Δεν ξέρω ποιος καθιέρωσε την προσφώνηση της της Εθνικής ομάδας μπάσκετ ως «η επίσημη αγαπημένη» - το έβρισκα πάντα λίγο γλυκανάλατο, αλλά και πρωτότυπο. Αν ωστόσο η Εθνική μπάσκετ είναι η επίσημη αγαπημένη, η Εθνική πόλο των ανδρών είναι αυτή η σούπερ κουκλάρα που κανείς δεν της μιλάει γιατί ψαρώνει τους πάντες με ένα βλέμμα της. Το μάξιμουμ που μπορείς, είναι να αναρωτιέσαι από πού διάβολο προέκυψε.

Μετά το αργυρό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες η Εθνική ομάδα Πόλο κατέκτησε χθες και το χάλκινο  μετάλλιο στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Η υπέροχη ομάδα του Θοδωρή Βλάχου κέρδισε χθες σχετικά εύκολα τους Κροάτες για ένα πολύ απλό λόγο που είναι σημαντικότερος από την  καταπληκτική άμυνα που έπαιξε: κέρδισε γιατί είναι ομάδα που σιχαίνεται τις δικαιολογίες και πονάει πολύ στις ήττες. Αν σου αρέσουν οι δικαιολογίες μαθαίνεις να κρύβεσαι πίσω τους. Αν δεν πονάς στις ήττες, δεν σε πειράζει να χάνεις - συνηθίζεις. Τέτοιες συνήθειες για την καταπληκτική αυτή ομάδα είναι απλά κακές.   

Ο λόγος της επιτυχίας

Η χθεσινή κατάκτηση του μεταλλίου ξεκινά από τη νίκη με τους Αμερικάνους στον προημιτελικό, αλλά έχει να κάνει πολύ και με την ήττα από τους Ιταλούς. «Θέλω να δω τα όρια της ομάδας και να δούμε πως θα ανταποκριθούν στην πρόκληση ενός ημιτελικού» δήλωσε οριοθετώντας το είδος της αποστολής ο Βλάχος μετά το ματς με τις ΗΠΑ. Η συνέχεια, ίσως και η συνέπεια, της δήλωσης αυτής ήταν το κλάμα του Γενιδουνιά μετά την ήττα από τους Ιταλούς – μια στιγμή που πραγματικά τη βλέπεις και σου σηκώνεται η τρίχα. Καταλαβαίνοντας πως αυτό που είπε ο προπονητής για την υποχρέωση των παικτών να δείξουν πως μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια τους, δεν ήταν μια δική του ευχή, αλλά είναι το χαρακτηριστικό της ομάδας. Ο λόγος της επιτυχίας της. Κι ο λόγος που ο Γενιδουνιάς δακρύζει από τα νεύρα του μετά από ένα χαμένο ημιτελικό. Η συμμετοχή στον οποίο θα ήταν για οποιαδήποτε άλλη Εθνική ομάδα λόγος υπερηφάνειας και χαμόγελων.   

Κλισέ και απλουστεύσεις

Χρόνια τώρα πιστεύω πως η Εθνική ομάδα πόλο, πέρα από το να διεκδικεί μετάλλια σε όποια διοργάνωση κι αν παίρνει μέρος, υπάρχει για να καταστρέφει όλα τα κλισέ και όλες τις κοινοτυπίες που μας βοηθάνε να εξηγούμε τα πάντα – κυρίως τις Εθνικές αποτυχίες. Εχουμε μάθει να απλοποιούμε και να χάρη στην ικανότητας μας να κάνουμε απλουστεύσεις πορευόμαστε – οι απλουστεύσεις πολλές φορές μας επιτρέπουν να εξηγούμε τα πάντα χωρίς να σκεφτόμαστε. Ευτυχώς που υπάρχουν ομάδες όπως αυτή του Βλάχου γιατί μπορούν να καταστρέφουν τις επιπόλαιες βεβαιότητες με τα οποίες πορευόμαστε και να μας δείχνουν ότι ο κόσμος του αθλητισμού και ο κόσμος του πρωταθλητισμού είναι γεμάτοι από μυστικά. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως το μυστικό της επιτυχίας μιας ομάδας είναι ένας ξένος προπονητής, ένα ανταγωνιστικό πρωτάθλημα ή ένα υγιέστατο περιβάλλον – όπου «υγιές» είναι πάντα κάτι πανάκριβο; Κάθε φορά που αυτά θα τα ακούτε ως εξηγήσεις ή ως δικαιολογίες θα σκεφτόσαστε την Εθνική πόλο.      

Η τρομερή αυτή ομάδα γράφει ιστορία χωρίς ο προπονητής της να είναι κάποιος σοφός διάσημος ξένος: είναι Ελληνας και τον λένε Θοδωρή Βλάχο. Η βάση της είναι εννέα παίκτες που παίζουν στο ελληνικό πρωτάθλημα που δεν είναι το καλύτερο στην Ευρώπη – ο Ολυμπιακός τα τελευταία χρόνια το κερδίζει πριν αρχίσει – αλλά η έλλειψη ανταγωνισμού στο πρωτάθλημα δεν γίνεται άλλοθι για αποτυχίες γιατί αυτές δεν επιτρέπονται. Επίσης είναι φανερό πως στο ελληνικό πόλο οι οικογενειακές παραδόσεις μετράνε πιο πολύ από τα χρήματα. Οι δε παίκτες της ομάδας αυτής είναι όλοι τρομεροί αθλητές, χωρίς να μονοπωλούν πρωτοσέλιδα και να ασχολούμαστε με αυτούς ώρες και να διαχωριζόμαστε σε εχθρούς τους και θαυμαστές τους, όπως μας αρέσει να κάνουμε. Θέλετε να μιλήσουμε και για ηλικίες; Ο Καλογερόπουλος είναι 20 χρονών, αλλά το εντυπωσιακό είναι ότι πλην του αρχηγού Φουντούλη, κανείς δεν είναι πιο μεγάλος από 30 χρονών! Ευτυχώς δεν το έχουμε καταλάβει πως έχουμε μια ομάδα που μόνο με όπλο την νεανικότητα της είναι παγκόσμια δύναμη αφού έχει όλο το μέλλον δικό της! Καλύτερα που αυτό δεν το ξέρουμε γιατί θα τους τρελαίναμε όλους αυτούς τους ήρωες με απαιτήσεις και υπερβολές. Οι ευλογημένοι αυτοί παίκτες σίγουρα κάπου το διασκεδάζουν, αφήνοντας μας στις μεγάλες διοργανώσεις με ανοιχτό το στόμα. Δεν ξέρω πόσα ακόμα μετάλλια πρέπει να κερδίσουν για να καταλάβουμε πως ο Βλαχόπουλος, ο Αργυρόπουλος, ο Γενιδουνιάς, φυσικά ο μεγάλος Φουντούλης (ο «Ζινεντίν Ζιντάν του πόλο» έγραφαν πριν μερικά χρόνια οι Ιταλοί) ανήκουν στους κορυφαίους του αθλήματος, ενώ παίκτες όπως ο Παπαναστασίου, ο Καλογερόπουλος, ο Γούβης, ο Σκουμπάκης εγγυόνται το πιο υπέροχο μέλλον που μπορεί να έχει ομάδα στην Ελλάδα. Εμείς αυτά ούτε τα έχουμε καταλάβει!   

Συνέχεια χωρίς φόβο

Θέλετε να αφήσουμε στην άκρη την αρμονία της ομάδας, να την θεωρήσουμε συγκυριακή και να  μιλήσουμε για διαχείριση χαρακτήρων ή κρίσεων; Και σε αυτό ο Βλάχος δίνει ρέστα, βασισμένος στη σιγουριά που του δίνει η δύναμη του γκρουπ. Ο τραυματισμός του Μάνου Ζερδεβά πχ σε αυτό το παγκόσμιο είχε κάνει δύσκολη τη συνέχεια. Μετά το ματς με τις ΗΠΑ ο Βλάχος δήλωσε απλά πως «έτσι είναι ο αθλητισμός» και πως «δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκύψει». Χθες, μετά τη νίκη με τους Κροάτες ο κόουτς αποθέωσε τον Τζωρτζάτο, που μπήκε στη θέση του Ζερδεβά, είπε πως ήταν ο MVP του ματς και πως αυτός έκανε τη διαφορά γιατί η θέση του τερματοφύλακα στο πόλο είναι κομβική! Όλα αυτά δεν τα είπε μετά το ματς με τους Αμερικάνους κι ας ίσχυαν – γιατί ήθελε να προστατεύσει από την πίεση τον αναπληρωματικό του. Αλλά δεν δίστασε να τα πει μετά το ματς με τους Κροάτες: γιατί στον παίκτη του τα χρώσταγε κι ένας δίκαιος άνθρωπος έτσι πρέπει να κάνει. Αλλά κι ο Τζωρτζάτος κι ο Ζερδεβάς μαθήματα έδωσαν. Ο δεύτερος αποθέωσε τον αναπληρωματικό του, ο πρώτος εμφανίστηκε με το χέρι συμβολικά δεμένο στο σημείο που χτύπησε ο φίλος του. Που και πότε τα έχουμε δει αυτά;

Πόσο ζωντανή είναι

Γιατί η Εθνική πόλο έχει συνέχεια; Γιατί όλα της τα αποτελέσματα είναι δεμένα με ένα μαγικό ιστό – υπάρχει μια αόρατη αλυσίδα που δημιουργεί ιστορία και συνέχεια. Η χθεσινή νίκη με την Κροατία είναι για παράδειγμα συνέπεια της ήττας με τους Ιταλούς. Ηρθε ως αντίδραση και κάθε αντίδραση δείχνει κυρίως πόσο μια ομάδα πιστεύει στις δυνατότητές της. Οι Ιταλοί δεν συνέτριψαν την Εθνική μας. Την κέρδισαν στο γκολ. Η ήττα πόνεσε. Επίσης η Εθνική μας έχασε στο ματς και τον χαρισματικό  Αλέξανδρο Παπαναστασίου που κατέληξε στο νοσοκομείο – ήταν ο δεύτερος μετά τον Ζερδεβά. Στον μικρό τελικό η Εθνική μας είχε να αντιμετωπίσει την πίκρα μιας ήττας από δικά της λάθη στον ημιτελικό, τους τραυματισμούς δυο παικτών, το «άδειασμα» μετά από μια μεγάλη προσπάθεια. Και φυσικά την Κροατία που είναι μια σπουδαία ομάδα που δεν είχε μείνει εκτός βάθρου τα τελευταία 15 χρόνια. Είχε όλες τις δικαιολογίες που μπορεί να έχει μια ομάδα αν ηττηθεί. Είχε όλες τις δικαιολογίες που ως ομάδα σιχαίνεται. Και τις άφησε στην άκρη.

Το μετάλλιο της πανηγυρίζεται σήμερα που έχουμε 4 Ιουλίου. Τέτοια μέρα κάποτε η Εθνική του ποδοσφαίρου έκανε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία κερδίζοντας το Euro. Tέτοια μέρα η Εθνική του πόλο μας θυμίζει αξίες. Δεν το λέω αντιπαραθετικά. Ωραίες είναι οι εκπλήξεις. Αλλά προτιμώ τις αξίες…