιμη αλλά δεν είναι το μυστικό της επιτυχίας: ποτέ δεν ήταν. Αν αρκούσε αυτή, ο Αγγελος Αναστασιάδης πχ θα εχει τα καλύτερα αποτελέσματα στην Εθνική. Δεν τα είχε μολονότι γνώριζε τους παίκτες πολύ καλά.

Ελλείψεις και δυσκολίες

Ο Γιοβάνοβιτς έχει μπροστά του δύο δυσκολίες. Η μία αφορά ελλείψεις που υπάρχουν στο ρόστερ της ομάδας και η άλλη το γεγονός ότι τα μέτρια αποτελέσματα που η Εθνική μας έχει από το 2014 και μετά (όταν και απουσιάζει από τελικά Μουντιάλ και Euro) της στερούν σχεδόν τη δυνατότητα να τύχει μιας καλής κλήρωσης στα προκριματικά του παγκοσμίου κυπέλλου του 2026 - η πρόκριση σ’ αυτό είναι ο μεγάλος στόχος, αλλά για να επιτευχθεί πρέπει η ομάδα να κάνει μία τρομερή υπέρβαση. Πριν ωστόσο μιλήσουμε για στόχους δεν πρέπει να χάνουμε την ουσία του πράγματος: από τις κλήσεις που έγιναν καταλαβαίνεις ότι η Εθνική μας έχει έλλειψη ποιότητας στην μεσαία της γραμμή. Έχει καλούς τερματοφύλακες, έχει εξαιρετικούς στόπερ, έχει μετά από χρόνια καλά εξτρέμ και χρήσιμα σέντερ φορ, αλλά λείπουν οι προσωπικότητες που θα κάνουν την μεσαία της γραμμή λειτουργική. Ο Κουρμπέλης βρίσκεται κάπου στην Αραβία. Ο Μάνταλος είναι μόνιμος αναπληρωματικός στην ΑΕΚ. Ο Φορτούνης μεγάλωσε και με την Εθνική δεν είχε ποτέ την καλύτερη δυνατή σχέση. Η Χέρτα έψαχνε ομάδα για να της δώσει τον Αντρέα Μπουχαλάκη δωρεάν. Παίκτες που θα έπρεπε να είναι σήμερα βασικοί στη μεσαία γραμμή της ομάδας, όπως ο Τσιγγάρας κι ο Γαλανόπουλος, ψάχνουν μια νέα αρχή. Από όλους τους Ελληνες μέσους βασικός αγωνίζεται μόνο στην Κάρντιφ, στην αγγλική Β’ Εθνική, ο ακούραστος Μανώλης Σιώπης και ο νεαρός Χρήστος Ζαφείρης που μεγάλωσε μακριά μας.

Ο Γιοβάνοβιτς έχει πολλή δουλειά και δύσκολη δουλειά. Αν μπορούσε να δουλεύει 365 μέρες το χρόνο με τους Ελληνες διεθνείς θα έφτιαχνε γρήγορα μια ομάδα εργατικότατη και αποτελούμενη από παίκτες έτοιμους να παίξουν για αυτόν - αλλά στην Εθνική δεν θα έχει αυτή τη δυνατότητα. Η αποστολή του ομοσπονδιακού τεχνικού είναι καινούργια και για τον ίδιο. Να του ευχηθούμε καλή τύχη: πέφτει αμέσως στα βαθιά…

(Τα Νέα Σαββατοκύριακο, Σεπτέμβρης του 2024)