Από το πανευρωπαϊκού πρωτάθλημα στίβου του Βερολίνου θα επιστρέψει μια Εθνική ομάδα γεμάτη μετάλλια. Η Βούλα Παπαχρήστου στο τριπλούν κέρδισε το χρυσό γιατί είναι πλέον ώριμη: ταλέντο και προσόντα δεν της έλειπαν. Η Παπαχρήστου είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση αθλήτριας, που έχει ζήσει στο στίβο τα πάντα: από την ντροπή της αποβολής από τους Ολυμπιακού εξαιτίας μιας χαζομάρας, μέχρι την απόλυτη ευτυχία ενός θριάμβου σε πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα – η διαδρομή είναι απίστευτη. Ο Μίλτος Τεντόγλου είναι το παρών και το μέλλον συγχρόνως: το 8.25 μ, που του έδωσε το χρυσό στο μήκος, θα τον βοηθούσε να φτάσει στην τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς του Ρίο – αποτέλεσμα εκπληκτικό για ένα παιδί που δεν είναι καλά καλά είκοσι χρονών! Εχει μπροστά του δυο χρόνια για να δουλέψει και με μια επίδοση πάνω από 8.40 στους επόμενους Ολυμπιακούς δεν αποκλείεται τίποτα: αν το παλληκάρι από τα Γρεβενά δεν έχει τραυματισμούς θα μας απασχολήσει για χρόνια. Η Νικόλ Κυριακοπούλου κέρδισε το ασημένιο μετάλλιο στο πανευρωπαϊκό του Βερολίνου στο επί κοντώ με όπλο την τεράστια επιμονή της. Είναι 32 χρονών και είναι μια από τις σταθερότερες αλλά και πιο άτυχες ελληνίδες αθλήτριες. Το 2012 είχε σώσει το γόητρο του ελληνικού στίβου κατακτώντας στο Ελσίνκι το ασημένιο τότε μετάλλιο στο επι κοντώ – το μοναδικό εκείνης της αποστολή. Ηταν σε καταπληκτική κατάσταση το 2015 και όλα έδειχναν ότι μπορεί να κάνει σπουδαία πράγματα στους Ολυμπιακούς του Ρίο, αλλά τραυματίστηκε. Σταμάτησε για λίγο, έγινε μαμά, επέστρεψε, κέρδισε το σημαντικότερο μετάλλιο που θα μπορούσε να κερδίσει αθλήτρια του επί κοντώ τον καιρό της Κατερίνας Στεφανίδη, που είναι παντού και πάντα πρώτη. Η Κυριακοπούλου το πανηγύρισε σαν χρυσό γιατί τέτοιο είναι στην πραγματικότητα: είναι σπουδαία αθλήτρια, αλλά η Κατερίνα είναι κάτι μοναδικό. Η κορυφαία ελληνίδα αθλήτρια της ιστορίας.

Η αυτοπεποίθηση της μεγάλης σταρ

Δεν έχω γνωρίσει την Στεφανίδη και δεν ξέρω τι άνθρωπος είναι, αλλά ως αθλήτρια είναι συναρπαστική: πιο πολύ και από την Ελλάδα η Στεφανίδη ανήκει πλέον στην ίδια την ιστορία του στίβου. Μετά την Ελενα Ισιμπάγεβα οι ειδικοί έλεγαν ότι στο αγώνισμα θα υπάρξει μια περίοδο μεγάλου ανταγωνισμού και ισορροπίας: συμβαίνει όταν αποχωρεί ένα «ιερό τέρας». Η Στεφανίδη απέδειξε ότι μια μεγάλη αθλήτρια μπορεί πάντα να την διαδεχτεί μια άλλη τεράστια. Η ηγεμονία της στο επί κοντώ είναι κάτι απίστευτο. Ασημένιο στο Πανευρωπαϊκό της Ζυρίχης το 2014, χάλκινο στο Παγκόσμιο κλειστού στίβου στο Πόρτλαντ το 2016 και μετά, έχοντας πια συνηθίσει τις υψηλές πτήσης, μια συλλογή από καταπληκτικά χρυσά κερδισμένα όλα στον αέρα και με τον αέρα του φαβορί. Χρυσό στο πανευρωπαϊκό του Αμστερνταμ. Χρυσό στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Χρυσό στο Παγκόσμιο του Λονδίνου. Χρυσό και τώρα στο Βερολίνο. Και στο ενδιάμεσο νίκες και πρωτιές στα Ντάιμοντ λιγκ, ρεκόρ και πάντα μεγάλες επιδόσεις. Και πάνω από όλα αυτός ο αέρας της, η αυτοπεποίθηση της μεγάλης σταρ που μπορεί να κερδίσει το χρυσό με δυο άλματα, η σιγουριά της πρωταθλήτριας που θα περάσει το ύψος που θα της δώσει την πρωτιά ακόμα και μετά από δυο άκυρα άλματα, με μια τρίτη αλλά πάντα εντυπωσιακή προσπάθεια. Είμαστε τυχεροί για πολλά που έχουν δει τα μάτια μας, αλλά η Στεφανίδη είναι μια ιστορία από αυτές που θα διηγούμαστε με απερίγραπτη χαρά στους μελλοντικούς λάτρεις του στίβου, που δεν θα έχουν την τύχη να την προλάβουν, μόνο και μόνο για να τους κάνουμε να ζηλεύουν. Είναι η απόδειξη ότι η προσήλωση, η αφοσίωση, η ασταμάτητη δουλειά, η θέληση να είσαι ο καλύτερος σε ό,τι κάνεις είναι τα αληθινά συστατικά μιας επιτυχίας – όχι στο στίβο, αλλά στη ζωή την ίδια.

Μια σαρωτική ηγεμονία

Η Κατερίνα έσωσε τον ελληνικό στίβο κι άνοιξε νέους δρόμους στους συναθλητές της κι αυτό το καταλαβαίνει κανείς αρκεί να δει τον πίνακα των πανευρωπαϊκών μεταλλίων. Από το χρυσό του υπέροχου Περικλή Ιακωβάκη το 2006 στο Πανευρωπαϊκό του Γκέτεμποργκ στα 400 μέτρα εμπόδια, μέχρι το επόμενο χρυσό που κερδίζει το 2016 στο Αμστερνταμ η Στεφανίδη μεσολαβούν δέκα χρόνια μέσα στα οποία αλλάζουν τα πάντα. Οι Ολυμπιακοί της Αθηνας που θα πρεπε να απογειώσουν τον ελληνικό στίβο, γίνονται απλά το τελευταίο κεφάλαιο της ακμής του: ό,τι ακολουθεί έχει πολλή θλίψη. Μετά έρχεται η κρίση, το τέλος της κρατικής χρηματοδότησης, η κατάρρευση ενός συζητήσιμου μοντέλου παραγωγής αθλητών. Ο στίβος χωρίς τα κρατικά χρήματα και την συνηθισμένη κρατική καθοδήγηση βουλιάζει και θα είχε εξαφανιστεί αν δεν εμφανιζόταν αυτό το τρομερό κορίτσι. Η Ελλάδα έχει εξαφανιστεί από τον πίνακα των μεταλλίων το 2008 και το 2010, παρότι ακόμα υπάρχουν χρήματα. Το 2012 το μετάλλιο της Κυριακοπούλου είναι ένα είδος προφητείας για τα θαύματα της Θεάς Κατερίνας στο επι κοντώ.

Η σαρωτική ηγεμονία της τραβά το κάρο του ελληνικού στίβου από τη λάσπη στο οποίο έχει κολλήσει. Η Κυριακοπούλου επιμένει, η Παπαχρήστου δεν τα παρατά και κερδίζει και τον εαυτό της, μια νέα γενιά έρχεται με σημαιοφόρο τον Τεντόγλου: αποτελείται από παιδιά που δεν περιμένουν τα ψίχουλα του Κράτους, δεν ψάχνουν Υπουργούς με κολλητούς στον κρατικό ΟΠΑΠ, δεν κλαίγονται – «δεν θα με ακούσετε ποτέ να το κάνω» είπε ο νέος βασιλιάς της Ευρώπης στο μήκος. Είναι παιδιά που έχουν δει τη Στεφανίδη, όχι να κερδίζει αλλά να μεγαλουργεί. Συνήθως μακριά μας, μόνη της. Προετοιμάζοντας όχι απλά σαν αθλητής, αλλά σαν καλλιτέχνης, το επόμενο αριστούργημα.

Η μόνη ωραία

Κάπου χαμένη, μπερδεμένη, πνιγμένη από την εγχώρια μπουρδολογία και την παραδοσιακή μας ανικανότητα να καταλάβουμε τα σημαντικά υπάρχει μια Ελλάδα της Κατερίνας και το ξέρουμε. Πετάει σαν την Κατερίνα αυτή η Ελλάδα, τόσο μακριά μας, που αν και τη λαχταρούμε, παγιδευμένοι στις φοβίες της Ψωροκώσταινας, δεν την βλέπουμε. Είναι μια Ελλάδα που δεν φοβάται την Ευρώπη και τον κόσμο, που μεταναστεύει και επιστρέφει, που προκαλεί τον θαυμασμό των ξένων, που ξέρει τι θα πει δουλειά, πρωτιά, επιτυχία. Είναι μια Ελλάδα που γεννά παραδείγματα, που αναγεννιέται, που δεν έχει κόμπλεξ, που όχι απλώς αντέχει, αλλά γουστάρει την υποχρέωση της νίκης. Είναι μια Ελλάδα που δίνει χωρίς να περιμένει, που εντυπωσιάζει χωρίς να προκαλεί, που μετατρέπει το θυμό της σε δύναμη. Μια Ελλάδα που η Στεφανίδη σε κάθε ευκαιρία μας αποδεικνύει πως είναι δύσκολη, αλλά και η μόνη ωραία…